Dinsdag 31 mei: Fairbanks - Lake Louise (Glennallen)

Een lange rijdag vandaag. Begonnen voor mij na nog een laatste sauna-fietstocht in de fitness, daarna samen ontbijten bij de creperie op 2nd Avenue (David nam een ontbijtpannenkoek met ei, ham en rendierworst, ik nam de zalmpannenkoek). Erg lekker en goed vullend tot ver na de middag. 

We reden wel terug naar vrolijker landschappen, in en rond Fairbanks was het eigenlijk ook een erg stoffige bedoening. Zelfs binnen was alles in de auto bedekt met een korrelige laag stof. 

Onderweg waren er gigantische en lange wegenwerken, die ons uiteindelijk anderhalf uur vertraagd hebben. Niet dat we echt plannen hadden, dus zo erg was dat nu ook weer niet. 

Het inchecken in de lodge voor de komende 2 dagen begon wat afstandelijk en nors, zodanig dat David er wat opstandig van werd. Het was ook wel zo, in de bevestigingsmail stond dat ze alles voor ons wilden regelen (vissen, bootje varen, alles kon), maar we kregen bij navraag enkel "Er is hier niets te doen, maar je kan altijd je boot in het water gooien". Hm, nee, die kregen we niet ingecheckt bij KLM ;). 

De dochter (of dat vermoeden we toch) nam het even van de moeder over en gaf ons een wat vriendelijker uitleg, waarna moeder ook ontdooide toen we besloten er te eten en margharita's te drinken. De 2 huishonden kwamen er ook gezellig bij zitten. Gelukkig, net zoals het ijs op het meer is ook de sfeer ontdooid, het was nodig :s. Maar laten we politieke discussies hier zeker vermijden, of het vriest spontaan terug dicht: ze verkopen stickers met "Let's go Brandon", een leuze die je hier op alles ziet...

Voor morgen wil de dochter voor ons om het even welke boot in het water gooien, maar we moeten wel uitkijken met het ijs (uiteindelijk is het meer nog niet volledig ijsvrij, en het is pas sinds 3 dagen dat het is gaan dooien). We denken voor een kano te gaan.

We komen net van ons avondeten (cheeseburgers, met tequila dus ;)), en hebben de hele tijd in de zeteltjes aan het meer gezeten, en even met een balletje getrapt, tot David het in het meer schopte ;). We zijn ook de enige gasten, dus eigenlijk hebben we de zaak voor ons alleen. Zalige rust hier, en ook al is de kamer en de lodge erg basic, het uitzicht is fenomenaal.

Tussen Fairbanks en Glennallen

Een beetje (veel) wachten op de "pilot car"

Balletje halen in het meer

Maandag 30 mei: Fairbanks

Memorial day in Fairbanks: een dag als een andere. Alles was open, behalve zaken waar we toch niet naartoe zouden gaan.

Stars and stripes!

We zijn onze dag rustig gestart met fitnessen en ontbijt. Rond 12u kwamen we aan op de parking van de Birch Hill recreation area. Dat blijkt een langlaufgebied te zijn, en in deze periode heeft het, bij gebrek aan sneeuw natuurlijk, wandelingen in de aanbieding op de langlaufpaden. Het was een mooie wandeling van net geen 11km langs brede, soms drassige paden en wat heuvelachtig. Het langste pad had verlichting, dat moet wel speciaal zijn in de winter om daarop te langlaufen. Op zich was het gebied en de wandeling leuker dan verwacht. 

Tegen 14u30 waren we terug aan de auto, met nog een hele middag voor de boeg zonder echte plannen. Eerst langs de Subway voor een broodje, daarna de derde poging voor de Fudge Pot, en ja, ze waren open!! Het meisje excuseerde zich voor gisteren, maar het was al lang goed, de aanhouder wint, en we hebben lekkere fudge gegeten. David met vanille en pindakaas, ik een "peanut butter explosion" (met chocolade). We namen nog een stukje mee voor de komende dagen ook :). Naast ons zat een koppel van Minnesota, die hier met de trein waren gekomen omdat het te duur was om een auto te huren (ja, vertel ons wat ;)). Ze hadden beiden een opmerkelijk mooie tandenrij (valt echt op, hier nog meer), en al snel was duidelijk waarom: hij was tandarts geweest en heeft voor een tandenimplantatenbedrijf gewerkt dat in Leuven de Europese vestiging heeft. Leuk gesprek. 

Nog steeds was het "maar" 16u, dan maar wat downtown de lange 2nd en 3rd Avenues afrijden, en 5th Avenue kruisen. Dat laatste klinkt cool, maar dat is het toch enkel als het in New York is ;): hier was er een tankstation op 5th (goedkoop, dat wel, dus ook daar minder glamoureus :D). Dat gaat zo door tot 12th Avenue, maar na 2 Avenues was het duidelijk: het wordt er niet spectaculairder op. 

Daarnet terug naar de Walmart geweest voor het avondeten, en we laten het breed hangen met een fles Mumm (de Californische variant, zo gek gaan we nu ook weer niet doen ;)). 

Morgen laten we Fairbanks achter ons, vandaag was de dag teveel hier, maar ach, het was fijn even een minder gevuld programma te hebben en te doen zoals de meesten hier hun vrije dag spenderen: in en rond de shopping malls hangen.

De fotoreeks van vandaag:

Hier gingen we toch niét voor de cut-off ;)

Zoveel vragen bij deze verpakking (en inhoud)...

Zondag 29 mei: Fairbanks

Lazy Sunday, of zo voelde het toch. Ik ben gestart met 2u20 fietsen in de fitness die na een kwartier eerder een sauna leek, David met een uurtje krachttraining, in dezelfde sauna. Wel fijn eens te kunnen sporten terug.

We hadden wel wat plannen vandaag om te wandelen, maar eerst moesten we Eleanor van de sleehonden nog gaan betalen. Daarmee zijn we begonnen na het ontbijt (zelfgemaakte overnight oats). Ze had geen zin in interactie vandaag vermoeden we, want ze was thuis, maar we vonden dat prima. Geen zin in mensen is volstrekt begrijpelijk. De honden daarentegen waren wel enthousiast ons te zien :). We lieten het geld achter in een voederpot die we gisteren hadden afgesproken en reden verder. 

Daarna een eerste poging om te wandelen verder de Chena Hot Springs Road af, maar dat bleek ook een quad-route te zijn. Gezien die hier in aantal kunnen gelijk lopen met het aantal wapens in deze staat, hadden we daar niet zoveel zin in. Bovendien stikte het van de muggen en had ik geen bug spray mee. De temperaturen zijn al lang niet meer wat ze in het begin van de vakantie waren: op dit moment zitten we aan 23 graden, en het wordt nog warmer de komende dagen. Daar waren we niet op voorzien, dus is de helft van onze koffer op dit moment nutteloos geworden...

Terug naar het hotel dan maar, voor bug spray en middageten. Nog een middagshopje gedaan bij de Home Depot voor een leuk bord voor in onze garage, elders voor een short voor David, en tussendoor de auto door de carwash getrokken. Hij (de auto, niet David ;)) zag er al serieus stoffig uit na 12 dagen, het deed deugd hem weer proper te hebben.

Het valt misschien op dat we tot nu toe nog geen klap beleefd hebben, en dat wordt niet beter in het tweede deel van de dag ;). Opnieuw een poging om te wandelen, bij Creamer's dairy refuge voor vogels. Mooi initiatief, maar de trails die we daar konden lopen waren zowat een half uurtje wandelen. Omdat we niet meer zo kieskeurig waren, hebben we alles afgelopen wat daar af te lopen viel (er was een stuk afgesloten omwille van overstromingen ook). Terug naar de fudge pot dan maar, nieuwe poging voor fudge. Opnieuw gesloten, morgen zouden ze écht open zijn. Maar wie weet wil ik dan net geen fudge meer ;). Downtown was even levendig als gisteren. Van verveling kreeg David dan maar honger, en probeerden we bij de "creperie", een kwartier voor ze gingen sluiten. Ze wilden nog wel een pannenkoek aan David verkopen. Hij koos er eentje met avocado en zalm. Dit was het lekkerste wat we tot nu toe hier al hebben gegeten! (ik mocht ook 3 hapjes mee-eten, hoera!) Het was nog leuk zitten op hun terrasje ook. Morgen zijn ze gesloten (hebben we eens iets ontdekt...), maar dinsdag gaan we er terug voor het ontbijt, net voor we doorrijden naar Glenallen. Voor we teruggingen naar het hotel hebben we nog een stukje van de Chena River afgelopen, die door de stad loopt. Niets spectaculairs, gewoon stapjes zetten.

Morgen gaan we nogmaals proberen om te wandelen (we geven niet op), er is een trail van 10km op 10 minuten rijden van het hotel. Dat belooft geen spectaculaire wandeling te worden, maar elke stap is mooi meegenomen. Voor de rest gaan we wat fitnessen en het rustig aan doen. Het mag ook wel eens, gaven we toe aan elkaar, we vermaken ons wel.

De spectaculaire foto's van vandaag:

Genietend van een pannenkoek met zalm

Hopend op een stukje pannenkoek met zalm ;)

Het Northern Lights hotel downtown, fascinerend gebouw

Nog meer fascinerende levendigheid op 2nd Avenue

Zaterdag 28 mei: Nenana - Fairbanks

Rustige dag vandaag, gestart met opnieuw een ochtenddouche buiten (ik ga de koude nog gaan appreciëren) en eieren als ontbijt. We hebben beiden teveel spaghetti gegeten gisteren, waardoor David zich voornam "koolhydraatarm" te eten vandaag. Nu vrees ik dat zijn fantastische voornemen er na 3 uur al aan was voor de moeite, tenzij de koffiezaak waar we stopten voor koffie koolhydraatarme bagels verkocht ;). We hebben het deze vakantie al lachend een aantal keer gezegd, maar als hij hier permanent zou wonen, weegt hij 3 maanden later 10 kg meer. Niet dat ik er wat van mag zeggen (of toch niet lang), want ik krijg dan steeds een antwoord in de trant van "Zeg, ik heb wel koolhydraten nodig he". Prima, ik ook, maar ik maak dan ook geen voornemens, al zeker niet hier :D.

Na een uur of 2 rijden stonden we in Fairbanks. De gedachte na een week in de tweede grootste stad van Alaska aan te komen klonk als een welkome afwisseling van alle kleinere stadjes tussen hier en Anchorage. Alleen: er is niet veel competitie voor de tweede grootste stad, want Fairbanks is ontgoochelend klein. Het heeft wel alles qua winkelketens, zodat een uitstapje naar de Walmart nog het spannendste was in de stad dat we konden doen. Niet dat we niet geprobeerd hebben: we gingen na een bezoek aan de Alaska pipeline (dadelijk meer) en een sleehondenkennel (ook dadelijk meer) eerst zelfs richting downtown net nadat we waren ingecheckt in het hotel voor de komende 3 nachten (Candlewood suites). Daar was een fudgezaak, de "Fudge Pot". Alleen was de zaak gesloten, en was er buiten een schilder bezig met blauwwitte vierkantjes te verven. Hij was érg trots op zijn werk, volgens hem 17 uur werken (aan 45 dollar per uur), dat heeft hem 3 dagen gekost. We hadden geluk, hij was net klaar en wilde zijn trots delen met ons. De trots was eenzijdig: het was écht prutswerk (al zeker voor 45 dollar per uur), geen enkel vierkantje was binnen de lijntjes gebleven. We moesten beiden enorm op onze lip bijten om niet in lachen uit te barsten. Het zal wel allemaal niet zo nauw steken hier en hij heeft het op zijn minst geprobeerd. De rest van downtown was triest: veel permanent gesloten zaken, een dichtgetimmerd hotel, lelijke zielloze grotere gebouwen, en dan nog wat oudere even trieste laagbouw. De 2 hoofdstraten zijn misschien 200 meter met iets van leven, daarna is het over. 

Terug naar vanmiddag. We hadden tijd over door de korte rit, dus reden we wat rond Fairbanks verder. De Dalton Highway (de weg naar het hoge noorden) leek al snel veel te lang om een zinvol deel van af te rijden, dus kozen we voor de Elliot Highway. Ook die was te lang, maar daar was een recreation area die misschien wel leuk was. Dat was het niet, een camping waarbij iedereen op quads rondreed, muziek aan het maken was en luid aan het doen was. Weg van daar. Bij toeval passeerden we langs de Trans-Alaska pipeline, waar de pijplijn even boven de grond komt om er een viewpoint van te maken voor de mensen. Ik ga niet ontkennen dat dit een staaltje ingenieuze techniek is, maar het is toch apart hier een "viewpoint" van te maken. 

De Chena Hot Springs Road dan maar. Ook die was voor vandaag te lang om af te rijden (niet zo'n succesvolle rijdag vandaag ;)), maar op de weg zou een privaat uitgebate sleehondenkennel (Just short of magic) zijn volgens de Lonely Planet. Tegen 13u hadden we die gevonden. De vrouw, Eleanor, was erg vriendelijk en wilde ons graag een rondleiding geven aan 40$ per persoon. Ze wist zelf niet dat ze nog in de Lonely Planet stond, en las het stukje over haar zaak met de nodige dosis zelfrelativering. Ze vond het trouwens ok dat we dat geld cash morgen komen binnensteken, want zoveel hadden we niet op zak. Dat leek veel, maar als ze later vertelde hoeveel haar 18 honden op een dag verzetten qua vlees, gunnen we het haar van harte. En we kregen ook een ijsje op het eind :). Het was wel apart, ze had "nu" zin in de rondleiding, en deed die dan ook liever nu dan morgen op afspraak. Heel goed, wij hadden toch geen andere plannen. Ze had ook enorm veel te vertellen, over haar honden natuurlijk, die nu in zomerpauze zijn en geen karren trekken. Verder nog van weetjes:

- De dieren zijn genetisch voorgeprogrammeerd om dingen te trekken, dat is geen opgave voor hen en wordt hen ook niet aangeleerd, enkel geperfectioneerd. Dat is wat ze graag doen en waar ze goed in zijn.

- Haar dieren eten 1 pond vlees per dier per dag in de winter. In de zomer minder, omdat ze minder bewegen.

- We kregen een kijkje in haar vriezers, dat was ongelooflijk om zien, pakken van 25kg vlees waarvan een soort soep van wordt gemaakt.

- De rondleiding in haar schuur, met 3 soorten sleeën, werd opgevrolijkt door een muisje dat mee op het dak liep. Het was een vaste gast, die er mocht schuilen van haar, maar niet in de schuur mocht eten :).

- Hun fluffy staart heeft ook een nuttige functie: in koude slaan ze die rond hun kop als een soort sjaal als ze slapen.

Deze honden waren superlief, de ene al wat enthousiaster dan de andere, maar we hebben dan toch Alaskaanse husky's kunnen aaien :)! Mijn favoriet was Bob Barker, een ontzettend lieve hond die gewoon tegen je aan wil leunen en zoveel mogelijk contact wil. Hij zat wel gigantisch in de rui, het haar viel er met hele plukken uit. Net zoals de andere honden trouwens, het is niet het moment deze honden binnen te laten...

Eleanor had ook weer een interessant levensverhaal: 20 jaar geleden verhuisd van Vermont naar Alaska, 4 jaar in een yurt zonder stromend water en elektriciteit gewoond. Die stond er nog en konden we ook even binnen bekijken. Verder was de kennel vroeger groter en waren er meer "mushers", maar door de coronaperiode heeft ze beslist te downsizen, het alleen verder te doen en meer tijd voor haarzelf te nemen. Respect voor wat ze doet, het is van september tot maart sowieso doordraaien, met constante focus op de honden.

Na een kleine 2 uur namen we afscheid met nog het ijsje dus, wat een leuke en informatieve tour. Zoveel interessanter dan die in Denali NP. 

Onderweg, in een triangel volgens Eleanor, konden we nog stoppen in "North Pole", waar de lantaarnen in kerstversiering zijn, en het stadhuis had een kerstslee en bijpassende versiering. Leuk, je kan er dus kaartjes laten versturen die dan afgestempeld zijn in de Noordpool. Al is het niet erg groot.

De avond verliep zoals vermeld hierboven, bij gebrek aan valabele opties voor het avondeten zijn we gezondere opties gaan halen bij de Walmart. We zien wel de komende dagen, maar het ziet er niet naar uit dat hier ineens een gezonde optie zal opduiken.

Vrijdag 27 mei: Nenana (Denali NP)

Wat een wandeling vandaag! Deze komt in de top 3 van mooiste wandelingen ooit. Niet omwille van de afstand (te kort), omwille van de hoogtemeters (te weinig, want te kort) of omwille van de verlatenheid (opnieuw, te kort, maar op zich goed, dat schrikt beren af ;)), maar wel omwille van de uitzichten en het soms technische karakter van de wandeling.

Na een rustige ochtend, 8u15 opstaan, douchen in de buitendouche (verkwikkend!), eieren bakken en ontbijtgranen eten, vertrokken we terug naar Denali NP. We zouden de 15 mijl van de weg afrijden in het park tot waar je met een privé-auto mag rijden. Daar vertrok de Savage Alpine trail, een trail van 6,6 km enkel, met 431 hoogtemeters. Op het moment dat we eraan begonnen, rond 12u, hadden we net een plaatsje gevonden op de kleine parkeerplaats. Op de parking stond een bord om je te waarschuwen dat je "hoogstwaarschijnlijk" grizzly-beren zal tegenkomen, en dat je je daartegen moet wapenen met bear spray. Dat hebben we, maar dat er specifiek zo'n bord staat voor mijn minst geliefde beer vond ik even nadenken. Toen we het pad omhoog zagen (er was ook een pad langs de rivier), dachten we al snel "ach, die beer loopt wel langs de rivier". Dat deed hij hoogstwaarschijnlijk, want wij zijn er geen tegengekomen. 

Het pad ging razendsnel omhoog, wat je ineens ook mooie uitzichten gaf, maar wat best uitdagend was. Opnieuw lag er veel sneeuw op het pad, soms nog best dikke pakken, waardoor we soms van het pad moesten afwijken om toch maar op grond te kunnen omhoog gaan, ofwel diep in de sneeuw te zakken. Net op het moment dat ik dacht "Als dat zo blijft doorgaan, geef ik er de brui aan", kwamen we mensen tegen in de andere richting die zegden dat het ergste stuk wel ons stuk was en dat het erna snel beter werd. Dat deed het ook, gelukkig. 

Wij hadden eigenlijk in ons hoofd (ik had me niet goed voorbereid), dat die Savage Alpine Trail 6km ging klimmen, en dat we die dan terug zouden afdalen. Maar we kwamen meer en meer mensen tegen die vertelden dat zij gestart waren aan het andere eind van de trail (Mount Vista), en dat ze naar ons startpunt liepen, met de hoop daar een shuttlebus terug te nemen naar hun startpunt. Dat veranderde de zaak, dat konden wij dan ook doen in de omgekeerde richting. 

De wandeling was prachtig dus, net als we dachten dat we op het hoogste punt stonden, ging het pad nog verder omhoog, met nog indrukwekkender uitzichten. Na ongeveer 1u45 klimmen begon duidelijk de afdaling. Ongeveer 3 uur later waren we aan de start van Mount Vista, waar effectief de shuttlebus stopte om ons terug te brengen naar de parkeerplaats. Het was wel leuk, veel mensen die we tegenkwamen in de andere richting zaten ofwel op die bus, ofwel aan de halte bij onze parkeerplaats (want zowel zij als wij vroegen ons af of dat echt wel juist was van die shuttlebus), waarna we oprecht blij waren elkaar terug te zien op beide uiteinden van de trail en dat het gelukt was. 

Hierna ging het terug naar onze cabin, voor vroeger aperitief en de restjes spaghetti van 2 dagen geleden. Zo hebben we 3 dagen ten volle genoten van de cabin, voordat we morgen richting Fairbanks vertrekken. Het is memorial day maandag, en er wordt dit weekend veel drukte verwacht. Op zich goed dat we dan toch al in een stad zijn. We zijn erg blij dat we vandaag deze wandeling hebben kunnen doen, en toch een mooi stuk van Denali NP gezien te hebben zonder daarvoor 6 uur in een bus te moeten gaan zitten.

De foto's van vandaag:

Donderdag 26 mei: Nenana (Denali NP)

Even met de foto's van vanochtend beginnen:

Opstaan en naar het toilet gaan: alvast de eerste uitdagingen van de dag ;)

Ranger led hike met Candace

De ochtend begon op zich rustig, we moesten pas om 10u bij het visitor center zijn voor de ranger led hike met Candace. Die zou 2 uur doen over 2 mijl. Op zich geen moordend tempo, en het moet achteraf gezien nog korter zijn geweest. Candace had op zich een erg interessant levensverhaal: ze heeft een jaar gefietst met haar vriend, eerst naar Mexico, dan richting Alaska. Ze is pas sinds een klein jaar ranger in het park, en die taak neemt ze erg serieus. Dit was eigenlijk eerder een uitleg waarbij je toevallig wandelt dan een wandeling met een ranger. Maar wat ze vertelde was op zich wel interessant. Over "aanpassingen" aan de natuur, door zowel mens, dier als plant. Fascinerend hoe eekhoorns een heel gangenstelsel met eten aanleggen voor de winter, in de winter ondergronds overleven doordat de sneeuw hun gangenstelsel isoleert. Interessant hoe elanden nu liefst tegen het visitor center blijven, omdat de kalfjes zo beschermd worden door mensen en passage van de beren. En hoe er uiteindelijk "slechts" 350 grizzly-beren zijn voor de miljoenen acres NP, en dat zij zich het liefst in toendra-gebieden ophouden. Hoewel de kans nooit onbestaand is, kunnen we met enige risico-inschatting het risico nemen dat we er niet noodzakelijk eentje zullen tegenkomen. De teller elanden, bald eagles en ander wildlife tikt aan, maar beren willen we graag op 0 houden.

Candace interageerde ook graag met haar publiek, wat op zich dan ook weer onderling tot interessante gesprekken kon leiden. Tenminste, voor wie ervoor openstond. Zo sprak ik met een vrouw die hier vrijwilliger is voor de zomer, David met een gepensioneerde piloot van United.  

Iets minder dan 2 uur later waren we terug bij het visitor center. Niet echt met het gevoel gewandeld te hebben, maar op zich was het een fijne ochtend. Candace zette ons nog op weg voor een demonstratie van de sleehonden in het park, die startte om 14u  en was via een korte rit met de shuttlebus te bereiken. Tijd zat, het was slechts 12u. 

Anderhalf uur later namen we de shuttlebus richting de demonstratie, iets wat achteraf gezien niet de moeite was. In de bus werden we al warm gemaakt dat we mochten knuffelen met de honden, maar enkel als ze daar zelf voor open stonden. Dat laatste was een belangrijk detail: dat waren ze namelijk niet ;). Ze lagen elk in hun hok te maffen, met weinig zin in menselijke interactie. Daar stonden we dan, bijna 3 bussen vol mensen die honden wilden aaien... ;).

De demonstratie viel ook licht tegen, het toertje was erg kort, al leek dat volgens het enthousiasme van Damian, de verteller van dienst, een halve calvarietocht. Toen we terug met de bussen richting het visitor center werden gebracht realiseerden we ons dat dit voor de gemiddelde bezoeker net wel een geslaagde dag was. Wij wilden gewoon bewegen in het park, en dat is er niet van gekomen. 

Na deze excursie gingen we Subway-broodjes eten in het dorp buiten het park, om erna de Stampede road en trail te gaan bekijken. Bekend omwille van het boek en de film "into the wild", en toch een illustere en moeilijke trail. Hij ligt ook net buiten het park. De eerste 8 mijl kon je met de auto doen, daarna begon de trail te voet. Die lag nog behoorlijk in de sneeuw. We besloten er toch aan te beginnen om het prachtige landschap verder op te nemen. Het was er verder ook volledig verlaten, dat had ik niet verwacht. We kwamen enkel nog karibu's tegen, die eigenlijk het liefst op de weg stonden, maar dat wilden wij ook, dus gingen zij even galant uit de kant, lieten ons door, en namen dan hun plaats terug in. Nette dieren :). 

Voor morgen moeten we nog beslissen of we verder op deze trail willen wandelen, want de uitzichten en totale stilte was overweldigend, of dat we terugkeren naar Denali om daar een hike te doen. Maar wandelen zullen we!

Tegen 17u reden we terug naar de cabin, met eerst een stop bij de supermarkt voor een lekkere biefstuk, wat zoete aardappelen en een slaatje, voor een tweede dag zelf koken. Het is net fijn geen half uur te moeten rijden op zoek naar iets om te eten, want in dit stuk is er sowieso niet veel om te doen. 

Ondertussen is het 23u, het is hier nog klaarder dan de afgelopen dagen. Vannacht is het niet donker geworden, dat zal zeker niet veranderen de komende dagen. 

   

Woensdag 25 mei: Talkeetna - Nenana

Samenvatting na een week reizen in Alaska:

- Het gebrek aan duisternis is raar. Op het eerste zicht mis je het niet en lijk je meer energie door te krijgen door de eindeloze klare dagen, maar ik ga als ik thuis ben gewoon eens in de tuin in het donker gaan zitten, om daar ten volle van te genieten. Want ook al is het slechts 4 uur "donker", die donkerte is relatief, het is eerder schemer. En dan willen we niet weten wat het met je doet in de winter, als het omgekeerd is.
- Alles is hier ontzettend duur. En nu wil ik niet gaan zagen, maar vers en gezond eten moet hier gewoon onbetaalbaar zijn voor de gemiddelde Alaskaan: 8 dollar voor een vers brood (dan eet ik zelfs de kruimels uit de zak op ;)), 7 dollar voor wat blauwe bessen, 15 dollar voor gerookte zalm (het stikt hier van de zalmen later op het jaar trouwens;)), het is hallucinant. En toch proberen we daar niet naar te kijken en vooral te genieten.
- We hebben al een week totaal geen telefoonbereik. Dat is een erg gerust gevoel, we zien wel wat het geeft als we terug bereik hebben ;).
- De recente schietpartij in Texas komt hier ook constant op de radio, met mensen die er naar eigen zeggen ziek van zijn en heil zoeken in God, dat vinden we op zich verrassend. Ook het hallucinante aantal schietpartijen alleen al dit jaar in de VS wordt vermeld. Al zal het gezien de rekken vol kogels (waarvan we zelf getuige waren vorige week) hier "slikken en snel doorgaan" zijn. Op zich doe ik het zelf: ik kocht pepper spray voor mijn fietstochten alleen, omdat er altijd een "bad guy with a gun" kan opduiken en om me veilig te voelen "voor het geval dat". Maar dat opbod om het meest bewapend te zijn is op zich absurd.
- Het is bovenal zalig terug in de VS te zijn, daar zijn we beiden duidelijk over!

Terug naar de orde van de dag: opnieuw een rijdag, voor David wel opgesmukt met een vlucht boven de gletsjers rond Mount Denali. Die vertrok om 8u30 in Talkeetna downtown, met "incheck" om 8u. Dat was vroeger opstaan en afscheid nemen van onze schattige cottage van de afgelopen 2 nachten. De host, Janice, was erg vriendelijk, we zijn er gisterenavond nog een babbeltje mee gaan doen omdat mijn kredietkaart maar bleef geweigerd worden. Zij zijn er bijvoorbeeld maar voornamelijk in de zomer, en zorgen dat ze weg zijn tussen januari en maart, naar zonniger en lichtrijker oorden. Dat begrijp ik volledig.

Ik ben David gaan uitwuiven en ben blijven wachten rond het gebouw van K2 aviation. Ik ging niet mee omdat ik vreesde dat mijn maag en zo'n klein vliegtuigje niet samen gaan. Ik heb tenslotte al een whale watch overleefd, ik wil het lot niet teveel gaan tarten... De vlucht zou eerst 1u15 duren, maar omdat er ook mensen op zaten met een "gletsjerlanding" (voor 100$ meer, t was nog niet duur genoeg ;)), zou David die voor niets krijgen. Dat was leuk! Nu ja, uiteindelijk vond de piloot het te verraderlijk te landen op de gletsjer waardoor het er dan toch niet in zat, verdorie toch ;). Na anderhalf uur was David terug veilig geland, met veel verhalen en belevenissen. Ik was oprecht blij voor hem, het is ook wel een unieke ervaring. En ach, ik heb er een mooie capuchon-trui aan over gehouden - als in "my husband went on a glacier flight, and all I got was this lousy hoody"- maar toch, iedereen content :). 

