Donderdag 23 augustus (Sault Sainte Marie, Ontario – St Ignace, MI)

Vandaag lieten we Canada terug achter ons en reden we terug de VS in.

Ik ben om 6u30 opgestaan om te fitnessen. Tegen dat ik terug was, leek David nog steeds in een diepe slaap te verkeren (wat zijn FitBit later zou bevestigen). Om 8u15 moest ik hem toch echt wel wakker maken, want we moesten toch voor 9u aan het ontbijt staan. Het werd me eerst niet echt in dank afgenomen, hij was het eerste half uur duidelijk aan het bekomen van de abrupte verstoring uit zijn slaap ;).

De rit vandaag was niet te ver: 80 kilometer tot de veerboot naar Mackinac Island. Aan de Amerikaanse grens was de grensdame even vriendelijk als haar Canadese tegenpool, het is kortom een vriendelijke grensovergang J.

We kwamen mooi op tijd aan bij de veerboot. Er bleken er meerdere te zijn, wij kozen voor de Star Line. Ze hebben een fast service naar het eiland, en dat bleek te kloppen: om 11u stapten we op de boot, om 11u15 waren we er.

 Mackinac Island is een eilandje waar de tijd is blijven stilstaan, met een 500-tal permanente bewoners. Er zijn geen auto’s toegestaan op het eiland, enkel paardenkoetsen en fietsen. De hoofdstraat was charmant. En tegelijkertijd stinkend, die paarden laten behoorlijk wat ongewenst materiaal achter op straat…

We wilden een fiets huren, en dat was niet echt een probleem. We kozen er eentje op goed geluk, en wonder boven wonder hadden we geluk: het waren écht goeie fietsen. Je kan het eiland rondfietsen, dat is dan een rondje van 8.2 mijl. Op main street kan je daar t-shirts van kopen, dat je de volle 8.2 mijl hebt afgefietst, het lijkt hier heel wat J. Het viel al snel op dat Amerikanen geen fietscultuur hebben. We zagen mensen leren fietsen, met alle gevolgen vandien, en diegenen die het (net) konden, konden niet altijd goed richting houden.

De 8.2 mijl was een aangelegd pad langs de kustlijn. Onderweg stopten we een aantal keer om naar het azuurblauwe, heldere water te kijken. Het was echt wel mooi. De huizen langs de kant van de weg zijn prachtig, en lijken onbetaalbaar.

1 uur en 2 minuten later waren we terug bij het startpunt. We liepen nog wat verder in het havenstukje, waar enorm veel ambachtelijke fudge-zaken waren. Het was een belevenis hen de fudge te zien maken, waar we dan ook even bleven staan naar kijken. En later ook een geweldig lekker stukje vanille gekocht. 

Iets na de middag liepen we richting een mini-golfachtige inrichting aan het water. Het was eerder green putting, want het was zonder hindernissen, maar met gemillimeterd gras. Ik daagde David uit, die de uitdaging accepteerde J. De einduitslag is verder onbelangrijk, maar hij heeft niet gewonnen ;).

Tegen 16u hadden we het wel gezien op het eiland, en namen we de ferry terug naar het vasteland. Die was zo mogelijk nog sneller dan de heenreis, we vlogen alle kanten op door de wind en de golven. Voor 20 minuten kan ik dat wel hebben, en deze rit duurde gelukkig voor mij nog geen 15 minuten.

Het hotel voor vanavond, de Baymont suites, is te duur voor wat het is, maar je hebt wel meerzicht (aan een toeslag). Dat deed het hem, we hebben ons avondeten in de tuin voor onze kamer opgegeten (een volledig braadkieken met wat garnituur). Het was een prachtige avond om aan het meer te zitten. Al hadden we wat moeten wachten met het voederen van de meeuwen: de twee die er zaten waren zo enthousiast bij het eerste stukje brood, dat ze ineens hun familie van 50 optrommelden. Dat was ineens een stukje minder rustig eten J. Toen wij genoeg kip hadden, is David de restjes aan de rand van het meer gaan leggen. Dat was zot om te zien: grote ruzie in de familie, en nog geen 2 minuten later was de volledige kip, met botten en al, weg.