Route:
Vrijdag 27 augustus - zaterdag 28 augustus 2021: thuis - Weisbach (DE) - Bled (SLO)
Na bijna 2 jaar zonder langere zomerreis was het nu eindelijk zover: een roadtrip van thuis, via Duitsland, Oostenrijk naar Slovenië en Kroatië. De rit splitsen we in beide richtingen op met een stop in Duitsland. De heenrit heeft een stop in Weisbach, net voor de grens met Oostenrijk, een 900 km van thuis. De terugrit heeft een stop in München.
De avond voor vertrek was het nog even vestimentaire stress. Het weer bleek dan toch niet schroeiend heet te gaan worden in Slovenië, eerder regenachtig en koud. Laat ik daar nu net geen rekening mee gehouden hebben. Na wat last-minute wijzigingen in de koffer was het vrijdagochtend rond 9u tijd om te vertrekken. David stak met enig gemor de auto vol met een SUP, mijn mountainbike, 2 reiskoffers, een grote trekrugzak, een kleine trekrugzak, een kist én een frigobox. En ja, ik ga al die dingen gebruiken op reis, en voor die keer dat het kan om alles mee te nemen wat in een auto past, is dit het moment om even wat meer mee te nemen dan anders.
Google maps schatte dat we om 19u50 zouden aankomen in Weisbach, dat was net op tijd voor het avondeten, je kon ten laatste om 20u15 een tafel boeken. Dat deden we dan maar, na zo'n lange rijdag was het nog zo leuk niet meer op zoek te moeten naar eten. Duitsland deed haar reputatie van land van wegenwerken weer alle eer aan, de bijbehorende files waren ons wel gunstig gezind: die stonden eigenlijk altijd in de andere richting... Achttien (we keken niet meer op 1 meer of minder) wegenwerken later kwamen we aan in Weisbach, een slapend stadje met meerdere hotelletjes. Dat van ons leek het verst te liggen, al is dat relatief in dergelijke stadjes, met de erg toepasselijke naam "Alpenglück".
Het inchecken ging via een in eerste instantie redelijk norse kloeke Duitser in lederhosen, maar eens je de fase van zijn - blijkbaar 5 minuten verplichte - norsheid voorbij was, viel bij best mee. Het was een familiepenson, en veel Duitser kan je het niet hebben. Het avondeten was eenvoudig, maar meer moest het niet zijn na zo'n lange rijdag: iets met gefrituurde kalkoennuggets, hoofdgerecht met gebakken patatjes en vlees, met 1 trostomaat. De zoon van de man die ons incheckte was verantwoordelijk voor de bediening. De lederhosen was verplichte bedrijfskleding doorheen het hele hotel. Hij was erg vriendelijk, en plooide zich dubbel om de gasten het naar hun zin te maken. Soms wat te dubbel, want erg handig was hij dan weer niet. Hij liet veel uit zijn handen vallen, maar uiteindelijk was dat deel van de charme :).
Na een verkwikkende nachtrust stonden we om 8u aan het ontbijt. Het was allemaal erg charmant, erg leuk om hier de vakantie af te trappen.
Bij nazicht op de kaart bleken we in de achtertuin te logeren van Berchtesgaden. Eigenlijk was dit het moment om het Arendsnest van Hitler te bezoeken, dus vertrokken we naar het stadje, een 30 minuten rijden. Bij aankomst daar bleek het dan toch niet zo evident - begeleide tours die natuurlijk al vertrokken waren, enkel bereikbaar met een bus - om dat er even snel bij te nemen, dus besloten we door te rijden naar Slovenië. Daarvoor moesten we eerst nog door Oostenrijk, waar we wél behoorlijk vast kwamen te zitten. Via een alternatieve weg konden we een laatste lange file vermijden, en zijn we op een erg ydillische manier Slovenië binnengereden, via de Wurzenpass.
Het inchecken in het hotel was chaotisch: het was erg druk, en de parking stond bomvol. We mochten even voor de ingang parkeren, en moesten de auto dan 500m verder gaan zetten, aan een gesloten hotel. Allemaal prima eigenlijk. De eerste aanblik van het meer van Bled was wel prachtig, net als de eerste indrukken van Slovenië. Bled is wel erg druk, maar op zich is het ook wel leuk. Het weer was op zich ook prima, dus besloten we rond het meer te wandelen, ons hotel ligt aan de oevers ervan. Na een half uurtje wandelen begon het ineens te gieten. Dat werd steeds maar erger, zodat schuilen onder een boom ook al niet veel zin meer had. Helemaal verzopen kwamen we terug aan in het hotel. Jammer, het was nochtans goed begonnen, al kan het weer hier dus duidelijk erg snel omslaan. Les voor de dag erna, als we gaan wandelen.
Na wat opfrissen was het tijd voor aperitief en avondeten, allemaal in het hotel. Als aperitief namen we Sloveense schuimwijn, het avondeten was in buffetvorm in het restaurant van het hotel. Eigenlijk best in orde, geen klagen. Na het eten wilden we nog even ergens iets gaan drinken buiten het hotel, maar veel leek al dicht te gaan rond 20u30. David had een vinotheek gevonden op Google maps, die tot 21u open was. We kwamen er om 20u57 aan, maar ze wilden ons graag nog een glas uitschenken voor max 10 minuten. Een uitdaging die we graag aannamen ;). Erg vriendelijke mensen, om wat terug te doen beloofden we de dag erna zeker terug te komen, en wat vroeger langs te gaan ;).
Tot zover dag 1 en 2, morgen staan er 2 wandelingen op het programma, een pittige qua hoogtemeters, en een wandeling langs de Vintgar-kloof, in de top 10 van bezienswaardigheden in Slovenië. Tot zover zijn onze eerste indrukken van Slovenië erg positief!
Zondag 29 augustus: Bled (SLO)
David was er vroeger dan afgesproken bij vanochtend: om 7u30 bleek hij al klaarwakker te zijn. Na wat acclimatiseren besloot ik dan maar mee te gaan in zijn enthousiasme en vroeger dan gepland aan de dag te beginnen. Het ontbijt in het hotel is ronduit super, erg uitgebreid en lekker. We moesten er ook wel kloek opstaan vandaag, er stonden immers 2 wandelingen op het programma.
De eerste wandeling was er eentje van 6,3km, maar met 555 hoogtemeters in de eerste 3 kilometer. Het startpunt was op een 20 minuten rijden van het hotel, in Zirovnica, een charmant dorpje. Om 9u38 vertrokken we aan de weg omhoog.
Het eerste stuk was via een weiland, en het viel ons al snel op dat Sloveniërs gezonde mensen zijn. Tijdens de eerste kilometer kwamen we onafhankelijk van elkaar een vrouw en man tegen, ouder dan ons, die al telefonerend de berg aan het opwandelen waren, zonder daar schijnbaar enige last van te hebben. Sterk. Langs de route zouden we nog meer mensen tegenkomen die ouder waren dan ons, en die er met hun wandelstokken een schroeiend tempo op nahielden. Wederom sterk, en respect. En allemaal erg vriendelijk, ook al konden ze niet altijd Engels en was het meer met gebaren.
Volgens AllTrails was dit een gemiddelde route. Hopelijk zegt dat niet veel over ons fitnessniveau, want wij vonden de trail best pittig. Maar hij was werkelijk de moeite waard: de zichten op de omgeving waren spectaculair. Net toen we dachten boven te zijn, begon het eigenlijk. De laatste 200 hoogtemeters waren een uitdaging: soms meer klimmen dan wandelen, maar erg leuk om te doen. Het hoogste punt, op 1122m, had niet veel verder moeten liggen. Maar wederom gaf de natuur terug waarvoor we dit deden: erg mooie verzichten op de bergen en de omgeving.
De afdaling was op zich ook wel een uitdaging: soms erg glibberig, veel losse stenen, en eveneens best steil, al waren er gelukkig geen klimrotsafdalingen bij. Deze kant was drukker, maar nooit irritant druk. Ongeveer 3u15 later waren we terug aan de auto, tijd voor wat suikers en bijtanken.
Hierna vertrokken we naar het startpunt van de tweede wandeling: rond en langs de Vintgarkloof. AllTrails gaf ons een route van 5,5km, dat vonden we misschien wat te ver, maar volgens het kaartje was de kloof zelf al na 200m te zien, dus dachten we dat er wel een kortere route mogelijk zou zijn. Dat bleek niet het geval, maar dat wisten we toen nog niet ;).
De parking werd geregeld door een jonge kerel, die gewoon zijn werk deed en parkeergelden inde, en een brommende oudere man, die waarschijnlijk ook wel zijn werk deed, maar met meer mensen uitkafferen en met meer geldingsdrang. Zo stond de parking voor de helft leeg, maar maakte hij zich behoorlijk druk in ons, omdat hij vond dat we best wel wat dichter konden parkeren tegen de auto naast ons. Dat is erg subjectief, want wij vonden van niet, en David gaf hem dat ook zo aan. De man droop dan maar duidelijk misnoegd af toen hij zag dat dit ons finaal parkeermanoeuver ging zijn. Na nog eens 10 euro pp, wat dan weer tot gemopper bij David leidde dat het dan maar beter de moeite kon zijn, gingen de poorten tot de kloof open.
Ik vond de kloof best de moeite, en David moest dat uiteindelijk ook wel toegeven, en beiden waren we blij dat we hem hadden gedaan. Het water is erg helder en blauw, en bij momenten kolkend, alles wat je van een kloof kan verwachten. De hele kloof uitwandelen ging via loopbruggetjes en staketsels, na 2km was het spektakel voorbij. Dan was het zaak om terug te keren naar de parking. Links stond er een pijl "snelste route terug naar het startpunt", rechts een pijl met minder duidelijke instructies. AllTrials zei dat het naar rechts was, maar we voelden meer voor de reclame "snelste weg terug", waardoor we naar links gingen. Uiteindelijk bleek het ook 5,5km te zijn tot het startpunt, dus zoveel sneller zal het niet zijn geweest.
Wat wel ongetwijfeld anders was aan de "snelste route", is dat er geregeld shuttles terug werden aangeboden voor mensen die zich ferm mispakt hadden aan de afstand, en ergens halverwege was er een business-minded man die alle oplossingen aanbood: eten en drank om aan te sterken zodat je op eigen krachten terug kon geraken naar de start, maar ook hij bood shuttles aan. Het was een leuke plek om te stoppen, dus gingen wij voor de optie van het aansterken: ik met een calippo, David liet zich verrassen door een plaatselijke taart die de man aanraadde, en koffie. Het bleek een soort kaastaart te zijn, een erg machtig stukje taart blijkbaar ;).
Al bij al was dit een erg actieve dag, maar David vond blijkbaar dat het nog sportiever kon, want hij wilde ook nog eens de SUP bovenhalen om uit te laten op het meer van Bled. Na wat inpraten op zijn enthousiasme is dat uitgesteld naar morgen, gelukkig maar ;).
Na wat relaxen op de kamer gingen we terug naar de vinotheek van gisteren voor het aperitief. De vriendelijke dame herkende ons nog, en gaf ons vandaag ook wat meer uitleg over de Sloveense wijnen en wijnstreken. We namen een schuimwijn en 2 soorten witte wijn om te degusteren. We zijn er op dit moment nog niet uit of Slovenië nu zo'n geweldig wijnland is ;). Misschien komt het nog, morgen gaan we nog een laatste keer terug, en beloofde ze ons de wijnen te laten proeven van de druiven waarvan ze ook de schuimwijn maken. We zijn benieuwd, maar tot nu toe was er nog geen opmerkelijke wijn bij.
Morgen staan er 2 dingen op het programma die veel plaats innamen in de auto (;)): mountainbiken en suppen. We beginnen met mountainbiken, en hopelijk zit het weer genoeg mee om het droog te houden. De voorspellingen zijn alvast gunstig. Op papier is dit een rustigere dag, alles vertrekt rond en in het meer.
Maandag 30 augustus: Bled (SLO)
Vandaag een polyvalente dag op het programma: mountainbiken en suppen. Na het ontbijt ging David alvast op prospectie voor de best uitziende MTB die hij kon huren in de buurt van het hotel. De keuze viel op een zaakje recht voor het hotel. Een vriendelijk meisje, maar ze moest wel eens de kettingen van haar fietsen smeren. Die van David was redelijk roest, wat op zich wel handig was, als ik hem niet meer voor of achter mij hoorde piepen, dan was hij te ver weg ;).
Via Komoot had ik een route gevonden waarvan gezegd werd dat ze gemiddeld was, en het profiel van de route deed vermoeden dat het stijgingspercentage wel zou meevallen. Een route van 19km, met volgens Komoot zelf een gemiddelde van 9,5km per uur. Dat op zich liet dan weer uitschijnen dat het wel pittig kon gaan worden.
De eerste kilometers waren redelijk fel bergaf, een slecht voorteken, want dat moet je natuurlijk uiteindelijk ook weer omhoog. Van zodra we het asfalt afgingen begon het eigenlijk. Vanaf dan was het afzien. Het begon redelijk ok, maar telkens als we dachten er te zijn, kwam na een bocht een zo mogelijk nog steiler stuk, met ook meer en meer ruwe rotsen. Ergens op het half uur stapten we af, het pad was eigenlijk niet op te fietsen, wat we dan ook niet meer probeerden. We denken zelfs niet dat je hier met een elektrische mountainbike in 1 keer op geraakt, met hellingen tot 25% op dergelijk terrein. Hier toont David voor hoe fel het was:
Dinsdag 31 augustus: Bled (SLO) - Plitvice (KRO)
Vandaag was een overgangsdag, een rijdag van zo'n 400km via landelijke wegen van het meer van Bled naar het nationale park Plitvice. Na een goed ontbijt en de bagage weer in de auto lepelen konden we rond 9u15 aan onze tocht naar Kroatië beginnen. Het plan was om eerst naar Rijeka te rijden, en vanaf daar de een stuk Kroatische kust af te rijden, tot Senj, en dan landinwaarts te gaan. Mijn reisgenoot was zoals gebruikelijk erg verrast over de route zelf, want halverwege zei hij "Zo tof, ik kijk al helemaal uit naar een verblijf aan de kust!", waarop ik "Euh nee hoor, zo dadelijk gaan we landinwaarts, en daar blijven we 3 dagen" (emoji met rollende ogen)... Gelukkig kon ik hem geruststellen dat we hierna wel degelijk terugkeren naar de kust, iedereen tevreden ;).
Het eerste stuk van de route ging langs Ljubljana (de ring errrond), nog wat glooiend groen Sloveens landschap, om dan aan de grens met Kroatië te komen, waar de grenscontrole erg serieus genomen werd. Tenminste, voor de mensen voor ons, wij mochten doorrijden met onze identiteitskaarten zwaaiend door de ruit, tot 2 keer toe. We nemen dat als een compliment, we moeten er erg betrouwbaar uitzien. Opnieuw was de wachtrij in de andere richting indrukwekkend - en voor die mensen frustrerend - lang.
Het viel op dat we effectief van een berglandschap naar een dorder Zuid-Europees landschap gingen. De weg naar Rijeka was niets speciaal, maar het gaf dus wel aan dat we het sappige groene landschap achter ons lieten. Vanaf Rijeka begon volgens ons Lannoo-routeboekje een stukje interessante kustweg tot aan Senj, waar pittoreske kustdorpjes lagen. Dat was effectief wel zo, al was onze eerste afslag, Crikvenica, wel erg groot en druk. Het volgende dorpje, Selce, was al iets minder groot. je kon er - mits wat verbodsborden negeren ;) - langs de kustlijn rijden, waar je bijna in het water zit. Erg leuk wel.
Ook al waren we op voorhand gewaarschuwd voor onvriendelijker mensen, dat valt tot nu toe echt mee. In Crikvenica stopte een man om te zeggen dat we een prachtige auto hadden, hier zoekend naar de supermarkt wees een meisje ons de richting, en het hotel zelf is de top van gastvrijheid. Dus wij hebben werkelijk een erg aangename tijd hier tot zover.
Het stuk landinwaarts was volgens David erg saai, voor mij als chauffeur was het dat iets minder, met een wat smallere weg tot aan Plitvice. De temperatuur ging naar omlaag, van 27 naar zo'n 21 graden, ook dat zag je aan het landschap.
Aan de kant van de weg stonden constant standjes met potjes honing. We hebben zonet beslist dat we bij het wegrijden hiervandaan even terugkeren om bij een schattig standje wat honing gaan kopen.
Rond 16u30 kwamen we aan bij Villa Lika, ons hotelletje voor de komende 3 nachten. Het was al van bij het oprijden een warm gevoel, en dat werd tot nu toe alleen maar bevestigd. Het wordt gerund door twee jonge mensen, volgens ons geen koppel ;). De vrouw is de kok, haar hulpje, de iets onervarener man wordt er constant door de vrouw uitgestuurd om te vragen of we iets - ook maar iets - te kort komen, het is werkelijk grappig. En in het annex-gebouw woont een ouder koppel, we komen er nog wel achter wat de link is tussen hen, met 2 katjes. No stress, we konden kamers kiezen, formeel inchecken kon als we daar klaar voor waren... Het is een erg mooi contrast met het grote ketenhotel waar we vandaan komen.
Na onze kamer gekozen te hebben, op het eerste verdiep met mooi zicht op het zwembad (veel te koud, we hebben het getest met 1 vinger), de buitenkeuken en het restaurant. De dame vertelde dat er veel restricties zijn doordat ze in het nationaal park zitten, en dat ze daardoor niet zomaar een keuken mochten bijbouwen. De buitenkeuken is dan het compromis. Wat ze van die buitenkeuken op ons bord toverde, was erg lekker. Na wat pre-aperitieven met aperol en schuimwijn, echt aperitieven met schuimwijn en een korte wandeling tot de supermarkt, namen we beiden de burrata, vervolgens een forel voor David (waarvan ze plechtig beloofden dat die niet uit het park kwam, want dat is verboden), en voor mij een kip drumstick. Voor dessert waren er maar 2 keuzes: chocoladecake zonder bloem, en appelcrumble met ijs. Eerst bestelde David de crumble, maar hij voelde de bui al hangen dat hij teveel ging moeten delen en drong aan dat ik best wel een dessert kon bestellen. Dat legde ik even uit aan de jongen, dat ik na onderhandelen geen hap ging krijgen, en dat ik dan ook maar een dessert bestelde :D. De vrouw was bij het inchecken al bezig met het beslag van haar chocoladetaart, hoe boertig zou het zijn er dan geen stuk van te bestellen ;). Dus dan deed ik dat maar. Beiden zalige desserts! Als afsluiter kregen we beiden nog een zelfgemaakte schnaps van het huis, die maar 1 van ons 2 heeft achterover gekregen. Wie laat ik in het midden ;).
Voor de komende 2 dagen is het ons al duidelijk dat we hier in de buurt geen beter restaurant gaan vinden, dus blijven we lekker hier. Ook qua wijn is het interessant: ze maken zelf wijn, en die is best lekker. Verder komt alles wat op ons bord komt van lokale handelaars, ze hebben voor alles een leverancier.
Het seizoen lijkt hier bijna voorbij, dat bevestigden ze ons ook. Er is hier een koppel Duitsers, en Nederlanders, en dat is het. Verder leven ze hier van het zomerseizoen, ook al is hier 50m verder een heuse skilift, eentje, die je tot 700m hoogte brengt. Bij navraag leeft dit wel in de winter, maar echt van dagjesmensen die van de kust een dagje komen skiën.
Morgen staat er een wandeling van zo'n 15km op het programma, afhankelijk of we ze kunnen aanvatten van hier aan het hotel (dat lijkt alvast wel zo). We gaan er rond 9u aan beginnen, of dat is toch alvast het plan.
Woensdag 1 september: Plitvice (KRO)
Erg druk, maar ook erg mooi, dat is een beetje de samenvatting van vandaag.
De dag begon iets later dan gepland met een lekker ontbijt, met onder andere eieren van de plaatselijke kippen. Om 9u45 begonnen we aan onze wandeltocht, vanaf het hotel konden we naar de ingang van het nationaal park wandelen, zo'n 2km verderop.
Eva, de kokkin en manusje-van-alles in het hotel, raadde ons aan om eerst naar de lager gelegen watervallen te gaan, omdat het daar het drukst kon worden, wanneer rond de middag bussen worden gelost. Die raad volgden we op, al was het tegen 10u30 ook al best druk. Zodanig druk dat David geen zin had om 40 stappen de bocht om te nemen naar de grootste waterval van heel het gebied. Ja, daar was het vreselijk druk, maar je moet het toch ook gezien hebben als je er was. Dus ben ik hem maar om het hoekje gaan halen, waarna zijn reactie "Oh ja, wow" toch bevestigde dat het een goed idee was dit stuk er toch bij te nemen :).
Vanaf dan begon onze weg naar alle hoger gelegen meren, soms erg druk, de langere stukken waar geen shuttle of boot naar voorzien was, waren dan weer rustiger, maar ook minder spectaculair. Het laatste stuk van onze route besloten we af te snijden, het bovenste stuk was eveneens erg druk, en de 3km extra ging ons niet zoveel extra opbrengen. Op dat punt kon je een bootje nemen naar de ingang vanwaar we vertrokken waren.
Al bij al waren het indrukwekkende watervallen, erg mooi om te zien, goed gedaan met loopbruggen tussen de watervallen en waterpracht heen, maar jammer dat het zo erg druk was. Aan de andere kant waren ook wij deel van die drukte, dus moeten we misschien niet veel zeggen ;).
Onze Fitbit klokte af op 20,47km, een mooie wandeldag, zonder echt te stoppen.
Na het wandelen wat bijgekomen aan het zwembad in de zon, het water was nog steeds te koud (deze keer getest met een teen), dus bleven we gewoon in de zon liggen. Daarna een Aperol, een leuk gesprek met een Nederlander die hier alleen op reis was en avondeten. Deze keer nam David de gefrituurde kaas (lokale specialiteit), ik tomatensoep, daarna beiden stoverij met gnocci. Nog even een grappig moment bij het afsluiten: de vriendelijke jongen wilde ons opnieuw een schnaps aanbieden, maar die weigerden we beiden resoluut. Daar moest het Duitse koppel dat gisteren ook in het restaurant zat erg om lachen, omdat we gisteren nog tegen elkaar zegden dat die wel erg hard aankwam. Dus ze begrepen dat we hem lieten schieten vandaag :D. Misschien morgen ;)!
Het nationale park is prima te doen in 1 dag, zodat we morgen tijd hebben om iets anders te gaan doen: dat zal mountainbiken worden. Dat mag niet in het park, maar kan wel net erbuiten. Aan de andere kant van het park is er een mountainbikeverhuur, waar we morgen gaan kijken om voor David een fiets te huren. En voor mezelf had ik me al voorgenomen om ook de skipiste recht voor het hotel op te fietsen morgen. Dat leek vanuit een ligstoel best doenbaar ;). Het wordt verder toch een rustige dag, met max 2u mountainbiken (+ in mijn geval de berg).
Donderdag 2 september: Plitvice (KRO)
Is het makkelijk een skipiste op te fietsen? Vandaag heb ik daar antwoord op gekregen ;).
Vanochtend begonnen we chill aan de dag, afgezien van het mountainbiken gingen we namelijk ook vooral chillen, dus konden we daar ook alvast mee beginnen. Na opnieuw wat plaatselijke eieren, wat croissants, kaas, brood, lokale tomaten en ander lekkers begonnen we aan onze dag. Een geschikte mountainbikeroute vinden viel nog enigszins tegen, gezien het in het nationaal park zelf verboden is om te fietsen. Komoot gaf een schijnbaar mooie - gemiddelde - route van 28km aan zo'n 14km verderop, voorbij het park, maar dichtij de fietsverhuur, voor een 2 uur fietsen. Dat vonden we prima, dus gingen we op pad. Om onmiddellijk na vertrek terug te keren naar het hotel, David was op stap zonder geld, identiteitskaart of rijbewijs.
De fietsverhuur zelf was lastig te vinden, temeer omdat het kotje dicht was. Dan maar het nummer bellen dat op het kotje stond, ze zouden iemand sturen. Tien minuten later kwam er een jongen aangefietst die David op zijn beurt van een fiets kon voorzien. Tegen dan zat mijn fiets in elkaar. David had opnieuw niet het beste materiaal, de ketting piepte deze keer niet, maar het verleggen hoorde je 3 straten verder. Niet dat er veel keuze was deze keer, dus deze Merida werd het dan voor vandaag.
De start was langs een drukke weg, niet zo geruststellend. De rest van de route bleek uiteindelijk wel rustig. Na een kilometer of 3 besloot David zijn valtechnieken even te testen op een stuk grint, met een geschaafde knie en hand tot gevolg. Vooral zijn hand was lastig, net op de plaats waar die op het stuur rust. Gelukkig viel het verder wel mee. Dat eerste stuk was mooi, maar ging wat ontgoochelend langs glooiende asfaltwegen, we hadden het graag wat meer off-road gehad. Het was pas na een 12km dat het off-road-stuk begon, met een mooie beklimming van 4km. Daarna begon eindelijk het afdalen in de natuur. Dit was erg leuk, op en neer, langs velden, in bossen, soms wat rotsachtig, maar nooit te moeilijk om ervoor te moeten afstappen en vaak zonder afremmen. Zalig.
Een dikke twee uur later waren we terug aan de auto, al bij al een geslaagde ochtend. We zijn toch een stuk in de velden en afgelegen stukjes geraakt waar we anders niet zouden zijn gepasseerd. Het binnenland is ook erg groen en mooi. Na een tussenstop in een supermarktje voor de lunch keerden we terug naar het hotel.
Daar lag de skiberg op me te wachten. Na het opnieuw monteren van mijn fiets begon ik eraan. Ook al lijkt het doenbaar en vlak vanaf een ligzetel, dat is het absoluut niet. Blij dat ik het geprobeerd heb (het is in 3 keer gelukt), dan weet ik bij deze ook dat je niet zomaar een skipiste opfietst ;). Mijn reisgenoot en fotograaf van dienst heeft mijn poging wel mooi kunnen vastleggen!
Tijd voor het chillgedeelte van de dag, aan het zwembad. De Nederlander van gisteren was aan de praat geraakt met een Nederlands jonger koppel, en hij had er zijn gitaar en mondharmonica bij gehaald. Het was erg sfeervol, en ook al vond hij zelf van niet, hij kon best nog goed zingen en muziek maken. Hij heeft zo'n 2 uur gespeeld, verzoeknummers waren welkom (al kon hij ze niet allemaal spelen :)). Voor al die stemmigheid hebben we hem een biertje laten brengen, wat hij wel kon appreciëren.
Ondertussen was Eva alweer bezig met het avondeten in haar buitenkeukentje. Vandaag bleek dan ook weer dat ze zelf haar olijfolie maakt, straf. Na opnieuw een aperol (minder sterk dan gisteren, of het went ;)), begonnen we aan ons diner. Speciaal voor ons was er een Caesar salad, maar dat bleek niet dé verrassing te zijn voor ons vanavond. Dé verrassing was een fles wijn aangeboden door Eva, ze weet wat we willen ;). De wijn was volgens de jongen (Josip volgens David, dus zal ik hem voor het gemak ook zo blijven noemen ;)) erg goed, maar de reden waarom was wel apart: hij was goed omdat vorige gasten hem hebben gezegd dat hij goed was. Geen speld tussen te krijgen! En ook Josip vond de Caesar salad erg lekker, hij kwam het ons vertellen dat hij het net zelf voor het eerst had gegeten, en dat hij ervan verbaasd was hoeveel ingrediënten erin zitten. Erg charmant!
David nam erna opnieuw de stoverij (omdat je daar ongegeneerd kan van bijvragen), wat Eva aanspoorde om nog een verrassing te voorzien, ik nam de chicken parmiggiana. Erg lekker opnieuw. Davids verrassing was dat hij eigenlijk 2 porties van het gerecht voor de prijs van 1 kreeg, inclusief 2 grote gnocci. Genoeg om ons beiden helemaal opgeblazen te krijgen. Het voorstel voor schnaps lieten we zelfs na 2 keer vragen aan ons voorbij gaan, het ging werkelijk teveel zijn. Maar ze kregen die wel versleten aan 2 luidruchtige copieuze locals die kwamen aanschuiven toen wij weggingen.
Het was een leuke laatste dag hier, morgen gaat het werkelijk naar de kust, tot vreugde van David, al denk ik dat het binnenland hem ook niet zo slecht bevallen is ;).
Wat foto's van de belevenissen vandaag:
Vrijdag 3 september: Plitvice (KRO) - Zadar (KRO)
Twee soorten vakantie in 1 dag: bergvakantie met wat urbex, en strandvakantie.
Gezien we nog in bergachtig landschap waren, begonnen we met de bergvakantie. Eerst nog ontbijten en afscheid nemen van Eva en de Nederlandse muzikant. Het was een gezellig verblijf, ook al hadden we met 1 dag in principe voldoende gehad voor de Plitvicemeren zelf. Aan de andere kant, dan waren we niet gebotst op waar we vandaag nog naartoe zijn gereden voor onze strandvakantie aan te vangen: de verlaten luchtmachtbasis van Zeljava. Ik was er toevallig op uitgekomen bij het zoeken naar mountainbikeroutes: een buiten gebruik (deels opgeblazen tijdens de Balkanoorlog) gestelde luchtmachtbasis, uitgehold in een berg, deels in Kroatië, deels in Bosnië-Herzegovina. De toegangen waren groot genoeg zodat vliegtuigen ook in de berg konden binnenrijden. De foto's zagen er tegelijkertijd fascinerend en doodeng uit. Het leek toegankelijk, dus gingen we proberen de weg ernaartoe te vinden met de auto, en zien hoe het daar was. Wikipedia raadde wel aan op het asfalt te blijven, omdat het er nog steeds stikt van de landmijnen. Die raad gingen we zeker opvolgen ;).
De toegang via Kroatië lag op een 20-tal minuten rijden van het hotel. Aan de toegang stond een karkas van een DC-47, het was duidelijk dat we het gevonden hadden. Aan het vliegtuig stond een vriendelijke Duitser met een coole moto, die aan rondreis bezig was van 4 weken, en die ook op zoek was naar de luchthaven. Het karkas was fotogeniek, maar de zon zat wat tegen:
Daarna gingen we verder naar de landingsbanen en de 2 ingangen vanaf de Kroatische kant.
Eens daar keken we links van ons op één van de vier landingsbanen, blijkbaar 2,5km lang, zover als we konden zien, en rechts de 2 ingangen die we op foto hadden gezien. De doodengheid viel al bij al goed mee: er stond nog een auto met vriendelijke mensen, en een koppel even vriendelijke Oostenrijkers op de moto. In het 3,5km gangenstelsel binnen bleken, zo merkten we achteraf, ook nog eens 3 Slovenen met coole moto's rond te rijden. Tien minuten later kwam dan ook nog de Duitse motard erbij. Daarmee voelden we ons wel op ons gemak. We liepen heel even in het eerste stuk van het gangenstelsel, maar het was er afgezien van het eerste rechte stuk, waarna vertakkingen begonnen, pikdonder, daar gingen we niet inrijden of wandelen. De rest van het gangenstelsel geloof ik graag, en die foto's vind ik wel op het internet ;):
https://www.exutopia.com/zeljava-airbase-croatia/
Onze foto's:
(De laatste foto was ook al wat geruststellender, er is een ontmijningsactie geweest een aantal jaar geleden :s))
Interessante site trouwens, al heb ik hem maar achteraf gevonden. De Duitser had ons al verteld dat hij niet veel zin had om de grens over te steken met Bosnië-Herzegovina, hoewel wij daar niet zo onmiddellijk graten in zagen. Achteraf viel natuurlijk onze frank, dat is buiten de EU en had ons effectief nog wel problemen kunnen opleveren, als we ongewild de grens waren overgestoken. Technisch gezien is dat mogelijk als je maar lang genoeg in die tunnels doorloopt en aan de ingangen uitkomt aan Bosnische kant. Dat verklaarde ook het - op dat moment weliswaar gesloten - politiehokje aan de ingang. Dat was eigenlijk een grenspost, en ze patrouilleren geregeld in de gangen.
Na de ingangen reden we de twee landingsbanen af die toegankelijk zijn vanaf Kroatië. Indrukwekkend om zien hoe de natuur het terug overneemt, tegelijkertijd een indrukwekkende constructie. Een erg interessante plek, fijn dat we zo onverwacht wat hebben kunnen urbex-en.
Ik ben net even gebrieft voor het slapengaan: ik mag niét aan het deken trekken, niet verbaal agressief worden, en ook niet fysiek. Dat blijkt de afgelopen nachten met wisselend succes geweest te zijn, al heb ook ik een verhaal over het waarom ;). Dat is voor een ander blog weliswaar :D.
Zaterdag 4 september: Zadar (KRO)
Topdagje, maar niet veel te vertellen na 4 keer flessengeluk (al moet ik wel zeggen dat de eerste drie kwarten aan andere gasten werden gegeven, ook al klinkt het erg problematisch ;)).
David is op dit eigenste moment bezig aan zijn tweede portie hoofdgerecht.
Vandaag was een typische resortdag: wat laat ontbijten, wat fitnessen, wat rondwandelen langs bootjes, terug wat eten, wat liggen, een eerste keer een fascia-massage (pijnlijk, maar therapeutisch) en o ja, mijn eerste sup-ervaring. Erg leuk, al moet ik uitkijken om niet zeeziek te worden.
Morgen vervolgen we onze strandvakantie, maar dan 80km verderop, in Sibenik. De strand- en luilekkermicrobe heeft ons goed gebeten.
We hebben vandaag ook beslist om de laatste 2 nachten van onze reis (Ljubljana) te annuleren en te kijken waar we zin in hebben tegen dan. We waren er wel al uit dat we niet veel zin hebben in een stad. Misschien oversteken naar Bosnië-Herzegovina, misschien nog een nachtje langer in Sibenik. Dat gaan we de komende dagen beslissen.
Zondag 5 september: Zadar (KRO) - Vodice (KRO)
Een korte rit vandaag naar onze tweede stek aan de kust: zo'n 70km verder langs de kustlijn. Eerst nog een lekker ontbijt in onze oude stek, gezellig onder de bomen.
Het nieuwe hotel, Olympia Sky, is een landmark voor de omgeving. Je ziet het al van ver verschijnen, en ik vind het op zich vreselijk lelijk (David is er nog niet uit ;)). Het heeft de vorm van een boot, met kamers met balkons en zeezicht. Tenminste, voor de helft van het hotel, wij hebben een kamer aan de andere kant, zonder balkon, en terug met indrukwekkend zicht op de generatoren ;). Er is een infinity pool en restaurant op de bovenste verdiepingen, wat erg indrukwekkend is, en waar we zeker eens gebruik van gaan maken, maar tegelijkertijd is het daar boven aan het zwembad op zich niet erg gezellig, met luide muziek en luidruchtig volk. Het is even een contrast met het hotel waar we vandaan komen.