Van vliegen krijg je blijkbaar honger en nood aan cafeïne, dus stopten we bij de "Flying Squirrel" bij het buitenrijden van Talkeetna voor koffie en een bagel met cream cheese en zalm. De tergende traagheid waarmee die kwamen was op zich charmant, maar on-Amerikaans. Het was erg lekker, dat moet gezegd.

Vanaf daar was het rijden rijden rijden. Het landschap veranderde wel, naar bossiger, en het werd ook warmer, van een schamele 3 graden 's ochtends tot bijna 20 graden op bestemming (Nenana). Met de bijkomende muggen.

Onderweg stopten we bij het visitor center van Denali NP. We hebben geluk, morgen om 10u start een ranger led hike van 2 uur met Candace, die we al even ontmoet hebben, en die volgens de mensen aan de balie zelfs een toilet interessant kan doen lijken. Nu ligt de lat wel erg hoog! We hebben dus geluk, omdat ranger led hikes op dit moment van het jaar nog een uitzondering zijn.

Verder onderweg passeerden we nog de beroemde Stampede Trail (waar Chris McCandless exact 30 jaar geleden zijn tocht into the wild moest bekopen met zijn leven). Daar willen we de komende dagen een stukje van lopen, al vermoeden we dat die redelijk druk zal zijn. De bus is weg, al is dat ook hier niet het doel: die lag op 2 dagen wandelen, de bus zelf is verplaatst naar Fairbanks, waar ik hem wel zou willen zien.

Nenana is toch een uur rijden van de ingang van het NP, maar het is dan ook betaalbaarder. De cabin zelf is zalig, een dry cabin met toilet en douche buiten, maar binnen wel met een gasvuur. Alles is erg ingenieus aangepakt, met een autobatterij om ons van stroom te voorzien, een afwateringssysteem met bidons,... Zo kwamen we op het idee zelf spaghetti met gehakt en groentjes te maken vanavond, een welkome afwisseling van de vaak onvermijdelijke vette hap. Dat leek nog niet evident in de plaatselijke supermarkt, maar het is gelukt! De dame aan de kassa vond het geweldig dat we van België kwamen en wenste ons enthousiast welkom in Nenana. Toen de saus aan het pruttelen was, gingen we nog een praatje slaan met Eric en dochter Ranger toen ze aan het buiten spelen waren. Hij is samen met zijn vrouw Hannah eigenaar van de cabin, en hebben in onze cabin gewoond tot voor kort. Zij wonen nu in het huis recht voor ons, dat gelukkig voor hen groter is. Hij en zijn vrouw Hannah zijn beiden leraars, hij is oorspronkelijk van New York en was door Alaska aangetrokken omwille van de mogelijkheden en het verschil dat je hier kan maken als leraar. De verhalen zijn moeilijk voor te stellen, maar in Alaska krijgen leraars nog enorm veel ruimte om hun leerplannen zelf samen te stellen, en aan te passen aan de noden van de studenten. Hij vertelde al dit terwijl ik wat aan het dollen was met zijn dochter, een erg vrolijk en sociaal meisje. Erg leuke babbel.

De cabin heeft dan toch wifi (tot zover onze tocht in de wildernis ;)). Al is het volledig onthaasten met het zicht, en de totale rust.

De fotoreeks van vandaag:

Afscheid van de Sunshine Cottage

Davids doldwaze avonturen op de gletsjertour

Opnieuw een leuk welkom

Het leek gesloten, maar na de babbel met onze hosts is het wel degelijk nog steeds open, alleen op ongezette tijden...

Spaghetti!

Ons uitzicht voor de komende dagen

Tot zover onze survival ;)