We hebben de krant gehaald!

http://www.starherald.com/news/local_news/scotts-bluff-national-monument-celebrates-years-with-cake-friends/article_249a19a8-83aa-5d5f-99c5-6916f6b57bbd.html

Scotts Bluff National Monument celebrates 100 years with cake, friends

Posted: Thursday, August 25, 2016 5:15 pm

Scotts Bluff National Monument celebrates 100 years with cake, friends IRENE NORTH Staff Reporter inorth@starherald.com Star Herald

Visitors flocked to the Scotts Bluff National Momunment on Thursday, Aug. 25 to mark the 100th anniversary of the National Park Service.
Before heading up to the top of the monument, visitors enjoyed cake and a little history about the monument.

    

The National Park Service was created to manage the national parks on Aug. 25, 1916, by President Woodrow Wilson. The parks had been protected by the U.S. Army and present-day park ranger uniforms pay homage to the Army colors. In 1916, there were 14 national parks and 20 national monuments. With the addition on Aug. 24 of 87,500 acres of rugged terrain of the Katahdin Woods and Waters National Monument the national park service now takes care of 413 units across the country.

Scotts Bluff National Monument Superintendent Dan Mofford said the National Park Service continues to look at areas that could be preserved for future generations to enjoy.

“This is a unique time for a celebration,” Mofford said. “Woodrow Wilson established the national parks 100 years ago, but I believe Scotts Bluff is the one of the best ones.”

Lesley Gaunt, park ranger, said national parks are important because they protect the resources and history of our heritage. “We have been given an amazingly large piece of the continent that hadn’t been lived in and we have a chance to preserve our history,” Gaunt said. “We are actively preserving our history for future generations.”

Delfien *** and David ***, of Belgium, arrived just in time for the celebrations to begin. This is ***'s 10th visit to the United States. This time, she wanted to make it to Yellowstone National Park. The Scotts Bluff National Monument was her first stop on this trip. The two plan to visit Carhenge, Custer State Park, Mt. Rushmore, the Black Hills and Devil’s Tower before spending four days in Yellowstone.

Delfien had visited New York in May and learned this year was the 100th anniversary of the National Park Service. She was already impressed by the landscape in the short time she’s been in Scottsbluff.

“I’m really impressed with how much land is untouched and how you have preserved it for everyone,” *** said.

During the 19th-century travelers influenced the area and on Saturday, Aug. 27, from 10 a.m. to 2 p.m., visitors will be able to meet those travelers at locations around the area. To learn about the fur trade-era, visit Robidoux Trading Post to talk to a trader. Learn about the Mormons and the handcart companies, at Rebecca Winters’ grave site. A soldier will be stationed at the Fort Mitchell site to explain how he protected trails and what 1860s life at a frontier fort was like. At the monument, there will be a Pony Express rider next to the visitor center who will explain what it took to be a rider.

Pioneer women will be at the wagons to share what life was like in a prairie schooner. The photographs of William Henry Jackson on the Hayden Expedition are important to the creation of the first national park, Yellowstone His life will be discussed at the monument.

All National Monuments, National Historic Sites, National Battlefields and National Recreation Areas will be free of charge until Aug. 28. Recreation fees, such as camping and tour fees, will still be charged.

A map and written guide for the tour is available at the Scotts Bluff National Monument visitor center. For more information, call 308-436-9700.

Denver - Thuis

Vanochtend hebben we het rustig aan gedaan. Eerst ontbeten in de Starbucks, daarna verder gedaan met de koffers. Na wat veranderen en verschuiven waren ze vertrekkensklaar.

We hadden in principe nog een hele dag, het vliegtuig steeg pas op om 19u40, maar in werkelijkheid is het toch een beetje een verloren dag. We gingen nog even naar Boulder, dat stond eerder op de lijst, maar werd vervangen door meer tijd in het RMNP.

Het was een leuk stadje. We hebben het centrum even verkend. Er waren toffe winkeltjes. Omdat we geen zin hadden in schromelijk dure luchthavenhappen, namen we hier het middagmaal, bij Zeal. Een zaak die enkel met organische producten werkt. Het was overheerlijk, hun slogan "comfort food for the soul" was niet gelogen. David nam een giant bowl met quinoa en kikkererwten, ik nam de bowl met rijst, rund en kokos. Het was eerder stoverij, werkelijk heel smaakvol.

Voor de terugvlucht wilden we graag een upgrade nemen. Wij vonden de heenvlucht allebei vreselijk, het was de eerste keer dat we het zo vermoeiend vonden. Het had zeker te maken met dat de opstelling van de stoelen (3-4-3) niet ideaal was, maar aan de andere kant had ik op de heenvlucht net het minst last gehad van het meisje naast me. De zwaarlijvige man achter David nam telkens Davids stoel vast om zich aan op te trekken en als steun om zich in zijn eigen zetel te laten vallen, hij liep ook constant rond waardoor hij dat vaak moest doen, de onhebbelijke eetgewoonten van de man links van ons, de luidruchtigheid van 3 rijen verder, de stampen in mijn rug van de vrouw achter me, nee, het was al rustiger geweest... Ik had ook het gevoel dat we net iets minder ruimte hadden. David had er behoorlijk wat voor over om tot in business te geraken, en dat is gelukt. We waren mooi op tijd op de luchthaven, zodat we onmiddellijk de lounge in konden. Daar kon je alles op de kaart gratis bestellen, wat een luxe! Ik nam gelijk een glas wijn, David volgde.

We hebben de hele wachttijd in de lounge doorgebracht, zoveel om te shoppen was er ook niet in Denver. We hadden geen plaatsen naast elkaar in het vliegtuig, maar doordat de stoel naast mij onbezet bleef konden we toch vis à vis zitten. Wat een heerlijkheid is dat toch, business class! Het begint met champagne, vervolgens mag je je menu kiezen, het opeten met écht bestek, en daarna kan je slapen, in een stoel die 180° plat ligt. En dat in alle rust en stilte, geen gewriemel om wat centimeter ruimte. De vlucht van 8 uur was zo voorbij, en dat vonden we nog spijtig ook!
We hadden een overstaptijd van 3 uur, en ook al was de vlucht van Londen naar Amsterdam in economy, we probeerden toch terug de lounge in te geraken. Dat is ook gelukt, wel zo netjes eigenlijk.

Bij aankomst op Schiphol kreeg ik een sms'je dat een van onze koffers de vlucht niet had gehaald. Dat was echt balen, na zo'n lange reis. In de aankomsthal schoof ik aan bij Aviapartner, en ik was niet alleen. Na meer dan een half uur wachten konden ze zeggen dat hij op de volgende vlucht zat, die een uur later zou toekomen. Dus besloten we erop te wachten. We gingen eerst de auto ophalen aan de Ibis, en keerden dan terug naar de luchthaven. De koffer zat effectief op deze vlucht. Twee uur later dan gepland konden we naar huis rijden, maar dat hadden we er wel voor over.

Denver

Vandaag was een rustige dag. We gingen 's ochtends shoppen, David wilde ook een Apple watch in promotie, dus gingen we opnieuw naar een Best Buy :).

Daarna stond een schietsessie op het programma. Ik was er wat nerveus voor. De mensen waren heel vriendelijk, geen uitleg was hen teveel. We mochten na het invullen van allerlei formaliteiten een wapen kiezen. We kozen voor een stoere halfautomatische 9mm. De schietbaan was beneden de winkel, dat kon je tijdens de uitleg boven al goed horen. Op hun toog stond een aftelklok tot de laatste dag van Obama's legislatuur. Het was niet de plaats om het over politiek te hebben :). Colorado is een van de 23 staten waar je vrij een wapen mag dragen op straat. De man die verantwoordelijk was voor de veiligheid beneden vond dat natuurlijk geweldig. Zelf had hij 10 wapens, hij had er ook al eentje gekocht voor zijn 2 jaar oude dochter...



Het eerste schot was heftig. De kracht die van zo'n wapen afkomt, dat is schrikwekkend. Het is geen vergelijk met wat je in films ziet. De terugslag was redelijk ok, al zette ik me blijkbaar scherp voor die terugslag, waardoor ik compenseerde en te laag eindigde. Maar aan de andere kant, een man in de benen schieten is best aanvaardbaar vind ik.



















We kregen tips om het richten te verbeteren, mochten ook eens schieten met een pistool van de begeleider - dat minder terugslag zou hebben - om het verschil te merken. Ik vond het allemaal een beetje eng, met een geladen geweer in de weer zijn, zelfs als het op de tafel lag. Het voelt een beetje als een bom :).

David had het allemaal veel sneller onder de knie dan ik.

Uiteindelijk hebben we er ons ruim 2 uur vermaakt, en 100 kogels erdoor gejaagd. de kruitgeur zat serieus in mijn neus. Het was een machtige ervaring.

Het avondeten was nogmaals in de Chili's. Opnieuw was het een totaal andere bediening. De bar was iets te sportsbar en de Broncos speelden blijkbaar, dus gingen we ergens anders zitten. De ober was heel chill, hij leek wel high te zijn. Hij was vriendelijk en zeer gedienstig, niet dat we klachten hadden, verre van. We namen terug een margerita, die was zo mogelijk nog groter dan de vorige keer. We hadden hem perfect kunnen delen. We namen alletwee een fresh mex combo van 3 dingen, taco, quesadilla en enchillada's. Met een grote portie bonen, die verrassend lekker waren.

Terug in het hotel was het tijd om alvast wat in te pakken. Het is altijd grappig hoeveel zwaarder we terugkeren. Op de heenreis had ik plaats over, nu moest ik op de koffer gaan zitten om hem dicht te krijgen...

Tijdens het zappen voor het slapengaan nog even naar FOX gekeken. Die hadden het volop over de leugens van Hillary over haar gezondheid, en in het algemeen. Dat werkte niet slaapbevorderend, dus heb ik het maar op iets anders gezet.

Rocky Mountain NP - Denver

Vanochtend was het opnieuw gratis ontbijten geblazen. Deze keer was het ei wel vers gebakken, dus namen we allebei ei.

Zondag vandaag, en dat merkte je ook weer in Rocky Mountain NP. De parkings rond bear Lake waren terug volzet, maar vandaag gingen we niet die kant uit. We zouden de Old fall river Road doen,  een 11 mijl onverharde weg naar het hoogst gelegen visitor center van de NPS.

De weg was heel leuk om te rijden, ook al was het druk. Ik zette de vierwielaandrijving op, al was dat niet echt nodig. De weg was best te doen. Tijdens de rit omhoog had je niet veel zicht op de hoogte die je won, maar dat maakte het op het eind nog leuker als je dan ineens zag hoe hoog je zat.

Op de top was het ontzettend druk. Het was vechten voor een parkeerplaatsje. Sommigen reden omwille van de drukte ook gewoon in elkaar. Aan de toiletten stond een wachtrij van 20 minuten (proefondervindelijk vastgesteld), in een snijdende wind. David vond de parking nog niet hoog genoeg (3600 meter), hij ging nog een padje omhoog waar je echt op de top stond, op 12.005 voet. Voor mij was de parking hoog genoeg :). De wind was echt hard en niet aangenaam, dus ging ik achter glas in het visitor center naar buiten kijken.

Ik zette me naast een bejaarde vrouw, die al van het uitzicht was aan het genieten. Beneden ons was er een grote kudde elks, die in het groenste gras van de omgeving aan het liggen waren. We lachten beiden om de luiheid, maar waren het erover eens dat wij als elks ook niet zouden bewegen bij zo'n uitzicht, een beekje en groen gras. Ze vroeg vanwaar ik kwam, dat opent altijd leuke gesprekken. Ze had zelf in Nürnberg gewerkt als lerares. Ze gaf les aan het tweede leerjaar, aan kinderen van Amerikaanse militairen die daar waren gestationeerd, van 1961 tot 1963. "In volle Koude Oorlog", was mijn eerste reactie. Daar moest ze even om lachen en zei "inderdaad, dat is al lang geleden". Ze was van Rapid City (SD) en vond het dan ook geweldig dat we daar onze rondreis zijn gestart. Nu woont ze in Fort Collins en komt in het weekend graag naar het park. Ze had een grappige kijk op college sportteams, en was heel verwonderd dat die competities in Europa niet bestaan. Hier zijn ze net wel heel belangrijk. Ze vertelde dat er een nieuw stadion komt waar de inwoners nee hadden tegen gestemd in een referendum. Maar omdat de coach zo machtig was is de bouw toch begonnen. En een jaar later was hij weg :). Zelf vindt ze het belachelijk, en ze zei ook dat mensen in en rond Fort Collins genoeg te doen hebben (wandelen, vissen, fietsen) dat ze niet zitten te wachten om hun weekendavond te slijten in een stadion.
Bij het afsluiten vroeg ze mijn leeftijd, omdat ik zei dat het mijn tiende vakantie in de VS was en ze dat niet kon rijmen. Toen ik zei dat ik 34 was zei ze "Oh no, that can't be right, your mother must have been lying to you, you don't look 34". Het zijn mijn woorden niet :). Ze wenste ons nog veel plezier en ik wenste haar het allerbeste, waarop ze mijn arm vastnam. Weer een erg leuk gesprek :).

Bij het verlaten van de parking namen we de trail ridge Road. Die bracht ons nog iets hoger, tot 3704m. Opeens begon de benzinemeter wel raar te doen. Bij het binnenrijden van het park hadden we nog 382km bereik, maar opeens stond die vervaarlijk dicht tegen de E. Tanken dus, maar dan moesten we terug richting Estes Park en konden we niet meer naar Grand Lake. Bij de afdaling werd het bereik nog dramatischer, hij schoot per mijl 5km omlaag in bereik, tot 80km. En we moesten er nog 32 doen. Dat was niet zo comfortabel. Gelukkig was de hele weg terug in afdaling.

Na het tanken was het nog maar 14u. Er stond in de opties nog een tour in het Stanley Hotel, dat inspiratie was voor The Shining. Dus deden we dat, het hotel lag op 200 meter van het tankstation. De tours zelf waren betalend. We besloten gewoon het domein wat te verkennen. Het is een prachtig hotel, maar we vonden niets van de kenmerken van de film terug, ook al verwezen ze in hun rekwisieten zelf naar de film. Bij latere opzoeking bleek dat de film afweek van het boek: de buitenkant van het Overlook hotel staat in Oregon, voor de binnenkant werd de Ahwahnee Lodge in Yosemite gebruikt. Spijtig :).

Rond 15u begonnen we aan de rit richting downtown Denver. Het was een ritje van een uur. Daar toegekomen was er natuurlijk weer de half verplichte valet parking, maar dat wilden wij dan weer niet. We mochten niet eerst inchecken, en moesten gelijk parkeren dan. Ook goed. De kamer was heel netjes en lag aan de 16th Street mall, pal in het centrum. We deden een korte wandeling en vonden een restaurant waar we later zouden eten. Het was heel lekker, maar niet zo goedkoop. We startten met de cocktail van de dag, gin, rum, prosecco en limoen. Daarna nam David de forel, ik de lamskebab. Het dessert was een aardbeienparfait.

Rocky Mountain NP

Vanochtend stonden we later op dan gepland, het was 8u, het plan was half acht. Geen erg, we zouden wel zien hoe we de planning gingen aanpassen als we in het park waren.

Eerst ontbijten. Het was lekker, maar we hebben al beter gehad.

Van het hotel naar het park was het een uur rijden. De weg naar Estes Park was ontzettend druk, het was bijna file rijden tot in het stadje. Daardoor kwamen we later dan gepland aan in Rocky Mountain NP, om half elf waren we in het visitor center. Daar vroegen we uitleg over onze hike, een 10 mijl tochtje (heen en terug) naar Sky Pond, een bergmeer. Het leek ons een leuke trail, omdat je het laatste stuk wat moest rotsklimmen. De vrouw vond dat een goed idee, maar maande ons aan onmiddellijk te gaan, omdat de parkings snel vol zitten rond Bear Lake. En dat was ook zo, toen we op weg waren werden we via informatieborden verwittigd dat alle parkings volzet waren, en terug moesten keren na drie uur vanmiddag. Tja, dat gaat niet hè :), dus reden we toch naar de parking waar een shuttlebus vertrok. Die stond ook barstensvol, maar we konden even erbuiten veilig in de berm parkeren.

De busrit duurde geen 10 minuten. Om half twaalf begonnen we aan onze tocht. We waren niet alleen op dit pad, nog nooit hebben we met zoveel mensen tegelijk een pad afgelopen. Een voordeel, beren zou je hier niet zo snel tegenkomen.

Op 200 meter van de parking was er hilariteit omwille van een wel erg fotogeniek eekhoorntje. Het had een gedroogde champignon vast, en zat daar schattig aan te knabbelen. Ondertussen liet het zich gewillig van alle kanten fotograferen, wat wij ook deden. Het liet tot twee keer toe de champignon vallen, maar nam het graag terug aan als ik het teruggaf.

Al snel op de tocht werd duidelijk dat we een vijftal jongens/studenten nog meer gingen tegenkomen op onze tocht. Ze vonden zichzelf interessanter dan het landschap, en lieten zich door elkaar uitgebreid in bloot bovenlijf fotograferen. Door deze lange fotosessies kwamen we hen steeds terug tegen, want eigenlijk liepen ze sneller, als ze maar niet zoveel zouden pauzeren... Het was een beetje degoutant, en dat vonden wij niet alleen.

Soit, terug naar de natuur. Halverwege het pad was er file. Er bleek een kudde elks te zijn, een mannetje, vrouwtjes en kleintjes. De kleintjes en vrouwtjes zaten aan de ene kant van het pad, het mannetje aan de andere kant. Dat was dus niet zo ideaal. We kwamen er heel dicht bij, sommigen te dicht, maar het was machtig om te zien.

De weg naar het meer was behoorlijk pittig, het steeg bijna constant, en de laatste 2 kilometer nog een beetje extra. Het laatste stuk was effectief klimmen, op soms gladde rotsen, omdat er een watervalletje langs liep. O ja, ik had nog niet gezegd dat David zijn wandelsokken vergeten was zodat hij met zijn sportschoenen omhoog moest. Dit was van alle trails misschien wel de lastigste om op sportschoenen te doen. Maar het moet gezegd, hij heeft zich niet zwaar versukkeld :).

De klim was de moeite waard, het meertje was prachtig. Er waren ook nog gletsjers zichtbaar, waar twee ontzettend die hard skiërs nog van afgeskied zijn blijkbaar. We zagen hen op de weg naar beneden.

De weg terug was minder lastig. We kwamen opnieuw de kudde elks tegen. Dit keer stond hij óp het pad, waardoor we met een heel pak mensen een omweg moesten maken.

Om half vijf waren we terug aan de start. We konden onmiddellijk de shuttlebus terug nemen. De chauffeur was heel vrolijk, hij moest twee keer remmen voor kalkoenen die de weg overstaken, en we kwamen terecht in wat hij een "moose-jam" noemde. Een file omdat iedereen een moose heeft gezien en wil fotograferen. Hij reed wat trager om ons ook het zicht te gunnen. Het was nogmaals een mooie wandeling, met volgende statistieken:
- afstand: 10 mijl (16 km)
- aantal stappen: 22491
- aantal hoogtemeters: 507

Voor het avondeten schoven we bij aan de bar van Chili's. We namen beiden een margerita, David met mango, ik met aardbei. Wat een kuipen waren dat, en omdat we grote honger hadden kwamen die ook goed aan :). Daarna nam David de steak, ik de zalm. Erg lekker, en omdat David zijn steak eerder medium was dan medium rare (en David niet wilde dat ze een nieuwe zouden bakken en deze zouden weggooien, ook al gaven ze er niet om) kreeg hij de wijn voor niets. Opnieuw geen klagen bij Chili's!

Grand Junction - Fort Collins

Gisteren stond de langste rijdag op het programma. Tegen dat we in het hotel waren hadden we er bijna 600 km opzitten.

 Ontbeten op de kamer, en om 9u30 de weg op. Het was een heel lang stuk rijden op de interstate tot aan Idaho Springs. Daar aten we dan ook onmiddellijk onze lunch op, op een bankje aan een rivier doorheen het stadje.

Daarna ging de weg langs Black Hawk, wat leek op een gokdorp, Nederland, en tenslotte via de Peak to Peak highway naar Estes Park. We waren iets te moe om alvast het Rocky Mountain NP al te gaan verkennen, dus reden we door naar Foth Collins, waar ons hotel lag.

De dame van de Quality Inn was alvast een stuk vriendelijker dan die van gisteren. En de kamer en het hotel in zijn geheel zijn ook weer een stuk beter.

Vanaf het hotel was het nog een klein stukje lopen naar de Best Buy, waar ik mijn bestelde Apple watch kon gaan ophalen. Die stond in promotie aan 200$, en dat vond ik eindelijk eens een prijs die ik voor het gadget kon overhebben. Het is de eerste generatie, dus sinds woensdag verouderd, maar omdat ik niet zo geef om de waterdichtheid en de gps functie is het eerste model prima voor mij.

Na het ophalen liepen we door naar de Olive garden, voor de tweede keer deze reis. Opnieuw hebben we heel lekker gegeten, David nam pasta met stukjes rund en gorgonzola, ik nam de pasta met scampi en veel look.

Terug op de kamer kon ik de watch uitpakken, zoals altijd bij producten van apple is dat een feest. Het is een hele mooie doos, en de kleur (lila bandje met rosé gouden kast) valt zeer goed mee. Ik ben er helemaal blij mee :).

Na drie dagen ver rijden wilden we eindelijk nog eens goed bewegen. Dat stond gepland na een verkwikkende nachtrust.

Salt Lake City - Grand Junction

Gisterenavond hebben we nog lekker gegeten in de bar van het hotel. We namen beiden rijst met kip. Naast ons zat een man die de hele tijd dat wij daar zaten zat te bellen. Hij at tussendoor (zou ik verschrikkelijk vinden aan de andere kant van de lijn te zitten) en zat met zijn mails voor hem. Volgens ons kon hij geen van die drie dingen met volle overgave doen en had hij het beter opgesplitst.

Naarmate de vakantie vordert krijgen we het moeilijker écht vroeg op te staan. Vanochtend was het 8u30. David wilde graag ontbijten in de Starbucks in het hotel, en dat mocht van mij :). Hoewel ik geen koffie lust en eigenlijk al ontbeten had (ontbijtgranen, melk en een appel). Geen erg, de geur van koffie vind ik wel lekker.

Om half 10 gingen we de weg op. Ik wilde graag nog even de state capitol zien, gisteren zijn we het hotel niet meer uitgeraakt namelijk. Het was een kleine versie van het grote Capitool, een groot statig wit gebouw op de top van een berg. De straten errond waren duidelijk voor de rijkere Salt Lakers, hele mooie huizen met groene gazonnen.

Bij het buitenrijden van de stad zagen we in een park de andere kant van de sociale klasse. Het was een verzamelplaats van zwervers, heel triest om te zien.

Op naar Grand Junction vandaag, 460km verder. Eerst moesten we nog bijna een uur door de verstedelijkte voorsteden van Salt Lake rijden. Bij het oprijden van de interstate stuurde de gps ons via een carpoollane, of tolweg. Ik stond al voorgesorteerd, dus moest ik meevolgen. Het was even stress toen net na de oprit er een politieauto stond, maar dat was gelukkig om een ongeval op te lossen. Even later was er opnieuw politiestress omdat ik wat te snel reed en er vanuit het niets een zwaantje met zwaailichten opdook. Gelukkig reed de auto links van ons nog net wat sneller en werd hij aan de kant gezet. Oef :)! 

De scenic route na dit verstedelijkt stuk, route 6, begon mooi. Maar de weg was lang door de zandbak van Utah, en al gauw werd het minder interessant. De interstate 70 was kaarsrecht, en in tegenstelling tot Nebraska en Wyoming waren er nu wel bergen, maar toch was het even dor. 

Het middagmaal kochten we in een supermarkt in Green River. Ondertussen was het pokkenheet, 35 graden en er leek geen greintje schaduw waar we zouden kunnen picknicken. Green River oogde ook heel triestig, er waren veel leegstaande gebouwen en motels langs de Main Street. Maar dan was er halverwege dan toch ineens een groen parkje, met zowaar tafeltjes, schaduw en bomen. Onvoorstelbaar haast, en het was nog zeer rustig ook. 

Bij het binnenrijden van Colorado werden we begroet door een bord "Welcome to colorful Colorado". Nu, daar waren we wel aan toe, aan wat kleur, na het dorre landschap van Utah. Colorado legt dus de lat hoog :). De enige echte stop voor vandaag was Colorado National Monument, mijn portie rode stenen van deze vakantie. Eerst stond Moab namelijk op het programma van de reisroute, maar ik heb het geschrapt vanwege tijdsgebrek. Dus was dit het goedmakertje.

We vonden het beiden wel de moeite waard. De enige weg door het park is 23 mijl en brengt je langs alle grote uitkijkpunten. Je kon er ook wandelen, maar aan 36 graden in de volle zon hadden wij genoeg aan de uitkijkpunten. Aan Grand View versukkelde David zich over een stuk rots, nog een geluk dat hij dat op een punt deed waar het kon of ik kon hem in de canyon gaan zoeken...

Bij het uitrijden van het park was het nog 18km naar het hotel. Om half zes waren we daar, een mooi uur om nog te zwemmen. Het inchecken verliep raar, de vrouw was vriendelijk tot ik mijn naam zei. Daarop vroeg ze nors "ID please". Het is niet meer goed gekomen erna. OK dan :). De lobby zelf leek alsof ze een week niet gestofzuigd was, ook een beetje een rare eerste indruk. De kamer is gelukkig wel ok, al heeft ze een chemische ontsmettingsgeur. Of er werd hier een lijk opgeruimd, of er is in gerookt. Ik hou het op het laatste :).

Na de kamercheck gingen we naar het zwembad kijken. Dat zag er eerst leuk uit, tot we verder keken naar het water zelf. Het was toch maar raar dat we de bodem niet zagen. Bij nadere inspectie bleek de verf los te komen, dreven er klodders haar in,... Nee, dit zou geen gezond zwempartijtje worden, ik spring nog liever in het Kanaal Gent - Terneuzen...

Dan maar op zoek naar eten. Op tripadvisor stonden veel restaurants in Main street, dus reden we daar naartoe. Het centrum was verrassend leuk gedaan, charmante gevels, leuke winkeltjes, interactieve standbeelden, fonteinen. En de straat was afgezet omdat er een farmer's market was, met live bandjes. Heel leuk. We kozen voor de bistro Italiano. De échte Italiaanse keuken aan aanvaardbare prijzen. Tijdens het wachten was er een jonge vrouw de tafel aan het versieren met allemaal romantische items: foto's van een koppel, ballon, bloemen. Omdat we zo glimlachend bleven kijken legde ze uit dat het de 37ste huwelijksverjaardag van haar grootouders was. We vonden het schattig en wachtten op de aankomst van het paar :). Ze keken alvast nog liefdevol naar elkaar, mooi. Het is soms raar, de plaatsen waar je het minst van verwachtte op voorhand hebben wij net wel heel lekker gegeten. David nam de Canelloni, ik de kip met pesto en zongedroogde tomaten.

Idaho Falls - Salt Lake City

Heerlijk geslapen vannacht. Het ontbijt was ook al heerlijk en zeer uitgebreid. Ook al waren we snel wakker vanochtend: er was iets mis met de wc waardoor het water na het doortrekken over de bril begon te stromen. Gisteren bleef hij doorlopen zonder overstromen, dit was wat lastiger op te lossen. We slaagden erin de toestroom te stoppen, net op tijd voor het vasttapijt zou onderstromen :).

De vrouw aan de balie vond het zeer vervelend voor ons, maar kon ons geen korting geven omdat we hadden geboekt via Booking. Dus kregen we een zakje met goodies, ook prima voor ons. Dit was een van de leukste kamers van de reis, dan neem je er een overlopend toilet wel bij :).

Het was een lange en eentonige rit van 400km naar Salt Lake. De hele route liep over de autosnelweg. We gingen deze middag outlet shoppen in Park City, blijkbaar in de winter ook een ski-oord. Het was zeker de moeite waard, we hebben beiden mooie dingen gekocht.

Het hotel voor deze nacht is de Sheraton downtown. Maar voor downtown is de omgeving zeer on-downtown, het voelt alvast niet zo. Niet compact.

Dit was een rijdag met niet veel te melden dus :).

Jackson - Idaho Falls

Deze nacht hebben we beiden niet al te goed geslapen. Het bed was ontzettend hard, en na zo'n lange wandeltocht ben je daar net iets gevoeliger aan.

Rustig ontbeten op de kamer. Het uitchecken verliep net zoals het inchecken: met een norse dame, ook al was het een andere. De Virginian Lodge gaat echt geen goeie review krijgen van ons, als je door de 150$ vraagt zou je toch de trots moeten hebben je hotelkamers zo om de 10 jaar wat te renoveren. Hier was de tijd sinds 1965 blijven stil staan. Het was net ja, maar daarmee is alles gezegd.

We konden rustig de weg op richting Idaho Falls. Dat was maar 150km, dus om 12u30 waren we er al. De weg begon mooi over de Teton pass, maar het landschap werd al gauw weer dorder erna. De Falls van Idaho zijn iets kunstmatigs, dat leek ook al zo op de foto's. Maar er is wel een parkje bij aangelegd, waar we hebben geluncht. Er zat een eekhoorn verstopt in de vuilnisbak, die er even uitkwam als je er wat ingooide, maar hij sprong snel terug als je ervan wegliep. Grappig :).

Ondertussen hadden we ook al ingecheckt in het hotel, de best western plus Cottontree inn. Het hele hotel is recent gerenoveerd, en dat is duidelijk te merken. Dit is eindelijk nog eens een hele mooie kamer aan een deftige prijs.

