Dinsdag 31 augustus: Bled (SLO) - Plitvice (KRO)

Vandaag was een overgangsdag, een rijdag van zo'n 400km via landelijke wegen van het meer van Bled naar het nationale park Plitvice. Na een goed ontbijt en de bagage weer in de auto lepelen konden we rond 9u15 aan onze tocht naar Kroatië beginnen. Het plan was om eerst naar Rijeka te rijden, en vanaf daar de een stuk Kroatische kust af te rijden, tot Senj, en dan landinwaarts te gaan. Mijn reisgenoot was zoals gebruikelijk erg verrast over de route zelf, want halverwege zei hij "Zo tof, ik kijk al helemaal uit naar een verblijf aan de kust!", waarop ik "Euh nee hoor, zo dadelijk gaan we landinwaarts, en daar blijven we 3 dagen" (emoji met rollende ogen)... Gelukkig kon ik hem geruststellen dat we hierna wel degelijk terugkeren naar de kust, iedereen tevreden ;). 

Het eerste stuk van de route ging langs Ljubljana (de ring errrond), nog wat glooiend groen Sloveens landschap, om dan aan de grens met Kroatië te komen, waar de grenscontrole erg serieus genomen werd. Tenminste, voor de mensen voor ons, wij mochten doorrijden met onze identiteitskaarten zwaaiend door de ruit, tot 2 keer toe. We nemen dat als een compliment, we moeten er erg betrouwbaar uitzien. Opnieuw was de wachtrij in de andere richting indrukwekkend - en voor die mensen frustrerend - lang. 

Het viel op dat we effectief van een berglandschap naar een dorder Zuid-Europees landschap gingen. De weg naar Rijeka was niets speciaal, maar het gaf dus wel aan dat we het sappige groene landschap achter ons lieten. Vanaf Rijeka begon volgens ons Lannoo-routeboekje een stukje interessante kustweg tot aan Senj, waar pittoreske kustdorpjes lagen. Dat was effectief wel zo, al was onze eerste afslag, Crikvenica, wel erg groot en druk. Het volgende dorpje, Selce, was al iets minder groot. je kon er - mits wat verbodsborden negeren ;) - langs de kustlijn rijden, waar je bijna in het water zit. Erg leuk wel.

Ook al waren we op voorhand gewaarschuwd voor onvriendelijker mensen, dat valt tot nu toe echt mee. In Crikvenica stopte een man om te zeggen dat we een prachtige auto hadden, hier zoekend naar de supermarkt wees een meisje ons de richting, en het hotel zelf is de top van gastvrijheid. Dus wij hebben werkelijk een erg aangename tijd hier tot zover.

Het stuk landinwaarts was volgens David erg saai, voor mij als chauffeur was het dat iets minder, met een wat smallere weg tot aan Plitvice. De temperatuur ging naar omlaag, van 27 naar zo'n 21 graden, ook dat zag je aan het landschap. 

Aan de kant van de weg stonden constant standjes met potjes honing. We hebben zonet beslist dat we bij het wegrijden hiervandaan even terugkeren om bij een schattig standje wat honing gaan kopen. 

Rond 16u30 kwamen we aan bij Villa Lika, ons hotelletje voor de komende 3 nachten. Het was al van bij het oprijden een warm gevoel, en dat werd tot nu toe alleen maar bevestigd. Het wordt gerund door twee jonge mensen, volgens ons geen koppel ;). De vrouw is de kok, haar hulpje, de iets onervarener man wordt er constant door de vrouw uitgestuurd om te vragen of we iets - ook maar iets - te kort komen, het is werkelijk grappig. En in het annex-gebouw woont een ouder koppel, we komen er nog wel achter wat de link is tussen hen, met 2 katjes. No stress, we konden kamers kiezen, formeel inchecken kon als we daar klaar voor waren... Het is een erg mooi contrast met het grote ketenhotel waar we vandaan komen. 

Na onze kamer gekozen te hebben, op het eerste verdiep met mooi zicht op het zwembad (veel te koud, we hebben het getest met 1 vinger), de buitenkeuken en het restaurant. De dame vertelde dat er veel restricties zijn doordat ze in het nationaal park zitten, en dat ze daardoor niet zomaar een keuken mochten bijbouwen. De buitenkeuken is dan het compromis. Wat ze van die buitenkeuken op ons bord toverde, was erg lekker. Na wat pre-aperitieven met aperol en schuimwijn, echt aperitieven met schuimwijn en een korte wandeling tot de supermarkt, namen we beiden de burrata, vervolgens een forel voor David (waarvan ze plechtig beloofden dat die niet uit het park kwam, want dat is verboden), en voor mij een kip drumstick. Voor dessert waren er maar 2 keuzes: chocoladecake zonder bloem, en appelcrumble met ijs. Eerst bestelde David de crumble, maar hij voelde de bui al hangen dat hij teveel ging moeten delen en drong aan dat ik best wel een dessert kon bestellen. Dat legde ik even uit aan de jongen, dat ik na onderhandelen geen hap ging krijgen, en dat ik dan ook maar een dessert bestelde :D. De vrouw was bij het inchecken al bezig met het beslag van haar chocoladetaart, hoe boertig zou het zijn er dan geen stuk van te bestellen ;). Dus dan deed ik dat maar. Beiden zalige desserts! Als afsluiter kregen we beiden nog een zelfgemaakte schnaps van het huis, die maar 1 van ons 2 heeft achterover gekregen. Wie laat ik in het midden ;).

Voor de komende 2 dagen is het ons al duidelijk dat we hier in de buurt geen beter restaurant gaan vinden, dus blijven we lekker hier. Ook qua wijn is het interessant: ze maken zelf wijn, en die is best lekker. Verder komt alles wat op ons bord komt van lokale handelaars, ze hebben voor alles een leverancier. 

Het seizoen lijkt hier bijna voorbij, dat bevestigden ze ons ook. Er is hier een koppel Duitsers, en Nederlanders, en dat is het. Verder leven ze hier van het zomerseizoen, ook al is hier 50m verder een heuse skilift, eentje, die je tot 700m hoogte brengt. Bij navraag leeft dit wel in de winter, maar echt van dagjesmensen die van de kust een dagje komen skiën. 

Morgen staat er een wandeling van zo'n 15km op het programma, afhankelijk of we ze kunnen aanvatten van hier aan het hotel (dat lijkt alvast wel zo). We gaan er rond 9u aan beginnen, of dat is toch alvast het plan.

Maandag 30 augustus: Bled (SLO)

Vandaag een polyvalente dag op het programma: mountainbiken en suppen. Na het ontbijt ging David alvast op prospectie voor de best uitziende MTB die hij kon huren in de buurt van het hotel. De keuze viel op een zaakje recht voor het hotel. Een vriendelijk meisje, maar ze moest wel eens de kettingen van haar fietsen smeren. Die van David was redelijk roest, wat op zich wel handig was, als ik hem niet meer voor of achter mij hoorde piepen, dan was hij te ver weg ;). 

Via Komoot had ik een route gevonden waarvan gezegd werd dat ze gemiddeld was, en het profiel van de route deed vermoeden dat het stijgingspercentage wel zou meevallen. Een route van 19km, met volgens Komoot zelf een gemiddelde van 9,5km per uur. Dat op zich liet dan weer uitschijnen dat het wel pittig kon gaan worden. 

De eerste kilometers waren redelijk fel bergaf, een slecht voorteken, want dat moet je natuurlijk uiteindelijk ook weer omhoog. Van zodra we het asfalt afgingen begon het eigenlijk. Vanaf dan was het afzien. Het begon redelijk ok, maar telkens als we dachten er te zijn, kwam na een bocht een zo mogelijk nog steiler stuk, met ook meer en meer ruwe rotsen. Ergens op het half uur stapten we af, het pad was eigenlijk niet op te fietsen, wat we dan ook niet meer probeerden. We denken zelfs niet dat je hier met een elektrische mountainbike in 1 keer op geraakt, met hellingen tot 25% op dergelijk terrein. Hier toont David voor hoe fel het was:

De lol was er op dat moment wel even af, het feit dat het gewoon niet eens mogelijk was het op te fietsen zorgde ervoor dat we een dik half uur bergop aan het wandelen waren, maar dan wel met een fiets als extra ballast.

De laatste 2km van de beklimming werd het wel beter, en werd het een grindpad met dikke keien, maar dat was tenminste wel op te fietsen. 

De afdaling was iets minder ruig, maar het bleef een uitdaging. Het was soms vol in de remmen naar beneden, met schuiven en glijden erbij. Ik denk dat ik mijn achterrem erop heb versleten, sinds die afdaling maakt hij een hels lawaai. Maar we zijn er wel heelhuids afgeraakt, mits wat meer ervaring en in mijn geval durven moet zo'n afdaling best mogelijk zijn met minder remmen. De herkansing zal voor in Kroatië zijn :).

Ongeveer 2u later waren we terug aan het hotel, Komoot had gelijk qua gemiddelde. Omdat ik nog niet uitgefietst was en David zijn huurtijd van de MTB nog lang niet op was, fietsten we ook nog even het meer van Bled rond. Gezien we eergisteren uitgeregend zijn, was dit een nieuwe kans om het eens rond te gaan, in dit geval per fiets. Het was leuker vonden we per fiets, en we konden een dikke 6km bij op de teller zetten. 

Tijd voor de lunch: 2 gezonde broodjes bij een leuk zaakje, met opnieuw een erg vriendelijke mevrouw die ons nog veel plezier wenste in Slovenië. Als dessert nam David de plaatselijke specialiteit: een vierkant blokje Bled cream cake, blijkbaar uitgevonden in ons hotel. Nu ja, "uitgevonden", het was een Tom Pouce, met een laagje slagroom bovenop de gele crème. Veel uit te vinden lijkt er toch niet aan, maar goed, zij zijn er erg trots op, én het was een erg lekker taartje (dat kan ik bevestigen, want lekkere dessertjes moet David altijd met me delen. Het taartje van gisteren had hij volledig voor zichzelf, dit niet ;)). 

Ondertussen was het opnieuw beginnen regenen, niet echt sup-weer. Maar ook dit hield David niet tegen. Toen het rond 15u30 wat droger begon te worden, maar zeker niet warmer, vond hij het meer dan tijd de SUP te gaan oppompen. Hij zag het volledig zitten, ik wat minder. Natuurlijk wilde ik wel meegaan om hem bij te staan, maar op dit meer het voor het eerst te proberen vond ik té stresserend ;). Het is bijvoorbeeld niet dat je hier anoniem kan proberen, zo'n board valt sowieso al op, en van zodra we hem te water lieten, stonden overal mensen te kijken om te controleren of dat wel goed ging gaan. Ook dat hield David niet tegen. Sterk ;). Zijn eerste sup-peddelslagen waren onzeker, maar hij was er eigenlijk erg snel mee weg. Vijf minuten later stond hij al rechtop, opnieuw erg sterk! Hij vond het een superervaring, en wil het zeker nog doen deze vakantie. Mits wat beter weer en minder publiek wil ik het gerust zelf proberen, op dit moment beperk ik me tot de SUP vasthouden en David zijn peddel dragen als hij met de board rondloopt ;). 

Morgen verlaten we Bled, maar eerst nog aperitieven (cocktailbar hier beneden) en avondeten (wederom in het hotel). Morgen wordt een rijdag, een 400km via een stuk Kroatische kust naar de Plitvice-meren, en met de rijdag komt daarmee ook wat verplichte rust. Onze beenspieren zijn eraan toe. 

