Boston 2019

Zaterdag 8 juni: Brussel – Zürich – Boston

Gisterenochtend begon alles vlot. Mooi op tijd geparkeerd op Zaventem, nadat David 20 keer had gecheckt of hij zijn paspoort bij zich had, en bijna geen rijen aan de security.

Jammer genoeg had onze eerste vlucht naar Zürich 1u20 vertraging. Dat was wat lastig, omdat we daardoor maar 35 minuten zouden hebben voor de overstap. Ze konden pas 5 minuten voor het landen zeggen of we de vlucht naar Boston zouden halen. Die bevestiging kwam er dan gelukkig wel, maar we zouden ons moeten haasten zei de steward, zeker omdat we 15 minuten voor vertrek van de vlucht naar Boston aan de gate stonden. We waren niet alleen voor die vlucht, maar toch. We hebben een spurtje getrokken, van de ene naar de andere terminal, in een recordtempo. En effectief, ze waren op ons aan het wachten. Om 12u57 zaten we in onze stoel, 2 minuten officieel te laat, met een licht astmatische aanval. Het was nog de vraag of onze bagage ook zo’n spurtje zou kunnen trekken, dat zouden we pas in Boston met zekerheid weten…

De vlucht duurde 7u45 minuten, maar verliep bijzonder rustig en in de mate van het mogelijke aangenaam. We besloten samen, maar dan elk op ons eigen scherm, naar The Green Book te kijken. Prachtige film over de rassenongelijkheid in de VS in de jaren 60. David keek daarna nog naar de film over de vrouwelijke rechter Ginsburg. Ik ben gaan binge watchen met The Big Bang Theory.

Aan de transportband werd bevestigd waar we voor vreesden: onze bagage had het niet gehaald. Ze wisten ons te zeggen dat die met de volgende vlucht mee was, die zou om 19u30 landen, terwijl het op dat moment 16u was. Beetje een tegenvaller, want we moesten nog een uurtje doorrijden naar Gloucester. Ze konden de bagage opsturen, maar we besloten om erop te wachten. Het kon al bij al erger. We besloten er ons verder niet in op te jagen. We zouden alvast de huurauto gaan ophalen, en in de buurt wat gaan shoppen.

De huurauto was een “standard” auto bij Budget, een VW Jetta or similar. De vrouw aan de balie vroeg of we interesse hadden in een upgrade naar een Ford Mustang. Natuurlijk hadden we dat, maar niet aan de 40 dollar per dag extra die ze aanhaalde. Toen we weigerden zei ze “Tja, ik zal hem toch moeten meegeven, ik heb niets anders meer staan, maar jullie krijgen hem zonder toeslag”. Dat maakte ineens het bagageprobleempje een stuk minder erg J! De auto bleek nog een cabrio te zijn ook, en was een maand oud. Wij volledig blij, en tegelijkertijd jammer dat we hem “maar” een week gaan hebben J.

Er bleken wat outlet shops te zijn in Sommerville, op 20 minuten rijden van de luchthaven. Dat was een goed begin, maar eerst eten natuurlijk ;). We kozen voor een Mexicaan, wat een goede keuze bleek te zijn. Eerst 2 tequilakuipen als aperitief, en daarna voor mij gegrilde zalm, David de fajita’s met kip.

We doen later deze vakantie nog een grotere outlet mall aan, dus deze was eigenlijk een opwarmertje. De Ralph Lauren vonden we eigenlijk nog redelijk duur, dus houden we de grote aankopen voor de tweede kans.

Om 20u stonden we terug op de luchthaven, en werd onze bagage er speciaal met spoed uitgehaald, zodat we 4 uur later dan verwacht toch nog naar Gloucester konden rijden, onze eerste stopplaats van deze reis.

De vrouw aan de incheckbalie was uitermate vriendelijk, en gaf ons ook een upgrade naar een kamer met zeezicht. Al moesten we haar op haar woord geloven, het was pikdonker.

Zondag 9 juni: Gloucester (MA) – Amesbury (MA)

Twee rode kreeften in een cabrio, zo zagen we er vandaag niet uit, maar morgen met zekerheid wel ;). Toepasselijk voor deze regio.

Vanochtend waren we beiden om 6u klaarwakker, dus stonden we maar op. Bij het opentrekken van de gordijnen bleek het uitzicht niet gelogen, dat was wel even een “waw”-momentje.

Het was gisteren en vandaag prachtig weer, zon en 25 graden, dat zit dan ook weer geweldig mee.

Om 7u30 zaten we aan het ontbijt, voor Davids eerste bagel van de vakantie (en ook ik nam er eentje). Het was best al warm in het zonnetje op het terras, zalig.

Daarna gingen we Gloucester te voet verkennen, een goede ochtendwandeling van een uurtje. Rond 10u checkten we uit en begonnen we aan de scenic route 127 rond Cape An. Natuurlijk met open dak, wat een zaligheid.

Na Gloucester ging het naar Rockport, Ipswich, Essex, Newbury en Newburyport. Onderweg kwamen we nog een hele serie Dodge Vipers tegen, en een Lamborghini Diablo, die aan een rondritje gingen beginnen. We hebben ze nog allemaal zien vertrekken.

In Ipswich stopten we bij Clamb Cake, voor Fried Clams, zelfs volgens de Lonely Planet is dit dé regio voor onions rings en fried clams. Het was een leuk zaakje, maar de vertering is nog steeds aan de gang. En dan nam ik nog de zalm sandwich en geen fried clams… Ik had nog nooit onion rings gegeten, en als dit de beste van het land zijn, dan moeten we er geen andere meer checken ;). Ook David heeft duidelijk lang werk gehad met de vertering van zijn plaatselijk gerechtje.

Iets voor 13u30 ging de tocht verder naar Plum Island, waar het Parker River Wildlife Refuge is, om vogels te spotten. Blijkbaar vonden wij niet alleen dit zo’n leuk idee, want we mochten het park niet in vanwege de overvolle parkings. We konden later op de dag terugkeren, maar ze konden niet zeggen hoe lang het precies zou duren vooraleer er weer nieuwe auto’s het park in mochten. Dus weer een aanpassing van de plannen, dan gingen we alvast maar naar Amesbury om alvast in te checken in het hotel, de Hampton Inn.

Ik ging fitnessen, terwijl David wat verder relaxte. Om 17u deden we een nieuwe poging. Het was nog wel speciaal dit dan bij valavond te doen, want nu waren de parkings effectief zo goed als leeg.

We wandelden naar een uitkijkpunt op één van de “pools”, en deden de dune loop (“slechts” 1,3 km, maar goed genoeg om een idee te krijgen van het gebied). Op dit moment was ook veel afgesloten omwille van het broedseizoen, dus echt veel meer was er ook niet te doen.

Gezien de vetrijke hap van deze middag hadden we beiden niet zoveel zin in nog meer troep. Wat groentjes, kip en melk uit de supermarkt was meer dan voldoende. In de supermarkt reed er een robot rond, die aan alle kanten uitgerust was met camera’s, en die blijkbaar de klanten in de gaten moet houden. Al gaat dat niet bepaald onopgemerkt, het ding biepte om de 2 seconden redelijk luid. Of het nu toeval is of niet, maar dat ding volgde uitgerekend ons van het binnenkomen tot het buitengaan, soms wat op afstand, maar dan ineens kwam hij weer afgebiept. We hadden veel zin om hem bij de rayon van de tandpasta’s om te leggen ;).

Volgens David was zonnecrème overbodig in te pakken voor deze reis, maar dat moeten we dan toch na vandaag herzien. Al is het hem vergeven en we nemen het er graag bij, deze reis is ideaal voor een cabrio: korte afstanden, prachtig weer en allemaal scenic routes.

Maandag 10 juni: Amesbury (MA) – Bretton Woods (NH)

We hebben het gehaald, 2 jaar getrouwd J!

De dag begon rustig met bagels, ei en pindakaas, voor ons beiden dé ontdekking van de afgelopen maand. Gewoon puur, zalig!

Er stond een kleine trip op het programma, zo’n 4 uur via scenic routes rijden naar Bretton Woods, voor de overnachting in het Omni Mount Washington, waar het IMF in 1944 werd opgericht. We keken ernaar uit er ook effectief te overnachten.

We reden eerst nog een stukje Route 1 af, tot ongeveer Ogunquit, een leuk dorpje, om daarna het binnenland in te gaan richting Conway.

David nam even het stuur over, voor het eerst deze reis. In Conway nam ik het weer over, want vanaf dan begon de Kancamagus Highway en had hij weer zijn rol als reisleider op te nemen.

Het was nog warmer dan gisteren, 29 graden, en onze armen beginnen toch af te zien van de zon J.

Op de Kancamagus Highway stopten we bij de parkeerplaats van de “lower falls”. Daar was een kabbelend bergriviertje. Mooi om te starten. Ik wilde graag op een steen gaan staan in het midden van het beekje, maar versukkelde me al bij steen 2, met een natte voet tot gevolg. Dan maar niet deze keer ;). Al snel bleek dat het er stikte van de muggen, en werden we meermaals gestoken. Ook bij terugkomst aan de auto vloog er nog een zwerm achter ons aan, dus deden we maar het dak dicht. De bug spray ligt thuis, handig.

De volgende stop was Sabbaday Falls. Eerst vond David het wat ontgoochelend, maar draaide dan toch bij toen hij effectief de waterval zag. Die was toch wel mooi inderdaad. Ik had het graag op foto gehad, waar David voor zorgde. Later op de avond bleek dat schijn, hij had er maar eentje genomen en t bleek ne slechte.

De muggen waren hier nog erger, zonder bug spray ging het vandaag niet meer lukken om ook maar iets deftig af te wandelen. In Lincoln kochten we er dan.

De Flume Gorge, voorzien voor vandaag, gaan we morgen doen, we wilden toch ook wat van het hotel genieten. Om 16u checkten we in, sloegen de valet parking over, en begonnen aan de verkenning van het hotel. Het is een prachtig gebouw, maar tegelijkertijd zie je hoeveel het moet kosten om dit te onderhouden.

De kamer is ontzettend klein voor wat het kost, evenals het bed. Het voelt alsof je op een boot ligt, dat wordt morgen wat slaap inhalen J.

We begonnen aan onze festiviteiten voor ons 2-jarig jubileum op de patio, met een glaasje rosé schuimwijn.

Vanavond hebben we gegeten in de “budget”-restaurant van het hotel, al is dat relatief. Craig, de ober, was ontzettend attent en gaf ons updates over de stand van zaken in de keuken. Het was on-Amerikaans traag getimed, maar wij vonden het prima. We hadden zowat de beste plaatsen in het restaurant, met prachtig uitzicht op de bergen.

We begonnen met mosselen, daarna nam David de pasta alfredo met scampi, ik nam een halve kip met rozemarijn. Daarna deelden we de appeltaart met vanilleslagroom. Ongelooflijk lekker allemaal!

Morgenochtend gaat het regenen, dus gaan we het rustig aan doen alvorens te starten. We gaan starten met fitnessen. We zijn alvast even gaan checken, en het is een verbazingwekkend goed uitgeruste fitness voor een hotel.

Nog wat impressies van het hotel:

Dinsdag 11 juni: Bretton Woods (NH) – North Conway (NH)

Bij nader checken bleek dat het vliegenraam toch niet zo aansloot op de raamconstructie. Het resultaat is dat we beiden redelijk vol muggenbeten staan.

De Appalachen zijn ons qua weer ook dit jaar niet zo goedgezind (in 2017 was het erger wel): vanochtend kwam de regen met bakken uit de hemel. Dat leek dan even te beteren, maar 10 minuten later was het er alweer terug. Dan maar rustig aan. David ging beneden een bagel met cream cheeese halen, ik nam een pindakaasreep. Na het ontbijt gingen we fitnessen, we waren beiden content van onze training. Exact om 11u checkten we uit, nog steeds in de gutsende regen. Wandelen in dit weer is redelijk zinloos…

We reden verder de White Mountains in, stopten in Jackson voor een lekkere wrap met kip en kalkoen in een schattig zaakje. Tegen dat we die op hadden leek het dan toch te gaan uitklaren. Bij Ellis Falls besloten we het erop te wagen en te wandelen (0,3 mijl, maar toch). Volgens de Lonely Planet was het één van de mooiste watervallen in de regio, en effectief, het was wel indrukwekkend.

Daarna ging het richting Pinkham Notch Visitor Center, waar de trail richting de top van Mount Washington start. Dat was het plan voor vandaag van mijn reisleider, 4,1 mijl éénrichting, hoe lang kon je daarover doen dacht hij bij zichzelf. Gelukkig dat hij de vraag luidop stelde in het visitor center, want daar werd het idee al snel de grond ingeboord wegens te ambitieus voor het moment van de dag (13u30, terwijl de trip 8 tot 10 uur zou duren). Het blijkt toch een heel ruig pad te zijn, met soms wat rotsklimstukken. We zien het wel zitten, maar dan morgen. Voor vandaag deden we een opwarmertje: de weg naar de Huntington Ravine, 5,54km in totaal en ook pittig. Bij terugkomst bleek het een stuk te overlappen met onze plannen van morgen, en dat belooft. Het is een serieus klimmend rotspad, waarvan we dus nog niet op de helft zaten.

We besloten terug te keren toen het pad wel erg gevaarlijk begon te worden. We hadden net 1 stukje water overgestoken, dat deel uitmaakte van een grotere waterval rechts van ons, toen het pad opnieuw verder omhoog ging, maar dan al klimmend. Omdat alles nog redelijk nat lag van de regen vanochtend hielden we het hier voor bekeken. Het laatste stuk tot de waterval was prachtig: wat feeëriek omwille van al het mos en de vochtige omstandigheden.

Exact 2 uur later waren we terug aan het visitor center, waar we terug meer info vroegen voor morgen. We zien wel hoever we geraken, op het internet staan reviews die het ergste doen vermoeden (sneeuwvelden oversteken, inzakken in mulle sneeuw,…).

De komende 2 nachten blijven we in North Conway, in de New England Inn. We hebben hier de tuinsuite, een pak goedkoper dan gisteren, én een pak comfortabeler.

Voor het avondeten gingen we richting North Conway. Onze eerste keuze was de Muddy Moose, die was toen we er het eerst passeerden nog open, maar toen we effectief wilden gaan eten was hij gesloten. Raar, maar het briefje aan de ruit verklaarde alles: ze zaten zonder stroom. Jammer… Dan maar de tweede keus, Merlino’s Family Steakhouse. Lekkere lookbroodjes met een tomatensausje, heel malse steak en terug een appeltaart met vanille als dessert. Het heeft allemaal gesmaakt J.

Morgen gaat het gebeuren (of dat hopen we toch): de beklimming van Mount Washington te voet. Plan B is met de auto, maar daar geven we voorlopig niet aan toe, ook al zijn we niet echt voorzien op veel natuurgeweld… Om 8u gaat de wekker!

Nog wat foto's van tijdens de wandeling:

Woensdag 12 juni: North Conway (NH)

Mount Washington heeft ons liggen gehad… Het is niet gelukt de top te bereiken, al was het tussenpunt (Lion’s Head) een verdienstelijk eindpunt.

De wekker ging om 8u, maar tegen dat een comateuze David wakker werd was het half negen. Eerst een stevig ontbijt natuurlijk. De vriendelijke man die ons gisteren incheckte zei dat het een basic ontbijt ging zijn, “nothing much”. Hij was te bescheiden, want het was uitgebreid genoeg om er kloek op te staan voor de wandeling. Ze hadden ook een coole bagelhalveerder, dat me werd voorgetoond door een enthousiaste gaste. Verder hadden ze zelfgemaakte granola, superlekker. Het bleek een geheim recept te zijn, dat de eigenaar gekregen heeft van een bakkerin, en in ruil herstelde hij haar computer. Goeie deal J.

Met wat vertraging, om half elf, vertrokken we aan de wandeling. Het was toch behoorlijk koud, en omdat we er op dat moment nog rotsvast (;)) van overtuigd waren dat we de top gingen halen, kocht ik maar een fleeceke.

De eerste 2 km waren dezelfde als gisteren, en dat moet toch psychologisch zijn, want ze wogen zwaar. Al begon het pad pas daarna écht uitdagend te worden. Het werd rotsiger met de kilometer. Rond 12u stopten we bij een shelter om te eten, aan de start van Lion’s Head. Het schoot niet echt op, je kon geen moment eens goed doorstappen. 

Ja, dit is het pad...

Vanaf Lion’s Head was het eigenlijk klimmen, wat nog trager gaat. We maakten ons ook zorgen dat we die weg terug omlaag moesten, wat ons nog meer tijd ging kosten. Het leek in kilometers niet ver meer, maar wel in hoogtemeters… Bij de top van Lion’s Head, toen was het 13u15, hadden we nog een dikke mijl te gaan, maar ook nog 600 hoogtemeters. Op dat moment hadden we er “slechts” 760 gedaan. Dat ging ons teveel tijd kosten, dus besloten we om de afdaling aan te vatten. Achteraf waren we daar blij om, want ook op Lion’s Head was het uitzicht al prachtig, en de tegen dat we terug waren op de parking, exact 5 uur later, was het op. Het is ongelooflijk lastig wandelen, als je het nog zo kan noemen, en daar waren we toch niet op voorbereid. We waren het er ook beiden over eens dat dergelijke paden leuk zijn voor even, maar niet de hele tijd.

Het was wel een leuke ervaring en een goede wandeldag, maar het is leuker een trail ook effectief uit te wandelen. De hoeveelheid muggen was vreselijk trouwens, ze vlogen in mijn haar en verloren dan precies de weg naar buiten… In het hotel wisten ze David te vertellen dat deze maand de ergste is van allemaal voor muggen. Van Mother's Day tot Independence Day, daarna zijn ze weg. Dat kunnen we alleen maar bevestigen, zelfs bug spray lijkt ook maar gedeeltelijk te werken. Point taken voor de volgende keer dat we hier komen J.

Op de terugweg stopten we bij Dunkin Donuts, voor de eerste donut van de reis. David nam zijn favoriet, die met vanillecrème, ik een gewone geglazuurde. Lekker J.

Na een verkwikkende douche zitten we in onze tuinsuite te genieten van het zalige weer met een glaasje wijn, en kijken we TLC, my 600 lb life, net zoals thuis J. Straks eten we in het restaurant van het hotel, het ziet er allemaal prima uit.

Statistieken van vandaag:

- Totale lengte: 9,20 km

- Hoogteverschil: 760m

- Hoogste punt: 1388m

- Tijd: 4u56

Nog wat impressies

Donderdag 13 juni: North Conway (NH) - Boston (MA)

Vandaag was dé shoppingdag in Merrimack. De timing kon niet beter, want de regen viel met bakken uit de lucht. Wat kan een mens dan beter doen dan shoppen :).

We zijn meer dan geslaagd, met nog wat items op bestelling voor een topkoppel ;).

Nog een grappig momentje in de auto, de ontdekking van een nieuw countryliedje van Toby Keith: "You ain't much fun since I quit drinking". We barstten beiden spontaan in lachen uit toen we het refrein hoorden :D.

Na de verplichte stop bij Dunkin (vriendelijke vrouw, een voor mij oudbakken donut), vatten we de reis aan naar Boston. Wat volgens de GPS 1 uur zou duren werden er uiteindelijk 2. Boston is de stad met zowat met grootste verkeersinfarct dat wij al hebben meegemaakt. Er was geen doorkomen aan.

Eten deden we bij de Mexicaan op de hoek. Lekker, maar die van vorige week was beter. De dienster vroeg na het hoofdgerecht of we iets speciaals te vieren hadden. We zeiden van niet, want we hadden de 2 aangrenzende tafels het ritueel al zien ondergaan: de jarige job kreeg een sombrero-hoed en een persoonlijk concert van de obers, én een dessertje. Dat dessertje kregen wij uiteindelijk ook gratis, en dat zonder al het gedoe :).


Vrijdag 14 juni: Boston (MA)   

Vandaag splitsten onze wegen, voor even dan toch: David ging whale watchen, en gezien mijn maag dat niet trekt (en bij uitbreiding mijn hele lijf) liet ik dit aan me voorbijgaan. Gelukkig was het goede weer terug van de partij.

Hij moest om kwart voor twee inschepen, dus hadden we nog de ochtend om de binnenstad samen wat te verkennen. De regio van ons hotel (Seaport) is best wel hip, veel oude pakhuizen en scheepsgebouwen die nieuw leven zijn ingeblazen, én een heel aantal nieuwbouwprojecten met mooie zichten op de oceaan. Leuk dat we er logeren, want anders zouden we waarschijnlijk niet tot hier zijn geraakt.

Daarna ging het richting overkant, downtown Boston. We liepen langs het water naar het Aquarium, van waar de boot voor David vertrok. Vervolgens een stukje Freedom Trail, aangegeven op de grond met een bakstenen route, tot aan Boston Common, een park in het midden van de stad. Daar aten we Vietnamees aan een food truck, Boston staat er vol van.

Tegen dat ons eten op was, was het tijd om David af te zetten aan de boot. Ik keek nog even tot hij effectief op de boot zat, natuurlijk op het bovendek J. Vier uur later zou hij terug aanmeren…

Ik had niet zo’n plan, dus ben ik maar beginnen stappen, en dat heb ik zo’n vier uur gedaan. Terug langs Boston Common en de Boston Public Garden, Boylston Street af, langs het water, en zo terug naar het hotel. Volgens de Fitbit heb ik 16km gewandeld, ofte 24917 stappen.

Tot zover mijn verhaal van de namiddag J.