Het was al snel beslist: hier gaan we geen extra dag blijven. De kustlijn aan Zadar, of toch waar wij waren, was ook knusser, hier is het erg druk. Drie nachten gaan voldoende zijn.
Wat onze zoektocht gemakkelijker maakte: we willen terug naar Slovenië om de reis af te sluiten. Voor de laatste 2 nachten gaan we terug naar de natuur, rust en aan een meer, in Bohinj. We hebben er een charmant boetiekhotel gevonden waar digitale detox centraal staat, adults only, met 18 kamers. Het zal een leuk contrast zijn, maar eerst gaan we hier nog een beetje genieten van de zee, wat fitnessen, ik wat mountainbiken, en David wil erg graag zeilen. Dat gun ik hem van harte, van aan de kant ;). Vanmiddag zijn we al even gaan prospecteren, het gaat goed komen.
Maandag 6 en dinsdag 7 september: Vodice (KRO)
Na de eerste neutrale indrukken van dit hotel moeten we onze mening herzien: het is een vreselijk mastodont...
David had ook al gemeld dat hij niet meer in het hotel zou eten, de refter was ook niet erg gezellig inderdaad. Omdat daar alleen eten nog ongezelliger is, besloot ik dan ook niet meer te komen, hoewel ik het tot dan toe nog positief zag, er was tenslotte kip :D. Het eerste ontbijt gisterenochtend was ook al een ramp, het was toen duidelijk dat we zoveel mogelijk hier weg zouden zijn voor onze 2 volle dagen. Want verder is Vodice ook niet zo super.
De eerste volle dag begon voor mij met 2u mountainbiken, David ging een poging wagen om te fitnessen, maar zag daar snel vanaf, opnieuw gezien onbestaande coronaregels in een bedompte kleine zaal. Dan was mijn mountainbiken wel veilig op dat vlak ;). Om 10u begon ik eraan, met de bedoeling rond 12u terug te zijn. Dat is gelukt :D! Over de route zelf, dat was eigenlijk ook al niet al te aangenaam (en toch doe ik mijn best om positief te blijven hoor, het positieve is dat ik tenminste 2 uur heb kunnen fietsen): de route was richting binnenland, in erg dor en schaduwarm gebied. Om 10u30 gaf mijn gps al 31 graden aan, om bij 34 te eindigen. Dat was wel een uitdaging, maar om nu te zeggen dat het leuk was, dat is nog iets anders ;). De beplanting langs de soms nauwe paden had scherpe doornen. Gevolg: na 30 minuten lagen 3 linkervingers open, een uur later stond mijn rechteronderarm vol van bloedende schrammen. Pijnlijk bovendien. Nog een bedenking: daar halverwege de bush ben je werkelijk alleen, je rijdt langs bouwvallen, in een doolhof van dezelfde paden. Cool op zich, maar eigenlijk had ik David graag bij me gehad, bedacht ik me toen. Het kan ook té alleen zijn. Op de hele route ben ik twee keer dezelfde vriendelijke mountainbiker tegengekomen, maar dat was het verder.
Eens terug op de kamer had David al een plan B: Sibenik. Het zeilen dat hij zo graag wilde doen, was ook al afgevoerd, vanwege geen schippers meer buiten het seizoen... Nadat ik mezelf en de mountainbike onder de douche had gezet (beiden waren we te bestoft), gingen we daarnaartoe, een 20 minuutjes rijden van Vodice. Dat bleek al snel een andere sfeer te hebben, gelukkig! Het binnencentrum is compact, maar het is erg gezellig. Veel nauwe straatjes, leuke zaakjes, gezellig druk, maar niet té. Eerst dronken we een koffie met brownie (David) en voor mij een cola Zero aan een kerkje pal in het midden van die straatjes. Daarna slenterden we wat verder in de straatjes richting de zee om wat op een bankje te zitten in het park. We zouden hier de dag erna gewoon terug naartoe komen, dat was wel al duidelijk.
Voor het avondeten gingen we landinwaarts, naar Konoba Okit. Het was een voltreffer, en zorgde alsnog voor een geslaagde afsluiter van een minder goed gestarte dag. De zaak werd gerund door 2 broers (van de 9 blijkbaar :)). Het was er zalig rustig, we kregen een tafeltje aan hun zwembad, wat een mooie setting bij zonsondergang opleverde. En hun steaks zijn onovertroffen, ongelooflijk lekker.
Vanochtend begon een beetje hetzelfde, al hadden we ons voorgenomen niet meer in de ontbijtruimte te eten. We namen wat we nodig hadden en namen het mee naar buiten. Daarna opnieuw mountainbiken voor mij, weliswaar korter, en minder offroad. Na een tochtje langs een strandje voor locals ging het opnieuw de heuvels in, gelukkig wel op asfalt nu.
Hoe graag ik ook wilde zwemmen hier, het is tenslotte de laatste dag in +30 graden, aan de zwembaden beneden was het onaangenaam bakken, nergens was schaduw te bespeuren. Dan maar niet, ik overleef dat ook wel ;). Terug naar de koele cocoon van de kamer, tot een uur of 4, voor een avondje Sibenik. We gingen terug naar hetzelfde zaakje voor koffie, en erna wijntasting, wat snoep kopen, wat naar bootjes en de zonsondergang kijken, om dan terug in die straatjes een lekkere pizza te eten. Dit was het dan voor onze laatste dagen aan het strand. Morgen vroeg opstaan, zodat we zo snel mogelijk kunnen terugkeren naar Slovenië. Kroatië was leuk, afgezien van deze laatste 3 nachten. We gaan vooral terug naar Slovenië met de leuke herinneringen aan Plitvice, en Zadar.
Woensdag 8 september: Vodice (KRO) - Bohinj (SLO)
Vandaag was het plan vroeg te vertrekken, toch vroeger dan dat het uiteindelijk geworden is. Tegen 9u zaten we in de auto en waren we niet rouwig om dit hotel achter ons te laten en in te ruilen voor een terug kleinschaligere ervaring in Slovenië.
Door Kroatië ging alles erg vlot. Google Maps had ergens een file ontdekt waardoor we via een minder drukke grenspost terug naar de Schengenzone konden. Het laatste stuk in Kroatië zagen we het landschap ook terug groener worden, en dat zag je ook aan de temperatuur.
Het verkeer in en rond Bled, waar deze vakantie begon en waar we terug langs moesten om naar Bohinj te rijden, zat redelijk vast. We passeerden terug langs ons hotel aan het meer, wat lang geleden leek. Volgens de GPS gingen we om 16u10 aankomen in het hotel, maar een ongeluk in de laatste 3 kilometer (niet met ons) zorgde ervoor dat het ruim een uur later was. Er was maar 1 weg en alles stond gewoon stil.
Al bij het inchecken was duidelijk dat we van het ene uiterste in het andere zijn gevallen: wat een charmant hotel, én wat een vriendelijke mensen. Heel het hotel is erg stijlvol ingericht, alles straalt ook gezelligheid uit. We mochten ook onze kamer kiezen, en kozen uiteindelijk voor de kamer op het bovenste verdiep.
Bij het verwisselen van mijn binnenband (wat effectief het probleem van de platte band oploste, gelukkig was het maar dat en was er niets anders kapot of geraakt) raakten we aan de praat met een koppel Belgen. De man was een grote fan van BMC en vond mijn MTB een geslaagd exemplaar :).
Daarna was het tijd voor een kort wandelingetje in het dorpje, en een aperol in het hotel, alvorens aan te schuiven voor het avondeten in het hotel recht tegenover het onze. Dat was groter, en al zeker het restaurant, maar voor de gasten van ons hotel was er een apart deel ingericht. Dat was een 4-gangenmenu met aangepaste wijn, wat een avondvullend programma lijkt, maar niet in Slovenië. Exact een uur later waren we terug in ons hotel ;). Het was lekker: iets met een gang die ik vergeten ben (het ging ook zo snel), pompensoep, biefstuk en een verrassingsdessert (kwam erop neer dat we keuze hadden uit 2, die we niet mochten weten, en waarvan wij dan maar moesten uitvechten wie wat wilde als ze werden geserveerd)). Positief: dat gaf ons na het eten nog even de tijd om in de bar van het hotel nog wat wijnen te proeven. Sloveense wijnen: we zijn er nog steeds niet uit of ze nu goed zijn, we zullen moeten herkansen morgen...
Donderdag 9 september: Bohinj (SLO)
Het ontbijt in dit hotel is het beste van de vakantie: alles lokaal, melk recht uit de koe, eigen gemaakte granola, zalige eieren, alles vers. Na wat onderhandelen konden we om 8u ontbijten, ze wilden de gasten wat spreiden, maar iedereen wilde om 8u30 komen ontbijten, dus dat ging niet meer. En 9u30 vonden wij dan weer te laat.
Ik moest er wel stevig opstaan, ik wilde eerst mountainbiken en dan zouden we s middags een wandeling doen. Dat laatste nam David voor zijn rekening, en ik kan nu al zeggen dat hij zich soms ferm laat uitdagen door hoogtemeters... Ik zou alleen fietsen, David zag het niet zitten hier een fiets te huren. Hij ging in de tussentijd boodschappen doen voor onze lunch en op zoek naar wandelstokken voor zichzelf om de geplande hoogtemeters goed te kunnen opwandelen en afdalen. Het zijn uiteindelijk flashy dingen geworden, en hij was er erg blij mee.
De fietstocht was prachtig, in de vallei voornamelijk, met rondom rond ruige bergtoppen. Het had voor mij nog iets ruiger gemogen, met maar 1 echte beklimming en afdaling, maar op zich maakt het niet zoveel uit, ik heb gefietst ;).
In de namiddag gingen we wandelen in het Triglav NP. De route naar de start van de wandeling was eveneens prachtig, maar ik was blij dat ik niet moest rijden. Het was een erg smalle weg, met weinig uitwijkmogelijkheden als je een tegenligger tegenkwam.
Na het parkeren van de auto begonnen we eraan, bijna klokslag 12u. Het eerste stuk viel nog mee, maar dan begon het: een erg steil pad met veel grind en losliggende stenen. Er zat geen rustpunt in, waardoor ik er al snel de lol in verloor. David daarentegen niet, hij ging gezwind door met zijn stokken. Na 1 uur klimmen en wat overleggen (ik zag de onvermijdelijke afdaling uiteindelijk ook niet zo zitten), zijn we omgekeerd en aan de afdaling begonnen via een grindweg ernaast. Het was ook precies op in mijn benen.
Anderhalf uur later waren we terug aan de auto, ik vond het erg jammer dat ik de stekker uit de wandeling had getrokken, maar het was té voor mij. David prepareerde nog onze lunch aan de auto, alvorens de afdaling verder te zetten met de auto. Tegen dat we terug in het hotel waren, voelde ik me nog slapper worden. Tijd voor een dutje dan maar, voor mij dan toch, David nam een koffie en gebak in de tuin van het hotel. Tegen 17u was ik erdoor, namen we een frambozen-mojito op het terras, en konden we op zoek naar een nieuwe plek voor het avondeten. De keuze viel op een hamburgerzaak op een tiental minuten rijden van het hotel. Goede keuze, het waren sappige burgers voor geen geld.
De laatste avond in Slovenië, en het begin van de terugreis naar huis... Maar niet voordat we Sloveense wijnen nog eens een kans hebben gegeven. Dus doken we nog maar eens in de degustatielijst in het hotel. We zijn er nu wel uit: het is geen topland qua wijn. Maar wel qua natuur en beleving!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten