Dinsdag 14 augustus (Chicago, IL - Madison, WI)
Na een zen-reis – een rechtstreekse vlucht en een uitstekende service van KLM – kwamen we na 8u10 vliegen iets later dan gepland aan in Chicago.
Na aankomst ging het richting Budget voor het ophalen van de huurauto. De dame achter de balie vond mijn foto op mijn rijbewijs geweldig, en zei dat ik er nog steeds op gelijk (hm ;)). De auto die zou worden voorgereden was een Kia Sportage, op zich geen misse auto, maar ik wilde de reeks Amerikaanse huurauto’s in Amerika niet afbreken, en David gelukkig ook niet. Dus begonnen we een praatje over onze Amerikaanse road trip, en dat die pas af is met een Amerikaanse bolide. Voor iemand die voor een autoverhuurmaatschappij werkt had ze verbazend weinig verstand van automerken, want ze vroeg ons wat dan wel Amerikaanse merken waren. Na wat zoeken had ze een Jeep Grand Cherokee gevonden, maar de opleg (iets van 35 dollar per dag) gingen we echt niet doen. Ze wilde ons echt wel helpen, en zei ineens “a Dodge Charger, would that be ok?”. Ik was onmiddellijk verkocht, al kon David zich niet onmiddellijk een beeld vormen van de auto. Hij geloofde me niet onmiddellijk op mijn woord toen ik zei “dat is een geweldige muscle car, die moeten we hebben”. We zeiden dat we er wel maximum 10 dollar per dag voor over hadden, en dat heeft ze na denk ik 45 minuten (het computersysteem wilde niet mee) voor ons geregeld. Toen ze met ons meeliep zag ik hem al opblinken uit de rij. En ongeveer op dat moment werd David ook heel enthousiast ;). Het is de coolste muscle car waar we beiden al mee gereden hebben: een 5,7 liter V8-motor, 370 pk en een geweldig geluid. Alleen al hierom wordt onze reis geslaagd J.
Door de vertragingen met het vliegtuig en aan de balie bij Budget zijn we een uur of 2 later dan gepland kunnen beginnen rijden. Om 19u kwamen we aan in het hotel in Madison, waar we 2 nachten zullen verblijven. Op het eerste zicht lijken Wisconsenaren wat koel, we hebben nog wat tijd om van gedachten te veranderen.
Na het inchecken gingen we op zoek naar iets kleins om te eten, en dat hebben we gevonden in een supermarkt met een deli. Om 22u ging het licht uit, dat is 5u onze tijd, meer dan goed.
Woensdag 15 augustus (Madison, WI)
Zoals gebruikelijk werkt mijn bioritme omgekeerd op vakantie, en lag ik vanaf 5u naar het plafond te staren. David leek daarentegen nog druk bezig met slaap inhalen. Om 6u30 ben ik opgestaan, om wat te fitnessen. Ik was wat suf geslapen, dat moest wel helpen. En dat deed het ook J. Om 7u30 gingen we ontbijten. Ik nam ei, melk en wat kaas, dat van David was een stuk gevarieerder: bagel met cream cheese, wafels met maple syrup, eieren met spek en geroosterde boterhammen. Amai J.
Tijdens het ontbijt stond de tv op een ochtendprogramma, waarbij aan het publiek in de studio werd gevraagd hoeveel vakantie Amerikanen gemiddeld hadden. Dat bleek 17 te zijn, al neemt meer dan 50% die niet eens allemaal op uit sociale druk tussen werknemers onderling.
Om 9u ging het richting downtown Madison. Het was een mooie wandeling naar de State Capitol, waar er gratis tours werden gegeven. Om 9u59 waren we daar, om 10u begon er een tour. Ideaal. De groep was redelijk groot, met een hele bende Wisconsinse scoutsjongeren. De gids, Mary, begeleidde ons naar 6 verschillende zalen. We leerden met een patriottische ondertoon bij dat Wisconsin “The Badger State” is, dat het gebouw in huidige tijden 3 miljard zou kosten om te bouwen, maar dat het eigenlijk onschatbaar is van waarde gezien er in één zaal 8 zuilen uit Franse marmer staan die zodanig groot zijn dat zo'n stukken niet meer te vinden zijn nu.
Ze waarschuwde telkens voor de trappen die eraan kwamen tussen de zalen, waarna de helft van de groep panikeerde en een lift opzocht… Mensen die nochtans beter de trap zouden nemen ;). Na de laatste zaal kwam de ultieme waarschuwing: je kon naar het uitkijkpunt aan de koepel, maar daarvoor moest je de volledige 4 verdiepingen overwinnen. We besloten het er toch op te wagen ;). Het uitzicht was mooi, je ziet dat downtown Madison eigenlijk redelijk smal is, en omringd door 2 meren.
Na een uurtje stonden we terug buiten, en besloten State Street af te lopen. Op zich een leuke half verkeersvrije staat die eindigde op de universiteitscampus. Downtown kan je fietsen huren en dan weer op andere locaties inleveren, maar omdat het zo plakkerig was en het landschap toch niet volledig vlak, besloten we toch maar te wandelen. Na een korte rust aan lakes Mendota en Monona keerden we terug naar de auto, om lake Monona rond te rijden. Het is een leuke buurt, mooie huizen, vaak met zicht op het meer.
Toen we net in de auto zaten begon het te regenen, maar niet dat het daardoor afkoelde. We kochten onze lunch in een deli en aten die op een overdekt terrasje op in één van de vele parken rond het meer.
De keuze is hierbij gevallen op Toby’s Supper Club.
Bij het oprijden van de straat leek al dat het drukbezocht was, en vooral door
locals. Op zich een goed teken. Toen ik de deur van de bar opendeed, kwam er
minstens 100 db Amerikaans gekwetter onze richting uit. Het bleek een echte bar
te zijn, die barstensvol zat, en waar je als je echt wilde ook iets kon eten.
We bleven wat verwilderd aan de inkom staan, geen idee wat je moest doen om de
aandacht te trekken van de obers. Omdat ik blijkbaar heel ontredderd kan kijken,
kwam er een vrouw spontaan van één van de tafeltjes ons het systeem uitleggen.
En dat was gewoon naar de bar gaan, roepen wat je wilde hebben, en wachten tot
dat voor je werd klaargemaakt. Ondertussen namen we een glas wijn, terwijl mijn
kredietkaart bovenop de hoop van 20 andere kaarten werd gegooid. Dat leek ons
alvast geen waterdicht systeem, maar daar leek niet over te worden
gediscussieerd.
Het wachten duurde heel lang, meer dan een
uur, terwijl Toby (een forse kerel waar ik wel drie keer inpaste) en zijn zus
van de ene kant van de toog naar de andere vlogen. Die moet je ’s avonds niet
in slaap wiegen denk ik. En dan kwam hij, onze tenderloin steak… Zonder meer,
want al de rest moest je blijkbaar bijbestellen. Geen erg, op zich was het een
goeie steak. Het was een belevenis, niet zeker of het voor herhaling vatbaar is
;).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten