Deadwood - Sheridan

Spijtig dat dit het laatste ontbijt was in de Springhill Suites, het ontbijt was wederom heerlijk.

Na het ontbijt ging de weg via de scenic route van Spearfish Canyon naar Cheyenne Crossing. De bedoeling was de route in de omgekeerde richting te doen, maar de gps wilde even niet meewerken. De route was mooi, maar eigenlijk niet echt de omweg waard.

De eerste echte stop vandaag was Devils Tower NM. We waren net op tijd voor het ranger program van 13u. Eigenlijk zijn die korte uiteenzettingen altijd interessant. We hadden anders niet geweten dat de monoliet ondergronds ontstaan is door gestold lava, en dat later de grond errond weg is geërodeerd. Daarnaast vertelde de vrouw dat er zo'n 200 klimroutes zijn uitgestippeld, dat de snelste beklimming ooit op 18 minuten staat (freeclimb, dus zonder touwen), en dat de gemiddelde klim 5-6 uur duurt. Er is een kant van de rots die ons doenbaar lijkt omdat hij niet recht omhoog gaat, maar wat wij dan weer niet zouden zien zitten is dat je je moet zekeren met klemmen die je in spleten moet verankeren (en dus niet met boorgaten zoals bij ons). Dus houden we het bij kijken :). Ooit was er een trap, in de jaren 20, maar die is er al lang niet meer. Op de top is het blijkbaar een kom, dus moet je aan de rand blijven staan om van het uitzicht te genieten. Ooit is er eens een parachutist op geland, maar omdat hij geen verstand had van klimmen heeft hij zes dagen moeten wachten tegen dat klimmers uit New York hem van de top zijn komen halen. Niet echt doordacht dus :).

Er loopt een trail van 2 kilometer rond de monoliet, en omdat we beiden wat nood hadden aan beweging na het lang in de auto zitten hebben we die afgelopen. Het was leuk de rots van alle kanten te zien.

Na de wandeling geluncht op de parking. Bij het uit het park rijden even trager gereden bij de prairie dog village. Er zat een kolonie van 550 hondjes. Omdat het me tot nu toe nog niet gelukt was een hond te fotograferen die rechtop staat (ze doen het nochtans genoeg, maar net niet als ik mijn fototoestel bovenhaal), wilde ik nog eens proberen. Ik vind het zo'n schattige beesten. En ja hoor, deze waren duidelijk meer aan mensen gewoon en lieten zich graag in alle poses fotograferen. Eindelijk! :)



Onze route eindigde vandaag in Sheridan, nog 200 kilometer te gaan. We hebben afgewisseld bij het rijden, we waren beiden wat moe. Het hotel, de comfort inn, is nogmaals een meevaller. Rond 17u30 zijn we richting centrum gegaan, ook dat viel beter mee dan verwacht. De main street heeft wel charme. Op het eerste zicht leek het niet evident iets gezonds te vinden voor het avondeten. Wat rondrijden op basis van de gps-voorstellen leek ons enkel bij vette happen en fastfood (of beide) te brengen. Tot we op main street "fine dining" op de ruiten van een zaak zagen staan. Het bleek "Frackleton's" te heten. Het was behoorlijk druk, en er was een vrouw die na ons was die duidelijk geen zin had om te wachten. Ze stak zonder verpinken voor op ons, toen we er wat van zeiden en uitlegden dat wij eerder waren (en dat wist ze maar al te goed, ze was ons voorbij gelopen) maar het systeem van toewijzing niet zo begrepen, antwoordde ze kortaf dat we onze naam maar eerder hadden moeten doorgeven in plaats van te zitten wachten. Heel bizar, dit is de eerste keer dat ik zo'n botte Amerikaanse vrouw tegenkom. Meestal zijn ze net heel vriendelijk en behulpzaam, dus spijtig dat wij net die ene zuurpruim uit heel Wyoming moesten tegenkomen. Toen we aan de bar wilden gaan zitten wou zij óns nog tegenhouden omdat ze dacht dat wij voorstaken. Daar reageerden we beiden nogal fel op, respectievelijk "my god, we were just going to drink something at the bar" tot "jeezes, mens toch, doe normaal". Daar had ze niet van terug :).

Het eten was ongelooflijk lekker, beide gerechten. David nam de gnocchi met champignons en kip, ik de cannelloni met kip, ricotta, spinazie, overgoten met een rijke tomatensaus. Alles was vers gemaakt, de pasta was heerlijk al dente. Naar Amerikaanse normen hebben we zeer lang moeten wachten, iets meer dan een uur. Omdat ze dat zelf te lang vonden kregen we het dessert aangeboden. We hebben een overheerlijke chocoladetaart gedeeld, en de ober een mooie fooi gegeven als dank. We hebben echt weer geluk gehad in onze op-goed-geluk keuze, 15 en 13 dollar voor 2 kraakverse gerechten, je kan duurder en slechter af zijn in een keten...

28 augustus: Wall - Deadwood

De bikers stonden vanochtend om 8u klaar om in groep te vertrekken. Vanaf half acht was het een drukte van jewelste in het hotel. We zijn naar buiten gegaan om hen uit te wuiven, het was een leuke rij om te zien aanzetten. Nadat zij weg waren waren we nog alleen in het hotel, op 1 biker na die zich had overslapen :). Dus hadden we plaats zat aan de ontbijttafel. Dit keer geen pancakes gelukkig, maar gewoon toastbrood en confituur. Dat smaakte. David waagde zich nog aan een cheese omelet, die hij eerst koud opat. Dat zag er niet smakelijk uit, en dat kon ook kloppen, want er stond een microgolf naast. Niet dat het veel verschil maakte warm :).






Omdat we gisteren Badlands NP al hadden bezocht, hadden we vandaag een heel rustige dag. Een van mijn back-up voorstellen was de Minuteman Missile launch facility Center. Dat is een oude lanceerbasis van kernwapens ten tijde van de koude oorlog, waarvan je de een van de ondergrondse lanceringsruimten kon bezoeken. David was minder enthousiast erover, maar ik wilde het heel graag zien. Na zowat alle ondergrondse schuilkeldertours en restanten Muur in Berlijn te hebben gedaan en gezien vond ik het wel een leuk idee een ander aspect van de koude oorlog te bekijken. De tickets waren gelimiteerd tot 6 per tour, en je kon niet op voorhand reserveren, je moest gewoon je tickets gaan ophalen in het visitor center. We hadden een beetje pech, de eerste tour die we samen konden doen was pas om 13u, en het was nog maar 9u30. Of we konden opsplitsen, wat we dan maar hebben gedaan. David nam de Tour van 10u, ik die van 10u45.

De lanceerbasis lag op 4 mijl van het visitor center, waar een interessante korte inleiding was. Tijdens de tour van David heb ik die rustig kunnen doorlopen. Het is op zich surrealistisch, de hele wapenwedloop. Er was 1 informatiebord over de keren dat de wereld had kunnen vergaan omwille van foute meldingen, storingen en ongelukken met vliegtuigen met kernwapens aan boord. John Oliver had er eens een item over, door hier te staan werd het iets tastbaarder.

Om 10u45 was het mijn beurt dus. De toer duurde 30 minuten, bracht je naar de ontspanningsruimtes en controlepost bovengronds, en tenslotte diep onder de grond waar de missileers zaten. Die waren steeds met twee, en moesten elkaar ook constant in de gaten houden. Zo zou de wereld alvast niet vergaan door een "lone wolf". Verder leek het leven van een missileer ons oersaai: shiften van 24 uur onder de grond, wachtend op een bevel dat maar niet komt. Dus hielden ze zich bezig met het herhalen van hun procedures of studeerden ze om zich om te scholen tot een betere job bij de luchtmacht. Grote rampoefeningen waarbij de missileers niet op de hoogte waren dat het een oefening was konden niet uitgevoerd worden vanwege de explosieve materie waarmee ze werkten. De enige simulaties konden ze doen in het trainingscentrum, maar dan was het duidelijk dat het een oefening was. Haast alle missileers waren jonge twintigers trouwens, die met twee drukken op de knop een atoombom konden lanceren. Als Rusland eerst een bom zou afvuren, had de VS 30 minuten om te reageren. Dat is dan een raket terugvuren. Een koppel dat ook de toer meedeed woonde in de suburbs van Chicago, waar ze een ontmantelde Nike-basis hebben bezocht. Die stonden blijkbaar rond elke grote Amerikaanse stad als luchtafweer, en worden nu pas stilaan ontmanteld. Net zoals de Cold War ondergrondse toer in Berlijn vind ik dit soort rondleidingen razend interessant, zoveel voorbereiding voor iets wat uiteindelijk gelukkig nooit is voorgevallen.
Hoewel David dus niet zo enthousiast was voor de start, was hij dat des te meer erna. Gelukkig, want ik vond het zeer de moeite :).

Na de rondleiding reden we door naar Rapid City. We zijn even door het oude centrum gereden. Mooi, maar beiden vonden we het genoeg er doorgereden te hebben. Daarna boodschappen gedaan in de buitenwijken voor de lunch. Dicht bij de supermarkt was een heel mooi parkje met bloemen en bankjes. Daar hebben we onder een boom gepicknickt. De temperatuur was ondertussen al opgelopen tot 33 graden, dus wat schaduw was welgekomen.

Na de lunch was het nog een uurtje rijden naar Deadwood. Om 15u waren we al in het hotel. De Springhill suites dit keer, een modern hotel met wederom grote kamers. We besloten te fitnessen en erna te zwemmen. Rond 17u zijn we naar het centrum gereden en hebben er even rondgewandeld.

Deadwood is een oud gold rush stadje, en de main street heeft charmante gevels. Het is een verzameling van casino's en bars. Op straat reden nog een aantal hotrods rond. Net zoals we gisteren een dag te laat waren voor de goldwing parade in Wall, waren we vandaag een dag te laat voor de oldtimer parade in Deadwood. Hopelijk zijn we deze vakantie ook nog eens ergens op de juiste dag van een evenement :).




We hebben een uitstekende steak gegeten in een steak house dat deel uitmaakte van het Franklin hotel. En helemaal niet zo duur voor wat we hebben gegeten.

27 augustus: Custer - Wall

Vanochtend begon exact zoals gisteren: met pancakes. Alleen was de zon deze keer wel van de partij. Het beloofde om 8u al een warme dag te worden. Ideaal voor de herkansing van Mount Rushmore.

Dit keer namen we de snelste weg ernaartoe, dus niet meer via de Iron Mountain Road. Het hele complex is voorzien op een massa publiek, de parking stond goed leeg. Niet dat daar tijdens het bezoek wat van te merken was, het was gezellig druk. Een heel pak Amerikanen trekt hun beste T-shirt aan met zoveel mogelijk vlaggen en symbolen erop. De eerste aanblik vanaf de parking was al indrukwekkend, en naarmate we dichter kwamen werd het dat nog meer. De laatste zuilenrij droeg de vlaggen van alle staten, met hun respectievelijke toetredingsdatum tot de United States. Mount Rushmore was voor mij de reden om de reisroute tot in South Dakota te laten lopen, en ik ben toch blij dat ik het gezien heb.

 Na het bezoek was het nog redelijk vroeg, half elf. Gelukkig, want we hadden nog een trail in te halen :). We kozen voor de lovers leep trail, een tocht van 5 kilometer door een ander landschap dan gisteren. De trail startte aan het education center. Op de parking raakten we aan de praat met mensen uit Minessota, die met hun dochtertje op vakantie waren in de streek. Leuke babbel, zij waren eigenlijk van de Oostkust afkomstig, maar waren door zijn werk in Minessota beland. Lijkt me nogal een aanpassing, en dat vonden zij ook :). Het meisje deed ook aan rotsklimmen, dus zij zag onze tip om onze tocht van gisteren te doen al helemaal zitten.

Voor de start van de wandeling nog even onze kennis getest met Thomas, de park ranger. Hij deed een reeks stellingen, waarvan wij moesten zeggen of ze waar waren of niet. David dwong respect af, hij wist meer dan ik. Nu weten we toch ook weer dat de tanden van bevers tot 1 meter per jaar groeien (vandaar dat ze constant op boomstammen moeten knagen), dat er vroeger 250 miljoen bizons waren in Noord-Amerika, dat de moose de grootste hertachtige is in Noord-Amerika, dat er nog 2 wolven waren in het state park. En hij kon razendsnel zijn veters knopen (maar wilde ons niet verklappen hoe).

De trail: het eerste stuk was best pittig, in geen tijd hadden we heel wat hoogte gewonnen. Aan het hoogste punt hadden we weer een prachtig zicht op de omgeving. David wilde eerst niet mee het laatste stuk klimmen, maar was achteraf toch blij dat ik hem heb overtuigd :). De afdaling bracht ons naar een riviertje, dat we meerdere keren moesten oversteken. Na anderhalf uur waren we terug aan het vertrekpunt, weeral niet slecht voor een trail waar ze 2-3 uur hadden voor geschat.

Het was een mooie trail om te wandelen, totaal anders dan gisteren, minder hoog, zodat we twee verschillende stukjes natuur van het park hebben gezien.

Na de trail gepicknickt op een bankje, en dan terug de weg op naar Wall, voor Badlands NP. De weg ernaartoe was minder spectaculair, we zaten in geen tijd weer in weidse vlaktes met weinig te beleven. Onderweg, op de rand met Badlands, zagen we een coyote, toch zeldzaam om te zien. Hij was te schichtig om er een foto van te kunnen nemen.

Het hotel vandaag is een Super 8. Op de parking was het een invasie van Goldwings. Het volk leek op het eerste zicht ruig, maar als je twee keer keek viel dat reuze mee. De helft ervan zijn veredelde driewielers, al zullen zij dat niet graag horen.

Omdat het nog maar 17u was stelde David voor om toch al een stuk van Badlands te doen, bij valavond zou dat misschien nog mooier zijn. Dat was een topideetje, het stond ook als tip in het Badlands-krantje. Badlands is meer een rijpark, maar het is er daarom niet minder indrukwekkend om. De uitkijkpunten zijn spectaculair. Al was David wat moe en vond hij het wat vermoeiend dat ik ze allemaal wilde doen :). We hebben heel mooie foto's kunnen maken.

Rond 20u waren we terug in Wall, waar verder niet zoveel te beleven valt. Ons avondeten namen we dan maar in de Subway, met een meatbal marinara broodje lijkt het bijna alsof je echt warm eet.

Bij terugkomst in het hotel bleek er nog een goldwing parade te zijn. We hadden eerst niet door vanwaar al dat getoeter kwam. Toen we het zagen zijn we onmiddellijk naar buiten gegaan, we konden nog net de laatste neonverlichte exemplaren zien passeren en wat snoep rapen die motards naar de mensen gooiden. De laatste had een megagrote Amerikaanse vlag achteraan hangen natuurlijk. Navraag leerde ons dat die parade eigenlijk gisteren had moeten doorgaan, maar dat ze uitgeregend waren. Spijtig dat we dat niet wisten. Het verklaart ineens ook waarom Wall overspoeld was door motards.

Custer

Vandaag om 7u45 opgestaan. Het ontbijt in het hotel was een pancake festijn, met zo'n typisch Amerikaanse pancakemachine die in minder dan een minuut 2 pancakes uitbraakt. Ook al waren er twee machines, er stond een hele file. Niet zo moeilijk als de vrouw voor David besliste er maar ineens 14 te laten maken. Ook al bleek het een fout en nam ze er uiteindelijk " slechts" 6, de porties van Amerikanen blijven ons toch verbazen... Ik nam er 2, David 4.

Daarna ging het richting Mount Rushmore, via de Iron Mountain road. Het had vannacht behoorlijk geregend, en ook vanmorgen was het nog behoorlijk koud met 9 graden. Dat vind ik op zich niet zo erg, maar Custer State Park bleek in een dichte mist te zitten. Dat leek even te verbeteren in het park zelf, en ook de Iron Mountain Road was redelijk helder. De route zelf was zeker de moeite, maar de apotheose, het zicht op Mount Rushmore vanaf de laatste tunnel, het zicht waar ik zo naar uitkeek, bleek een mistige bedoening. Ik wist dat de presidenten voor ons lagen, maar ze waren niet te zien. Tegen beter weten in zijn we toch nog dichter gereden, maar helaas, ook dichterbij bleef alles onzichtbaar. Dat was een anticlimax...

Dus keerden we terug naar Custer SP, waar er nog een Needles highway en een wildlife loop te rijden was. We begonnen met de Needles highway, mijn reisgenoot stelde voor de wildlife loop later op de dag te doen omdat de kans op beesten groter is bij valavond. Die Needles highway was nauw en mooi om af te rijden. 

En omdat David gisteren had beslist twee hikes te doen, hebben we voor de Needles highway nog Little Devil's Tower trail gelopen als eerste echte activiteit van de dag. Die was ongeveer 5 km, was zwaar (voor minder trekt David zijn bergschoenen niet meer aan) en beloofde een uitdaging te zijn doordat het laatste stuk een beetje rotsklimmen was. Dat was zeker niet gelogen, dit was een spectaculaire trail om te doen. De uitzichten na de klim op de top van de rots waren zeer de moeite. De ene kant zat nog in de mist, de andere kant was volledig uitgeklaard. De rotsformaties, in combinatie met de bomen, zijn werkelijk mooi. Het deed me denken aan Alabama Hills, maar dan met begroeiing. We hadden geluk alleen op de top te staan, tijdens onze afdaling kwamen we veel hikers tegen die aan de klim waren begonnen.

Na de Needles highway zijn we even terug gegaan naar Custer om iets te eten en even in het stadje rond te lopen. Op de weg zagen we ineens een bizon langs de kant van de weg grazen. Wat een impressionant beest is dat, hij scheen er zich niets van aan te trekken dat hij zoveel bekijks had.

Terug in Custer een broodje gegeten in de Subway. Het is een charmant dorpje, met leuke winkeltjes. Al zijn ze niet goedkoop. Ik heb er een South Dakota nummerplaat gekocht wel, maar die was niet zo duur ;). We hebben ons laten verleiden een wine tasting te doen, 6 dollar. De vrouw was zeer vriendelijk, en probeerde haar enthousiasme over Oregonse wijnen over te brengen. We wilden het wel geloven, tot we de prijslijst zagen: 25 dollar voor een licht sprankelende witte wijn, of 28 voor een Shiraz vonden wij er ver over voor vrij middelmatige wijnen. Dus werd het een compromis waar de gemiddelde Fransman zou van gaan gillen: een plastic fles met een schroefdop. Dat laatste gaat nog, maar ik heb nog nooit een plastic fles wijn gezien. De lui van "naked winery" schijnen er een patent op genomen te hebben. Geen idee waarom :). Voor 16 dollar was ze van ons. Aangezien we beiden niet durven die aan iemand cadeau te doen zullen we ze zelf maar opdrinken. Zo slecht is ze nu ook weer niet, maar ze is geen 16 dollar waard, dat is zeker. 

Omdat het ondertussen al vijf uur was, besloten we toch al aan de wildlife loop te beginnen. De vlaktes nodigen echt uit voor bizons, maar helaas, geen meer gezien van dichtbij. In de verte kon je kuddes zien grazen, maar die waren werkelijk kilometers ver weg. Gelukkig waren er genoeg hertjes, en prairiehonden. Wat een malle beesten zijn dat :). Op de terugweg had David opnieuw een bizon gepot, die even aan het nagenieten was van zijn dag blijkbaar. Het zou kunnen dat het dezelfde bizon was als die van vanmiddag, de plek was ongeveer dezelfde, maar dat kon de pret niet drukken. 

Bij terugkomst gegeten in een family dinner buffet. All you can eat voor 19 dollar, inclusief dessert. Dat halen wij er natuurlijk nooit uit, als je weer zag wat voor borden er werden verstouwd rondom ons. Maar goed, ik vind het altijd eens leuk mac and cheese te combineren met Mexicaanse rijst en dumplings :). 

Morgen weten we nog niet wat we precies gaan doen, al staat al zeker de herkansing voor mount Rushmore op het programma. Morgen belooft het 27 graden te worden, dus moet het lukken!

Eerste dagen

Gisteren was een lange reisdag. De vlucht van Heathrow naar Denver duurde bijna 10 uur. Bij aankomst in Denver was het even wachten op de koffers, maar tot onze grote opluchting waren ze beide goed doorgekomen. Sinds het Turkish airlines debacle vertrouw ik er niet meer op dat dit vanzelfsprekend is...

