Maandag 6 juni: Anchorage

De laatste dag vandaag, morgen vertrekt het vliegtuig om 11u20. Na het ontbijt in onze benedenverdieping gingen we richting 4th en 5th Avenue. Dat vat downtown samen. Op 4th Avenue kon je een tijdlijn volgen van Anchorage, dat was nog interessant. Alles is maximum 100 jaar oud, daar komt het op neer ;).

Ik had veel verwacht van de "5th Avenue Mall", maar wat was dat een triestige bedoening zeg. Dat bespaarde op zich dan weer veel tijd uit, zodat we ook snel konden lunchen. Dat vonden we bij de Cider House. Ze beloofden goede pizza's, en dat waren ze ook! Italiaanse stijl. Ik nam een pizza margharita, David de meatbal sandwich. De laatste dagen is het dan toch gelukt goed te eten :).

Waar we deze vakantie nog niet in zijn geslaagd, is een goede donut (laat staan een slechte) te eten. Dunkin is niet tot in Alaska geraakt, en het is blijkbaar niet populair in Alaska. Bagels overal, maar geen donuts. Jammer, vooral voor David...

Na de lunch gingen we nog naar de 'rooftop", volgens de Lonely Planet een stadstuin op de bovenverdieping van toevallig onze parking. Die stads"tuin" was een stedelijke invulling dan toch:

Wel een uitzicht op de stad

Dan nog maar wat rondrijden richting midtown, naar een andere Bass Pro, volgens de medewerkers in de winkel van gisteren was die andere groter. Dat was hij effectief, maar bij de andere was het aquarium en de inkom indrukwekkender. Het is sowieso een belevenis daar rond te lopen. 

Onderweg stopten we nog voor koffie bij de vele drive-in kotjes die we deze vakantie bezocht hebben voor koffie, smoothies, bagels en andere lekkernijen. Vandaag nam ik een smoothie met aardbei, David een koffie, en een koekje om te delen. Het meisje was ook erg vriendelijk en gaf ons nog veel plaatsen door om goed te eten. Jammer dat we dit gisteren niet wisten, of vanmorgen...

Tegen 17u waren we terug aan onze AirBnB en was het tijd om de auto leeg te maken en in te laden. Dat is op dit moment gebeurd, zodat we kunnen bingewatchen met Million Dollar Listing LA. Morgen is het nog een korte rit van 7 mijl naar de luchthaven, vol rechtdoor. Dat gaat lukken :).

Zondag 5 juni: Glacier View (Sheep Mountain Lodge) - Anchorage

We hebben beren gezien, in Anchorage nog wel! Niet zoals we hadden verwacht, maar wel volstrekt veilig ;):

Bass Pro in Anchorage, prachtige winkel

De laatste dag met een langere autorit vandaag. Maar niet voor we een poging gewaagd hadden langs de Gunsight Mountain trail die van de lodge start. Om 9u56 begonnen we eraan! Het was een interessante trail, zeker weer niet vlot en het was vaak zoeken naar het pad, maar het was wel een mooie wandeling. We zijn niet tot het eindpunt geraakt (als dat al zou aangeduid zijn), bij de 5de stroomoversteek besloten we terug te keren. Tegen 12u30 waren we terug bij de lodge, en was het lunchtijd ;). David had het meeste honger, en bestelde de zalmsalade (als in beleg) met zelfgemaakt (door de keuken) geroosterde stukjes zuurdesembrood. Dat was opnieuw een voltreffer, dit was voor ons het beste restaurant van Alaska.

Wandeling

Wandeling

Wandeling

Matanuska Glacier, op weg naar Anchorage

Op weg naar Anchorage

Na de lunch reden we door naar onze AirBnB voor de komende 2 nachten: een hele benedenverdieping van een huis. Het ligt in het verlengde van Midtown, tegen de rand van het state park aan. Het is zeker in orde, en hun aanbod tv-kanalen is gigantisch. Een heel kanaal Million Dollar Listing LA, dat is nog eens leuk. De helft van onze lodges hadden niet eens tv, al heb ik in Valdez "Wipeout" leren kennen. Ik had het nog nooit gezien. We keken er beiden met verbazing naar, ik ook met meerdere slappe-lach-buien. De makers van dat programma zijn volgens ons gestoord, zo ongelooflijk grof voor die kandidaten, die maar blijven opstaan na de zoveelste dreun.

De eerste indrukken van Anchorage waren verwarrend. We hadden al een vermoeden dat er niet echt een centrum was, behalve dan aan 4th en 5th Avenue, waar we langs reden, maar echt een waw-indruk was het niet. We keren morgen terug om er even te wandelen, maar we zullen snel rond zijn denken we. De wijken naar het water toe zijn duidelijk gegoede wijken, waar we ook even doorreden. 

Tegen 17u keerden we terug naar een soort mall die we op de weg naar 5th Avenue hadden gezien. De GPS stuurde ons naar de mall aan de overkant van de straat, die griezelig leeg stond. Dat was een licht eng gevoel, op een volstrekt verlaten parking rijden van een vervallen complex, om dan langs de achterkant ervan weg te rijden (waar het nog enger was) om over de brug te geraken naar de winkel die ons was opgevallen. Dat bleek uiteindelijk de Bass Pro shop te zijn. Wat een walhalla van een winkel, met een gigantische aquarium met alle vissen die je in de omgeving kan vinden. En bij uitbreiding alle dieren, ze stonden allemaal opgesteld in de indrukwekkende inkomhal. 

Ze sloten om 18u, we moesten ons nog wat haasten ook om alles te zien. Daarna gingen we naar Chili's, dat was een 20 minuten rijden van de shop. Eindelijk nog eens Chili's, met de kuipen strawberry margharita's :)! Daarnaast nam David iets van een quesadilla explosion chicken salad, ik de chicken fajita's. Erg lekker, en blijkbaar zijn we beiden rond de 2000 calorieën verder, met enkel de margarita's en onze gerechten. Dat mag dan ook wel eens zeker.

Morgen is de laatste dag, het zal raar doen. We hebben niet echt een plan, behalve dan "downtown". Even dacht ik nog naar Hatchers pass te gaan, daar is een mooie route en een state park met een verlaten mijnsite, maar het is nog niet open (pas half juni). Jammer, we vinden wel iets anders (of niet, ook niet erg voor de laatste dag). Als we nog maar 1 keer goed kunnen eten zijn we al blij!

Het aantal beren in het echt is voor deze vakantie op 0 gebleven. Ik ga nu niet zeggen dat ik ontgoocheld ben in de berenpopulatie, op zich ben ik zelfs blij dat het niet op een wandeling is gebeurd, maar als we ze nu ergens hadden verwacht te zien, was het wel hier. 

Elanden daarentegen hebben we geregeld gezien. Hun poep nog veel meer, die is werkelijk overal. Eén keer is het grondig schrikken geweest, toen er ineens vanuit de berm eentje opdook en de weg wou opspringen. Op het laatste moment besliste hij toch terug de andere kant uit te gaan, gelukkig. 

Zaterdag 4 juni: Valdez - Glacier View (Sheep Mountain Lodge)

Hoeraaaa, het is gelukt lekker te eten :D!! En waw, dan smaakt het dubbel zo goed... Dat is dus gelukt in de lodge van vanavond: de sheep mountain lodge. Al bij het inchecken was het duidelijk dat dit goed ging zijn: er lagen erg uitnodigende zelfgebakken koekjes aan de toog. David nam de heilbot, ik de zalm, met een portie risotto en groentjes (je zou haast gaan vergeten hoe dat er ook alweer uitzag). En als dessert een appeltaart met vanille-ijs. We zijn ervan aan het nagenieten op het terrasje van onze cabin. Ook de cabin zelf is één van de mooiste van deze reis trouwens. 

Terug naar vanochtend: ik heb nog een uurtje van de huurfiets gebruik gemaakt en elke straat in downtown Valdez afgereden, ik hou nu eenmaal van structuur ;). En eigenlijk was het nog best leuk ook, een stukje vals plat omhoog, de andere straat vals plat omlaag, met uitschieters aan de haven (een cruiseschip, en aan de andere kant bedrijvigheid in de visverwerkingsbedrijven):

David koos voor de fitness, na deze sportieve start van de dag gingen we ontbijten. Het was ok, we namen ei met hamburger en toast en melk. 

Op naar Sutton, wat eigenlijk Glacier View bleek te zijn, en wat ons een uurtje van de reistijd op de gps spaarde. Goed dat ik reed (bevestigde ook David) op dat moment, hij was doorgereden en pas na een uur gemerkt dat het niet goed was. Maar goed, om 14u45 waren we op bestemming, langs een mooie weg vanuit Valdez. We lieten Wrangell St. Elias eerst rechts en dan achter ons, om terug naar de bergen van Denali NP te rijden. Zelfs de wegenwerken waren ons gunstig gezind.

De cabin voor vanavond ligt aan de hoofdweg, maar op zich valt het wel mee. Na het inchecken hebben we wat gerust op het terras van onze ruime cabin, hebben dan toch even gewandeld rond de lodge, waar een primitieve landingsbaan is en er wat trails zijn gemaakt (eigenlijk voor quads). En ze hebben een niet zo vriendelijke buur die alle Volvo's in Alaska heeft opgekocht tot rond 2000 en ze dan heeft laten verkommeren. Een bizar zicht, zo specifiek Volvo's. En toch moet hij eraan gehecht zijn en wil hij ze niet delen, want overal staat "Stay out", en "Yes, that means you!" Weer een mooie verzameling wrakken bij elkaar... Want dat is iets wat enorm opvalt: zo goed als elk huis is omringd door alle auto's die het gezin gehad heeft sinds 1980. Het moet hier duur zijn om van je wrak af te raken, dus nemen mensen hem duidelijk terug mee naar huis en laten hem dan verkommeren ergens in de tuin, al dan niet kapot geschoten. Echt niet naast te kijken.

Goed, rond 18u30 vonden we het tijd om te gaan eten, wat me bij het begin brengt. 

Morgen gaan we proberen zo ver mogelijk te geraken op de "Gunsight Mountain trail", die hier achter onze cabin vertrekt. De meisjes in het restaurant wisten ons niet verder te helpen, maar we gaan zien hoever we geraken. 

Vrijdag 3 juni: Valdez

 Een gesplitste ochtend: David werd om 6u30 op een visboot verwacht, ik daarentegen werd nergens verwacht :(. Maar ik had wel fietsplannen! Tegen dat ik vol wakker was, was hij al weg. Na het ontbijt (bij mij op de kamer, het ontbijt in het hotel bleek achteraf erg lekker te zijn, verdorie, morgen herkansing!) ging ik rond 10u naar de Fat Mermaid voor een fiets. Eerst een tochtje in het centrum, daarna de Richardson Highway af, met wat zijsprongen via de plaatselijke luchthaven en het kerkhof. Exact 2u31' later was ik terug aan het hotel. Het was "gewoon" fietsen op asfalt met mooie verzichten, en ik heb ideeën kunnen opdoen om in de namiddag samen verder te gaan kijken met de auto (vanwege dirt roads). 

Tegen 13u was David ook terug in de kamer. Hij was enthousiast, hij heeft zijn 4 toegelaten te vangen vissen gevangen, daar was de visser erg streng op. Hij zat op de boot met een gezin uit Alabama, en het waren blijkbaar ook nog aangename mensen. Ook het gezin kon elk 4 vissen vangen, wat het aantal op 20 bracht (allemaal rockfish). De rockfish werden allemaal achtergelaten bij het gezin, zij waren op bezoek bij hun zoon die hier een zomerjob heeft. Voor 1 dollar konden ze de vissen laten kuisen in de haven, waarna ze in de diepvries zouden bewaard worden bij die zoon. Fijn, dan gaat niets verloren.

Voor de namiddag gingen we nog 2 korte wandelingen doen, beiden met erg mooie zichten op de bergen en de natuur rond Valdez. Prachtig... 

Erna nog even naar de supermarkt voor een gezonde maaltijd, en nog even langs de gift shop recht tegenover het hotel. Hij was niet supergroot, maar we hebben wel 2 leuke sleutelhangers en een kerstboomversiering gevonden.

Morgen laten we Valdez achter ons en gaan we naar Sutton, op weg naar Anchorage. Daar willen we nog een laatste grotere wandeling doen voor we deze reis afsluiten in Anchorage.

Eerst beginnen met een typerende foto: het aantal puinhopen en stortplaatsen is hier niet te tellen. Altijd met mooi uitzicht wel ;)

Er zijn dus toch wapenregels... 

Foto's van de wandelingen:

Donderdag 2 juni: Lake Louise (Glennallen) - Valdez

Na een laatste ontbijt (eieren met hash browns en toast) met uitzicht op het meer namen we afscheid van eigenlijk de hele familie: vader, moeder, grootmoeder en dochter, én de honden. Zo gek dat onze eerste indruk totaal niet was wat het uiteindelijk is geworden: een erg persoonlijk verblijf, een A-uitzicht, comfort food (je mag hier niet op een calorie meer of minder kijken) en een volledig zen-gevoel... We gaan de schuin lopende kamer nog missen (vanuit de badkamer zag je de kamer links naar beneden afbuigen, zelfs bloednuchter ;)). 

Om 10u waren we op de baan. Onderweg nog gestopt aan het visitor center van Wrangell - St. Elias NP. Het is het grootste national park van de VS, maar eigenlijk kan je er niet zo bijster veel IN doen. De twee wegen die je in het park leiden zijn dirt roads, met enkel een weg en geen trails. Natuurlijk kan je er ook over vliegen, maar dat had David al gedaan bij Denali en is niet iets voor elke week :s. Bij het visitor center had je mooie verzichten op de bergen, en dat was het voor ons voor het grootste NP ;), verder naar Valdez!

Na een uur of 2 rijden kreeg ik microslaapjes, tijd om van plaats te wisselen in de auto. David nam het over voor het laatste uur, en van bergen in de verte reden we (ik in volle slaapstand nu, David gelukkig niet) dichter bij de bergen, terug naar het water, met onderweg mooie watervallen langs de weg. We fotograferen ze wel als we hier wegrijden trouwens ;).

Korte samenvatting van Valdez: klein, mooi haventje, en erg warm. Het hotel, de Best Western, is super gelegen, maar redelijk verouderd. Het eerste is belangrijker zeggen we dan ;).

Morgen gaat David vissen, hij moet om 6u30 bij de boot zijn voor een tocht van 5 uur. Gisteren hebben we nog online zijn vislicentie geregeld, dat ging gelukkig nog. Ik ga in die tijd fietsen, al kon zelfs de Garmin-routeplanner geen route verzinnen in dit gebied :s. De fietsverhuur is op 100 meter van het hotel, ik zie wel, alles is beter dan nog eens 2 uur in een sauna te fietsen (want ook hier is de fitness een sauna). 

Voor het avondeten gingen we naar een foodtruck-Thai verder in de straat. Er was veel volk, je kon niet aan de food truck zelf zitten wegens allemaal bezet, en je moest een half uur wachten. Ach ja, dat wisten we toch maar na het betalen, dus geen weg terug ;). Een half uur later aten we het op aan de overkant, aan een picknicktafel op de pier. Het was niet veel soeps in onze currysoep (ik groene curry, David gele curry, met soepvleeskip). Echt lekker eten is toch gigantisch moeilijk deze reis...

Woensdag 1 juni: Lake Louise

Vandaag was echt een luie dag, en toch was het een van de mooiste van de reis. Daar heeft het zicht van deze lodge veel mee te maken, dat is een 5-sterrenzicht voor een fractie van de prijs. We hadden het er vandaag over: ja, je kan deze lodge verbeteren en veel is serieus verouderd, maar als ze dat doen, wordt het te duur zodat wij hier ook niet meer van zouden kunnen genieten. 

Vanochtend hadden we 4 keuzes voor het ontbijt. We kozen beiden voor de eieren met kaas en ham, en toast met hash Browns. Vullend ;). Tegen 11u lagen de boten klaar voor ons en konden we kiezen uit kleine kajakken en een kano. We kozen toch voor de kajakken, de kano was bij nader inzien toch te log. Het water was een spiegel, en het was ongelooflijk dit hele meer voor ons alleen te hebben, want we waren effectief de enige bootjes op het hele meer. Wat een rust. Stilte is overigens relatief: onze lodge werkt op generatoren, en dat geluid is tot ver op het meer en errond te horen. Maar afgezien daarvan is het volledig stil ;).

Na een uur of twee waren we terug aan de lodge en gingen we hangen in de zetels aan het meer. De zon schroeide, ik ben alvast redelijk verbrand merk ik nu, nu we terug in onze zeteltjes zitten…

Onze avond werd nog even geanimeerd door een koppel Spanjaarden (50-ers) die incheckten. Hun cabin, een dry cabin, was niet wat zij ervan voorstelden en dat maakte de vrouw met de nodige theatrale bewegingen zichtbaar duidelijk. Het leek volstrekt onmogelijk dat zij zich zou douchen in godbetert een algemene ruimte. Wat een schouwspel, ze viel net niet huilend en stampend op de vloer van ontgoocheling, brabbelend en verwijtend in het Spaans naar de eigenaars. 

Ze hadden ocharme geboekt voor 1 nacht, zet je daar dan over (of betaal de upgrade die de eigenaars voorstelden), en was jezelf dan 1 nacht eens niet. De vrouw bleek dokter (dat werd er dan bijgegooid als argument om aan hun grillen tegemoet te komen, maar net een dokter kan een upgrade betalen lijkt ons ;)). En toch: de eigenaars gingen overstag en gingen hen hun geld teruggeven, terwijl zij niet eens in fout waren. Tijdens dit hele gebeuren kon je een speld horen vallen in de bar, niemand durfde een vin te verroeren, alles om niet in het vizier te komen van een ontspoorde Spaanse ;).