Eigenlijk stond Craters of the moon NM maar op het programma voor morgen, maar omdat Idaho Falls wat tegenviel hebben we dat deze middag al gedaan. Dan moeten we morgen minder lang in de auto zitten naar Salt Lake City. We kwamen om 15u aan, net op tijd voor de ranger talk. Dit keer was het een knappe ranger :). Hij vertelde over hoe de stenen zijn gevormd. Door de uitbarsting wordt lava de lucht ingestuurd, die al is afgekoeld nog voor die op de grond valt. Door de manier waarop die in de lucht tuimelt verschillen de rotsformaties. We stonden net zoals in Yellowstone op vulkaangrond, die om de 2000 jaar uitbarst. En de laatste uitbarsting was net 2000 jaar geleden... Het kan ook nog 1000 jaar duren voor de volgende uitbarsting, maar het kan ook morgen. De ranger hoopte alvast op morgen, begrijpelijk, zoveel leek er ons niet te beleven in dit National Monument :).

In het domein is er een loop van 7 mijl, die je langs 7 stops brengt. We hebben ze allemaal gedaan. De leukste was Inferno Cone, een korte klim op een lavaberg. Bovenop werd je bijna weggeblazen, maar je had een mooi 360° zicht op de omgeving. En die is zeker speciaal, je lijkt echt op een maanlandschap te staan. Daarna was er nog snow cone, een krater waar constant sneeuw in staat, maar spijtig genoeg was die trail gesloten. Dan maar de spattered cones gedaan als alternatief, die waren net ernaast, en het was maar een trail van 98 meter :).

Bij de laatste stop kon je nog in een grot wandelen, maar daar had je een permit voor nodig. Zo onmisbaar vonden we dat nu ook weer niet, dus hebben we het niet gedaan.

Blij het vandaag al gezien te hebben, dan hebben we morgen meer tijd voor Salt Lake City. Ook al kan je er lange trails doen, het idee van het landschap heb je wel snel meegekregen. Langer had het voor mij niet moeten duren. Het was wel eens een leuk contrast met Grand Teton. Historisch gezien, maar dan wel 160 miljoen jaar geleden, zijn de vulkaan van Yellowstone en Craters of the Moon een en dezelfde vulkaan geweest.

Op 18u waren we terug in Idaho Falls. Vanavond hebben we gegeten in Olive Garden, een keten met Italiaanse gerechten. Wel veramerikaanst, zo'n berg eten kreeg ik niet weggewerkt, David nog net wel :). Bij je hoofdgerecht kreeg je sowieso al soep of salade, en dan namen wij nog risottoballetjes als appetizer. In de soep kon je je lepel recht zetten, dus na de voorgerechten had ik eigenlijk al genoeg. Dan moest er nog de "Tour of Italy" komen, drie gerechten op 1 bord. Het was een grote Tour :). David nam de Noord-Italiaanse Tour, maar die was al even copieus...We kregen ook nog wat brood mee naar huis, als we hadden gewild hadden we nog soep en de restjes ook meegekregen.

Op de parking parkeerde er net een Mustang Shelby naast ons. We riepen beiden spontaan "cool car" naar de eigenaar, die dat wel gewoon was denk ik :). Hij was echt cool!

Grand Teton NP

Het was de bedoeling vroeger op te staan vandaag, er stond immers een hike van 24km op het programma, de hike naar Lake solitude . Maar omdat we beiden wat slechter hadden geslapen lukte het ons niet het vooropgestelde startuur van 9u te halen. We zaten om 9u10 pas in de auto. We besloten ter plaatse te beslissen wat we zouden doen, er was ook een kortere hike naar Cascade Canyon van 10 mijl. Vanaf dat eindpunt was het nog 2.5 mijl verder naar Lake Solitude.

Eerst bracht een shuttlebootje ons naar de start van de hike. Om 10u25 begonnen we eraan. Volgens de schipper van dienst waren alle beesten "chill", en moesten we geen stress hebben om wildlife tegen te komen. Zolang we maar geen fotocamera recht in hun neus duwen. Point taken :).

Het eerste stuk was best steil, tot aan Inspiration point, een mooie uitkijkplek op het meer. We lieten een foto van ons 2 nemen door mensen uit Wisconsin. Die staat zei me wat, maar ik kon er niet onmiddellijk opkomen. En dan viel het me in, dus vroeg ik "Dat is toch de staat van Steven Avery?". De vrouw moest erom lachen, maar vond het tegelijk triest dat Wisconsin daardoor tot in België nu bekend is door de zaak. Ze woonden op 40 minuten rijden van Manitowoc County...

Daarna werd het glooiender. Het landschap was prachtig. Watervalletjes, kolkend riviertje, omringd door hoge Tetons, het landschap is alvast veel minder ruig en gevarieerder dan Yellowstone. Het was een druk begaan pad, maar gezien de kans op beren of moose was dat nog niet zo heel erg. We waren om 12u30 aan het eind van cascade canyon, veel eerder dan verwacht. Dus was de keuze snel gemaakt om ons vooropgesteld doel af te maken. Het pad werd al snel rotsiger, en het ging weer steiler omhoog. De laatste mijl was zwaar, ik had een hongerklop en er iets te laat aan toegegeven, waardoor mijn benen even niet meer mee wilden klimmen.

Het meer kwam geen meter te vroeg, maar er staan was het wel waard. We waren er niet alleen, de hike is populair, maar dat deed er niet toe. Het meer was groot genoeg. Het was er wel steenkoud, zodat we er niet al te lang konden blijven staan.

Om kwart na twee begonnen we aan de afdaling. Die ging natuurlijk een stuk makkelijker, al bleef het uitkijken voor uitstekende rotsen. De hele afdaling duurde net drie uur, en opnieuw was de laatste mijl de zwaarste. Die bleef ook maar duren, terwijl alles zeer begon te doen.

Op de weg hebben we weer heel wat wildlife gezien, daarvoor alleen al was het de moeite: een zwarte beer, een elk, een vrouwtjes moose, een marter, een marmot en natuurlijk weer heel wat eekhoorntjes en chipmunks. De grote beesten gelukkig op afstand, de bear spray konden we ongebruikt terug droppen bij de verhuurzaak.

Zonet gegeten bij Noodles kitchen, van dezelfde keten als de hamburgerzaak gisteren. Het was heerlijk en vrij goedkoop, je kon voor 14$ je eigen gerecht samenstellen. We namen beiden rijst met kip, enkel de saus was lichtjes anders. Meer moest dat niet zijn, we zijn allebei doodmoe, maar wel blij van onze lange wandeling. We zijn het er gelukkig beiden over eens dat dit zo ongeveer de daglimiet is :).

Even wat statistieken:
- totale lengte: 15.3 mijl, of 24.5 km
- hoogteverschil: 791m
- hoogste punt: 2754m
- totaal aantal stappen vandaag: 36.141

Yellowstone Lake - Jackson

Vandaag hebben we Yellowstone verlaten en daarmee doorbraken we ook onze cocoon van geen gsm-bereik, geen WiFi, geen tv. Dat was toch apart, sinds woensdag diende onze gsm enkel als zaklamp en uurwerk.

Bij het uitchecken kwamen de bizons ook nog eens goeiedag zeggen. Er liep een kudde op de parkeerplaats, en ze waren niet van plan zich te laten opjagen. Tussen onze legerkabines lagen er ook bizonvlaaien, apart te weten dat die 's nachts langs je grazen. Er liepen weer kalfjes tussen, die heel schattig zijn, maar sinds gisteren vinden we het ook triest. Volgens Don zijn de kalfjes ongewoon laat in het seizoen geboren en als ze geen dikke vacht kweken zullen ze de winter niet overleven. De harde wetten van de natuur...




We namen nog een laatste keer de route van Lake naar Grant en West Thumb. Onderweg is er een stuk dat heel desolaat is, een duidelijke restant van de branden. We zijn er een aantal keer langs gereden, en het wende niet, brand is toch een ravage. Een hele strook verbrande stokjes, met nog bijna geen nieuw bos.

Ontbijt gekocht in Grant, opnieuw dat niet zo lekkere witbrood verrijkt met honing. Het was het enige brood wat nog wat betaalbaar was in het park. Een wijze les voor onszelf: als we nog eens dagen in een park gaan logeren, doen we ervoor grote boodschappen in de stad ervoor.

Rond half elf waren we het park uit. De route ging verder naar Grand Teton, en de eerste zichten vonden wij alvast indrukwekkend. Het klimaat is minder ruig dan in Yellowstone, en dat merk je aan de vegetatie. Er is ruimte voor meer diversiteit, meer kleur. De Tetons springen uit het landschap uit. We namen de John D Rockefeller Highway, reden tot aan het Moose visitor center en reden daar het park binnen. Achteraf gezien was het beter geweest het park omgekeerd binnen te rijden, dus vanaf Jackson Hole Junction. Maar de weg die wij reden was niet minder mooi.

In het Moose visitor center vroegen we waar we bearspray konden huren. In tegenstelling tot yellowstone doet de park service dat niet zelf, maar wel een zaak in Jackson, aan 8$ per dag. We besloten dat te doen voor onze hike van morgen. We vinden 50€ echt veel geld voor iets wat park rangers zelf in 23 jaar nog niet hebben moeten gebruiken en wat je niet mag meenemen op het vliegtuig.

Onze hike voor morgen wordt er eentje van 15 mijl, start aan Jenny Lake, de lake solitude hike. Een bootje brengt je naar de start. Je kan dat stuk ook wandelen, maar dan wordt de hike ook een stuk langer. We zijn aan Jenny Lake al gaan kijken naar waar we morgen moeten zijn, zodat we met een gerust hart kunnen vertrekken.

De lunch namen we op een picknickplaats aan De cathedral loop turnout. De picknickplaats was druk aangedaan door eekhoorntjes en vogels. De vogels lustten het brood wel en kwamen in alle vluchtroutes aangevlogen om een stukje vanop de tafel mee te grissen. Ze waren echt niet bang. Ondertussen was er een eekhoorntje constant dennenappels aan het afvoeren voor de winter, van de boom recht voor ons. Schattig, hij had meerdere putjes gemaakt om ze in te gaan verstoppen.

Na de lunch deden we nog de Signal Mountain Road, die je met een top van 2314 meter een mooi uitzicht geeft over de vlaktes en de Tetons.

Daarna ging het richting Jackson, waar het druk was. Het is een leuk stadje, en je merkt dat het een mondaine plaats is. Maar er is voor elk budget wat te vinden om te eten. De affiches van de makelaars tonen aan dat dit een heel dure streek is: 19 miljoen dollar voor wat landbouwgronden, 3,5 miljoen voor een villaatje,...

We logeren in de Virginian Lodge, een heel groot complex. De dame aan de check-in was wat nors, maar we hadden gezien haar imposante bouw niet veel zin haar veel in de weg te leggen :). Mijn kredietkaart werd geweigerd zei ze, dus moest ik de andere nemen. Ik kreeg een sms'je van Beobank dat ik hen moest bellen omdat er een frauduleuze transactie met mijn kaart was vastgesteld. Gelukkig zijn die 24 uur per dag bereikbaar, dus belde ik maar meteen. De man aan de lijn was al even nors, het is mijn dag niet blijkbaar :). Bleek de verdachte transactie van het hotel te zijn. Mijn kaart werd gedeblokkeerd, gelukkig, want het kon net zo goed wel fraude zijn geweest en dan werd mijn kaart definitief geblokkeerd. Niet zo makkelijk als je op reis bent...

Het avondeten namen we bij Liberty Burgers. Erg lekkere burgers voor weinig geld, zeker gezien de rest van de zaken in Jackson.

Zonet nog even deftig boodschappen gedaan voor de komende dagen, wij zijn klaar voor morgen!

Yellowstone dag 3

Yellowstone dag 3

Vanochtend moesten we echt de wekker zetten, de adventure hike vertrok al om 8u in Canyon. Het was koud, 6 graden. We waren mooi op tijd aan de wapiti trailhead.

De ranger stond er nog mooier op tijd, hij stond om 7u45 al te wachten in de kou. Tegen 8u begonnen we eraan. De groep was weer voornamelijk Europees: 2 Duitsers, 2 Nederlanders, 2 van Minessota en wij. Hoewel de hike dus volzet was kwamen er maar 8 van de 15 opdagen. Volgens Don, onze stillere, maar wijze en voorname ranger op leeftijd, was dat doordat de hikes nu gratis zijn en mensen gewoon niet komen opdagen. Vroeger moest je betalen, en toen waren er minder afzeggingen. Hij had zelfs al eens een hike gedaan met slechts 1 deelnemer.


Tijdens de eerste stop kwam er vanuit de verte een vrouw en zoon aangerend, duidelijk om ons in te halen. Ze waren niet ingeschreven, maar kwamen op goed geluk - te laat - om te zien of er nog plaats was en of ze mochten aansluiten. Don zei al grappend "daar zal de groep over moeten stemmen", en retrospectief gezien had ik nee gestemd :). Ze eiste Don op, liep steeds strategisch vooraan en stopte geen 2 seconden met kwetteren. Alles was "oh fabulous!", nog voor hij zelfs zijn zin had afgemaakt. Van zoveel positivisme kreeg David het zelfs op zijn heupen, dat wil wat zeggen :).

Rond 9u kwamen er nog 2 aansluiten, die hadden zich wel ingeschreven, maar waren meer dan fashionably late...

Het eerste deel van de trip ging over glooiend graslandschap, waar nog wat bizons stonden te grazen. Het eerste uur zijn we drie keer heel dicht bij bizons geweest, twee keer liepen ze op onze trail en zijn wij moeten afwijken van het pad om er in een boog rond te lopen. Het was wel magischer de beesten zo in de vrije natuur te zien dan langs de kant van de weg. En zoals wij ons al meerdere keren verbaasd hebben over het gebrek aan vrees bij mensen om dichterbij te komen, was het nu ook weer opmerkelijk hoe ver een ranger afstand houdt van wildlife.

Het werd nog magischer toen we een kudde elks vanop afstand zagen. Om het met de woorden van Don te zeggen, beesten kijken niet lang naar mensen om uit te maken of we gevaar zijn, die lopen gewoon weg. Wat ze ook deden. Het mannetje maakte hele schelle geluiden, daar is het nu de tijd van het jaar voor, de paartijd.

Het tweede deel, naar Ribbon Lake, was een route door boslandschap, wederom lodgepole pines. Onderweg was er een klimmetje, en wat geiseractiviteit.

Don had het tijdens zijn praatjes vaak over zijn lange staat van dienst. Niet om op te scheppen, gewoon om het contrast tussen pakweg 1961 en nu aan te tonen. Het was zijn zestigste jaar bij de National Park Service, hij is van Maryland en kiest ervoor in het seizoen in yellowstone te werken. Hij is ook aardrijkskundeleraar geweest. We waren al aan het tellen hoe oud hij dan moest zijn, en kwamen dus minstens op 80 uit, hoewel je het niet zou zeggen. We besloten het hem te vragen, maar niet in groep, als we de kans hadden. Hij had veel wijsheden, zoals "als je in nationale parken of staatsparken bent, wandel de trails, het geeft je een veel beter idee waarom het een beschermd gebied is", of "door deze hikes te doen nemen jullie iets mee naar huis wat je in geen enkele gift shop hier kan kopen en wat veel waardevoller is: mooie herinneringen".

Het laatste stuk bracht ons naar mudpots, waar we even van de trail zijn afgeweken om hem van dicht te zien. Don vertelde gruwelverhalen over mensen die het gevaar niet inschatten van de dunne korst die er soms is rond geisers, er dus invallen en levend gekookt worden. Of in de canyon vallen. Verrassend was net dat het voornamelijk parkpersoneel is dat ongelukken voorheeft. Waarschijnlijk omdat zij denken te weten wat ze doen. En laat dat net nu zijn wat we met Don ook deden, van het pad afwijken :). Het was een berekend risico, er waren bizonsporen. En als het een bizon kan houden, dan ons zeker.


Rond half een waren we terug aan de start. We hadden Don nog even alleen en dus vroeg ik zijn leeftijd. Hij was 86, wordt volgende maand 87. Dit is zijn laatste zomer in Yellowstone, in oktober keert hij voorgoed terug naar Maryland. Daar zou hij nog wel iets vinden om zich bezig te houden tot hij naar het "mooiste National park, hierboven" werd geroepen. Zo mooi omschreven weeral. Hoe hij het omschreef leek het hem wat te doen, logisch, ook al leek dat eerst niet zo. Hij was dankbaar voor zijn goed leven dat hij heeft gehad, en die rust straalde hij ook uit. Opmerkelijke man, blij met hem deze tocht te hebben gedaan. We wensten hem het allerbeste en bedankten hem voor de tocht. Dit was weer zo'n ontmoeting die even aan je ribben blijft plakken.

Terug naar de drukte. Inkopen gedaan in Canyon, gepicknickt op weg naar Grand Prismatic Spring. De parking van GPS beloofde al niet veel goeds, auto's stonden al in de berm van ver. Wij besloten door te rijden tot de parking zelf, daar was het even file, maar vonden we uiteindelijk toch snel een parkeerplaats. De bussen Japanners waren niet bij te houden. Wat een overrompeling, wat een contrast met vanmorgen... De spring zelf was indrukwekkend en moet je gezien hebben, maar die massa is verschrikkelijk. Japanners die je in de rug duwen, al lopend foto's nemen omdat ze op tijd terug in de bus moeten zijn, het neemt veel van de magie van de plaats weg. Echt spijtig. We zijn erna nog gestopt aan de Black Pools, waar geen bussen waren toegelaten, daar was het ook druk, maar toch was dat een verademing en ook heel mooi.

Vanavond aten we weer stijlvol in het Lake Hotel restaurant. het was weer heel lekker, David nam terug de zalm en ik de kip. We zouden eerst geen dessert nemen, maar namen toch opnieuw de moelleux, die was overheerlijk.

Yellowstone is voor ons - en dat is gelukkig door de hikes - meer dan het park van de geisers. Ik ben heel blij dat we dat aspect van het park ook hebben gezien, anders zou ik minder positief geweest zijn. Zoals alle rangers het zegden, "behoor tot die 1% van de bezoekers die verder gaat dan de parkings, beton, boardwalks en gift shops, en dan zie je het echte Yellowstone".