David keek erg uit naar zijn whale watching tour, en liet me vanop de boot weten dat er al gewaarschuwd werd voor ruig weer, en dat mensen die dat niet zagen zitten, konden omboeken. Dat bleken er maar een handvol gedaan te hebben, hoewel er dat retrospectief meer zouden geweest moeten zijn als je de foto’s bekijkt van het bovendek voor het vertrek en 2 uur later.

Voor de afvaart

2 uur later... :) 

David bevestigde dat het erg ruig was, en dat het niets voor mij zou geweest zijn. Hij had ook nog meer smakelijke details: dat ze een kotsstofzuiger hadden, dat één van de mensen van de boot op haar knieën kots zat op te ruimen, dat er alsmaar meer mensen duidelijk ziek begonnen af te druipen van het bovendek, dat je je amper recht kon houden als je rechtop stond, dat het nog erger was als de boot stil lag om walvissen te zoeken, én dat hij temidden al die terreur een koekje zat te eten. Ik kan me bij dat laatste wérkelijk niets voorstellen en voelde vooral de zeeziekheid van de mensen, omdat ik die marteling ooit al eens 4 uur heb moeten doorstaan.

Blijkbaar was de zee ook voor de kapitein te ruig, want die hield het na 2 uur voor bekeken, zonder walvissen gespot te hebben. Dat was echt wel balen, maar, iedereen kreeg wel zijn geld terug of kon omboeken… Dat werd dus voor ons geld terug, en hopelijk krijgt David snel een nieuwe kans…

Om half zeven waren we samen terug op de kamer.

Voor het avondeten gingen we naar Wagamama, mijn darmen zijn aan het opspelen de laatste 2 dagen, en wat licht Japans kon er net in. Daarna gingen we op zoek naar een bar om iets te drinken, maar de zaken die we probeerden waren ofwel té luidruchtig, ofwel was er geen plaats. Dan maar de bar van het hotel. David bestelde nog wat tater tots bij onze wijn. Een mooie afsluiter van een gevarieerde dag.

Zaterdag 15 juni: Boston (MA) – Cape Cod (MA) - Boston (MA)

anochtend stonden we voor een dilemma: zouden we Boston verder ontdekken, of zouden we in het prachtige weer een cabrio-tripje doen naar Cape Cod… Het is het laatste geworden.

Eerst nog fitnessen (ik dan toch), terwijl David alvast onze bagage aan het voorbereiden was. Met al onze aankopen was dat toch even organiseren.

Rond 11u begonnen we eraan. Alles richting Cape Cod zat behoorlijk in de file, het ging alvast niet zo snel vooruit als dat we dachten. We namen de US3, vanaf Norwell werd het iets beter. We maakten er een Dunkin’-dag van, aangezien het toch weer even zal duren voor de volgende keer. Ze blijken ook heel lekkere bagels te hebben, ha!

De eerste stop was Plymouth, waar de eerste pilgrims voet aan land hebben gezet in 1620. Daar hebben ze een steen voor gemaakt ter nagedachtenis met “1620” erop, die je kan zien liggen “opgebaard” in een monumentje. Er stond een man van het daartegenover gelegen museum uitleg te geven over de zin en de onzin van dergelijke relikwieën. Want nee, het was natuurlijk niet die steen waar de eerste pilgrim zijn voet heeft op gezet, en nee, het jaartal 1620 is er pas in 1880 ingegraveerd. Hij is door eerdere generaties opzettelijk gebarsten, en door een latere generatie weer aan elkaar gezet. Hij kon het nog grappig relativerend vertellen.

We liepen nog een kort toertje langs het water, en kochten fudge met karamel. Die heeft het niet tot in de auto gehaald J.

De bedoeling was om tot Provincetown te rijden, tot de US 6 ermee ophield. Dat viel qua afstand nog dik tegen, maar we besloten wel door te rijden. Het is een levendig (en duur) stadje, waar parkeren al gauw 20 dollar kost. We reden nog een stukje van de kust en de baai af en vatten dan de terugtocht aan, grotendeels langs dezelfde weg.

Onderweg nog een laatste Dunkin-stop voor een donut, waarna we rustig doorreden naar de luchthaven. Al bij al was het best nog een volwaardige dag, we waren om 19u bij de car rental return. We waren er mooi op tijd en hadden nog tijd om even een glas wijn te drinken en een sandwich te eten, de vlucht vertrok om 22u05.

Dit was het dan voor de VS-reis dit jaar, we komen zeker terug naar deze regio!