Zondag 29 augustus: Bled (SLO)

David was er vroeger dan afgesproken bij vanochtend: om 7u30 bleek hij al klaarwakker te zijn. Na wat acclimatiseren besloot ik dan maar mee te gaan in zijn enthousiasme en vroeger dan gepland aan de dag te beginnen. Het ontbijt in het hotel is ronduit super, erg uitgebreid en lekker. We moesten er ook wel kloek opstaan vandaag, er stonden immers 2 wandelingen op het programma. 

De eerste wandeling was er eentje van 6,3km, maar met 555 hoogtemeters in de eerste 3 kilometer. Het startpunt was op een 20 minuten rijden van het hotel, in Zirovnica, een charmant dorpje. Om 9u38 vertrokken we aan de weg omhoog.

Het eerste stuk was via een weiland, en het viel ons al snel op dat Sloveniërs gezonde mensen zijn. Tijdens de eerste kilometer kwamen we onafhankelijk van elkaar een vrouw en man tegen, ouder dan ons, die al telefonerend de berg aan het opwandelen waren, zonder daar schijnbaar enige last van te hebben. Sterk. Langs de route zouden we nog meer mensen tegenkomen die ouder waren dan ons, en die er met hun wandelstokken een schroeiend tempo op nahielden. Wederom sterk, en respect. En allemaal erg vriendelijk, ook al konden ze niet altijd Engels en was het meer met gebaren. 

Volgens AllTrails was dit een gemiddelde route. Hopelijk zegt dat niet veel over ons fitnessniveau, want wij vonden de trail best pittig. Maar hij was werkelijk de moeite waard: de zichten op de omgeving waren spectaculair. Net toen we dachten boven te zijn, begon het eigenlijk. De laatste 200 hoogtemeters waren een uitdaging: soms meer klimmen dan wandelen, maar erg leuk om te doen. Het hoogste punt, op 1122m, had niet veel verder moeten liggen. Maar wederom gaf de natuur terug waarvoor we dit deden: erg mooie verzichten op de bergen en de omgeving. 

De afdaling was op zich ook wel een uitdaging: soms erg glibberig, veel losse stenen, en eveneens best steil, al waren er gelukkig geen klimrotsafdalingen bij. Deze kant was drukker, maar nooit irritant druk. Ongeveer 3u15 later waren we terug aan de auto, tijd voor wat suikers en bijtanken. 

Hierna vertrokken we naar het startpunt van de tweede wandeling: rond en langs de Vintgarkloof. AllTrails gaf ons een route van 5,5km, dat vonden we misschien wat te ver, maar volgens het kaartje was de kloof zelf al na 200m te zien, dus dachten we dat er wel een kortere route mogelijk zou zijn. Dat bleek niet het geval, maar dat wisten we toen nog niet ;). 

De parking werd geregeld door een jonge kerel, die gewoon zijn werk deed en parkeergelden inde, en een brommende oudere man, die waarschijnlijk ook wel zijn werk deed, maar met meer mensen uitkafferen en met meer geldingsdrang. Zo stond de parking voor de helft leeg, maar maakte hij zich behoorlijk druk in ons, omdat hij vond dat we best wel wat dichter konden parkeren tegen de auto naast ons. Dat is erg subjectief, want wij vonden van niet, en David gaf hem dat ook zo aan. De man droop dan maar duidelijk misnoegd af toen hij zag dat dit ons finaal parkeermanoeuver ging zijn. Na nog eens 10 euro pp, wat dan weer tot gemopper bij David leidde dat het dan maar beter de moeite kon zijn, gingen de poorten tot de kloof open. 

Ik vond de kloof best de moeite, en David moest dat uiteindelijk ook wel toegeven, en beiden waren we blij dat we hem hadden gedaan. Het water is erg helder en blauw, en bij momenten kolkend, alles wat je van een kloof kan verwachten. De hele kloof uitwandelen ging via loopbruggetjes en staketsels, na 2km was het spektakel voorbij. Dan was het zaak om terug te keren naar de parking. Links stond er een pijl "snelste route terug naar het startpunt", rechts een pijl met minder duidelijke instructies. AllTrials zei dat het naar rechts was, maar we voelden meer voor de reclame "snelste weg terug", waardoor we naar links gingen. Uiteindelijk bleek het ook 5,5km te zijn tot het startpunt, dus zoveel sneller zal het niet zijn geweest. 

