Reis- en foodieblog David en Delfien: Zaterdag 19 augustus 2023: Chiloquin (OR)

Zaterdag 19 augustus 2023: Chiloquin (OR) - Susanville (CA)

In tegenstelling tot gisteren een rustige rijdag, met geen grote avonturen. Alleen dat ik beter heb geslapen dan gisteren. Dat zit zo: eergisteren vroeg David - naar eigen zeggen een gewone vraag - net voor het slapengaan of het wel veilig slapen was in zo'n cabin op de prairie, of het raam kon blijven openstaan voor beren, of mensen. "Tuurlijk" zei ik, en dat moet erg overtuigend overgekomen zijn, want 5 minuten later was hij in dromenland. Ik wat minder, want weet ik veel he ;), dus begon ik aan mijn eigen overtuigende antwoord te twijfelen en stond nogal scherp bij elk geluid gedurende de nacht...

Gezien we de eerste nacht overleefd hadden, was ik er afgelopen nacht dan ook zelf zeker van dat we de ochtend veilig zouden halen ;).

Na een zalige bagel met cream cheese en zalm raapten we onze steeds groter wordende hoop spullen bij elkaar, lieten de cabin zo netjes mogelijk achter en gingen op pad richting Californië. Een goed uur later passeerden we de staatsgrens, de laatste van de 3 staten deze reis. De eerste stop van vandaag was Lava Beds National Monument. Er werd gewaarschuwd voor wegenwerken en afsluitingen, maar uiteindelijk waren die werken afgelopen en reden we een groot deel van het park op nagelnieuw zwart glad asfalt.

Na een check aan de ingang dat we geen risico hadden om vleermuizen te doden omwille van een ziekte die in andere grotten leeft, mochten we binnen. Het viel onmiddellijk op dat het in dit deel stikt van de sprinkhanen, overal zag je ze opspringen (en de grille van de auto is herschapen in een slagveld), en ook grote helikoptervormige libellen. Die waren mobieler en vlogen vaak net voor de voorruit omhoog.

Het landschap was apart, in de goede zin. Ruig, onherbergzaam, en gigantisch in oppervlakte.

Lava Beds is vooral bekend omwille van de grotten, er zijn er zo'n 900-tal, waarvan er slecht een tiental toegankelijk zijn. Maar dan zitten er bij waar je moet kruipen, 30-cm doorgangen, en nooit echt kan rechtstaan. Bij het voorlezen ervan kreeg ik al de kriebels. Dat zou ik zelfs niet doen als we voorzien waren van grotmateriaal ;).

Bij het visitor center was er wel een grot verlicht (voor alle andere had je een zaklamp nodig), geplaveid, en die je volgens de man een goede eerste indruk gaf van hoe zo'n grotten eruit zien. Het was een 200 meter, en eigenlijk was dat meer dan voldoende voor ons. Het gaf inderdaad een heel goede eerste indruk: na een goeie 10 meter verdwijnt het daglicht volledig en zit je in het pikdonker (allez, in diegene die dan niet verlicht zouden zijn), moet je goed uitkijken voor het plafond, en zie je verschillende soorten lavaformaties. Echt mooi om te zien. Leuke stop.

Hierna ging het naar Burney (dat had ik dus gisteren niet goed geschreven), voor Burney Falls, de tip van de vrouw in de koffiezaak volgend. Na 3u rijden waren we er op 5 mijl van, stond er op het bord "Burney Falls State Park full, heavy traffic". Dat leek ons zinloos, dus ontgoocheld zetten we de gps in op het hotel.

De plaatsjes die we passeerden waren even uitgestorven dan die in Oregon. Het is een voortzetting van Route 66, zonder de route. Alle main streets in dergelijke dorpjes zijn te herleiden tot leegstand, speciaalzaken die er (lang geleden of recent) de brui aan gaven, tot een supermarkt en een liquor store die wel nog open zijn. Voor het opeten van de zelfgemaakte lunch stopten we in Bieber, de naam intrigeerde natuurlijk, maar verder was er niets met de beroemde naamgenoot gedaan qua thema. Een gemiste kans voor de 510 inwoners ;).

Nog eens anderhalf uur van Burney ligt Susanville, onze stop voor de komende 2 nachten. Het is wat groter, wat handig is. Morgen staat Lassen Volcanic NP op het programma, en ook dat is anderhalf uur rijden van hier, ook al is het het dichtstbijzijnde stadje dat we konden kiezen.

Bij de Comfort Inn and Suites had de vriendelijke dame ons eerst een vreselijke kamer gegeven: de kamer stonk naar rook, er lagen opgedroogde noedels op het 40 jaar oude tapijt, in de frigo lag een gele plas onderaan. We klagen niet zo snel, maar dit kon niet. Omdat er geen gelijkaardige kamers meer vrij waren kregen we de familiesuite, die is gigantisch. Goed opgelost.

Omdat we de hele dag hadden gezeten, wilden we beiden toch graag wat bewegen. De loopband haperde, dus dan maar buiten lopen, zien waar ik uitkwam op 30 minuten. Ondertussen behielp David zich met de weinige gewichten in de fitness.

Voor het avondeten was er niet veel uit te zoeken, het kwam neer op voornamelijk fastfoodketens. We kozen voor de Taco Bell, een bowl met veel kip en een burrito om te delen. Was best nog lekker.

Morgen vroeg op pad om hopelijk de drukte voor te zijn in Lassen Volcanic, waar we hopen goed te kunnen wandelen. De luchtkwaliteit is hier alvast wel normaal, sinds Lava Beds lieten we de rook achter ons.

De foto's van vandaag: