Zondag 19 augustus (Fish Creek, WI – Marquette, MI)

Deze ochtend zijn we goed gestart aan het ontbijt met ons viertal uit Lincolnwood, een voorstad van Chicago: Jim (82), Mike (86), Barbara (79) en Marge (72). Het was opnieuw uiterst gezellig, allerlei soorten onderwerpen kwamen aan bod: de rellen in de VS in het woelige jaar 1968, waar Mike, onze geschiedenisleraar, heel bewogen en met een krop in de keel over vertelde (hij heeft mensen in zijn directe omgeving zien vermoord worden), de evoluties sinds 1929 in Europa, onze reizen door de VS, al onze respectievelijke jobs,... Ik had me sinds gisteren afgevraagd welke vakken ze hebben gegeven in hun carrière, maar ik zat er keer op keer naast. Marge was wiskundelerares (ik had haar vanwege haar journal dat ze bijhield en haar passie voor kunst eerder als talenlerares gezien), ook voor mensen uit het tweedekansonderwijs, Barbara was kleuterjuf (had ik ook iets in talen gegokt), Jim gaf tot mijn verbazing theaterwetenschappen (ik vond dat Jim er meer uitzag als een gym teacher), en Mike wisten we al, dat was een geschiedenisleraar (en als ik had moeten gokken, had ik hem leraar Latijn laten zijn).

We namen hartelijk en uitgebreid afscheid, met omhelzingen en kussen en al, en voor het wegrijden kreeg ik van Marge nog haar oorbellen, waar ik eerder op de ochtend een complimentje over had gegeven. Ze zijn ook heel speciaal, zelfgemaakt, en met een verhaal. Toen ik ze nog eens ging tonen hoe ze me stonden, kreeg ik weer een knuffel. Ik ga ze koesteren, het is een warme herinnering aan een opmerkelijke ontmoeting J.

Vandaag was verder een rijdag, we hebben Wisconsin achter ons gelaten en zijn Michigan ingereden. Tot onze verbazing is het in Michigan een uur later, dat had ik niet voorzien J. We zijn onderweg enkel gestopt om ons middagmaal op te eten, en voor een 2-uurtje bij de Dunkin’ Donuts. Het is pas de tweede die we deze vakantie tegenkwamen, dus hebben we maar het zekere voor het onzekere genomen en daar alvast een donut ingeslagen. Maar best, want erna zijn we er geen meer tegengekomen…

Voor vanavond zijn we in de plaatselijke Deli-supermarkt wat potjes gaan vullen met groentjes, noedels en gehaktbolletjes. Aan de kassa kreeg ik een complimentje van de kassierster, die mijn nieuwe oorbellen en het verhaal erachter heel leuk vond. Het is ook leuk het te vertellen J. De eerste indruk van de mensen uit Michigan is een stuk positiever dan Wisconsin, raar soms.

Morgen gaan we 10 mijl wandelen in Pictured Rocks National Lakeshore, de langste trail die je kan wandelen. Na een passieve dag als vandaag kijken we daarnaar uit!