Zaterdag 15 juni: Boston (MA) – Cape Cod (MA)

Vanochtend stonden we voor een dilemma: zouden we Boston verder ontdekken, of zouden we in het prachtige weer een cabrio-tripje doen naar Cape Cod… Het is het laatste geworden.

Eerst nog fitnessen (ik dan toch), terwijl David alvast onze bagage aan het voorbereiden was. Met al onze aankopen was dat toch even organiseren.

Rond 11u begonnen we eraan. Alles richting Cape Cod zat behoorlijk in de file, het ging alvast niet zo snel vooruit als dat we dachten. We namen de US3, vanaf Norwell werd het iets beter. We maakten er een Dunkin’-dag van, aangezien het toch weer even zal duren voor de volgende keer. Ze blijken ook heel lekkere bagels te hebben, ha!

De eerste stop was Plymouth, waar de eerste pilgrims voet aan land hebben gezet in 1620. Daar hebben ze een steen voor gemaakt ter nagedachtenis met “1620” erop, die je kan zien liggen “opgebaard” in een monumentje. Er stond een man van het daartegenover gelegen museum uitleg te geven over de zin en de onzin van dergelijke relikwieën. Want nee, het was natuurlijk niet die steen waar de eerste pilgrim zijn voet heeft op gezet, en nee, het jaartal 1620 is er pas in 1880 ingegraveerd. Hij is door eerdere generaties opzettelijk gebarsten, en door een latere generatie weer aan elkaar gezet. Hij kon het nog grappig relativerend vertellen.

We liepen nog een kort toertje langs het water, en kochten fudge met karamel. Die heeft het niet tot in de auto gehaald J.

De bedoeling was om tot Provincetown te rijden, tot de US 6 ermee ophield. Dat viel qua afstand nog dik tegen, maar we besloten wel door te rijden. Het is een levendig (en duur) stadje, waar parkeren al gauw 20 dollar kost. We reden nog een stukje van de kust en de baai af en vatten dan de terugtocht aan, grotendeels langs dezelfde weg.

Onderweg nog een laatste Dunkin-stop voor een donut, waarna we rustig doorreden naar de luchthaven. Al bij al was het best nog een volwaardige dag, we waren om 19u bij de car rental return. We waren er mooi op tijd en hadden nog tijd om even een glas wijn te drinken en een sandwich te eten, de vlucht vertrok om 22u05.

Dit was het dan voor deze VS-reis dit jaar, we komen zeker terug naar deze regio!

Vrijdag 14 juni: Boston (MA)

Vandaag splitsten onze wegen, voor even dan toch: David ging whale watchen, en gezien mijn maag dat niet trekt (en bij uitbreiding mijn hele lijf) liet ik dit aan me voorbijgaan. Gelukkig was het goede weer terug van de partij.

Hij moest om kwart voor twee inschepen, dus hadden we nog de ochtend om de binnenstad samen wat te verkennen. De regio van ons hotel (Seaport) is best wel hip, veel oude pakhuizen en scheepsgebouwen die nieuw leven zijn ingeblazen, én een heel aantal nieuwbouwprojecten met mooie zichten op de oceaan. Leuk dat we er logeren, want anders zouden we waarschijnlijk niet tot hier zijn geraakt.

Daarna ging het richting overkant, downtown Boston. We liepen langs het water naar het Aquarium, van waar de boot voor David vertrok. Vervolgens een stukje Freedom Trail, aangegeven op de grond met een bakstenen route, tot aan Boston Common, een park in het midden van de stad. Daar aten we Vietnamees aan een food truck, Boston staat er vol van.

Tegen dat ons eten op was, was het tijd om David af te zetten aan de boot. Ik keek nog even tot hij effectief op de boot zat, natuurlijk op het bovendek J. Vier uur later zou hij terug aanmeren…

Ik had niet zo’n plan, dus ben ik maar beginnen stappen, en dat heb ik zo’n vier uur gedaan. Terug langs Boston Common en de Boston Public Garden, Boylston Street af, langs het water, en zo terug naar het hotel. Volgens de Fitbit heb ik 16km gewandeld, ofte 24917 stappen.

Tot zover mijn verhaal van de namiddag J.

David keek erg uit naar zijn whale watching tour, en liet me vanop de boot weten dat er al gewaarschuwd werd voor ruig weer, en dat mensen die dat niet zagen zitten, konden omboeken. Dat bleken er maar een handvol gedaan te hebben, hoewel er dat retrospectief meer zouden geweest moeten zijn als je de foto’s bekijkt van het bovendek voor het vertrek en 2 uur later.

Voor de afvaart

2 uur later... :) 

David bevestigde dat het erg ruig was, en dat het niets voor mij zou geweest zijn. Hij had ook nog meer smakelijke details: dat ze een kotsstofzuiger hadden, dat één van de mensen van de boot op haar knieën kots zat op te ruimen, dat er alsmaar meer mensen duidelijk ziek begonnen af te druipen van het bovendek, dat je je amper recht kon houden als je rechtop stond, dat het nog erger was als de boot stil lag om walvissen te zoeken, én dat hij temidden al die terreur een koekje zat te eten. Ik kan me bij dat laatste wérkelijk niets voorstellen en voelde vooral de zeeziekheid van de mensen, omdat ik die marteling ooit al eens 4 uur heb moeten doorstaan.

Blijkbaar was de zee ook voor de kapitein te ruig, want die hield het na 2 uur voor bekeken, zonder walvissen gespot te hebben. Dat was echt wel balen, maar, iedereen kreeg wel zijn geld terug of kon omboeken… Dat werd dus voor ons geld terug, en hopelijk krijgt David snel een nieuwe kans…

Om half zeven waren we samen terug op de kamer.

Voor het avondeten gingen we naar Wagamama, mijn darmen zijn aan het opspelen de laatste 2 dagen, en wat licht Japans kon er net in. Daarna gingen we op zoek naar een bar om iets te drinken, maar de zaken die we probeerden waren ofwel té luidruchtig, ofwel was er geen plaats. Dan maar de bar van het hotel. David bestelde nog wat tater tots bij onze wijn. Een mooie afsluiter van een gevarieerde dag.

Donderdag 13 juni: North Conway (NH) - Boston (MA)

Vandaag was dé shoppingdag in Merrimack. De timing kon niet beter, want de regen viel met bakken uit de lucht. Wat kan een mens dan beter doen dan shoppen :).

We zijn meer dan geslaagd, met nog wat items op bestelling voor een topkoppel ;).

Nog een grappig momentje in de auto, de ontdekking van een nieuw countryliedje van Toby Keith: "You ain't much fun since I quit drinking". We barstten beiden spontaan in lachen uit toen we het refrein hoorden :D.

Na de verplichte stop bij Dunkin (vriendelijke vrouw, een voor mij oudbakken donut), vatten we de reis aan naar Boston. Wat volgens de GPS 1 uur zou duren werden er uiteindelijk 2. Boston is de stad met zowat met grootste verkeersinfarct dat wij al hebben meegemaakt. Er was geen doorkomen aan.

Eten deden we bij de Mexicaan op de hoek. Lekker, maar die van vorige week was beter. De dienster vroeg na het hoofdgerecht of we iets speciaals te vieren hadden. We zeiden van niet, want we hadden de 2 aangrenzende tafels het ritueel al zien ondergaan: de jarige job kreeg een sombrero-hoed en een persoonlijk concert van de obers, én een dessertje. Dat dessertje kregen wij uiteindelijk ook gratis, en dat zonder al het gedoe :).

Woensdag 12 juni: North Conway (NH)

Mount Washington heeft ons liggen gehad… Het is niet gelukt de top te bereiken, al was het tussenpunt (Lion’s Head) een verdienstelijk eindpunt.

De wekker ging om 8u, maar tegen dat een comateuze David wakker werd was het half negen. Eerst een stevig ontbijt natuurlijk. De vriendelijke man die ons gisteren incheckte zei dat het een basic ontbijt ging zijn, “nothing much”. Hij was te bescheiden, want het was uitgebreid genoeg om er kloek op te staan voor de wandeling. Ze hadden ook een coole bagelhalveerder, dat me werd voorgetoond door een enthousiaste gaste. Verder hadden ze zelfgemaakte granola, superlekker. Het bleek een geheim recept te zijn, dat de eigenaar gekregen heeft van een bakkerin, en in ruil herstelde hij haar computer. Goeie deal J.

Met wat vertraging, om half elf, vertrokken we aan de wandeling. Het was toch behoorlijk koud, en omdat we er op dat moment nog rotsvast (;)) overtuigd waren dat we de top gingen halen, kocht ik maar een fleeceke.

De eerste 2 km waren dezelfde als gisteren, en dat moet toch psychologisch zijn, want ze wogen zwaar. Al begon het pad pas daarna écht uitdagend te worden. Het werd rotsiger met de kilometer. Rond 12u stopten we bij een shelter om te eten, aan de start van Lion’s Head. Het schoot niet echt op, je kon geen moment eens goed doorstappen. 

Ja, dit is het pad...

Vanaf Lion’s Head was het eigenlijk klimmen, wat nog trager gaat. We maakten ons ook zorgen dat we die weg terug omlaag moesten, wat ons nog meer tijd ging kosten. Het leek in kilometers niet ver meer, maar wel in hoogtemeters… Bij de top van Lion’s Head, toen was het 13u15, hadden we nog een dikke mijl te gaan, maar ook nog 600 hoogtemeters. Op dat moment hadden we er “slechts” 760 gedaan. Dat ging ons teveel tijd kosten, dus besloten we om de afdaling aan te vatten. Achteraf waren we daar blij om, want ook op Lion’s Head was het uitzicht al prachtig, en de tegen dat we terug waren op de parking, exact 5 uur later, was het op. Het is ongelooflijk lastig wandelen, als je het nog zo kan noemen, en daar waren we toch niet op voorbereid. We waren het er ook beiden over eens dat dergelijke paden leuk zijn voor even, maar niet de hele tijd.

Het was wel een leuke ervaring en een goede wandeldag, maar het is leuker een trail ook effectief uit te wandelen. De hoeveelheid muggen was vreselijk trouwens, ze vlogen in mijn haar en verloren dan precies de weg naar buiten… In het hotel wisten ze David te vertellen dat deze maand de ergste is van allemaal voor muggen. Van Mother's Day tot Independence Day, daarna zijn ze weg. Dat kunnen we alleen maar bevestigen, zelfs bug spray lijkt ook maar gedeeltelijk te werken. Point taken voor de volgende keer dat we hier komen J.

Op de terugweg stopten we bij Dunkin Donuts, voor de eerste donut van de reis. David nam zijn favoriet, die met vanillecrème, ik een gewone geglazuurde. Lekker J.

Na een verkwikkende douche zitten we in onze tuinsuite te genieten van het zalige weer met een glaasje wijn, en kijken we TLC, my 600 lb life, net zoals thuis J. Straks eten we in het restaurant van het hotel, het ziet er allemaal prima uit.

Statistieken van vandaag:

- Totale lengte: 9,20 km

- Hoogteverschil: 760m

- Hoogste punt: 1388m

- Tijd: 4u56

Nog wat impressies