Wat wel ongetwijfeld anders was aan de "snelste route", is dat er geregeld shuttles terug werden aangeboden voor mensen die zich ferm mispakt hadden aan de afstand, en ergens halverwege was er een business-minded man die alle oplossingen aanbood: eten en drank om aan te sterken zodat je op eigen krachten terug kon geraken naar de start, maar ook hij bood shuttles aan. Het was een leuke plek om te stoppen, dus gingen wij voor de optie van het aansterken: ik met een calippo, David liet zich verrassen door een plaatselijke taart die de man aanraadde, en koffie. Het bleek een soort kaastaart te zijn, een erg machtig stukje taart blijkbaar ;). 

Al bij al was dit een erg actieve dag, maar David vond blijkbaar dat het nog sportiever kon, want hij wilde ook nog eens de SUP bovenhalen om uit te laten op het meer van Bled. Na wat inpraten op zijn enthousiasme is dat uitgesteld naar morgen, gelukkig maar ;). 

Na wat relaxen op de kamer gingen we terug naar de vinotheek van gisteren voor het aperitief. De vriendelijke dame herkende ons nog, en gaf ons vandaag ook wat meer uitleg over de Sloveense wijnen en wijnstreken. We namen een schuimwijn en 2 soorten witte wijn om te degusteren. We zijn er op dit moment nog niet uit of Slovenië nu zo'n geweldig wijnland is ;). Misschien komt het nog, morgen gaan we nog een laatste keer terug, en beloofde ze ons de wijnen te laten proeven van de druiven waarvan ze ook de schuimwijn maken. We zijn benieuwd, maar tot nu toe was er nog geen opmerkelijke wijn bij. 

Morgen staan er 2 dingen op het programma die veel plaats innamen in de auto (;)): mountainbiken en suppen. We beginnen met mountainbiken, en hopelijk zit het weer genoeg mee om het droog te houden. De voorspellingen zijn alvast gunstig. Op papier is dit een rustigere dag, alles vertrekt rond en in het meer.

Vrijdag 27 augustus - zaterdag 28 augustus 2021: thuis - Weisbach (DE) - Bled (SLO)

Na bijna 2 jaar zonder langere zomerreis was het nu eindelijk zover: een roadtrip van thuis, via Duitsland, Oostenrijk naar Slovenië en Kroatië. De rit splitsen we in beide richtingen op met een stop in Duitsland. De heenrit heeft een stop in Weisbach, net voor de grens met Oostenrijk, een 900 km van thuis. De terugrit heeft een stop in München.

De avond voor vertrek was het nog even vestimentaire stress. Het weer bleek dan toch niet schroeiend heet te gaan worden in Slovenië, eerder regenachtig en koud. Laat ik daar nu net geen rekening mee gehouden hebben. Na wat last-minute wijzigingen in de koffer was het vrijdagochtend rond 9u tijd om te vertrekken. David stak met enig gemor de auto vol met een SUP, mijn mountainbike, 2 reiskoffers, een grote trekrugzak, een kleine trekrugzak, een kist én een frigobox. En ja, ik ga al die dingen gebruiken op reis, en voor die keer dat het kan om alles mee te nemen wat in een auto past, is dit het moment om even wat meer mee te nemen dan anders.

Google maps schatte dat we om 19u50 zouden aankomen in Weisbach, dat was net op tijd voor het avondeten, je kon ten laatste om 20u15 een tafel boeken. Dat deden we dan maar, na zo'n lange rijdag was het nog zo leuk niet meer op zoek te moeten naar eten. Duitsland deed haar reputatie van land van wegenwerken weer alle eer aan, de bijbehorende files waren ons wel gunstig gezind: die stonden eigenlijk altijd in de andere richting... Achttien (we keken niet meer op 1 meer of minder) wegenwerken later kwamen we aan in Weisbach, een slapend stadje met meerdere hotelletjes. Dat van ons leek het verst te liggen, al is dat relatief in dergelijke stadjes, met de erg toepasselijke naam "Alpenglück". 

Het inchecken ging via een in eerste instantie redelijk norse kloeke Duitser in lederhosen, maar eens je de fase van zijn - blijkbaar 5 minuten verplichte - norsheid voorbij was, viel bij best mee. Het was een familiepenson, en veel Duitser kan je het niet hebben. Het avondeten was eenvoudig, maar meer moest het niet zijn na zo'n lange rijdag: iets met gefrituurde kalkoennuggets, hoofdgerecht met gebakken patatjes en vlees, met 1 trostomaat. De zoon van de man die ons incheckte was verantwoordelijk voor de bediening. De lederhosen was verplichte bedrijfskleding doorheen het hele hotel. Hij was erg vriendelijk, en plooide zich dubbel om de gasten het naar hun zin te maken. Soms wat te dubbel, want erg handig was hij dan weer niet. Hij liet veel uit zijn handen vallen, maar uiteindelijk was dat deel van de charme :).

Na een verkwikkende nachtrust stonden we om 8u aan het ontbijt. Het was allemaal erg charmant, erg leuk om hier de vakantie af te trappen. 

Bij nazicht op de kaart bleken we in de achtertuin te logeren van Berchtesgaden. Eigenlijk was dit het moment om het Arendsnest van Hitler te bezoeken, dus vertrokken we naar het stadje, een 30 minuten rijden. Bij aankomst daar bleek het dan toch niet zo evident - begeleide tours die natuurlijk al vertrokken waren, enkel bereikbaar met een bus - om dat er even snel bij te nemen, dus besloten we door te rijden naar Slovenië. Daarvoor moesten we eerst nog door Oostenrijk, waar we wél behoorlijk vast kwamen te zitten. Via een alternatieve weg konden we een laatste lange file vermijden, en zijn we op een erg ydillische manier Slovenië binnengereden, via de Wurzenpass. 

Het inchecken in het hotel was chaotisch: het was erg druk, en de parking stond bomvol. We mochten even voor de ingang parkeren, en moesten de auto dan 500m verder gaan zetten, aan een gesloten hotel. Allemaal prima eigenlijk. De eerste aanblik van het meer van Bled was wel prachtig, net als de eerste indrukken van Slovenië. Bled is wel erg druk, maar op zich is het ook wel leuk. Het weer was op zich ook prima, dus besloten we rond het meer te wandelen, ons hotel ligt aan de oevers ervan. Na een half uurtje wandelen begon het ineens te gieten. Dat werd steeds maar erger, zodat schuilen onder een boom ook al niet veel zin meer had. Helemaal verzopen kwamen we terug aan in het hotel. Jammer, het was nochtans goed begonnen, al kan het weer hier dus duidelijk erg snel omslaan. Les voor de dag erna, als we gaan wandelen. 

Na wat opfrissen was het tijd voor aperitief en avondeten, allemaal in het hotel. Als aperitief namen we Sloveense schuimwijn, het avondeten was in buffetvorm in het restaurant van het hotel. Eigenlijk best in orde, geen klagen. Na het eten wilden we nog even ergens iets gaan drinken buiten het hotel, maar veel leek al dicht te gaan rond 20u30. David had een vinotheek gevonden op Google maps, die tot 21u open was. We kwamen er om 20u57 aan, maar ze wilden ons graag nog een glas uitschenken voor max 10 minuten. Een uitdaging die we graag aannamen ;). Erg vriendelijke mensen, om wat terug te doen beloofden we de dag erna zeker terug te komen, en wat vroeger langs te gaan ;).

Tot zover dag 1 en 2, morgen staan er 2 wandelingen op het programma, een pittige qua hoogtemeters, en een wandeling langs de Vintgar-kloof, in de top 10 van bezienswaardigheden in Slovenië. Tot zover zijn onze eerste indrukken van Slovenië erg positief!