Bij aankomst bij National bleken er een aantal fullsize SUVs in de rij te staan waaruit we konden kiezen. Drie chevy Tahoe, 1 Ford expedition, een Buick enclave en een Ford Mustang cabrio. Ons oog viel op de witte Tahoe, maar alle auto's waren op slot. Even de greeter aangesproken, die wou ons de Expedition meegeven. Dat wou ik dan weer niet :). Het maakte hem niet zoveel uit, de simpele vraag naar de Tahoe was voldoende om die sleutels tevoorschijn te halen. Het is best een uitgeruste SUV, lederen bekleding, navigatie, Bose soundsysteem,... En dat dus voor 379€.

De rit naar onze eerste stop, Longmont, was gelukkig niet te lang, een dik uur rijden. Thomas van de Springhill suites was uitermate vriendelijk en vond onze roadtrip "awesome". Na het inchecken keerden we een kilometertje terug voor het avondeten. De keuze viel op Chili's. Ik kende de keten niet, maar op het AA-forum was er eens een topic geweest over de barslechte service en ruziënde obers. Ook al beloofde dat niet veel goeds, ik vond de menukaart op de website best meevallen, vandaar dat we maar de kans hebben gewaagd. het viel niet tegen (Quesadillas met respectievelijk kip en rund) en de obers schenen het ook prima met elkaar te kunnen vinden.

Na een verkwikkende nachtrust vanochtend aangeschoven bij het gratis ontbijt in het hotel. Het was buiten alle verwachtingen om zeer uitgebreid en lekker. David kon zijn geliefde bagel met Cream cheese eten, ik ben hem gevolgd. Vandaag stond een lange rit op het programma, en ondanks wat initieel protest van mijn reisgenoot waren we om kwart na acht vetrekkensklaar.

Het eerste stuk was wat saai, tot en met de eerste stop in Scotts Bluff viel er niet veel te beleven. We kwamen rond 12u aan in Scotts Bluff, en de timing bleek perfect: er leek een viering aan de gang in het visitor center, met taart. Eerst dacht ik dat het een personeelsfeestje was, maar ineens werd ons gevraagd of wij ook een stukje taart wilden. Natuurlijk wilden we dat :). Vandaag blijkt het exact dag op dag 100 jaar geleden dat de NP service werd opgericht. De taart werd precies om 11u30 aangesneden, het exacte moment van oprichting. NBC Nebraska was aanwezig om te filmen, zelf heb ik een kort interview gegeven aan een plaatselijke journaliste, die het opnieuw "awesome" vond dat we helemaal tot in Scotts Bluff waren gekomen. Als aandenken kregen we ook elk een houten pin van de NPS, daar was ik echt blij mee. Ze blijken beperkt te zijn in oplage, en elk nationaal park of monument kreeg er dus ook een beperkt aantal. Zij vonden het blijkbaar zelf een eer ons die te kunnen geven, wij vonden het al evenzeer een eer die te hebben!

Op den duur zouden we nog vergeten waarom we hier waren: het uitzicht vanaf de top. En dat was fantastisch. Er waren twee korte wandelingetjes, die we beide hebben gedaan.

Hierna ging het naar Carhenge, de Amerikaanse versie van Stonehenge. Naar Amerikaanse traditie met auto's. Leuke stop, maar lang kan je er niet rondhangen.

Na Carhenge ging de weg verder naar Custer. Onderweg kregen we al een voorsmaakje van wat ons morgen te wachten staat: de Black hills. We reden dwars door wind cave NP, omdat we keuzes moesten maken gaan we dit park niet verder bezoeken. Het landschap is wel zeer mooi, het lijkt wel op een natuurlijk golfveld. Het hotel in Custer, de Bavarian Inn, is charmant. Het stadje Custer valt ons ook mee, het centrum is typisch en gezellig. We komen net terug van een heerlijke maaltijd in de Sage Creek Grille. David koos voor de hamburger, ik nam de kipstoofpot op jamaicaanse wijze. 

Morgen staat een rustiger dag op het programma, al liet David net weten dat hij de twee scenic routes wil doen, én 2 wandeltochten. We zullen zien :)...