Zowel de moeder als de dochter kwamen zich achteraf excuseren bij ons voor het tafereel, maar voor hen was het lastiger dan voor ons… Net de dochter doet zo haar best, niets is haar teveel om het ons aangenaam te maken… Ze kwam vanmiddag ook een heel babbeltje doen na het kajakken, het is zo charmant allemaal. 

Ons avondeten konden we dus verorberen met zicht op een toneelstuk: David nam een cheeseburger, ik een kippenburger. Als dessert brownie met heel veel ijs. En een fles wijn waarvan we mochten kiezen uit 3, allemaal dezelfde prijs (als t maar goed was voor ons :)). Lekker, niet meer van te zeggen.

Morgen vertrekken we naar Valdez, 3 uur rijden. We willen vroeger opstaan zodat we daar op tijd zijn. Daar zou het weer wat kouder moeten zijn, vinden we echt niet erg.

Dinsdag 31 mei: Fairbanks - Lake Louise (Glennallen)

Een lange rijdag vandaag. Begonnen voor mij na nog een laatste sauna-fietstocht in de fitness, daarna samen ontbijten bij de creperie op 2nd Avenue (David nam een ontbijtpannenkoek met ei, ham en rendierworst, ik nam de zalmpannenkoek). Erg lekker en goed vullend tot ver na de middag. 

We reden wel terug naar vrolijker landschappen, in en rond Fairbanks was het eigenlijk ook een erg stoffige bedoening. Zelfs binnen was alles in de auto bedekt met een korrelige laag stof. 

Onderweg waren er gigantische en lange wegenwerken, die ons uiteindelijk anderhalf uur vertraagd hebben. Niet dat we echt plannen hadden, dus zo erg was dat nu ook weer niet. 

Het inchecken in de lodge voor de komende 2 dagen begon wat afstandelijk en nors, zodanig dat David er wat opstandig van werd. Het was ook wel zo, in de bevestigingsmail stond dat ze alles voor ons wilden regelen (vissen, bootje varen, alles kon), maar we kregen bij navraag enkel "Er is hier niets te doen, maar je kan altijd je boot in het water gooien". Hm, nee, die kregen we niet ingecheckt bij KLM ;). 

De dochter (of dat vermoeden we toch) nam het even van de moeder over en gaf ons een wat vriendelijker uitleg, waarna moeder ook ontdooide toen we besloten er te eten en margharita's te drinken. De 2 huishonden kwamen er ook gezellig bij zitten. Gelukkig, net zoals het ijs op het meer is ook de sfeer ontdooid, het was nodig :s. Maar laten we politieke discussies hier zeker vermijden, of het vriest spontaan terug dicht: ze verkopen stickers met "Let's go Brandon", een leuze die je hier op alles ziet...

Voor morgen wil de dochter voor ons om het even welke boot in het water gooien, maar we moeten wel uitkijken met het ijs (uiteindelijk is het meer nog niet volledig ijsvrij, en het is pas sinds 3 dagen dat het is gaan dooien). We denken voor een kano te gaan.

We komen net van ons avondeten (cheeseburgers, met tequila dus ;)), en hebben de hele tijd in de zeteltjes aan het meer gezeten, en even met een balletje getrapt, tot David het in het meer schopte ;). We zijn ook de enige gasten, dus eigenlijk hebben we de zaak voor ons alleen. Zalige rust hier, en ook al is de kamer en de lodge erg basic, het uitzicht is fenomenaal.

Tussen Fairbanks en Glennallen

Een beetje (veel) wachten op de "pilot car"

Balletje halen in het meer

Maandag 30 mei: Fairbanks

Memorial day in Fairbanks: een dag als een andere. Alles was open, behalve zaken waar we toch niet naartoe zouden gaan.

Stars and stripes!

We zijn onze dag rustig gestart met fitnessen en ontbijt. Rond 12u kwamen we aan op de parking van de Birch Hill recreation area. Dat blijkt een langlaufgebied te zijn, en in deze periode heeft het, bij gebrek aan sneeuw natuurlijk, wandelingen in de aanbieding op de langlaufpaden. Het was een mooie wandeling van net geen 11km langs brede, soms drassige paden en wat heuvelachtig. Het langste pad had verlichting, dat moet wel speciaal zijn in de winter om daarop te langlaufen. Op zich was het gebied en de wandeling leuker dan verwacht. 

Tegen 14u30 waren we terug aan de auto, met nog een hele middag voor de boeg zonder echte plannen. Eerst langs de Subway voor een broodje, daarna de derde poging voor de Fudge Pot, en ja, ze waren open!! Het meisje excuseerde zich voor gisteren, maar het was al lang goed, de aanhouder wint, en we hebben lekkere fudge gegeten. David met vanille en pindakaas, ik een "peanut butter explosion" (met chocolade). We namen nog een stukje mee voor de komende dagen ook :). Naast ons zat een koppel van Minnesota, die hier met de trein waren gekomen omdat het te duur was om een auto te huren (ja, vertel ons wat ;)). Ze hadden beiden een opmerkelijk mooie tandenrij (valt echt op, hier nog meer), en al snel was duidelijk waarom: hij was tandarts geweest en heeft voor een tandenimplantatenbedrijf gewerkt dat in Leuven de Europese vestiging heeft. Leuk gesprek. 

Nog steeds was het "maar" 16u, dan maar wat downtown de lange 2nd en 3rd Avenues afrijden, en 5th Avenue kruisen. Dat laatste klinkt cool, maar dat is het toch enkel als het in New York is ;): hier was er een tankstation op 5th (goedkoop, dat wel, dus ook daar minder glamoureus :D). Dat gaat zo door tot 12th Avenue, maar na 2 Avenues was het duidelijk: het wordt er niet spectaculairder op. 

Daarnet terug naar de Walmart geweest voor het avondeten, en we laten het breed hangen met een fles Mumm (de Californische variant, zo gek gaan we nu ook weer niet doen ;)). 

Morgen laten we Fairbanks achter ons, vandaag was de dag teveel hier, maar ach, het was fijn even een minder gevuld programma te hebben en te doen zoals de meesten hier hun vrije dag spenderen: in en rond de shopping malls hangen.

De fotoreeks van vandaag:

Hier gingen we toch niét voor de cut-off ;)

Zoveel vragen bij deze verpakking (en inhoud)...

Zondag 29 mei: Fairbanks

Lazy Sunday, of zo voelde het toch. Ik ben gestart met 2u20 fietsen in de fitness die na een kwartier eerder een sauna leek, David met een uurtje krachttraining, in dezelfde sauna. Wel fijn eens te kunnen sporten terug.

We hadden wel wat plannen vandaag om te wandelen, maar eerst moesten we Eleanor van de sleehonden nog gaan betalen. Daarmee zijn we begonnen na het ontbijt (zelfgemaakte overnight oats). Ze had geen zin in interactie vandaag vermoeden we, want ze was thuis, maar we vonden dat prima. Geen zin in mensen is volstrekt begrijpelijk. De honden daarentegen waren wel enthousiast ons te zien :). We lieten het geld achter in een voederpot die we gisteren hadden afgesproken en reden verder. 

Daarna een eerste poging om te wandelen verder de Chena Hot Springs Road af, maar dat bleek ook een quad-route te zijn. Gezien die hier in aantal kunnen gelijk lopen met het aantal wapens in deze staat, hadden we daar niet zoveel zin in. Bovendien stikte het van de muggen en had ik geen bug spray mee. De temperaturen zijn al lang niet meer wat ze in het begin van de vakantie waren: op dit moment zitten we aan 23 graden, en het wordt nog warmer de komende dagen. Daar waren we niet op voorzien, dus is de helft van onze koffer op dit moment nutteloos geworden...

Terug naar het hotel dan maar, voor bug spray en middageten. Nog een middagshopje gedaan bij de Home Depot voor een leuk bord voor in onze garage, elders voor een short voor David, en tussendoor de auto door de carwash getrokken. Hij (de auto, niet David ;)) zag er al serieus stoffig uit na 12 dagen, het deed deugd hem weer proper te hebben.

Het valt misschien op dat we tot nu toe nog geen klap beleefd hebben, en dat wordt niet beter in het tweede deel van de dag ;). Opnieuw een poging om te wandelen, bij Creamer's dairy refuge voor vogels. Mooi initiatief, maar de trails die we daar konden lopen waren zowat een half uurtje wandelen. Omdat we niet meer zo kieskeurig waren, hebben we alles afgelopen wat daar af te lopen viel (er was een stuk afgesloten omwille van overstromingen ook). Terug naar de fudge pot dan maar, nieuwe poging voor fudge. Opnieuw gesloten, morgen zouden ze écht open zijn. Maar wie weet wil ik dan net geen fudge meer ;). Downtown was even levendig als gisteren. Van verveling kreeg David dan maar honger, en probeerden we bij de "creperie", een kwartier voor ze gingen sluiten. Ze wilden nog wel een pannenkoek aan David verkopen. Hij koos er eentje met avocado en zalm. Dit was het lekkerste wat we tot nu toe hier al hebben gegeten! (ik mocht ook 3 hapjes mee-eten, hoera!) Het was nog leuk zitten op hun terrasje ook. Morgen zijn ze gesloten (hebben we eens iets ontdekt...), maar dinsdag gaan we er terug voor het ontbijt, net voor we doorrijden naar Glenallen. Voor we teruggingen naar het hotel hebben we nog een stukje van de Chena River afgelopen, die door de stad loopt. Niets spectaculairs, gewoon stapjes zetten.

Morgen gaan we nogmaals proberen om te wandelen (we geven niet op), er is een trail van 10km op 10 minuten rijden van het hotel. Dat belooft geen spectaculaire wandeling te worden, maar elke stap is mooi meegenomen. Voor de rest gaan we wat fitnessen en het rustig aan doen. Het mag ook wel eens, gaven we toe aan elkaar, we vermaken ons wel.

De spectaculaire foto's van vandaag:

Genietend van een pannenkoek met zalm

Hopend op een stukje pannenkoek met zalm ;)

Het Northern Lights hotel downtown, fascinerend gebouw

Nog meer fascinerende levendigheid op 2nd Avenue

Zaterdag 28 mei: Nenana - Fairbanks

Rustige dag vandaag, gestart met opnieuw een ochtenddouche buiten (ik ga de koude nog gaan appreciëren) en eieren als ontbijt. We hebben beiden teveel spaghetti gegeten gisteren, waardoor David zich voornam "koolhydraatarm" te eten vandaag. Nu vrees ik dat zijn fantastische voornemen er na 3 uur al aan was voor de moeite, tenzij de koffiezaak waar we stopten voor koffie koolhydraatarme bagels verkocht ;). We hebben het deze vakantie al lachend een aantal keer gezegd, maar als hij hier permanent zou wonen, weegt hij 3 maanden later 10 kg meer. Niet dat ik er wat van mag zeggen (of toch niet lang), want ik krijg dan steeds een antwoord in de trant van "Zeg, ik heb wel koolhydraten nodig he". Prima, ik ook, maar ik maak dan ook geen voornemens, al zeker niet hier :D.

Na een uur of 2 rijden stonden we in Fairbanks. De gedachte na een week in de tweede grootste stad van Alaska aan te komen klonk als een welkome afwisseling van alle kleinere stadjes tussen hier en Anchorage. Alleen: er is niet veel competitie voor de tweede grootste stad, want Fairbanks is ontgoochelend klein. Het heeft wel alles qua winkelketens, zodat een uitstapje naar de Walmart nog het spannendste was in de stad dat we konden doen. Niet dat we niet geprobeerd hebben: we gingen na een bezoek aan de Alaska pipeline (dadelijk meer) en een sleehondenkennel (ook dadelijk meer) eerst zelfs richting downtown net nadat we waren ingecheckt in het hotel voor de komende 3 nachten (Candlewood suites). Daar was een fudgezaak, de "Fudge Pot". Alleen was de zaak gesloten, en was er buiten een schilder bezig met blauwwitte vierkantjes te verven. Hij was érg trots op zijn werk, volgens hem 17 uur werken (aan 45 dollar per uur), dat heeft hem 3 dagen gekost. We hadden geluk, hij was net klaar en wilde zijn trots delen met ons. De trots was eenzijdig: het was écht prutswerk (al zeker voor 45 dollar per uur), geen enkel vierkantje was binnen de lijntjes gebleven. We moesten beiden enorm op onze lip bijten om niet in lachen uit te barsten. Het zal wel allemaal niet zo nauw steken hier en hij heeft het op zijn minst geprobeerd. De rest van downtown was triest: veel permanent gesloten zaken, een dichtgetimmerd hotel, lelijke zielloze grotere gebouwen, en dan nog wat oudere even trieste laagbouw. De 2 hoofdstraten zijn misschien 200 meter met iets van leven, daarna is het over. 

