106 graden F, oftewel 41 graden, dat is hopelijk ons record voor deze reis. Dat dit voor Washington uitzonderlijk is bevestigde de kassierster in Randle ons ook, toen ze na onze inkopen zei "Have a good... whatever that is outside, this is Washington, 78 degrees is what we get in summer, not this!". Fijn dat het even bevestigd werd, jammer dat dit nog minstens 3 dagen aanhoudt...
Maar we hebben wel gewandeld, vanochtend toen het nog koeler was! En wat voor een mooie wandeling was het.
Na het ontbijt met zelfgemaakte overnight oats, je moet in dit dorp creatief zijn wil je iets van ontbijt, stopten we nog even bij de drive in koffiezaak voor een koffie en thee. Het duurde even, maar zonder cafeïne weigert David aan een dag te starten, laat staan aan een wandeling.
Tegen 9u20 waren we aan het vertrekpunt van de wandeling, de Naches Peak Loop trail. Zes kilometer, met 200 hoogtemeters in het begin. Het was nog redelijk koel toen we eraan begonnen, zo'n 22 graden, maar je merkte dat de temperatuur snel zou gaan stijgen.
Het pad was druk bewandeld, en de meeste mensen deden de tocht andersom. Maakt op zich niet uit, en misschien beter zo, want er zaten best grote groepen bij.
De wandeling was echt de moeite, met mooie uitzichten op Mount Rainier, bergmeertjes, vlaktes met bloemen, alleszins meer dan we ervan hadden verwacht. De foto's zijn dan ook prachtig, de herinnering eraan ook.
Tegen 11u, 1u46 later, waren we terug aan de auto, die alsof het erom gedaan was, als enige in de schaduw stond dankzij een hoge pine tree.
David voelde een hongertje opkomen, en ook al lijkt dat simpel op te lossen, de koffiezaak van vanochtend had niets om te eten, de mountain goat "bakery" bakte enkel koekjes. Brood dan maar uit de supermarkt, met wat kalkoen en kaas was het nog best lekker.
Voor de namiddag hadden we nog een wandeling staan van 4km, maar we hadden al snel door dat dat niet echt leuk zou gaan worden door de hitte. Plan afgevoerd, we konden beter in de auto het landschap in ons opnemen. Eerst naar Randle, wat nog minder aan te bieden heeft dan Packwood voor het avondeten, dat weten we dan ook, daarna een lusje gemaakt in het Gifford Pinchot National Forest. Daar was het lastig omwille van wegverzakkingen en bijhorende afsluitingen om een lus te maken, maar het is toch onverwacht geluk. Zeker het eerste stuk van de lus was ruig en gehavend, een eenbaansweg ook, maar echt mooi tussen de sparren.
Voor het avondeten dachten we eruit te zijn: de Mexicaan, maar die is gesloten vandaag. Gisteren was het de Blue Spruce Saloon, steak met een baked potatoe, zeker een belevenis, maar zo eentje die je niet per sé opnieuw wil doen ;). Gelukkig is er een thai food truck open die ons uit de nood gaat helpen straks.
Morgen verlaten we dit Packwood, en gaan we via Mount St Helens (het is te hopen dat er nog een weg naartoe gaat, ook daar zijn er wegverzakkingen), Lava Beds NM (opnieuw, hopelijk), naar de volgende staat, Oregon, en stad, Portland.
De foto's van vandaag:
 |
| De saloon van gisterenavond |
 |
| Op zoek naar een restaurant voor vanavond. Een jaar of tien te laat. |
 |
| Terug naar de essentie: honger? "Eat"! |
 |
| Lus in het National Forest |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten