Na de eerste neutrale indrukken van dit hotel moeten we onze mening herzien: het is een vreselijk mastodont, waar corona voor de andere gasten en personeel niet lijkt te bestaan. Het is ronduit schandalig. Er is geen afstand, er zijn geen mondmaskers te bespeuren, boertig en luidruchtig volk is er dan weer wel overal aanwezig, ronduit ongelooflijk en om erg boos van te worden.
Op het eerste zicht leek het nog mee te vallen, en leken de inbreuken toevallig. Maar gisteren viel al snel op dat het meer wel dan niet is. Het diner de eerste avond begon ook al niet te best: een drukke onsmakelijke bedoening, met veel te weinig volk om het te bolwerken. David was toen al redelijk pessimistisch en stelde al resoluut dat hij er niet zou terugkomen voor de komende 2 avonden. Omdat daar alleen eten nog ongezelliger is, besloot ik dan ook niet meer te komen, hoewel ik het tot dan toe nog positief zag, er was tenslotte kip :D. Het eerste ontbijt gisterenochtend was ook al een ramp, het was toen duidelijk dat we zoveel mogelijk hier weg zouden zijn voor onze 2 volle dagen. Want verder is Vodice ook niet zo super.
De eerste volle dag begon voor mij met 2u mountainbiken, David ging een poging wagen om te fitnessen, maar zag daar snel vanaf, opnieuw gezien bovenstaande onbestaande regels. Dan was mijn mountainbiken wel veilig op dat vlak ;). Om 10u begon ik eraan, met de bedoeling rond 12u terug te zijn. Dat is gelukt :D! Over de route zelf, dat was eigenlijk ook al niet al te aangenaam (en toch doe ik mijn best om positief te blijven hoor, het positieve is dat ik tenminste 2 uur heb kunnen fietsen): de route was richting binnenland, in erg dor en schaduwarm gebied. Om 10u30 gaf mijn gps al 31 graden aan, om bij 34 te eindigen. Dat was wel een uitdaging, maar om nu te zeggen dat het leuk was, dat is nog iets anders ;). De meeste paden waren kei-achtig, om af en toe te vernauwen tot een single trail. Op die single trails was de begroeiing dicht, met planten die bovendien niet echt meegaven. Gevolg: na 30 minuten lagen 3 linkervingers open, een uur later stond mijn rechteronderarm vol van bloedende schrammen. Pijnlijk bovendien. Nog een bedenking: daar halverwege de bush ben je werkelijk alleen, je rijdt langs bouwvallen, in een doolhof van dezelfde paden. Cool op zich, maar eigenlijk had ik David graag bij me gehad, bedacht ik me toen. Het kan ook té alleen zijn. Op de hele route ben ik twee keer dezelfde vriendelijke mountainbiker tegengekomen, maar dat was het verder.
Eens terug op de kamer had David al een plan B: Sibenik. Het zeilen dat hij zo graag wilde doen, was ook al afgevoerd, vanwege geen schippers meer buiten het seizoen... Nadat ik mezelf en de mountainbike onder de douche had gezet (beiden waren we te bestoft), gingen we daarnaartoe, een 20 minuutjes rijden van Vodice. Dat bleek al snel een andere sfeer te hebben, gelukkig! Het binnencentrum is compact, maar het is erg charmant. Veel nauwe straatjes, leuke zaakjes, gezellig druk, maar niet té. Eerst dronken we een koffie met brownie (David) en voor mij een cola Zero aan een kerkje pal in het midden van die straatjes. Daarna slenterden we wat verder in de straatjes richting de zee om wat op een bankje te zitten in het park. We zouden hier de dag erna gewoon terug naartoe komen, dat was wel al duidelijk.
Voor het avondeten gingen we landinwaarts, naar Konoba Okit, waar ik al mountainbikend eerder op de dag langs gepasseerd was. Het was een voltreffer, en zorgde alsnog voor een geslaagde afsluiter van een minder goed gestarte dag. De zaak werd gerund door 2 broers (van de 9 blijkbaar :)). Het was er zalig rustig, we kregen een tafeltje aan hun zwembad, wat een mooie setting bij zonsondergang opleverde. En hun steaks zijn onovertroffen, ongelooflijk lekker.
Vanochtend begon een beetje hetzelfde, al hadden we ons voorgenomen zelfs niet meer in de ontbijtruimte te eten. We namen wat we nodig hadden en namen het mee naar buiten, dat ze ons maar eens tegenhielden, we hadden een antwoord klaar ;). Daarna opnieuw mountainbiken voor mij, weliswaar korter, en minder offroad. Na een tochtje langs een strandje voor locals ging het opnieuw de heuvels in, gelukkig wel op asfalt nu. Tot het na 45 minuten klimmen alsnog weer een keipad opging. Na 5 minuten daar hield ik het voor bekeken, toen ik 3 doornen uit mijn bloedende hand kon plukken en mijn enkel openlag. Dan maar genieten van mijn tot dan toe gemaakte hoogtemeters en snel terug naar het hotel ;).
Hoe graag ik ook wilde zwemmen hier, het is tenslotte de laatste dag in +30 graden, aan de zwembaden beneden was het onaangenaam bakken, nergens was schaduw te bespeuren. Dan maar niet, ik overleef dat ook wel ;). Terug naar de veilige cocoon van de kamer, tot een uur of 4, voor een avondje Sibenik. We gingen terug naar hetzelfde zaakje voor koffie, en erna wijntasting, wat snoep kopen, wat naar bootjes en de zonsondergang kijken, om dan terug in die straatjes een lekkere pizza te eten. Dit was het dan voor onze laatste dagen aan het strand. Morgen vroeg opstaan, zodat we zo snel mogelijk kunnen terugkeren naar Slovenië. Kroatië was leuk, afgezien van deze laatste 3 nachten. We gaan vooral terug naar Slovenië met de leuke herinneringen aan Plitvice, en Zadar. En lesson learned voor toekomstige reizen, op zoek gaan naar hotels met iets meer charme ;).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten