Zaterdag 18 augustus (Fish Creek, WI)

Kan je zeeziek worden op een meer in een doorkijkkayak? Jazeker!

Maar eerst het verhaal ervoor. Deze ochtend hadden we bij het ontbijt een zeer tof gesprek met 4 gepensioneerde leraren. 4 karakters, met zelfkennis: ze begonnen er zelf over dat leraren alles beter weten. 

Ze kwamen uit Illinois. Ze begonnen zelf over politiek, over de ongelijkheden in de VS, over de barbaar die nu hun president is en hoe die het land verdeelt. Ze waren zeer geïnteresseerd in onze standpunten en waren oprecht bezorgd over wat de rest van de wereld van hen moest denken nu. Naar eigen zeggen waren ze nog steeds niet over de schok heen van zijn verkiezing en durven ze er niet aan te denken dat hij voor een tweede termijn wordt verkozen. Ze gaven ons de raad nooit aan een Trump-stemmer onze mening te geven als we geen klappen wilden krijgen. Point taken :). Het gesprek duurde toch een uurtje, en het zijn die gesprekken die vakanties in de VS altijd kleuren. Morgen hebben we opnieuw afgesproken bij het ontbijt, en gaan we e-mailadressen uitwisselen. Een van de vrouwen zei dat ze allemaal in hun 80-er jaren waren, en als dat zo is, dan is dat hen niet aan te zien.

Rond half twaalf parkeerden we de auto op de parking van de Lakeshore Adventures. We kregen eerst een reddingsvest aangemeten alvorens we met zo’n 16 anderen op een bus werden gezet om in het water te worden gegooid. Dat gaat natuurlijk nooit zonder wat grondbeginselen over “dé” kayak en hoe je voorkomt dat je verzuipt.

Ik mocht als eerste het water in, David als tweede. De gidsen, Bella en Tyler, zouden ons langs minstens 4 wrakken gidsen, verspreid over een parcours van zo’n 3 mijl. De eerste indrukken van de kayak waren cool, het is heel apart om de begroeiing onder je voeten te zien voorbijkabbelen. De eerste stop was aan een vuurtoren. De vuurtoren heeft maar 50 jaar dienst gedaan, en de reden daarvoor waren alle wrakken waar we nu naartoe gingen: hij was zo slecht geplaatst dat teveel schepen erdoor in het zand beten.

Tot dan toe ging alles goed. Tyler maakte ons al warm voor een eventueel vijfde wrak dat een stuk verderop in het meer lag. Dat zagen we wel zitten, maar wie liever bij de vier andere wrakken bleef, mocht dat ook doen.

Bij het eerste wrak begon ik me wat minder te voelen. Nu ja, wrak, het waren planken op de bodem, volgens Tyler lag hij op zijn kant, maar het is niet dat je door deze tip ineens het licht zag.

Ik begon te merken dat het naar beneden staren toch bijdroeg tot mijn misselijkheid. Dus besloot ik bij het tweede wrak, opnieuw wat planken volgens David, naar de horizon te staren. Voor een meer zat er toch behoorlijk wat stroming op, en dat kabbelende water hielp ook al niet.

Nog 2 plankenbodems te gaan en halverwege, ook in tijd. Ik begon af te tellen. Bij de derde ging het van geen kanten meer, en tegen de vierde had ik meer zin naast mijn boot te hangen dan erin. Ik gaf het aan bij Bella, dat ik niet mee zou gaan, dat ik me ellendig voelde en dat ik als dat kon terug wilde. David bleef tot dan toe in mijn buurt, maar ik wilde niet dat hij de vijfde serie planken zou missen, die dan ook nog eens een stuk dieper lagen. Wie wil dat nu niet missen ;)? Dus zag ik de sterkere magen richting het vijfde wrak peddelen, terwijl ik achterbleef met een gezin en Bella. Bella was zeer lief, ze vroeg onmiddellijk versterking om ons halverwege tegemoet te komen en me zo snel mogelijk het water uit te krijgen. We zaten natuurlijk ook net op het zowat verste punt van de tour. Ze liet het gezin nog even onder een ander wrak dobberen, waarna ze met mij de terugtocht aanvatte. Ik mocht aan haar kayak inhaken en hoefde niet eens te peddelen als ik dat niet wilde. Ze vertelde dat zij ook misselijk wordt in die doorzichtige kayaks. Dan viel het me inderdaad op dat zowel zij als Tyler “gewone” kayaks hadden. Ze zei ook dat het vaker voorkomt. Al moet ik dan wel zeggen dat ze on-Amerikaans weinig waarschuwen voor het effect op mensen met gevoelige magen. Halverwege nam Emily over, die al even charmant was.

Het terugpeddelen viel nog dik tegen, het was een stuk verder dan verwacht. Met trillende benen zette ik voet aan wal, waarna ik op een bank ben gaan hangen, wachtend op de rest. David was onderweg gebrieft door Bella dat alles goed was gegaan bij de terugtocht. Een kwartiertje later kwam de groep terug aan, en vertelde David wat ik had gemist. Hij vond het op zich heel leuk, hij leeft echt op als hij water ziet, maar had effectief ook meer “wrak” verwacht.

Achteraf op de parking konden we er wel om lachen, dat ik zelfs in een bad misselijk zou kunnen worden… Maar toch heeft mijn maag de rest van de dag opgespeeld.

Na de tocht zijn we in de tuin van het hotel gaan zitten, om wat te chatten en bij te lachen met Jurgen en Ine J, en te lunchen. Net voor het avondeten gingen we nog even wandelen op het domein van het hotel. Ze hebben 200 acres, en erin zijn wat trails aangelegd die zelfs tot Peninsula State Park lopen, een heel aantal mijl verderop. Zover zijn we natuurlijk niet gegaan, het was een wandeling van een klein uurtje tot een mooi uitkijkpunt op een vallei.

Vanavond wilden we wat goedkoper eten, dus zouden we pizza gaan eten bij Wild Tomato. Daar bleek de wachtrij al tot ver op de straat te staan. Het was een uur wachten op een tafeltje, maar als we take-out bestelden konden we binnen 25 minuten een pizza hebben. Dus deden we dat maar, een vegetarische, redelijk vette, maar lekkere, pizza om op te eten in de tuin van het hotel. We zijn er nog een hele tijd blijven zitten, het was een prachtige avond, David met een glas wijn, ik wijselijk met Cola Zero ;).