Donderdag 9 september: Bohinj (SLO)

Het ontbijt in dit hotel is het beste van de vakantie: alles lokaal, melk recht uit de koe, eigen gemaakte granola, zalige eieren, alles vers. Na wat onderhandelen konden we om 8u ontbijten, ze wilden de gasten wat spreiden, maar iedereen wilde om 8u30 komen ontbijten, dus dat ging niet meer. En 9u30 vonden wij dan weer te laat. 

Ik moest er wel stevig opstaan, ik wilde eerst mountainbiken en dan zouden we s middags een wandeling doen. Dat laatste nam David voor zijn rekening, en ik kan nu al zeggen dat hij zich soms ferm laat uitdagen door hoogtemeters... Ik zou alleen fietsen, David zag het niet zitten hier een fiets te huren. Hij ging in de tussentijd boodschappen doen voor onze lunch en op zoek naar wandelstokken voor zichzelf om de geplande hoogtemeters goed te kunnen opwandelen en afdalen. Het zijn uiteindelijk flashy dingen geworden, en hij was er erg blij mee. 

De fietstocht was prachtig, in de vallei voornamelijk, met rondom rond ruige bergtoppen. Het had voor mij nog iets ruiger gemogen, met maar 1 echte beklimming en afdaling, maar op zich maakt het niet zoveel uit, ik heb gefietst ;). 

In de namiddag gingen we wandelen in het Triglav NP. De route naar de start van de wandeling was eveneens prachtig, maar ik was blij dat ik niet moest rijden. Het was een erg smalle weg, met weinig uitwijkmogelijkheden als je een tegenligger tegenkwam. 

Na het parkeren van de auto begonnen we eraan, bijna klokslag 12u. Het eerste stuk viel nog mee, maar dan begon het: een erg steil pad met veel grind en losliggende stenen. Er zat geen rustpunt in, waardoor ik er al snel de lol in verloor. David daarentegen niet, hij ging gezwind door met zijn stokken. Na 1 uur klimmen en wat overleggen (ik zag de onvermijdelijke afdaling uiteindelijk ook niet zo zitten), zijn we omgekeerd en aan de afdaling begonnen via een grindweg ernaast. Het was ook precies op in mijn benen.

Anderhalf uur later waren we terug aan de auto, ik vond het erg jammer dat ik de stekker uit de wandeling had getrokken, maar het was té voor mij. David prepareerde nog onze lunch aan de auto, alvorens de afdaling verder te zetten met de auto. Tegen dat we terug in het hotel waren, voelde ik me nog slapper worden. Tijd voor een dutje dan maar, voor mij dan toch, David nam een koffie en gebak in de tuin van het hotel. Tegen 17u was ik erdoor, namen we een frambozen-mojito op het terras, en konden we op zoek naar een nieuwe plek voor het avondeten. De keuze viel op een hamburgerzaak op een tiental minuten rijden van het hotel. Goede keuze, het waren sappige burgers voor geen geld. 

De laatste avond in Slovenië, en het begin van de terugreis naar huis... Maar niet voordat we Sloveense wijnen nog eens een kans hebben gegeven. Dus doken we nog maar eens in de degustatielijst in het hotel. We zijn er nu wel uit: het is geen topland qua wijn. Maar wel qua natuur en beleving!

Woensdag 8 september: Vodice (KRO) - Bohinj (SLO)

Vandaag was het plan vroeg te vertrekken, toch vroeger dan dat het uiteindelijk geworden is. Tegen 9u zaten we in de auto en waren we niet rouwig om dit hotel achter ons te laten en in te ruilen voor een terug kleinschaligere ervaring in Slovenië. 

Ik moest nog ergens een binnenband zien te scoren en dacht dat te kunnen doen in Vodice. David stopte met lichte tegenzin aan de Intersport, hij wilde denk ik zo snel mogelijk weg uit het stadje. Ze verkochten binnenbanden, maar dan moest je er ook de hele fiets bijkopen... Op naar een volgende sportwinkel dan maar, later op de route. 

Door Kroatië ging alles erg vlot. Google Maps had ergens een file ontdekt waardoor we via een minder drukke grenspost terug naar de Schengenzone konden. Het laatste stuk in Kroatië zagen we het landschap ook terug groener worden, en dat zag je ook aan de temperatuur. 

Net voor Ljublijana zag ik een bordje voor de Decathlon. Daar gingen ze zeker binnenbanden hebben, al moest ik ook nu David overtuigen om er te willen stoppen (misschien heeft hij iets tegen sportwinkels bij nader inzien ;)). Daar vond ik wat ik zocht, hopelijk is daarmee het probleem van mijn platte band opgelost en is het niets ergers.

Het verkeer in en rond Bled, waar deze vakantie begon en waar we terug langs moesten om naar Bohinj te rijden, zat redelijk vast. We passeerden terug langs ons hotel aan het meer, wat lang geleden leek. Volgens de GPS gingen we om 16u10 aankomen in het hotel, maar een ongeluk in de laatste 3 kilometer (niet met ons) zorgde ervoor dat het ruim een uur later was. Er was maar 1 weg en alles stond gewoon stil.

Al bij het inchecken was duidelijk dat we van het ene uiterste in het andere zijn gevallen: wat een charmant hotel, én wat een vriendelijke mensen. Heel het hotel is erg stijlvol ingericht, alles straalt ook gezelligheid uit. We mochten ook onze kamer kiezen, en kozen uiteindelijk voor de kamer op het bovenste verdiep. 

Bij het verwisselen van mijn band (wat effectief het probleem was van de platte band oploste, gelukkig was het maar dat en was er niets anders kapot of geraakt) raakten we aan de praat met een koppel Belgen. De man was een grote fan van BMC en vond mijn MTB een geslaagd exemplaar :).  

Daarna was het tijd voor een kort wandelingetje in het dorpje, en een aperol in het hotel, alvorens aan te schuiven voor het avondeten in het hotel recht tegenover het onze. Dat was groter, en al zeker het restaurant, maar voor de gasten van ons hotel was er een apart deel ingericht. Dat was een 4-gangenmenu met aangepaste wijn, wat een avondvullend programma lijkt, maar niet in Slovenië. Exact een uur later waren we terug in ons hotel ;). Het was lekker: iets met een gang die ik vergeten ben (het ging ook zo snel), pompensoep, biefstuk en een verrassingsdessert (kwam erop neer dat we keuze hadden uit 2, die we niet mochten weten, en waarvan wij dan maar moesten uitvechten wie wat wilde als ze werden geserveerd)). Positief: dat gaf ons na het eten nog even de tijd om in de bar van het hotel nog wat wijnen te proeven. Sloveense wijnen: we zijn er nog steeds niet uit of ze nu goed zijn, we zullen moeten herkansen morgen...

Maandag 6 en dinsdag 7 september: Vodice (KRO)

Na de eerste neutrale indrukken van dit hotel moeten we onze mening herzien: het is een vreselijk mastodont, waar corona voor de andere gasten en personeel niet lijkt te bestaan. Het is ronduit schandalig. Er is geen afstand, er zijn geen mondmaskers te bespeuren, boertig en luidruchtig volk is er dan weer wel overal aanwezig, ronduit ongelooflijk en om erg boos van te worden. 

Op het eerste zicht leek het nog mee te vallen, en leken de inbreuken toevallig. Maar gisteren viel al snel op dat het meer wel dan niet is. Het diner de eerste avond begon ook al niet te best: een drukke onsmakelijke bedoening, met veel te weinig volk om het te bolwerken. David was toen al redelijk pessimistisch en stelde al resoluut dat hij er niet zou terugkomen voor de komende 2 avonden. Omdat daar alleen eten nog ongezelliger is, besloot ik dan ook niet meer te komen, hoewel ik het tot dan toe nog positief zag, er was tenslotte kip :D. Het eerste ontbijt gisterenochtend was ook al een ramp, het was toen duidelijk dat we zoveel mogelijk hier weg zouden zijn voor onze 2 volle dagen. Want verder is Vodice ook niet zo super.

De eerste volle dag begon voor mij met 2u mountainbiken, David ging een poging wagen om te fitnessen, maar zag daar snel vanaf, opnieuw gezien bovenstaande onbestaande regels. Dan was mijn mountainbiken wel veilig op dat vlak ;). Om 10u begon ik eraan, met de bedoeling rond 12u terug te zijn. Dat is gelukt :D! Over de route zelf, dat was eigenlijk ook al niet al te aangenaam (en toch doe ik mijn best om positief te blijven hoor, het positieve is dat ik tenminste 2 uur heb kunnen fietsen): de route was richting binnenland, in erg dor en schaduwarm gebied. Om 10u30 gaf mijn gps al 31 graden aan, om bij 34 te eindigen. Dat was wel een uitdaging, maar om nu te zeggen dat het leuk was, dat is nog iets anders ;). De meeste paden waren kei-achtig, om af en toe te vernauwen tot een single trail. Op die single trails was de begroeiing dicht, met planten die bovendien niet echt meegaven. Gevolg: na 30 minuten lagen 3 linkervingers open, een uur later stond mijn rechteronderarm vol van bloedende schrammen. Pijnlijk bovendien. Nog een bedenking: daar halverwege de bush ben je werkelijk alleen, je rijdt langs bouwvallen, in een doolhof van dezelfde paden. Cool op zich, maar eigenlijk had ik David graag bij me gehad, bedacht ik me toen. Het kan ook té alleen zijn. Op de hele route ben ik twee keer dezelfde vriendelijke mountainbiker tegengekomen, maar dat was het verder. 

Eens terug op de kamer had David al een plan B: Sibenik. Het zeilen dat hij zo graag wilde doen, was ook al afgevoerd, vanwege geen schippers meer buiten het seizoen... Nadat ik mezelf en de mountainbike onder de douche had gezet (beiden waren we te bestoft), gingen we daarnaartoe, een 20 minuutjes rijden van Vodice. Dat bleek al snel een andere sfeer te hebben, gelukkig! Het binnencentrum is compact, maar het is erg charmant. Veel nauwe straatjes, leuke zaakjes, gezellig druk, maar niet té. Eerst dronken we een koffie met brownie (David) en voor mij een cola Zero aan een kerkje pal in het midden van die straatjes. Daarna slenterden we wat verder in de straatjes richting de zee om wat op een bankje te zitten in het park. We zouden hier de dag erna gewoon terug naartoe komen, dat was wel al duidelijk. 

Voor het avondeten gingen we landinwaarts, naar Konoba Okit, waar ik al mountainbikend eerder op de dag langs gepasseerd was. Het was een voltreffer, en zorgde alsnog voor een geslaagde afsluiter van een minder goed gestarte dag. De zaak werd gerund door 2 broers (van de 9 blijkbaar :)). Het was er zalig rustig, we kregen een tafeltje aan hun zwembad, wat een mooie setting bij zonsondergang opleverde. En hun steaks zijn onovertroffen, ongelooflijk lekker. 

Vanochtend begon een beetje hetzelfde, al hadden we ons voorgenomen zelfs niet meer in de ontbijtruimte te eten. We namen wat we nodig hadden en namen het mee naar buiten, dat ze ons maar eens tegenhielden, we hadden een antwoord klaar ;). Daarna opnieuw mountainbiken voor mij, weliswaar korter, en minder offroad. Na een tochtje langs een strandje voor locals ging het opnieuw de heuvels in, gelukkig wel op asfalt nu. Tot het na 45 minuten klimmen alsnog weer een keipad opging. Na 5 minuten daar hield ik het voor bekeken, toen ik 3 doornen uit mijn bloedende hand kon plukken en mijn enkel openlag. Dan maar genieten van mijn tot dan toe gemaakte hoogtemeters en snel terug naar het hotel ;). 

Hoe graag ik ook wilde zwemmen hier, het is tenslotte de laatste dag in +30 graden, aan de zwembaden beneden was het onaangenaam bakken, nergens was schaduw te bespeuren. Dan maar niet, ik overleef dat ook wel ;). Terug naar de veilige cocoon van de kamer, tot een uur of 4, voor een avondje Sibenik. We gingen terug naar hetzelfde zaakje voor koffie, en erna wijntasting, wat snoep kopen, wat naar bootjes en de zonsondergang kijken, om dan terug in die straatjes een lekkere pizza te eten. Dit was het dan voor onze laatste dagen aan het strand. Morgen vroeg opstaan, zodat we zo snel mogelijk kunnen terugkeren naar Slovenië. Kroatië was leuk, afgezien van deze laatste 3 nachten. We gaan vooral terug naar Slovenië met de leuke herinneringen aan Plitvice, en Zadar. En lesson learned voor toekomstige reizen, op zoek gaan naar hotels met iets meer charme ;).

Zondag 5 september: Zadar (KRO) - Vodice (KRO)

Een korte rit vandaag naar onze tweede stek aan de kust: zo'n 70km verder langs de kustlijn. Eerst nog een lekker ontbijt in onze oude stek, gezellig onder de bomen. 

Het nieuwe hotel, Olympia Sky, is een landmark voor de omgeving. Je ziet het al van ver verschijnen, en ik vind het op zich vreselijk lelijk (David is er nog niet uit ;)). Het heeft de vorm van een boot, met kamers met balkons en zeezicht. Tenminste, voor de helft van het hotel, wij hebben een kamer aan de andere kant, zonder balkon, en terug met indrukwekkend zicht op de generatoren ;). Er is een infinity pool en restaurant op de bovenste verdiepingen, wat erg indrukwekkend is, en waar we zeker eens gebruik van gaan maken, maar tegelijkertijd is het daar boven aan het zwembad op zich niet erg gezellig, met luide muziek en luidruchtig volk. Het is even een contrast met het hotel waar we vandaan komen. 

Het was al snel beslist: hier gaan we geen extra dag blijven. De kustlijn aan Zadar, of toch waar wij waren, was ook knusser, hier is het erg druk. Drie nachten gaan voldoende zijn. 

Wat onze zoektocht gemakkelijker maakte: we willen terug naar Slovenië om de reis af te sluiten. Voor de laatste 2 nachten gaan we terug naar de natuur, rust en aan een meer, in Bohinj. We hebben er een charmant boetiekhotel gevonden waar digitale detox centraal staat, adults only, met 18 kamers. Het zal een leuk contrast zijn, maar eerst gaan we hier nog een beetje genieten van de zee, wat fitnessen, ik wat mountainbiken, en David wil erg graag zeilen. Dat gun ik hem van harte, van aan de kant ;). Vanmiddag zijn we al even gaan prospecteren, het gaat goed komen. 

Zaterdag 4 september: Zadar (KRO)

Topdagje, maar niet veel te vertellen na 4 keer flessengeluk (al moet ik wel zeggen dat de eerste drie kwarten aan andere gasten werden gegeven, ook al klinkt het erg problematisch ;)). 

David is op dit eigenste moment bezig aan zijn tweede portie hoofdgerecht.

Vandaag was een typische resortdag: wat laat ontbijten, wat fitnessen, wat rondwandelen langs bootjes, terug wat eten, wat liggen, een eerste keer een fascia-massage (pijnlijk, maar therapeutisch) en o ja, mijn eerste sup-ervaring. Erg leuk, al moet ik uitkijken om niet zeeziek te worden.  

Morgen vervolgen we onze strandvakantie, maar dan 80km verderop, in Sibenik. De strand- en luilekkermicrobe heeft ons goed gebeten. 

We hebben vandaag ook beslist om de laatste 2 nachten van onze reis (Ljubljana) te annuleren en te kijken waar we zin in hebben tegen dan. We waren er wel al uit dat we niet veel zin hebben in een stad. Misschien oversteken naar Bosnië-Herzegovina, misschien nog een nachtje langer in Sibenik. Dat gaan we de komende dagen beslissen.

Vrijdag 3 september: Plitvice (KRO) - Zadar (KRO)

Twee soorten vakantie in 1 dag: bergvakantie met wat urbex, en strandvakantie. 

Gezien we nog in bergachtig landschap waren, begonnen we met de bergvakantie. Eerst nog ontbijten en afscheid nemen van Eva en de Nederlandse muzikant. Het was een gezellig verblijf, ook al hadden we met 1 dag in principe voldoende gehad voor de Plitvicemeren zelf. Aan de andere kant, dan waren we niet gebotst op waar we vandaag nog naartoe zijn gereden voor onze strandvakantie aan te vangen: de verlaten luchtmachtbasis van Zeljava. Ik was er toevallig op uitgekomen bij het zoeken naar mountainbikeroutes: een buiten gebruik (deels opgeblazen tijdens de Balkanoorlog) gestelde luchtmachtbasis, uitgehold in een berg, deels in Kroatië, deels in Bosnië-Herzegovina. De toegangen waren groot genoeg zodat vliegtuigen ook in de berg konden binnenrijden. De foto's zagen er tegelijkertijd fascinerend en doodeng uit. Het leek toegankelijk, dus gingen we proberen de weg ernaartoe te vinden met de auto, en zien hoe het daar was. Wikipedia raadde wel aan op het asfalt te blijven, omdat het er nog steeds stikt van de landmijnen. Die raad gingen we zeker opvolgen ;). 

De toegang via Kroatië lag op een 20-tal minuten rijden van het hotel. Aan de toegang stond een karkas van een DC-47, het was duidelijk dat we het gevonden hadden. Aan het vliegtuig stond een vriendelijke Duitser met een coole moto, die aan rondreis bezig was van 4 weken, en die ook op zoek was naar de luchthaven. Het karkas was fotogeniek, maar de zon zat wat tegen:

Daarna gingen we verder naar de landingsbanen en de 2 ingangen vanaf de Kroatische kant. 

Eens daar keken we links van ons op één van de vier landingsbanen, blijkbaar 2,5km lang, zover als we konden zien, en rechts de 2 ingangen die we op foto hadden gezien. De doodengheid viel al bij al goed mee: er stond nog een auto met vriendelijke mensen, en een koppel even vriendelijke Oostenrijkers op de moto. In het 3,5km gangenstelsel binnen bleken, zo merkten we achteraf, ook nog eens 3 Slovenen met coole moto's rond te rijden. Tien minuten later kwam dan ook nog de Duitse motard erbij. Daarmee voelden we ons wel op ons gemak. We liepen heel even in het eerste stuk van het gangenstelsel, maar het was er afgezien van het eerste rechte stuk, waarna vertakkingen begonnen, pikdonder, daar gingen we niet inrijden of wandelen. De rest van het gangenstelsel geloof ik graag, en die foto's vind ik wel op het internet ;):  

https://www.exutopia.com/zeljava-airbase-croatia/

Onze foto's:

(De laatste foto was ook al wat geruststellender, er is een ontmijningsactie geweest een aantal jaar geleden :s)

Interessante site trouwens, al heb ik hem maar achteraf gevonden. De Duitser had ons al verteld dat hij niet veel zin had om de grens over te steken met Bosnië-Herzegovina, hoewel wij daar niet zo onmiddellijk graten in zagen. Achteraf viel natuurlijk onze frank, dat is buiten de EU en had ons effectief nog wel problemen kunnen opleveren, als we ongewild de grens waren overgestoken. Technisch gezien is dat mogelijk als je maar lang genoeg in die tunnels doorloopt en aan de ingangen uitkomt aan Bosnische kant. Dat verklaarde ook het - op dat moment weliswaar gesloten - politiehokje aan de ingang. Dat was eigenlijk een grenspost, en ze patrouilleren geregeld in de gangen. Aan deze kant valt het mee, maar aan de andere kant zijn ze blijkbaar minder vriendelijk, omdat het vroeger vaak gebruikt werd als vluchtweg om de EU in te geraken, en als smokkelroute. Ook al wisten we dat niet toen we daar liepen, dan nog hadden we dus niet veel animo om lang in de tunnels zelf te lopen :). 

Na de ingangen reden we de twee landingsbanen af die toegankelijk zijn vanaf Kroatië. Indrukwekkend om zien hoe de natuur het terug overneemt, tegelijkertijd een indrukwekkende constructie. Een erg interessante plek, fijn dat we zo onverwacht wat hebben kunnen urbex-en.

De namiddag bracht ons richting kust. We zagen het landschap veranderen van sappig groen naar dorder Mediterraans, om uiteindelijk aan te komen in het drukke Zadar. De eerste aanblik van ons hotel was maar "mwa", het ligt in een soort enclave met meerdere hotels van dezelfde keten, maar eens je binnen was, valt het best mee. Ook al kijkt onze kamer uit op een gigantische generator, die ook met de ramen dicht behoorlijk wat geronk produceert. Het is goed voor 2 dagen, maar het is jammer dat je eigenlijk niet op het terras kan zitten. De layout van de kamer is uitgedokterd door een eigenzinnige architect, en het is apart, maar eigenlijk totaal niet praktisch. Maar nu ga ik teveel zagen, alles is er, en de wijn is a volonté ;).

Vanaf de receptie loop je naar buiten in de binnentuin, en dan recht naar de zee. David was al niet te houden en wilde kost wat kost weer de SUP opblazen. Ik wilde eigenlijk gewoon aan het zwembad liggen, maar er was geen zeggen aan. Ook al onderhandelde ik voor morgen, en ook al leek een eerste inspectie een andere ervaring te beloven dan aan het meer van Bled. Zelfs een eind in de zee waren er grote golven. De "SU" in suppen liet David al snel varen, het werd sitting peddelen, wat ook lang niet slecht is ;). Ik had mezelf op de borst geklopt dat ik gewoon aan het zwembad ging blijven liggen, maar uiteindelijk wilde ik toch wel zien hoe hij het deed en of hij niet te pletter ging storten tegen de kaai. Toen ik er wel vertrouwen in had dat dat niet ging gebeuren, keerde ik terug naar mijn ligzetel aan het zwembad ;). 45 minuten later kwam hij glunderend terug, het was blijkbaar "de max". Morgen gaan we samen verder proberen, ik zal er tegen dan helemaal klaar voor zijn!

Tot onze verrassing is dit hotel all-in geboekt, terwijl wij in de veronderstelling waren dat het half pension was. Dat komt erop neer dat je een half uurtje moet zien te overbruggen in een hele dag eten. Dat moet lukken! Het avondeten kwam met hoofdgerecht op de Ofyr, erg mals varkensvlees. 

Ik ben net even gebrieft voor het slapengaan: ik mag niét aan het deken trekken, niet verbaal agressief worden, en ook niet fysiek. Dat blijkt de afgelopen nachten met wisselend succes geweest te zijn, al heb ook ik een verhaal over het waarom ;). Dat is voor een ander blog weliswaar :D.

Donderdag 2 september: Plitvice (KRO)

Is het makkelijk een skipiste op te fietsen? Vandaag heb ik daar antwoord op gekregen ;).

Vanochtend begonnen we chill aan de dag, afgezien van het mountainbiken gingen we namelijk ook vooral chillen, dus konden we daar ook alvast mee beginnen. Na opnieuw wat plaatselijke eieren, wat croissants, kaas, brood, lokale tomaten en ander lekkers begonnen we aan onze dag. Een geschikte mountainbikeroute vinden viel nog enigszins tegen, gezien het in het nationaal park zelf verboden is om te fietsen. Komoot gaf een schijnbaar mooie - gemiddelde - route van 28km aan zo'n 14km verderop, voorbij het park, maar dichtij de fietsverhuur, voor een 2 uur fietsen. Dat vonden we prima, dus gingen we op pad. Om onmiddellijk na vertrek terug te keren naar het hotel, David was op stap zonder geld, identiteitskaart of rijbewijs. Eigenlijk kon alleen ik bevestigen wie hij was, dat hij wel degelijk geschoold was om te rijden én dat hij solvabel was ;). Omdat dat wat tricky was, moesten we terug naar het hotel. 

De fietsverhuur zelf was ook lastig te vinden, temeer omdat het kotje dicht was. Dan maar het nummer bellen dat op het kotje stond, ze zouden iemand sturen. Tien minuten later kwam er een jongen aangefietst die David op zijn beurt van een fiets kon voorzien. Tegen dan zat mijn fiets in elkaar. David had opnieuw niet het beste materiaal, de ketting piepte deze keer niet, maar het verleggen hoorde je 3 straten verder. Niet dat er veel keuze was deze keer, dus deze Merida werd het dan voor vandaag. 

De start was langs een drukke weg, niet zo geruststellend. De rest van de route bleek uiteindelijk wel rustig. Na een kilometer of 3 besloot David zijn valtechnieken even te testen op een stuk grint, met een geschaafde knie en hand tot gevolg. Vooral zijn hand was lastig, net op de plaats waar die op het stuur rust. Gelukkig viel het verder wel mee. Dat eerste stuk was mooi, maar ging wat ontgoochelend langs glooiende asfaltwegen, we hadden het graag wat meer off-road gehad. Het was pas na een 12km dat het off-road-stuk begon, met een mooie beklimming van 4km. Daarna begon eindelijk het afdalen in de natuur. Dit was erg leuk, op en neer, langs velden, in bossen, soms wat rotsachtig, maar nooit te moeilijk om ervoor te moeten afstappen en vaak zonder afremmen. Zalig. 

Een dikke twee uur later waren we terug aan de auto, al bij al een geslaagde ochtend. We zijn toch een stuk in de velden en afgelegen stukjes geraakt waar we anders niet zouden zijn gepasseerd. Het binnenland is ook erg groen en mooi. Na een tussenstop in een supermarktje voor de lunch keerden we terug naar het hotel. 

Daar lag de skiberg op me te wachten. Na het opnieuw monteren van mijn fiets begon ik eraan. Ook al lijkt het doenbaar en vlak vanaf een ligzetel, dat is het absoluut niet. Halverwege moest ik buiten adem voet aan grond zetten, mijn stuur kwam ook van de grond door het trekken op een nog steiler tussenstuk, waardoor ik volledig stilviel. Je moet door het hoge gras en oneffen ondergrond ook een zeker tempo erin houden, en dat was net wat te heftig samen. Het moet doenbaar zijn mits training, maar dit was te zwaar voor mij ;). Na even op adem komen lukte het dan toch in 3 keer. Dat is snel vergeten bij het naar beneden gaan :). Al bij al een korte krachtinspanning van zo'n 7 minuten, maar daarna had ik het ook gehad. Blij dat ik het geprobeerd heb, dan weet ik bij deze ook dat je niet zomaar een skipiste opfietst ;). Mijn reisgenoot en fotograaf van dienst heeft mijn poging wel mooi kunnen vastleggen!

Tijd voor het chillgedeelte van de dag, aan het zwembad. De Nederlander van gisteren was opnieuw aan de praat geraakt met een Nederlands jonger koppel, en hij had er zijn gitaar en mondharmonica bij gehaald. Het was erg sfeervol, en ook al vond hij zelf van niet, hij kon best nog goed zingen en muziek maken. Hij heeft zo'n 2 uur gespeeld, verzoeknummers waren welkom (al kon hij ze niet allemaal spelen :)). Voor al die stemmigheid hebben we hem een biertje laten brengen, wat hij wel kon appreciëren. 

Ondertussen was Eva alweer bezig met het avondeten in haar buitenkeukentje. Vandaag bleek dan ook weer dat ze zelf haar olijfolie maakt, straf. Na opnieuw een aperol (minder sterk dan gisteren, of het went ;)), begonnen we aan ons diner. Speciaal voor ons was er een Caesar salad, maar dat bleek niet dé verrassing te zijn voor ons vanavond. Dé verrassing was een fles wijn aangeboden door Eva, toch erg fijn als trouwheid zo wordt beloond. De wijn was volgens de jongen (Josip volgens David, dus zal ik hem voor het gemak ook zo blijven noemen ;)) erg goed, maar de reden waarom was wel apart: hij was goed omdat vorige gasten hem hebben gezegd dat hij goed was. Geen speld tussen te krijgen! En ook Josip vond de Caesar salad erg lekker, hij kwam het ons vertellen dat hij het net zelf voor het eerst had gegeten, en dat hij ervan verbaasd was hoeveel ingrediënten erin zitten. Erg charmant! 

David nam erna opnieuw de stoverij (omdat je daar ongegeneerd kan van bijvragen), wat Eva aanspoorde om een verrassing te voorzien, ik nam de chicken parmiggiana. Erg lekker opnieuw. Davids verrassing was dat hij eigenlijk 2 porties van het gerecht voor de prijs van 1 kreeg, inclusief 2 grote gnocci. Genoeg om ons beiden helemaal opgeblazen te krijgen. Het voorstel voor schnaps lieten we zelfs na 2 keer vragen aan ons voorbij gaan, het ging werkelijk teveel zijn. Maar ze kregen die wel versleten aan 2 luidruchtige copieuze locals die kwamen aanschuiven toen wij weggingen. 

Het was een leuke laatste dag hier, morgen gaat het werkelijk naar de kust, tot vreugde van David, al denk ik dat het binnenland hem ook niet zo slecht bevallen is ;).

Wat foto's van de belevenissen vandaag:

Opnieuw niet gezwommen ;)

Woensdag 1 september: Plitvice (KRO)

Erg druk, maar ook erg mooi, dat is een beetje de samenvatting van vandaag.

De dag begon iets later dan gepland met een lekker ontbijt, met onder andere eieren van de plaatselijke kippen. Om 9u45 begonnen we aan onze wandeltocht, vanaf het hotel konden we naar de ingang van het nationaal park wandelen, zo'n 2km verderop. 

Eva, de kokkin en manusje-van-alles in het hotel, raadde ons aan om eerst naar de lager gelegen watervallen te gaan, omdat het daar het drukst kon worden, wanneer rond de middag bussen worden gelost. Die raad volgden we op, al was het tegen 10u30 ook al best druk. Zodanig druk dat David geen zin had om 40 stappen de bocht om te nemen naar de grootste waterval van heel het gebied. Ja, daar was het vreselijk druk, maar je moet het toch ook gezien hebben als je er was. Dus ben ik hem maar om het hoekje gaan halen, waarna zijn reactie "Oh ja, wow" toch bevestigde dat het een goed idee was dit stuk er toch bij te nemen :).

Vanaf dan begon onze weg naar alle hoger gelegen meren, soms erg druk, de langere stukken waar geen shuttle of boot naar voorzien was, waren dan weer rustiger, maar ook minder spectaculair. Het laatste stuk van onze route besloten we af te snijden, het bovenste stuk was eveneens erg druk, en de 3km extra ging ons niet zoveel extra opbrengen. Op dat punt kon je een bootje nemen naar de ingang vanwaar we vertrokken waren. 

Al bij al waren het indrukwekkende watervallen, erg mooi om te zien, goed gedaan met loopbruggen tussen de watervallen en waterpracht heen, maar jammer dat het zo erg druk was. Aan de andere kant waren ook wij deel van die drukte, dus moeten we misschien niet veel zeggen ;). 

Onze Fitbit klokte af op 20,47km, een mooie wandeldag, zonder echt te stoppen.

Na het wandelen wat bijgekomen aan het zwembad in de zon, het water was nog steeds te koud (deze keer getest met een teen), dus bleven we gewoon in de zon liggen. Daarna een Aperol, een leuk gesprek met een Nederlander die hier alleen op reis was en avondeten. Deze keer nam David de gefrituurde kaas (lokale specialiteit), ik tomatensoep, daarna beiden stoverij met gnocci. Nog even een grappig moment bij het afsluiten: de vriendelijke jongen wilde ons opnieuw een schnaps aanbieden, maar die weigerden we beiden resoluut. Daar moest het Duitse koppel dat gisteren ook in het restaurant zat erg om lachen, omdat we gisteren nog tegen elkaar zegden dat die wel erg hard aankwam. Dus ze begrepen dat we hem lieten schieten vandaag :D. Misschien morgen ;)!

Het nationale park is prima te doen in 1 dag, zodat we morgen tijd hebben om iets anders te gaan doen: dat zal mountainbiken worden. Dat mag niet in het park, maar kan wel net erbuiten. Aan de andere kant van het park is er een mountainbikeverhuur, waar we morgen gaan kijken om voor David een fiets te huren. En voor mezelf had ik me al voorgenomen om ook de skipiste recht voor het hotel op te fietsen morgen. Dat leek vanuit een ligstoel best doenbaar ;). Het wordt verder toch een rustige dag, met max 2u mountainbiken (+ in mijn geval de berg).