Terug naar vanmiddag. We hadden tijd over door de korte rit, dus reden we wat rond Fairbanks verder. De Dalton Highway (de weg naar het hoge noorden) leek al snel veel te lang om een zinvol deel van af te rijden, dus kozen we voor de Elliot Highway. Ook die was te lang, maar daar was een recreation area die misschien wel leuk was. Dat was het niet, een camping waarbij iedereen op quads rondreed, muziek aan het maken was en luid aan het doen was. Weg van daar. Bij toeval passeerden we langs de Trans-Alaska pipeline, waar de pijplijn even boven de grond komt om er een viewpoint van te maken voor de mensen. Ik ga niet ontkennen dat dit een staaltje ingenieuze techniek is, maar het is toch apart hier een "viewpoint" van te maken. 

De Chena Hot Springs Road dan maar. Ook die was voor vandaag te lang om af te rijden (niet zo'n succesvolle rijdag vandaag ;)), maar op de weg zou een privaat uitgebate sleehondenkennel (Just short of magic) zijn volgens de Lonely Planet. Tegen 13u hadden we die gevonden. De vrouw, Eleanor, was erg vriendelijk en wilde ons graag een rondleiding geven aan 40$ per persoon. Ze wist zelf niet dat ze nog in de Lonely Planet stond, en las het stukje over haar zaak met de nodige dosis zelfrelativering. Ze vond het trouwens ok dat we dat geld cash morgen komen binnensteken, want zoveel hadden we niet op zak. Dat leek veel, maar als ze later vertelde hoeveel haar 18 honden op een dag verzetten qua vlees, gunnen we het haar van harte. En we kregen ook een ijsje op het eind :). Het was wel apart, ze had "nu" zin in de rondleiding, en deed die dan ook liever nu dan morgen op afspraak. Heel goed, wij hadden toch geen andere plannen. Ze had ook enorm veel te vertellen, over haar honden natuurlijk, die nu in zomerpauze zijn en geen karren trekken. Verder nog van weetjes:

- De dieren zijn genetisch voorgeprogrammeerd om dingen te trekken, dat is geen opgave voor hen en wordt hen ook niet aangeleerd, enkel geperfectioneerd. Dat is wat ze graag doen en waar ze goed in zijn.

- Haar dieren eten 1 pond vlees per dier per dag in de winter. In de zomer minder, omdat ze minder bewegen.

- We kregen een kijkje in haar vriezers, dat was ongelooflijk om zien, pakken van 25kg vlees waarvan een soort soep van wordt gemaakt.

- De rondleiding in haar schuur, met 3 soorten sleeën, werd opgevrolijkt door een muisje dat mee op het dak liep. Het was een vaste gast, die er mocht schuilen van haar, maar niet in de schuur mocht eten :).

- Hun fluffy staart heeft ook een nuttige functie: in koude slaan ze die rond hun kop als een soort sjaal als ze slapen.

Deze honden waren superlief, de ene al wat enthousiaster dan de andere, maar we hebben dan toch Alaskaanse husky's kunnen aaien :)! Mijn favoriet was Bob Barker, een ontzettend lieve hond die gewoon tegen je aan wil leunen en zoveel mogelijk contact wil. Hij zat wel gigantisch in de rui, het haar viel er met hele plukken uit. Net zoals de andere honden trouwens, het is niet het moment deze honden binnen te laten...

Eleanor had ook weer een interessant levensverhaal: 20 jaar geleden verhuisd van Vermont naar Alaska, 4 jaar in een yurt zonder stromend water en elektriciteit gewoond. Die stond er nog en konden we ook even binnen bekijken. Verder was de kennel vroeger groter en waren er meer "mushers", maar door de coronaperiode heeft ze beslist te downsizen, het alleen verder te doen en meer tijd voor haarzelf te nemen. Respect voor wat ze doet, het is van september tot maart sowieso doordraaien, met constante focus op de honden.

Na een kleine 2 uur namen we afscheid met nog het ijsje dus, wat een leuke en informatieve tour. Zoveel interessanter dan die in Denali NP. 

Onderweg, in een triangel volgens Eleanor, konden we nog stoppen in "North Pole", waar de lantaarnen in kerstversiering zijn, en het stadhuis had een kerstslee en bijpassende versiering. Leuk, je kan er dus kaartjes laten versturen die dan afgestempeld zijn in de Noordpool. Al is het niet erg groot.

De avond verliep zoals vermeld hierboven, bij gebrek aan valabele opties voor het avondeten zijn we gezondere opties gaan halen bij de Walmart. We zien wel de komende dagen, maar het ziet er niet naar uit dat hier ineens een gezonde optie zal opduiken.