Zaterdag 9 september: Philadelphia (PA)

Vanavond vertrekt onze vlucht om 20u50. Dat is op papier nog een volledige dag, maar het blijft een wat verloren dag, omdat je steeds de klok in de gaten moet houden…

We vroegen aan de receptie of we onze kamer tot 14u konden houden, zodat we onze bagage niet in bewaring hoefden te geven. Ze wilden ze ons laten houden tot 13u. Dan deden we dat maar, maar dat uur leken ze ons eerder niet uit principe te willen gegeven. Nu ja, we kunnen niet klagen, dat zijn de nadelen van Priceline denk ik soms. Je boekt je kamer voor minder dan de helft van de prijs, dan gaan ze moeilijk doen over gratis wifi op de kamer en later uitchecken. Aan de andere kant vonden wij beiden deze kamer echt niet de volle pot waard. Als wij de volle pot hadden betaald, had je aan ons 2 heel lastige klanten gehad ;).

Het ontbijt namen we opnieuw in de Starbucks, voor onze volgranen cream cheese bagel. Daarna gingen we even de auto opruimen, er lag nog wat eten en drank in, en nog rommel. Het eten en drank staken we in 2 zakken om uit te delen aan daklozen, samen met nog wat dingen die we op de heenvlucht hadden gekregen, veel beter dan het weg te gooien. Het was niet lang zoeken naar mensen om het aan uit te delen, bij het buitenlopen van de parking zagen we al een jong meisje met haar vriend op de hoek zitten dat zelfs een glimlach goed genoeg vond (dat stond op het karton dat voor haar lag). We gaven een zak aan haar, ze nam het graag aan. Toen we ervan wegliepen, zagen we haar vriend er het blikje cola uithalen, hij dronk het onmiddellijk op…

De tweede zak wilden we graag geven aan de man met het katje. We keerden terug naar de plaats waar hij gisteren zat. Maar hij zat er nog niet, dus keerden we terug naar een achterstraatje 20 meter terug, waar gisteren ook daklozen sliepen. We gaven de zak aan een koppel, die ons werkelijk dankbaar waren. Ook zo schrijnend, je zag aan hen dat ook zij een ander leven hadden gekend… Op een billboard tijdens de reis stond dat 40% van het voedsel in de VS wordt weggegooid, dat is pijnlijk als je deze mensen ziet.

We wilden ook nog even het “Love”-park zien, met het bekende “Love”-sign waarvoor Philadelphia gekend is, dat bleek niet ver van het hotel te zijn. Gisteren zagen we op de hop-on hop-off bus enkel de Spaanse versie van het kunstwerk. Na wat rondlopen in de buurt bleek dat het park in heraanleg was, en dat het Love-sign was weggehaald. Erg spijtig, het was toepasselijk geweest op onze huwelijksreis een foto te hebben bij het bord, maar niets aan te doen. Volgens David doet het er niet toe, dat er tussen ons “love” genoeg is. Ook goed dan ;).

Om 13u reden we Philadelphia uit, zonder echt plan. We reden nog even rond langs snelweg 95 in de buurt van de luchthaven, maar het was een vreselijk arme buurt. We wilden nog naar Camden, New Jersey, de armste stad in de VS, maar zagen ervan af, omdat we ook niet zo goed wisten hoe we er ons zouden bij voelen. We hadden al genoeg armoede gezien in Philadelphia. Al gaven deze voorsteden dezelfde indruk als Camden lijkt mij, voornamelijk zwarte, verloederde buurten, met geen al te aangename sfeer. Vandaar besloten we maar de tank vol te gooien en naar de luchthaven te rijden, ook al was het veel te vroeg. Bij Alamo zaten we nog met een laatste dilemma: onze gekochte koelbox. We wilden hem wel terug meenemen, maar zagen er wat tegenop, omdat het een lomp ding was. We vroegen het aan de man die onze auto controleerde wat we er best mee zouden doen. Hij leek ons koelbox wel te zien zitten, dus waren we blij dat hij een tweede leven kreeg J. Zijn collega riep onmiddellijk “Hey, give me that cooler man!”, waarop onze man zei “20 bucks!” J.

Het inchecken ging snel, de security ook. Dus zitten we hier te wachten in de lounge, met zicht op ons vliegtuig, dat net is geland is. Ze hebben 2 uur om het klaar te maken, en wij zitten op de eerste rij om al die bedrijvigheid te volgen!

De lounge van American is de flauwste tot nu toe, maar opnieuw kunnen we niet al te veel klagen, er zitten hier weer mensen die minstens het dubbele betaald hebben dan wij. Zelfs dan nog blijft het flauw, er zijn enkel wat koekjes en nacho’s. Maar we overleven het wel ;). Zeker als we bedenken dat ons eerste bestemming voor dit jaar  eigenlijk Miami was. Omdat tickets voor Philadelphia goedkoper waren, zijn we naar hier gevlogen... In Miami ligt op dit moment alles plat, ik had niet geweten wat we hadden moeten doen als we nu daar zaten...

Vrijdag 8 september: Philadelphia (PA)

Vanochtend was het terug Starbucks-tijd: een bagel met cream cheese voor ons beiden.

Aan de hoek van het hotel is een stop voor de hop-on hop-off bussen, na wat twijfelen besloten we het toch te doen. Er was een live gids, Ernest zou ons door de stad loodsen. Als hij nog geen diagnose had gekregen, dan krijgt hij die nu van mij: verbale ADHD… De man stopte geen seconde, en toeterde halverwege de rit ook bijna rechtstreeks in Davids oor. “On your left, you see…, on your right, again, on your right,…”. Hij deed zijn best en was enthousiast, maar het was redelijk vermoeiend J.

Na een uur kregen we even een pauze, en besloten we om de Liberty Bell en de Independence hall te bezoeken. De Liberty Bell was gratis, Ernest was uitermate blij met de fooi die we hem gaven, dat hij ons graag de ingang van de Liberty Bell wou tonen. Hij was zo enthousiast voor ons dat er geen rij wachtenden stond. Wij dus ook, we konden effectief rechtstreeks door de security.

Voor Independence hall moesten we gratis kaarten ophalen bij het visitor center, wat we ook deden. Onze tour startte om 12u45, een 20-tal minuutjes wachten. Dat zat ook weer mee.

De vrouw van de NPS, haar naam heb ik niet kunnen aflezen, was de volgende test voor mijn sinussen (luide geluiden gonzen naar mijn gevoel door tot in mijn sinussen). Wat een klok van een stem, en vreselijk nasaal. Dan was Ernest nog een opwarmertje… Het zag er een braaf kind uit, daar niet van, maar die stem is een echt minpuntje ;).

Deze vrouw taterde 25 minuten door over de declaration of independence, en over de constitution. Ondertussen werden we naar de 2 ruimtes van de Independence hall geleid, waar beide documenten werden ondertekend.

Daarna bezochten we nog de West Wing (waar een kopie lag van de declaration of independence), en de kamers van congres en senaat. De senaat was beduidend mooier dan het congres. De vrouw die ons daar rondleidde, was een stuk aangenamer om naar te luisteren.

Na het bezoeken van alle historische gebouwen, stapten we terug de hop-on hop-off bus op. Curtis (Curtus officieel, blijkbaar omdat zijn vader een slecht geschrift had) was even enthousiast, maar ratelde gelukkig minder, dus besloten we gewoon de hele route uit te zitten en terug af te stappen aan de Liberty Bell.

We aten iets bij High Street on Market, een leuk zaakje met een ontzettend lekker zalmbroodje.

Vandaar liepen we terug naar het hotel, via Market Street. Onderweg kwamen we een dierenzaak tegen, waar ze huisdieren in de vitrine plaatsten voor adoptie. Er zat een ontzettend schattig hondje van 2 jaar in de uitstal, Trigger was de naam,  een mix van een chihahua en iets anders (hij was ook een pak groter) en het diertje leek redelijk gestresseerd. Dat bleek ook uit de uitleg die op het raam stond, Trigger was heel lief, maar had schrik van het glas en was niet zo tuk op kinderen. Dus is dit eigenlijk een vreselijke plaats voor het beestje, want net kinderen werden erdoor aangetrokken. En wij, David had het meegenomen als het niet over de oceaan was...

Aan het hotel passeerden we bij toeval een versmarkt, met allerlei eetgelegenheden. Daar keren we morgen naar terug voor de lunch, de keuze was overweldigend.

Voor het avondeten gingen we naar 13th street, waar een aantal leuke restaurantjes bleken te zijn toen we eerder op de avond op prospectie gingen. Op een straathoek zat een dakloze man, met een katje aan een leiband. Het katje was ook een dutske, maar het was mooi om zien hoe hij om dat beestje gaf, in al zijn triestigheid... We keerden nog terug om de man iets te geven. Al is het dweilen met de kraan open in Philadelphia, zoveel daklozen en sukkelaars. Ook een hele hoop psychiatrische gevallen, mensen die bij ons zouden opgenomen zijn, maar hier op straat belanden. Op zich vind ik dat de grote paradox van de VS, waar ze zelf zeggen dat je je droom kan waarmaken, maar als je pech hebt, kan je ontzettend laag vallen...

Om 17u waren de restaurants nog redelijk leeg, en leek het geen probleem. Dat was het 2,5u later wel, de eerste waar we probeerden (voor paella), moesten we 1u45 wachten op een tafeltje. Dus gingen we naar onze tweede keuze, Lolita, "modern Mexican cuisine". Ook hier waren geen tafels beschikbaar, maar aan de bar was wel plaats. Dan deden we dat maar, de hele straat was ongelooflijk druk, het zou elders niet beter zijn. De tweede keuze bleek een ongelooflijke meevaller! We namen als voorgerecht krackers met rauwe tonijn, en wasabi. De presentatie was zeer uitnodigend, en het was zalig. Daarna nam ik de enchillada's met kip (ah ja ;)), deze keer volgde David me in mijn kipkeuze. Ook dit gerecht was zeer verzorgd, anders dan de klassieke Mexicaan, en lekker, en voor wat het was zeker weer niet duur.

De hele vakantie vroegen we ons af wat er zou gebeuren na de vraag "Would you care for another one?" als je aperitief op is. Of je dan een soort "refill-prijs" krijgt, of dat het gewoon de volle prijs is. Deze keer kregen we ons antwoord, omdat ik de vraag van de barman verkeerd had begrepen: het is de volle pot (en ik dacht dat hij vroeg of hij mijn glas mocht wegnemen, maar eigenlijk vroeg hij of ik een nieuwe wou). Het was niet erg, het was een heel lekkere margherita ;).

Om de avond in stijl af te sluiten, gingen we nog naar Vintage, een wijnbar een stukje verderop. David nam een petite shiraz van Californië, ik nam een Italiaanse mengeling met toetsen van vanille, cola (leek me apart om te gebruiken voor een wijn, dus was ik geïnteresseerd). Beide wijnen waren totaal anders, maar allebei lekker.

Bij het terugwandelen naar het hotel zat de man met het katje terug op zijn hoek, en het contrast raakte me nu nog meer. Rondom hem waren mensen aan het gillen van plezier, een vrijdagavond te vieren, en hij zat daar, in zijn cocon, met zijn katje te spelen. Vreselijk hard...

Donderdag 7 september: Harrisburg (PA) – Philadelphia (PA)

De dag startte met een gezond ontbijt uit de supermarkt: cheerios, melk en yoghurt. David had havermout met appel en kaneel gekocht, dat je kon opwarmen in de microgolf. Voor mij zag het er niet uit, hij vond het lekker (en aangezien hij het ook moest opeten, was dat prima).

We hadden even een stressmomentje, toen David na het uitchecken in de auto vroeg waar mijn portefeuille was. Die zat niet in de rugzak, en lag op het eerste zicht ook niet in de auto. Dus moest ik die vergeten zijn in de kamer. We keerden terug naar het hotel, waar ze ons terug een sleutel wilden aanmaken voor de kamer. Maar ook daar bleek ze niet te liggen. Dan gingen we maar alle koffers opendoen, en gelukkig lag ze in mijn grote koffer. Ik begon al nerveus te worden omdat ik werkelijk geen andere plaats meer kon verzinnen waar ze zou zijn.

Na dit oponthoud reden we via een omweg naar Philadelphia, via Dutch Country voor een rondrit in het gebied waar de Amish wonen. We startten in Lancaster. Het centrum was historisch, en best wel mooi. Vandaar reden we naar  Bird In Hand, waar dagelijks een overdekte farmer’s market is.

In de bakkerij rechtover kochten we een vrolijke cupcake, in de vorm van een bloem. Het zag er lekker uit, maar met zo’n fluokleuren kan dat wel eens tegenvallen soms. Dat gold niet voor deze cupcake, hij was ontzettend lekker…

David was tot dan toe ontgoocheld dat hij nog geen Amish was tegengekomen. “Waar zijn ze?” vroeg hij een aantal keer. We passeerden wel al een aantal boerderijen die duidelijk Amish waren. Dat kon je zien aan de ellenlange wasdraden, en de landbouwmachines die erop gebouwd waren om door een paard getrokken worden, ofwel om zelf te bedienen. Maar ze lieten zich voorlopig niet zien ;). Dus sloegen we lukraak maar wat zijwegjes in van de hoofdweg, en daar kwamen we dan toch de koetsen tegen. Omdat het niet teveel op aapjes kijken mag lijken, wilde ik er nu ook niet trager voor gaan rijden of er doelbewust achteraan gaan rijden, maar anderen deden dat wel zonder schroom…

Onderweg zagen we ook Amish die “vals speelden” en toch machines op elektriciteit of benzine gebruikten.

Rond 15u hadden we het wel gezien, en zetten we onze toch verder richting Philadelphia. We stopten nog even aan een mall in de buitenwijken, voor een iPhone voor Noah en voor een Abercrombie winkel. In de Abercrombie lag het betaalsysteem plat, dus moesten we noodgedwongen langere tijd doorbrengen in de Apple Store. Maar er zijn erger dingen ;). Tegen dat we er klaar waren, was het betaalsysteem gemaakt. David kocht een hemdje en polo in promotie, ik een thuiswerkpak ;).

Het hotel voor vanavond is in downtown Philadelphia, vanaf de mall was het nog 40 minuten rijden in verstedelijkt gebied. We stopten nog even voor een Dunkin’ thee. Wat een rare ervaring, die kerel was erg onvriendelijk en leek totaal niet te begrijpen wat ik wilde, en na 4 keer duidelijk articuleren keek hij me nog steeds raar aan. Volgens David was hij stoned. We reden weg met een veel te grote muntthee, maar ik was al lang blij dat hij dat stuk alvast had begrepen, size didn’t matter anymore J.

De rit was een tocht door hele arme voorsteden. Ik had niet de indruk dat het onveilig was, maar was toch blij in de auto te zitten.

Meer in het centrum kan je niet zitten met dit hotel (Marriott downtown, de naam deed dat al vermoeden ;)). Nadeel is dat het niet evident is er te geraken. Het is wat zoals rijden in LA, veel file, en on-Amerikaans agressiever. Daarbovenop zijn veel straten in downtown eenrichtingsstraten. We hadden het hotel redelijk snel gevonden, maar dan begon de zoektocht naar de parking. We reden minstens 20 minuten rondjes errond, maar geraakten niet in de straat die we moesten hebben.

Voor het avondeten gingen we naar het Italiaans restaurant rechtover het hotel. We namen wat bruschetta’s als voorgerecht met onze cocktails, daarna nam ik Chicken Marsala, David nam de aubergine met pasta pomodoro met elk een glas wijn. Het was heel lekker, met behoorlijk wat look!

Woensdag 6 september: Pittsburgh (PA) – Harrisburg (PA)

Vandaag was een rijdag, met 1 stop: het Flight 93 National Monument in Shanksville. Na opnieuw een bagel met cream cheese gingen we op pad. De parkeerautomaat was spijtig genoeg gemaakt, maar 19$ voor 2 nachten is lang niet slecht in een stad J.

Om 12u kwamen we aan bij het National Monument. Het gebouw zelf symboliseert de lijn van de koers van het vliegtuig voordat het neerstortte. In de verte zag je dan de crash site, voorgesteld door een rots. Het was heel mooi gedaan qua architectuur. Binnenin het visitor center was een pad met informatieborden over de gebeurtenissen van 11 september. Ook dat was mooi, het begon met de sfeer te creëren van een normale dag, tot alles veranderde. De tijdslijn vertelde de gebeurtenissen van alle vliegtuigen, en zoomde dan verder in op wat er zich binnen in vlucht 93 afspeelde, “the flight that fought back”. Het zijn beelden die je al honderden keren hebt gezien, maar telkens blijven ze hallucinant. Halverwege was er een paneel met een foto van het interieur van het vliegtuig, kon je 3 fragmenten beluisteren van opgenomen gesprekken van passagiers naar hun geliefden en transcripts lezen van andere gesprekken. Mensen die afscheid namen, die nog snel de code van de kluis meegaven waar alles in zat, wisten dat het slecht ging aflopen, daarvan schoten de tranen me in de ogen.

Op een ander paneel kon je via een simulatie de laatste minuten volgen. Het toestel is uiteindelijk op zijn dak gecrasht aan bijna 600 mijl per uur. Door de snelheid is alles zo goed als verbrijzeld, er waren geen grote brokstukken te vinden op de plek.

Je kon vanaf het visitor center lopen tot de crash site, en helemaal terug via een bomenrij in een grote cirkel. We besloten dat te doen. Het eerste stuk was kronkelend, en liep langs de immense bloemenweide die is aangelegd ter ere van de slachtoffers. Beneden aan de crash site was er dus die steen, en in de lijn van de vlucht stonden op marmeren platen de namen van de 40 slachtoffers.

Bij het buitenrijden van het park stopten we nog even aan het toegangsbord. Daar stond een ruige man, vol tattoos en een stoere baard, die 2 beertjes neerzette op het bord en er een foto van nam. Ontroerend…

 

Dit memorial vonden wij minstens even indrukwekkend als dat in New York, al is dat van New York natuurlijk veel groter. Maar de sereniteit hier, in het midden van een ruraal gebied, met enkel het geluid van krekels op de vlakten, was pakkender dan in New York.

Wat ons wel opviel is dat er best veel gekwetterd werd en vrolijk werd gedaan op de parking en bij het visitor center (niet erin gelukkig). Dat vonden wij wel apart, wij werden net ingetogen van zo’n plek, maar dat heeft niet op iedereen dezelfde uitwerking blijkbaar.

Na deze stop hielden we halt bij achtereenvolgens de Subway voor de lunch, en de Dunkin’ voor een vieruurtje. De man bij Dunkin’ had Davids keuze voor donut verkeerd begrepen: er bleek een donut met chocolade in de zak te zitten. Maar die verwarring bleek een ontzettende meevaller: de donut was zo mogelijk nog lekkerder dan diegene die hij eigenlijk wou ;).

Om 17u kwamen we aan in Harrisburg. Het hotel valt goed mee, de Best Western is het vandaag. Voor het avondeten besloten we inkopen te doen in de supermarkt, we hadden beiden niet al te veel honger. En we hadden geluk: de supermarkt had een salad bar, waar je zelf je bakje kon opvullen. Lekker!