Zaterdag 7 september: Otjiwarongo - Windhoek - Luanda - Amsterdam - Düsseldorf
Vanochtend hadden we meer dan ruim de tijd om ons klaar te maken voor het vertrek. Het vliegtuig vertrekt pas om 17u35. We schoven aan voor het ontbijt zoals de hele vakantie om 8u30. David nam nog een keer roereieren met spek, brood, en een zeer droge samengeperste ontbijtgranenkoek (ik had hem gewaarschuwd dat die blijft hangen in je mond van de droogheid, maar dat wou hij dan eens zelf testen. Één hapje volstond ;)). Ik nam een lichter ontbijt met muesli en yoghurt.
Om 9u45 was alles ingeladen en konden we de laatste verplaatsing aanvatten richting de luchthaven, toch nog 3u30 rijden. We hadden half het plan opgevat om door Windhoek centrum te rijden, maar daar hebben we dan toch van afgezien om het lot niet teveel te tarten. We waren mooi op tijd, dat wilden we niet op het spel zetten met omwegen.
Momenteel zijn we ingecheckt en wachten we om te boarden.
En daarmee zit ons Namibië-avontuur erop. Het was anders dan onze andere reizen, met veel meer rustpunten dan we gewoon zijn, natuurlijk in een ander continent, maar we nemen vooral veel nieuwe ervaringen en indrukken mee naar huis!
zaterdag 7 september 2019
Vrijdag 6 september: Otjiwarongo (Frans Indongo Lodge)
Vrijdag 6 september: Otjiwarongo (Frans Indongo Lodge)
Vanochtend was het ontbijt terug om 8u30, met de gekende keuzes hier ondertussen: David nam roerei met kaas, hesp en brood en 2 (koude, moest ik speciaal van David vermelden) pancakes. Ik nam brood met confituur, hesp en veel aardbeienyoghurt.
We begonnen met een ochtendwandeling van anderhalf uur, die was uitgestippeld door de lodge, en begon aan de overkant van de weg. Tot onze verbazing zat er zelfs een heuvelbeklimming in! Vanaf de top van de heuvel had je een mooi zicht op de omgeving, die er vanaf een uitkijkpunt groener uitziet dan vanaf de grond eigenlijk. Onderweg kwamen we nog een bange kudde blauwe wildebezen (meervoud van “wildebees”) tegen. Leuke wandeling.
Daarna wilden we naar de CCF (Cheetah Conservation Foundation), volgens de GPS een half uurtje. Dat is misschien wel mogelijk, al zag GoogleMaps wegen waar wij er geen zagen. En als het er waren, leken het meer op dienstwegen dan officiële wegen. Dus besloten we geen risico te nemen en naar de hoofdbaan te rijden, om dan de D-baan te nemen waarop de CCF uitkwam. Jammer als er een kortere weg was, maar we zullen het nooit weten. In ons geval duurde de rit anderhalf uur. Op de hoofdweg werden we tegengehouden door de politie (iedereen, er was een blokkade opgesteld). De man begon in een voor ons onverstaanbare taal vragen te stellen. Toen we zeiden dat we het niet begrepen, sloeg hij over op Afrikaans, wat we een beetje verstonden. Zo ging dat wat over en weer in Afrikaans en Nederlands, want ook hij verstond ons een beetje. Dat vond de agent zo hilarisch dat hij David een “high five” gaf en we mochten doorrijden. Coole agent :)!
Bij aankomst konden we een begeleide wandeling doen, maar dat zagen we niet zitten aan 33 graden. Het was nog 50 minuten voordat ze de cheetah’s gingen voederen. Daar wilden we wel op wachten. In de tussentijd keken we in het visitor center/museum naar een 11 minuten durende film over de Foundation, gevolgd door het museumpje zelf. Daar stond zowaar een opgezette cheetah. We kwamen er ook wel het één en ander te weten over de cheetah en de Foundation:
- de Foundation is gesticht door een Amerikaanse, en draait op veel vrijwilligerswerk
- De topsnelheid van een cheetah bedraagt 110km/u. Zo’n snelheid put hem vanzelfsprekend wel snel uit.
- De cheetah’s die hier verblijven zijn binnengebracht door mensen die ze gevonden hebben voordat ze volwassen waren. Omdat ze de eerste 22 maanden alles om te overleven leren van hun moeder, hebben deze dieren die “training” niet doorlopen en zouden ze niet kunnen overleven in het wild.
- Er is een zusterorganisatie die zich bezighoudt met het open houden van de oppervlakte, ttz ze verwijderen een invasieve plant met lange prikkende naalden. Die zijn dus niet gewenst omdat ze de cheetah verhinderen van te jagen en topsnelheden te halen. Die planten worden verhakseld en in “houtblokken” geperst, zodat ze als brandhout kunnen dienen (bioblokken).
- Door de plaatselijke boeren Turkse Anatolische herdershonden mee te geven, kunnen ze hun vee beschermen tegen roofdieren. De CCF zorgt ook voor de opleiding van deze honden. Daardoor zijn boeren minder geneigd om cheetah’s dood te schieten.
- Ondanks hun reputatie zijn cheetah’s maar verantwoordelijk voor 3 procent van al het gedode vee.
Om 14u begon het voedertafereel. Eerst kregen we wat uitleg van Becky. De hompen vlees die ze krijgen bevatten expres een stuk been. Daardoor schrokken de cheetah’s minder. Er lag ook een laag schijnbaar zout op, maar dat waren allemaal vitaminen die ze normaal gezien uit de organen halen. Maar omdat het niet elke dag orgaanfeest is voor de cheetah’s, worden de dagen waarop ze geen organen krijgen opgevangen met deze vitaminen in poedervorm. Het was een leuk schouwspel de cheetah’s te zien aanvallen op de schalen met daarin voor iedereen een stuk.
Na dit spektakel nam David nog een heel mooi stuk appeltaart als afsluiter. Om 15u konden we terug naar de lodge, waar we nu aan het genieten zijn van de stilte aan het zwembad, met uitzicht op het private domein achter de lodge met allerlei grazend wild.
Ondertussen zijn we ingecheckt voor onze terugvlucht. Het laatste stuk van de reis is ingezet. Maar wel in stijl: met een mojito en een night breeze. Het eten voor straks is een verrassing, ook voor ons :).
Update 7 september: het avondeten was redelijk lekker ;). We begonnen met een pompoen-roomsoep, gevolgd door een sirloin steak van eland, met bieten, kleine courgetten en iets ondefinieerbaar van koolhydraten. Het dessert was een kleine crème brulée. Tijdens het eten kwam Thomas, de gamedrive gids van gisteren, nog een praatje met ons slaan. Het was een zeer aangename man, en hij was ook aan andere tafels opmerkelijk geliefd.
Vanochtend was het ontbijt terug om 8u30, met de gekende keuzes hier ondertussen: David nam roerei met kaas, hesp en brood en 2 (koude, moest ik speciaal van David vermelden) pancakes. Ik nam brood met confituur, hesp en veel aardbeienyoghurt.
We begonnen met een ochtendwandeling van anderhalf uur, die was uitgestippeld door de lodge, en begon aan de overkant van de weg. Tot onze verbazing zat er zelfs een heuvelbeklimming in! Vanaf de top van de heuvel had je een mooi zicht op de omgeving, die er vanaf een uitkijkpunt groener uitziet dan vanaf de grond eigenlijk. Onderweg kwamen we nog een bange kudde blauwe wildebezen (meervoud van “wildebees”) tegen. Leuke wandeling.
Daarna wilden we naar de CCF (Cheetah Conservation Foundation), volgens de GPS een half uurtje. Dat is misschien wel mogelijk, al zag GoogleMaps wegen waar wij er geen zagen. En als het er waren, leken het meer op dienstwegen dan officiële wegen. Dus besloten we geen risico te nemen en naar de hoofdbaan te rijden, om dan de D-baan te nemen waarop de CCF uitkwam. Jammer als er een kortere weg was, maar we zullen het nooit weten. In ons geval duurde de rit anderhalf uur. Op de hoofdweg werden we tegengehouden door de politie (iedereen, er was een blokkade opgesteld). De man begon in een voor ons onverstaanbare taal vragen te stellen. Toen we zeiden dat we het niet begrepen, sloeg hij over op Afrikaans, wat we een beetje verstonden. Zo ging dat wat over en weer in Afrikaans en Nederlands, want ook hij verstond ons een beetje. Dat vond de agent zo hilarisch dat hij David een “high five” gaf en we mochten doorrijden. Coole agent :)!
Bij aankomst konden we een begeleide wandeling doen, maar dat zagen we niet zitten aan 33 graden. Het was nog 50 minuten voordat ze de cheetah’s gingen voederen. Daar wilden we wel op wachten. In de tussentijd keken we in het visitor center/museum naar een 11 minuten durende film over de Foundation, gevolgd door het museumpje zelf. Daar stond zowaar een opgezette cheetah. We kwamen er ook wel het één en ander te weten over de cheetah en de Foundation:
- de Foundation is gesticht door een Amerikaanse, en draait op veel vrijwilligerswerk
- De topsnelheid van een cheetah bedraagt 110km/u. Zo’n snelheid put hem vanzelfsprekend wel snel uit.
- De cheetah’s die hier verblijven zijn binnengebracht door mensen die ze gevonden hebben voordat ze volwassen waren. Omdat ze de eerste 22 maanden alles om te overleven leren van hun moeder, hebben deze dieren die “training” niet doorlopen en zouden ze niet kunnen overleven in het wild.
- Er is een zusterorganisatie die zich bezighoudt met het open houden van de oppervlakte, ttz ze verwijderen een invasieve plant met lange prikkende naalden. Die zijn dus niet gewenst omdat ze de cheetah verhinderen van te jagen en topsnelheden te halen. Die planten worden verhakseld en in “houtblokken” geperst, zodat ze als brandhout kunnen dienen (bioblokken).
- Door de plaatselijke boeren Turkse Anatolische herdershonden mee te geven, kunnen ze hun vee beschermen tegen roofdieren. De CCF zorgt ook voor de opleiding van deze honden. Daardoor zijn boeren minder geneigd om cheetah’s dood te schieten.
- Ondanks hun reputatie zijn cheetah’s maar verantwoordelijk voor 3 procent van al het gedode vee.
Om 14u begon het voedertafereel. Eerst kregen we wat uitleg van Becky. De hompen vlees die ze krijgen bevatten expres een stuk been. Daardoor schrokken de cheetah’s minder. Er lag ook een laag schijnbaar zout op, maar dat waren allemaal vitaminen die ze normaal gezien uit de organen halen. Maar omdat het niet elke dag orgaanfeest is voor de cheetah’s, worden de dagen waarop ze geen organen krijgen opgevangen met deze vitaminen in poedervorm. Het was een leuk schouwspel de cheetah’s te zien aanvallen op de schalen met daarin voor iedereen een stuk.
Na dit spektakel nam David nog een heel mooi stuk appeltaart als afsluiter. Om 15u konden we terug naar de lodge, waar we nu aan het genieten zijn van de stilte aan het zwembad, met uitzicht op het private domein achter de lodge met allerlei grazend wild.
Ondertussen zijn we ingecheckt voor onze terugvlucht. Het laatste stuk van de reis is ingezet. Maar wel in stijl: met een mojito en een night breeze. Het eten voor straks is een verrassing, ook voor ons :).
Update 7 september: het avondeten was redelijk lekker ;). We begonnen met een pompoen-roomsoep, gevolgd door een sirloin steak van eland, met bieten, kleine courgetten en iets ondefinieerbaar van koolhydraten. Het dessert was een kleine crème brulée. Tijdens het eten kwam Thomas, de gamedrive gids van gisteren, nog een praatje met ons slaan. Het was een zeer aangename man, en hij was ook aan andere tafels opmerkelijk geliefd.
Woensdag 4 en donderdag 5 september: Etosha NP - Frans Indongo Lodge
Woensdag 4 september: Mushara Bush Camp - Etosha NP
Vandaag was een bijna complete rustdag. In de ochtend zijn we nog 2 uur Etosha NP ingegaan, en hebben malle foto’s getrokken van giraffen die heel dichtbij de auto stonden. Rond 12u waren we terug in ons tentenkamp en hebben we de middag doorgebracht aan het zwembad. We hebben zelfs gezwommen, al was het water nog steeds ijskoud :).
Het avondeten was op locatie, in plaats van het overdekte paviljoen waar we ook ontbijten en waar de bar is, hadden ze nu tafeltjes gezet in de volle buitenlucht, een afgesloten stukje tussen de parking en het zwembad. Het was erg leuk gedaan. Voor vanavond was het barbecue, soepvlees-kudu (wat niet erg lekker was), kippesatés (die lekker waren) en oryx-biefstuk (die ook lekker was, jammer genoeg had David een pezig stukje). Als dessert namen we het appel- en het amandelgebakje.
Donderdag 5 september: Mushara Bush Camp - Frans Indongo Lodge
Na het ontbijt gingen we rond 10u op pad. Het was opnieuw een rustige dag vandaag, zo’n 3 uur rijden naar Otjiwarongo. Op allemaal geasfalteerde wegen nu :)! Onderweg nog even gestopt om geld op te nemen. We kwamen rond 13u aan in onze laatste lodge voor deze vakantie, de Frans Indongo Lodge. Bij elke keer dat we incheckten kregen we een welkomstdrankje, dat ging van zoete drankjes tot koude thee, maar dit drankje was voor het eerst deze vakantie écht lekker: citroen met munt. Dat ga ik eens proberen namaken thuis.
We konden nog lunch bestellen, dus deden we dat: David de avocado-kip salade, ik het gezonde brood met ham en kaas. Allebei lekker.
Eigenlijk hadden we morgen de game drive geboekt, maar ze kwamen ons tijdens de lunch vragen of we die niet vandaag wilden doen, omdat er morgen nogal een grote groep meedoet. Die startte om 16u30. voor ons was dat ok, dan hadden we morgen “vrij”. Totdat het tijd was hebben we wat zitten lezen in het paviljoen dat uitkijkt op waterholes, al waren er weinig dieren te spotten.
Dat was hetzelfde verhaal tijdens de game drive. Thomas was zeer enthousiast om al zijn kennis te delen, maar qua beesten viel het wat tegen. Ze hadden wel 3 mannetjes neushoorns op hun domein, die zijn we tegengekomen aan één van de drinkbakken. Toen we daar stonden kwam er een pick-up met 3 rechtstaande mannen in een rottempo op de neushoorns afgereden. Door mijn hoofd ging het dat dit stropers waren, in Davids hoofd gingen ze de dieren én ons omleggen. Het was alleszins heel raar, die bleven maar staren terwijl ze veel te snel reden... Omdat ook Thomas heel verrast reageerde, maakte het allemaal nog raarder. Hij ging ze wel melden aan “zijn bureau”, omdat je helemaal zo snel niet mag rijden in “hun” domein.
Bij gebrek aan dieren stopten we bij elk dier dat onze auto passeerde: eekhoorns, vogels, en termietenheuvels. Nu weten we eindelijk wat die hopen zand zijn die overal in Namibië te vinden zijn. Onder die heuvels bevindt zich dus een hele stad, die organisatorisch erg goed in elkaar zit blijkbaar, met kamers voor de soldaten, voor de koning,... Een hoopje van enige omvang staat er al gauw 15 jaar. Als ze groot genoeg zijn kunnen ze worden ingericht als huis door aardvarkens bijvoorbeeld. Zo hadden David en ik alletwee een beetje gelijk: ik dacht dat het inderdaad insecten waren die ondergronds aan het graven waren, David dacht dat het bovengrondse beesten waren die een huis maakten.
Al bij al was het een informatieve, maar geen spectaculaire laatste game drive.
Het avondeten begon vanaf half acht, waar we mooi op tijd voor waren na de game drive. Het was erg lekker, al ben ik vergeten wat het allemaal was. Je kreeg de menu eenmalig te zien bij het inchecken ;). Het was een filo-deeg gebakje met een lekkere vulling als voorgerecht, een lekker stukje vlees met aardappelen, broccoli en wortelen als hoofdgerecht, en een bevroren aardbei-bol ijs (met ergens daarin witte chocolade) met bessencoulis als dessert.
Vandaag was een bijna complete rustdag. In de ochtend zijn we nog 2 uur Etosha NP ingegaan, en hebben malle foto’s getrokken van giraffen die heel dichtbij de auto stonden. Rond 12u waren we terug in ons tentenkamp en hebben we de middag doorgebracht aan het zwembad. We hebben zelfs gezwommen, al was het water nog steeds ijskoud :).
Het avondeten was op locatie, in plaats van het overdekte paviljoen waar we ook ontbijten en waar de bar is, hadden ze nu tafeltjes gezet in de volle buitenlucht, een afgesloten stukje tussen de parking en het zwembad. Het was erg leuk gedaan. Voor vanavond was het barbecue, soepvlees-kudu (wat niet erg lekker was), kippesatés (die lekker waren) en oryx-biefstuk (die ook lekker was, jammer genoeg had David een pezig stukje). Als dessert namen we het appel- en het amandelgebakje.
Donderdag 5 september: Mushara Bush Camp - Frans Indongo Lodge
Na het ontbijt gingen we rond 10u op pad. Het was opnieuw een rustige dag vandaag, zo’n 3 uur rijden naar Otjiwarongo. Op allemaal geasfalteerde wegen nu :)! Onderweg nog even gestopt om geld op te nemen. We kwamen rond 13u aan in onze laatste lodge voor deze vakantie, de Frans Indongo Lodge. Bij elke keer dat we incheckten kregen we een welkomstdrankje, dat ging van zoete drankjes tot koude thee, maar dit drankje was voor het eerst deze vakantie écht lekker: citroen met munt. Dat ga ik eens proberen namaken thuis.
We konden nog lunch bestellen, dus deden we dat: David de avocado-kip salade, ik het gezonde brood met ham en kaas. Allebei lekker.
Eigenlijk hadden we morgen de game drive geboekt, maar ze kwamen ons tijdens de lunch vragen of we die niet vandaag wilden doen, omdat er morgen nogal een grote groep meedoet. Die startte om 16u30. voor ons was dat ok, dan hadden we morgen “vrij”. Totdat het tijd was hebben we wat zitten lezen in het paviljoen dat uitkijkt op waterholes, al waren er weinig dieren te spotten.
Dat was hetzelfde verhaal tijdens de game drive. Thomas was zeer enthousiast om al zijn kennis te delen, maar qua beesten viel het wat tegen. Ze hadden wel 3 mannetjes neushoorns op hun domein, die zijn we tegengekomen aan één van de drinkbakken. Toen we daar stonden kwam er een pick-up met 3 rechtstaande mannen in een rottempo op de neushoorns afgereden. Door mijn hoofd ging het dat dit stropers waren, in Davids hoofd gingen ze de dieren én ons omleggen. Het was alleszins heel raar, die bleven maar staren terwijl ze veel te snel reden... Omdat ook Thomas heel verrast reageerde, maakte het allemaal nog raarder. Hij ging ze wel melden aan “zijn bureau”, omdat je helemaal zo snel niet mag rijden in “hun” domein.
Bij gebrek aan dieren stopten we bij elk dier dat onze auto passeerde: eekhoorns, vogels, en termietenheuvels. Nu weten we eindelijk wat die hopen zand zijn die overal in Namibië te vinden zijn. Onder die heuvels bevindt zich dus een hele stad, die organisatorisch erg goed in elkaar zit blijkbaar, met kamers voor de soldaten, voor de koning,... Een hoopje van enige omvang staat er al gauw 15 jaar. Als ze groot genoeg zijn kunnen ze worden ingericht als huis door aardvarkens bijvoorbeeld. Zo hadden David en ik alletwee een beetje gelijk: ik dacht dat het inderdaad insecten waren die ondergronds aan het graven waren, David dacht dat het bovengrondse beesten waren die een huis maakten.
Al bij al was het een informatieve, maar geen spectaculaire laatste game drive.
Het avondeten begon vanaf half acht, waar we mooi op tijd voor waren na de game drive. Het was erg lekker, al ben ik vergeten wat het allemaal was. Je kreeg de menu eenmalig te zien bij het inchecken ;). Het was een filo-deeg gebakje met een lekkere vulling als voorgerecht, een lekker stukje vlees met aardappelen, broccoli en wortelen als hoofdgerecht, en een bevroren aardbei-bol ijs (met ergens daarin witte chocolade) met bessencoulis als dessert.
dinsdag 3 september 2019
Dinsdag 3 september: Etosha NP
Update maandagavond: opnieuw een lekker buffet na de zonsondergang met aperitief (gin tonic voor mij, gin fizz voor David), dit keer met oryx en kip tikka als hoofdgerechten. De huistijger van de lodge, zijnde een grijze kater die wel op Beatrijs geleek kwam ons ook vanavond weer opzoeken en ging voor ons tafeltje zitten. Hij bleef geduldig wachten tot David hem een stukje kip gaf. Ook al is hij lang niet ondervoed, het duurde niet lang voor hij dat naar binnen had. Het is wel een rustig en schattig beest.
Dinsdag 3 september: Etosha
Vanochtend verliep zo’n beetje op dezelfde manier als gisteren, alleen alles een half uurtje vroeger. Ik nam eieren met brood, hesp en kaas en yoghurt, David nam hetzelfde, met een pannenkoek erbij en een gedeeld cakeje. De huistijger was ook nu weer van de partij en vergezelde ons zelfs tot aan onze lodge. Daar hield hij ons wat verder in de gaten tot we alles hadden ingepakt. Jammer dat we hem niet kunnen meenemen, maar hier stelt hij het duidelijk ook goed :).
Om half tien begonnen we aan dag 2 in Etosha NP. De tactiek bleef ongewijzigd: waterhole opzoeken en kijken of er wildlife was. Vandaag lieten de dieren allemaal wat op zich wachten, of we hebben gisteren gewoon heel veel geluk gehad. Bij één van de stopplekken stonden redelijk wat auto’s, dat is altijd een goed teken. Bleek er een leeuw te zijn die vanonder een boom een hele kudde zebra’s, gemsbokken en ander kleiner wild aan het observeren was. Wij - en met ons alle inzittenden in de andere auto’s - stelden ons hier een wildscène uit een documentaire voor: de leeuw zou ongetwijfeld chargeren bij het zien van zoveel vlees. Hij bekeek ze ook, zij het wat slaperig. Op een bepaald moment was er een gemsbok die het in zijn hoofd haalde de leeuw te passeren. Nu dachten we allemaal dat het spel op de wagen zat. Maar er gebeurde niets... Na die ene gemsbok volgden er nog anderen, zebra’s passeerden de buffettafel van de leeuw, maar niets kon hem bekoren, hij bleef maffen. Erg jammer, al weet ik niet of ik zo’n bloederige scène nu wel zo leuk zou gevonden hebben...
Bij een volgende waterhole stonden er terug olifanten, die zich aan het amuseren waren met een bad te nemen. Daar kwamen dan nog meer olifanten bij die voor onze auto de weg naar de waterhole zochten. Allemaal wel leuk om te zien.
In vergelijking met gisteren hebben we dezelfde soorten gezien, weliswaar in andere poses. Jammer dat we tot nu toe nog geen luipaarden gezien hebben. Als we die morgen ook niet tegenkomen is dat op zich geen ramp, we hebben nog 1 game drive deze vakantie in een luipaardenreservaat, overmorgen. Als we er daar geen zien ga ik pas ontgoocheld zijn :).
Rond half vier kwamen we aan bij de Mushara Bush Camp, ons hotel voor de komende 2 nachten. Het is een tentenkamp, maar de tenten zijn “sta-tenten”. Het is speciaal om eens in een tent te slapen. Verder is het een kleinschalig complex, met 16 tenten. Het avondeten is een vast menu: linzensoep, gevolgd door kip en kroketjes, en eindigen met chocoladetaart en muntijs. Kon slechter :).
Vandaag hebben we de hoogste temperatuur gehad tot nu toe: 35 graden. We zijn sinds het inchecken aan het “chillen” aan het zwembad. Het zwembad is steenkoud, maar tot kniehoogte gaat het nog net om pootje te baden.
Voor morgen hebben we nog niet echt een plan. We gaan sowieso terug naar Etosha, maar gaan er ook een rustdag van maken verder.
Dinsdag 3 september: Etosha
Vanochtend verliep zo’n beetje op dezelfde manier als gisteren, alleen alles een half uurtje vroeger. Ik nam eieren met brood, hesp en kaas en yoghurt, David nam hetzelfde, met een pannenkoek erbij en een gedeeld cakeje. De huistijger was ook nu weer van de partij en vergezelde ons zelfs tot aan onze lodge. Daar hield hij ons wat verder in de gaten tot we alles hadden ingepakt. Jammer dat we hem niet kunnen meenemen, maar hier stelt hij het duidelijk ook goed :).
Om half tien begonnen we aan dag 2 in Etosha NP. De tactiek bleef ongewijzigd: waterhole opzoeken en kijken of er wildlife was. Vandaag lieten de dieren allemaal wat op zich wachten, of we hebben gisteren gewoon heel veel geluk gehad. Bij één van de stopplekken stonden redelijk wat auto’s, dat is altijd een goed teken. Bleek er een leeuw te zijn die vanonder een boom een hele kudde zebra’s, gemsbokken en ander kleiner wild aan het observeren was. Wij - en met ons alle inzittenden in de andere auto’s - stelden ons hier een wildscène uit een documentaire voor: de leeuw zou ongetwijfeld chargeren bij het zien van zoveel vlees. Hij bekeek ze ook, zij het wat slaperig. Op een bepaald moment was er een gemsbok die het in zijn hoofd haalde de leeuw te passeren. Nu dachten we allemaal dat het spel op de wagen zat. Maar er gebeurde niets... Na die ene gemsbok volgden er nog anderen, zebra’s passeerden de buffettafel van de leeuw, maar niets kon hem bekoren, hij bleef maffen. Erg jammer, al weet ik niet of ik zo’n bloederige scène nu wel zo leuk zou gevonden hebben...
Bij een volgende waterhole stonden er terug olifanten, die zich aan het amuseren waren met een bad te nemen. Daar kwamen dan nog meer olifanten bij die voor onze auto de weg naar de waterhole zochten. Allemaal wel leuk om te zien.
In vergelijking met gisteren hebben we dezelfde soorten gezien, weliswaar in andere poses. Jammer dat we tot nu toe nog geen luipaarden gezien hebben. Als we die morgen ook niet tegenkomen is dat op zich geen ramp, we hebben nog 1 game drive deze vakantie in een luipaardenreservaat, overmorgen. Als we er daar geen zien ga ik pas ontgoocheld zijn :).
Rond half vier kwamen we aan bij de Mushara Bush Camp, ons hotel voor de komende 2 nachten. Het is een tentenkamp, maar de tenten zijn “sta-tenten”. Het is speciaal om eens in een tent te slapen. Verder is het een kleinschalig complex, met 16 tenten. Het avondeten is een vast menu: linzensoep, gevolgd door kip en kroketjes, en eindigen met chocoladetaart en muntijs. Kon slechter :).
Vandaag hebben we de hoogste temperatuur gehad tot nu toe: 35 graden. We zijn sinds het inchecken aan het “chillen” aan het zwembad. Het zwembad is steenkoud, maar tot kniehoogte gaat het nog net om pootje te baden.
Voor morgen hebben we nog niet echt een plan. We gaan sowieso terug naar Etosha, maar gaan er ook een rustdag van maken verder.
maandag 2 september 2019
Maandag 2 september: Etosha NP
Maandag 2 september: Etosha
Na een niet zo verkwikkende nachtrust, vanwege de bakstenen matras, stonden we om 8u op, om 8u30 waren we aan het ontbijt. We bleken één van de laatsten te zijn, onze tafel was als één van de enigen nog gedekt. Dit was één van de uitgebreidste ontbijtbuffetten tot nu toe, en opnieuw erg lekker. Ik nam roereieren met worstjes, ham en yoghurt (niet samen, t zou maar raar zijn). David roereieren met geroosterd brood, yoghurt en een broodje met kaas. Erg kloek moesten we er niet opstaan, we mogen de auto toch niet uit in Etosha.
Na het ondertussen gekende Namibische inschrijfritueel (je meldt je aan aan de poort van het park, moet je zelf inschrijven op hun registratiebladen, je krijgt vervolgens een nummer dat je moet vermelden bij de betaalkiosk, in dit geval 17km verderop), konden we vanaf Okaukuejo echt het park in. Vanaf daar zijn het dan ook weer onverharde wegen. Rond 10u begonnen we eraan. Al hadden we tegen dan al 3 giraffen gezien op de geasfalteerde weg die ze aan het oversteken waren. In de lage begroeiing kunnen zij zich niet echt wegsteken.
We gingen eerst westwaarts, naar wat er op de kaart minder druk uitzag, maar ook uitgestrekter. Al is “druk” relatief hier. Westwaarts ligt alles dus verder uit elkaar, en het verste punt was op 100km van de start. Dat gingen we dus niet doen, dat leek ons redelijk zinloos. We besloten om tot ongeveer 30km ver te rijden, tot een waterhole waarvan ik de naam vergeten ben. Aan de uitgedroogde waterhole was niets te zien, maar onderweg spotten we wel het karkas van een giraf, dat bewaakt werd door een drietal leeuwen. Machtig! De leeuwen lagen rustig in de schaduw te maffen, er was een koppel waar wij het beste zicht op hadden. We stelden ons wel wat vragen bij de enscenering van deze scène: het is toch wel érg veel toeval dat dit karkas op 50 meter van de weg af lag, leg dat 200 meter verder en niemand ziet ooit een leeuw. Maar goed, dat kon de pret niet drukken, de druk was van de ketel, we hebben leeuwen gezien :)!
Na de uitgedroogde waterhole keerden we terug naar de startplaats, om te lunchen, het was ondertussen 12u45. David bestelde aan de kiosk een broodje met ham en kaas, ik nam mijn eiwitreep. Na het intermezzo nam ik het stuur over, en gingen we oostwaarts. De namen waren veelbelovend: Olifantsbad, Gemboksvlakte, Aus (niet “Auch” ;)). Olifantsbad maakte zijn naam niet waar, maar Aus verraste, want daar waren de olifanten net aan het baden. Volgens David “meer dan 20”, volgens mij “meer dan 10”. Ik hou het dan maar op “meer dan 15”. De olifanten kwamen in alle groottes, van kleintjes nog zonder slagtanden, tot pubers met beginnende slagtanden, en tenslotte de volgroeide ouders. Nadat ze voor ons ogen een modderbadje hadden genomen, gingen ze in kudde weg van de waterhole. Ik zag dat ze onze weg gingen oversteken, dus reed ik weg van het uitkijkpunt de weg op. Daar passeerden ze één voor één in rij op 50 meter van onze motorkap. Dat was indrukwekkend om zien. Diegene die voorop liep bleef uiteindelijk wachten tot iedereen overgestoken was.
Leeuwen en olifanten, 2 van de big 5. Daar kwam dan bij de volgende waterhole nog een neushoorn bij, dus zitten we aan 3 van de 5. Bij de neushoorn zat een allegaartje van dieren: kuddes zebra’s, 2 giraffen, oneindig veel steenbokken of springbokken (moeilijk uit elkaar te houden), struisvogels.
Na deze stop was het tijd om de terugweg aan te vatten, om 17u50 moet je het park uit zijn, en we waren ook wel “gaar” gereden. Het is vandaag 33 graden geworden, en zelfs al mag je niet uit de auto, de gravelwegen maken het allemaal net iets vermoeiender.
Op dit moment zitten we aan de bar een koude Cola Zero te drinken als vieruurtje (het pré-aperitief is geschrapt en wordt straks een aperitief bij zonsondergang).
Na een niet zo verkwikkende nachtrust, vanwege de bakstenen matras, stonden we om 8u op, om 8u30 waren we aan het ontbijt. We bleken één van de laatsten te zijn, onze tafel was als één van de enigen nog gedekt. Dit was één van de uitgebreidste ontbijtbuffetten tot nu toe, en opnieuw erg lekker. Ik nam roereieren met worstjes, ham en yoghurt (niet samen, t zou maar raar zijn). David roereieren met geroosterd brood, yoghurt en een broodje met kaas. Erg kloek moesten we er niet opstaan, we mogen de auto toch niet uit in Etosha.
Na het ondertussen gekende Namibische inschrijfritueel (je meldt je aan aan de poort van het park, moet je zelf inschrijven op hun registratiebladen, je krijgt vervolgens een nummer dat je moet vermelden bij de betaalkiosk, in dit geval 17km verderop), konden we vanaf Okaukuejo echt het park in. Vanaf daar zijn het dan ook weer onverharde wegen. Rond 10u begonnen we eraan. Al hadden we tegen dan al 3 giraffen gezien op de geasfalteerde weg die ze aan het oversteken waren. In de lage begroeiing kunnen zij zich niet echt wegsteken.
We gingen eerst westwaarts, naar wat er op de kaart minder druk uitzag, maar ook uitgestrekter. Al is “druk” relatief hier. Westwaarts ligt alles dus verder uit elkaar, en het verste punt was op 100km van de start. Dat gingen we dus niet doen, dat leek ons redelijk zinloos. We besloten om tot ongeveer 30km ver te rijden, tot een waterhole waarvan ik de naam vergeten ben. Aan de uitgedroogde waterhole was niets te zien, maar onderweg spotten we wel het karkas van een giraf, dat bewaakt werd door een drietal leeuwen. Machtig! De leeuwen lagen rustig in de schaduw te maffen, er was een koppel waar wij het beste zicht op hadden. We stelden ons wel wat vragen bij de enscenering van deze scène: het is toch wel érg veel toeval dat dit karkas op 50 meter van de weg af lag, leg dat 200 meter verder en niemand ziet ooit een leeuw. Maar goed, dat kon de pret niet drukken, de druk was van de ketel, we hebben leeuwen gezien :)!
Na de uitgedroogde waterhole keerden we terug naar de startplaats, om te lunchen, het was ondertussen 12u45. David bestelde aan de kiosk een broodje met ham en kaas, ik nam mijn eiwitreep. Na het intermezzo nam ik het stuur over, en gingen we oostwaarts. De namen waren veelbelovend: Olifantsbad, Gemboksvlakte, Aus (niet “Auch” ;)). Olifantsbad maakte zijn naam niet waar, maar Aus verraste, want daar waren de olifanten net aan het baden. Volgens David “meer dan 20”, volgens mij “meer dan 10”. Ik hou het dan maar op “meer dan 15”. De olifanten kwamen in alle groottes, van kleintjes nog zonder slagtanden, tot pubers met beginnende slagtanden, en tenslotte de volgroeide ouders. Nadat ze voor ons ogen een modderbadje hadden genomen, gingen ze in kudde weg van de waterhole. Ik zag dat ze onze weg gingen oversteken, dus reed ik weg van het uitkijkpunt de weg op. Daar passeerden ze één voor één in rij op 50 meter van onze motorkap. Dat was indrukwekkend om zien. Diegene die voorop liep bleef uiteindelijk wachten tot iedereen overgestoken was.
Leeuwen en olifanten, 2 van de big 5. Daar kwam dan bij de volgende waterhole nog een neushoorn bij, dus zitten we aan 3 van de 5. Bij de neushoorn zat een allegaartje van dieren: kuddes zebra’s, 2 giraffen, oneindig veel steenbokken of springbokken (moeilijk uit elkaar te houden), struisvogels.
Na deze stop was het tijd om de terugweg aan te vatten, om 17u50 moet je het park uit zijn, en we waren ook wel “gaar” gereden. Het is vandaag 33 graden geworden, en zelfs al mag je niet uit de auto, de gravelwegen maken het allemaal net iets vermoeiender.
Op dit moment zitten we aan de bar een koude Cola Zero te drinken als vieruurtje (het pré-aperitief is geschrapt en wordt straks een aperitief bij zonsondergang).
zondag 1 september 2019
Zondag 1 september: Twyfelfontein - Etosha Safari Lodge
Zondag 1 september: Twyfelfontein - Etosha Safari Lodge
De overgangs-/rijdag vandaag naar Etosha NP. Het ontbijt was zoals gisteren uitgebreid, en we gingen voor ongeveer hetzelfde: roereieren, sandwich met kaas en yoghurt voor mij, omelet met kaas, sandwich, wafeltje en koffie voor David.
Om half tien begon ik aan de rit, tot kwart na elf. De D-weg was nog steeds erbarmelijk, dan werd het even beter op de C39-weg, ook al waren daar nog steeds slechte stukken. Toen ik het stuur afstond, begon werkelijk na 2 minuten de asfaltweg voor David. We moesten erom lachen.
We stopten in Khorixas om te tanken. Dat was daar een invasie van mensen in een stadje waar best veel voorzieningen waren: we passeerden langs scholen, voetbalvelden waar effectief een match werd gespeeld, en ook aan het tankstation was het redelijk druk. Naast het tankstation was een supermarktje, en omdat het bijna middag was en David een hongerke kreeg, wilden we op die parking de auto stallen. Onmiddellijk werden we opgemerkt door 3 van elkaar afzonderlijk werkende Namibiërs die een deal zagen aankomen, en elk van de drie wilde ons naar een vrije parkeerplaats begeleiden. Alledrie wilden ze ook op onze auto passen, wat we initieel over ons heen lieten gaan. Er was ook constant een politiewagen aan het patrouilleren. Bij het binnengaan van de supermarkt stond er iemand van de security die zei dat geen een van de drie “echte” security was en dat we moesten opletten, hij was wél van de security zei hij. Dat stond ook op zijn schouders, dus geloofde ik hem maar, al is het moeilijk inschatten in dergelijke situaties. David zag het minder zitten om de auto achter te laten met werkelijk al onze spullen erin, en besloot bij de auto te blijven. Nu zie ik misschien het gevaar niet altijd, want toen we er bij het avondeten opnieuw over begonnen, moest ik toegeven dat het daar wel fout had kunnen aflopen. Enfin, David bleef bij de auto en de 3 vragende Namibiërs (vragend om ofwel brood, ofwel geld), die uiteindelijk wel afdropen bij zoveel standvastigheid (dankje David!). Ondertussen kocht ik in de supermarkt zijn lunch (driehoeksboterhammen met kaas en hesp), onze drank (Cola Zero) en mijn lunch (Granny Smith-appelen). Ik gaf de man van de security dan wel zijn 10 dollar, ervan uitgaande er goed te hebben aan gedaan...
Nog eens anderhalf uur later kwamen we aan bij de Etosha Safari Lodge, ons onderkomen voor de komende twee nachten. Het is een mooie lodge, met allemaal afzonderlijke cabines die uitkijken op de vlakte onder ons. Het was pokkeheet vandaag, en omdat we pas morgen naar het NP gaan, hadden we een rustige middag. jammer dat de zwembaden (er zijn er hier 3) allemaal geen greintje schaduw geven voor de ligstoelen, zodat we dan toch binnen in het hoofdgebouw moesten schuilen voor wat aangenamere temperaturen. We bleven tot half zes bij de zetels aan de bar zitten, waar ook een Namibische Beatrijs zat. Schattig dier, en duidelijk de goed doorvoede lodge-kat. Later op de avond kwam er nog een kleine tijgerversie bij aanschuiven voor het avondeten.
David nam een pina colada als pré-aperitief, ik een cola Zero. Rond 18u gingen we ons opmaken voor het avondeten en de zonsondergang, die hier rond 18u47 te bewonderen valt. Vanop het ponton voor de lodge, met uitzicht op de weidse vlakte, werd een tijdelijke bar voorzien, waar ik een tequila sunrise bestelde. We zagen de zon ondergaan, met het zicht op 3 zebra’s die aan een waterhole onder ons hadden postgevat. Dat was wel mooi. Na de zonsondergang ging iedereen onmiddellijk naar het buffet, wat wij ook deden. Dit was één van de lekkerste buffetten tot nu toe. Als voorgerecht was er avocado-salade, champigonbereiding, koolsla en een overheerlijk deeghapje, als hoofdgerecht namen we gegrilde eland, kudu stroganoff, zoete aardappel, broccoli en bloemkool, en rijst met groenten. Maar het dessert maakte het toch af: warme botercake, één van de lekkerste die ik ooit heb gegeten! En dan ook nog lekkere warme vanillepudding, zalig!
Morgen gaan we voor het eerst Etosha NP in, we zijn benieuwd. Er is niet zoveel tijdsdruk, want blijkbaar kan je de dieren de hele dag door spotten. Dus gaan we morgen proberen met de vakantieversie: nergens speciaal voor opstaan en zien wat er ons pad kruist op uren die ons uitkomen ;). Als dat niet werkt, herzien we de plannen mogelijks voor de 2 daaropvolgende dagen.
De overgangs-/rijdag vandaag naar Etosha NP. Het ontbijt was zoals gisteren uitgebreid, en we gingen voor ongeveer hetzelfde: roereieren, sandwich met kaas en yoghurt voor mij, omelet met kaas, sandwich, wafeltje en koffie voor David.
Om half tien begon ik aan de rit, tot kwart na elf. De D-weg was nog steeds erbarmelijk, dan werd het even beter op de C39-weg, ook al waren daar nog steeds slechte stukken. Toen ik het stuur afstond, begon werkelijk na 2 minuten de asfaltweg voor David. We moesten erom lachen.
We stopten in Khorixas om te tanken. Dat was daar een invasie van mensen in een stadje waar best veel voorzieningen waren: we passeerden langs scholen, voetbalvelden waar effectief een match werd gespeeld, en ook aan het tankstation was het redelijk druk. Naast het tankstation was een supermarktje, en omdat het bijna middag was en David een hongerke kreeg, wilden we op die parking de auto stallen. Onmiddellijk werden we opgemerkt door 3 van elkaar afzonderlijk werkende Namibiërs die een deal zagen aankomen, en elk van de drie wilde ons naar een vrije parkeerplaats begeleiden. Alledrie wilden ze ook op onze auto passen, wat we initieel over ons heen lieten gaan. Er was ook constant een politiewagen aan het patrouilleren. Bij het binnengaan van de supermarkt stond er iemand van de security die zei dat geen een van de drie “echte” security was en dat we moesten opletten, hij was wél van de security zei hij. Dat stond ook op zijn schouders, dus geloofde ik hem maar, al is het moeilijk inschatten in dergelijke situaties. David zag het minder zitten om de auto achter te laten met werkelijk al onze spullen erin, en besloot bij de auto te blijven. Nu zie ik misschien het gevaar niet altijd, want toen we er bij het avondeten opnieuw over begonnen, moest ik toegeven dat het daar wel fout had kunnen aflopen. Enfin, David bleef bij de auto en de 3 vragende Namibiërs (vragend om ofwel brood, ofwel geld), die uiteindelijk wel afdropen bij zoveel standvastigheid (dankje David!). Ondertussen kocht ik in de supermarkt zijn lunch (driehoeksboterhammen met kaas en hesp), onze drank (Cola Zero) en mijn lunch (Granny Smith-appelen). Ik gaf de man van de security dan wel zijn 10 dollar, ervan uitgaande er goed te hebben aan gedaan...
Nog eens anderhalf uur later kwamen we aan bij de Etosha Safari Lodge, ons onderkomen voor de komende twee nachten. Het is een mooie lodge, met allemaal afzonderlijke cabines die uitkijken op de vlakte onder ons. Het was pokkeheet vandaag, en omdat we pas morgen naar het NP gaan, hadden we een rustige middag. jammer dat de zwembaden (er zijn er hier 3) allemaal geen greintje schaduw geven voor de ligstoelen, zodat we dan toch binnen in het hoofdgebouw moesten schuilen voor wat aangenamere temperaturen. We bleven tot half zes bij de zetels aan de bar zitten, waar ook een Namibische Beatrijs zat. Schattig dier, en duidelijk de goed doorvoede lodge-kat. Later op de avond kwam er nog een kleine tijgerversie bij aanschuiven voor het avondeten.
David nam een pina colada als pré-aperitief, ik een cola Zero. Rond 18u gingen we ons opmaken voor het avondeten en de zonsondergang, die hier rond 18u47 te bewonderen valt. Vanop het ponton voor de lodge, met uitzicht op de weidse vlakte, werd een tijdelijke bar voorzien, waar ik een tequila sunrise bestelde. We zagen de zon ondergaan, met het zicht op 3 zebra’s die aan een waterhole onder ons hadden postgevat. Dat was wel mooi. Na de zonsondergang ging iedereen onmiddellijk naar het buffet, wat wij ook deden. Dit was één van de lekkerste buffetten tot nu toe. Als voorgerecht was er avocado-salade, champigonbereiding, koolsla en een overheerlijk deeghapje, als hoofdgerecht namen we gegrilde eland, kudu stroganoff, zoete aardappel, broccoli en bloemkool, en rijst met groenten. Maar het dessert maakte het toch af: warme botercake, één van de lekkerste die ik ooit heb gegeten! En dan ook nog lekkere warme vanillepudding, zalig!
Morgen gaan we voor het eerst Etosha NP in, we zijn benieuwd. Er is niet zoveel tijdsdruk, want blijkbaar kan je de dieren de hele dag door spotten. Dus gaan we morgen proberen met de vakantieversie: nergens speciaal voor opstaan en zien wat er ons pad kruist op uren die ons uitkomen ;). Als dat niet werkt, herzien we de plannen mogelijks voor de 2 daaropvolgende dagen.
Zaterdag 31 augustus: Twyfelfontein Country Lodge
Zaterdag 31 augustus: Twyfelfontein Country Lodge
Vannacht was een recordnacht qua slaap, het heeft deugd gedaan. Om 8u30 klokten we in aan het ontbijt, dat al even uitgebreid was als het diner gisterenavond. Dus namen we beiden wat vanalles,van yoghurt met noten tot eieren, wafels (David dan toch), worstjes (ik dan toch) en aanverwanten.
We hadden vandaag een soort strandvakantiedag, met alleen een excursie om 15u30. We gingen eerst voor tabata op de kamer, 4 minuten HIIT. Voor David de eerste keer, en de eerste minuut moest hij er nog om lachen, maar de derde al wat minder ;). Daarna volgde een stevige ochtendwandeling, er was een self-guided tour van 3km, dus gingen we daar het plannetje van opvragen bij de receptie. Bleek het de wandeling van gisterenmiddag te zijn, al hadden we dat toen niet door. We deden hem gewoon opnieuw, en een stukje verder. Ik had de ijdele hoop de rotsformatie waartegen de lodge was gebouwd rond te kunnen lopen, maar na 45 minuten kwamen we erachter dat dat misschien wel kon, maar dat er alvast geen trail was voor aangelegd. We keerden dan maar terug, zodat we mooi anderhalf uur gewandeld hebben. Het is weer een ander soort woestijn, maar echt veel bezienswaardigheid is daar niet aan. Je kan wel gewoon kilometersver zien, en de rust is overdonderend.
Daarna gingen we wat liggen aan het zwembad, om de krant te lezen en wat te “chillen”. Rond 13u kreeg David een hongerke, wat werd aangewakkerd doordat er toch beweging was in het restaurant, ook al hadden ze ons dat niet gezegd. Bleek dat je tot 16u kon lunchen. Dat moest je hem geen twee keer zeggen, ik besloot om te passen, ik had toch niet zoveel honger. Bij terugkomst bleek het terug lekker geweest te zijn.
Om 15u20 stonden we klaar aan de receptie voor de “Sundowner” inclusief olifanten spotten, al vonden wel dat eigenlijk best wel vroeg. Bleek dat olifanten zich ver van de lodge kunnen bevinden.... De groep die gids Leonardo vanmiddag voorgeschoteld kreeg was divers: 4 stille Italianen, 6 simpele Duitsers, 2 nog stillere Belgen en 4 egocentrische Engelstaligen (ik kon hun accent echt niet thuisbrengen). De Duitsers zaten achter ons, en vonden alles irritant kinderlijk hilarisch: een hobbel resulteerde in schatergelach, een beest dat wegrende eveneens. Als je weet dat heel de weg hobbelig was, dan is het duidelijk dat het erover was ;). De egocentrische Engelstaligen: daar zat een man bij die op zijn beurt dan weer de man die Damaraland beschermde persoonlijk kende, die moest vertellen dat je met een ballon over dit gebied alles nog beter ziet (ha ja...), en die op den duur begon te fluiten als hij vond dat Leonardo moest stoppen voor zijn ultieme foto. Hoe meer overtuigd kan je zijn dat het middelpunt van de aarde recht door je gat loopt zeg... Er was verder ook weinig interactie tussen de groep, dat was voor ons voor het eerst bij zo’n game drives, de vorige keren was er telkens wel ergens een leuke babbel.
Leonardo zei dat hij dankzij de gids van vanochtend een idee had van waar de olifanten zich vandaag ophielden, maar het was “ver” van de lodge af. De groep van vanochtend had dan ook maar 1 mannelijke olifant gezien, dus het was maar af te wachten wat wij gingen zien.
Leonardo loodste ons door een doolhof van rijwegen, over zandduinen, droge rivierbeddingen, soms een nieuw spoor makend om weer aan te sluiten bij een bestaand. We realiseerden ons dat je hier zo verloren kan rijden en begot niet weet waar je vandaan komt. Opnieuw was er een arsenaal aan woestijnvariaties. Als eskimo’s 100 benamingen hebben voor sneeuw, dan moeten Namibiërs die ook hebben van hun verschillende soorten woestijn: woestijn met duinen, woestijn met rotsen, woestijn met woestijnbergen in de achtergrond, vlakke woestijn,... We hebben het allemaal gezien.
Na anderhalf uur rijden was het prijs, we zagen in de verte een kudde olifanten. En net zoals eergisteren denk je dan dat Leonardo er recht op afrijdt, maar nee, hij stopte en begon iedereen waterflesjes te geven. Ze zijn er hier blijkbaar redelijk gerust op dat hun wildlife het niet zomaar op een lopen zet... Na het waterintermezzo gingen we dan toch richting de kudde. En het was indrukwekkend, David telde er op een bepaald moment zeker 10. Ook met nog veel kleintjes bij. We bleven zeker een half uur bij de olifanten en konden ze van alle kanten fotograferen. Op een bepaald moment kwam er een viertal recht op ons af om dan rakelings langs onze traktor te passeren. Machtige beesten om ze van zo dichtbij te zien! Je hoorde hen ook eten, wat uit schors en blaadjes van hoge takken van bomen bestond. We bleven de olifanten toch een dik half uur gezelschap houden, tot het tijd was om terug te keren naar de lodge. Als ultiem toetje kregen we even later ook nog een mannetje te zien met een jongere olifant. Die bleek volwassen en verstoten te zijn door de groep.
Iets voor zonsondergang stopten we op een uitkijkpunt, het was tenslotte een Sundowner... Zelfde format als in Sossusvlei: met een hapje en een drankje. Om 18u47 verdween de zon achter de woestijnbergen en konden we terug naar de lodge. Ondertussen hadden we dekentjes gekregen, en dat was geen overbodige luxe. Eens de zon weg was, was de wind nog kouder dan ervoor.
Een klein half uurtje later waren we terug aan de lodge, ik toch helemaal verkleumd. Een warme douche zat er half in, halverwege was het warm water klaarblijkelijk op. Dat helpt niet echt voor de opwarming ;).
Dan restte ons enkel nog het avondeten, wat wederom heel lekker was, zelfde principe als gisteren, met licht andere groenten en dessert.
Morgen wordt weer een overgangsdag, met weer wat kilometers stof vreten. We duimen voor asfaltwegen!
Vannacht was een recordnacht qua slaap, het heeft deugd gedaan. Om 8u30 klokten we in aan het ontbijt, dat al even uitgebreid was als het diner gisterenavond. Dus namen we beiden wat vanalles,van yoghurt met noten tot eieren, wafels (David dan toch), worstjes (ik dan toch) en aanverwanten.
We hadden vandaag een soort strandvakantiedag, met alleen een excursie om 15u30. We gingen eerst voor tabata op de kamer, 4 minuten HIIT. Voor David de eerste keer, en de eerste minuut moest hij er nog om lachen, maar de derde al wat minder ;). Daarna volgde een stevige ochtendwandeling, er was een self-guided tour van 3km, dus gingen we daar het plannetje van opvragen bij de receptie. Bleek het de wandeling van gisterenmiddag te zijn, al hadden we dat toen niet door. We deden hem gewoon opnieuw, en een stukje verder. Ik had de ijdele hoop de rotsformatie waartegen de lodge was gebouwd rond te kunnen lopen, maar na 45 minuten kwamen we erachter dat dat misschien wel kon, maar dat er alvast geen trail was voor aangelegd. We keerden dan maar terug, zodat we mooi anderhalf uur gewandeld hebben. Het is weer een ander soort woestijn, maar echt veel bezienswaardigheid is daar niet aan. Je kan wel gewoon kilometersver zien, en de rust is overdonderend.
Daarna gingen we wat liggen aan het zwembad, om de krant te lezen en wat te “chillen”. Rond 13u kreeg David een hongerke, wat werd aangewakkerd doordat er toch beweging was in het restaurant, ook al hadden ze ons dat niet gezegd. Bleek dat je tot 16u kon lunchen. Dat moest je hem geen twee keer zeggen, ik besloot om te passen, ik had toch niet zoveel honger. Bij terugkomst bleek het terug lekker geweest te zijn.
Om 15u20 stonden we klaar aan de receptie voor de “Sundowner” inclusief olifanten spotten, al vonden wel dat eigenlijk best wel vroeg. Bleek dat olifanten zich ver van de lodge kunnen bevinden.... De groep die gids Leonardo vanmiddag voorgeschoteld kreeg was divers: 4 stille Italianen, 6 simpele Duitsers, 2 nog stillere Belgen en 4 egocentrische Engelstaligen (ik kon hun accent echt niet thuisbrengen). De Duitsers zaten achter ons, en vonden alles irritant kinderlijk hilarisch: een hobbel resulteerde in schatergelach, een beest dat wegrende eveneens. Als je weet dat heel de weg hobbelig was, dan is het duidelijk dat het erover was ;). De egocentrische Engelstaligen: daar zat een man bij die op zijn beurt dan weer de man die Damaraland beschermde persoonlijk kende, die moest vertellen dat je met een ballon over dit gebied alles nog beter ziet (ha ja...), en die op den duur begon te fluiten als hij vond dat Leonardo moest stoppen voor zijn ultieme foto. Hoe meer overtuigd kan je zijn dat het middelpunt van de aarde recht door je gat loopt zeg... Er was verder ook weinig interactie tussen de groep, dat was voor ons voor het eerst bij zo’n game drives, de vorige keren was er telkens wel ergens een leuke babbel.
Leonardo zei dat hij dankzij de gids van vanochtend een idee had van waar de olifanten zich vandaag ophielden, maar het was “ver” van de lodge af. De groep van vanochtend had dan ook maar 1 mannelijke olifant gezien, dus het was maar af te wachten wat wij gingen zien.
Leonardo loodste ons door een doolhof van rijwegen, over zandduinen, droge rivierbeddingen, soms een nieuw spoor makend om weer aan te sluiten bij een bestaand. We realiseerden ons dat je hier zo verloren kan rijden en begot niet weet waar je vandaan komt. Opnieuw was er een arsenaal aan woestijnvariaties. Als eskimo’s 100 benamingen hebben voor sneeuw, dan moeten Namibiërs die ook hebben van hun verschillende soorten woestijn: woestijn met duinen, woestijn met rotsen, woestijn met woestijnbergen in de achtergrond, vlakke woestijn,... We hebben het allemaal gezien.
Na anderhalf uur rijden was het prijs, we zagen in de verte een kudde olifanten. En net zoals eergisteren denk je dan dat Leonardo er recht op afrijdt, maar nee, hij stopte en begon iedereen waterflesjes te geven. Ze zijn er hier blijkbaar redelijk gerust op dat hun wildlife het niet zomaar op een lopen zet... Na het waterintermezzo gingen we dan toch richting de kudde. En het was indrukwekkend, David telde er op een bepaald moment zeker 10. Ook met nog veel kleintjes bij. We bleven zeker een half uur bij de olifanten en konden ze van alle kanten fotograferen. Op een bepaald moment kwam er een viertal recht op ons af om dan rakelings langs onze traktor te passeren. Machtige beesten om ze van zo dichtbij te zien! Je hoorde hen ook eten, wat uit schors en blaadjes van hoge takken van bomen bestond. We bleven de olifanten toch een dik half uur gezelschap houden, tot het tijd was om terug te keren naar de lodge. Als ultiem toetje kregen we even later ook nog een mannetje te zien met een jongere olifant. Die bleek volwassen en verstoten te zijn door de groep.
Iets voor zonsondergang stopten we op een uitkijkpunt, het was tenslotte een Sundowner... Zelfde format als in Sossusvlei: met een hapje en een drankje. Om 18u47 verdween de zon achter de woestijnbergen en konden we terug naar de lodge. Ondertussen hadden we dekentjes gekregen, en dat was geen overbodige luxe. Eens de zon weg was, was de wind nog kouder dan ervoor.
Een klein half uurtje later waren we terug aan de lodge, ik toch helemaal verkleumd. Een warme douche zat er half in, halverwege was het warm water klaarblijkelijk op. Dat helpt niet echt voor de opwarming ;).
Dan restte ons enkel nog het avondeten, wat wederom heel lekker was, zelfde principe als gisteren, met licht andere groenten en dessert.
Morgen wordt weer een overgangsdag, met weer wat kilometers stof vreten. We duimen voor asfaltwegen!
Abonneren op:
Posts (Atom)