Iets na 9u begonnen we eraan. De rit zelf verliep rustig. We reden door Michigan, vervolgens door Indiana (we waren halverwege deze staat toen ik wakker werd en me realiseerde dat we van staat veranderd waren), en tenslotte Illinois, de eerste en laatste staat van deze reis.
We keerden ook een uur terug in de tijd, wat goed meegenomen was.
Onderweg stopten we bij JJ's, voor een lekker broodje, en toch een stuk lekkerder dan mijn lunch van gisteren in Detroit. Daar hadden we een gezonde zaak gevonden met bowls, salades en wraps. Ik koos voor de quinoasalade met peterselie en tomaat. Nu kan iets gezond zijn, maar gewoon 300g zuivere peterselie met af een toe een verdwaalde quinoakorrel en een stukje tomaat ging zelfs voor mij te ver. David nam de falafelwrap, veel beter gekozen. Na een dergelijk debacle smaakt een broodje kalkoen dubbel zo veel :)!
Om 14u kwamen we aan bij Starved Rock State Park, de enige stop voor vandaag. Het is een relatief klein park met canyons en watervallen. De hikes naar de canyons zijn relatief kort, dus was dat ideaal voor vandaag. David had onderweg alle canyons aangevinkt en wandelingen die we konden doen. De parking was op een overrompeling voorzien, maar die was er vandaag alvast niet. Bij het visitor center hing de mededeling dat er geen watervallen waren wegens gebrek aan water. Tot zover de ydillische foto's, we zouden in dit geval dus naar canyons gaan kijken in zandsteen.
Bij het uitstappen uit de auto viel de warmte en de vochtigheid op ons. Het was rond de 30 graden, maar de vochtigheid was enorm. We hadden het allebei zelfs lastig om gewoon adem te halen, het was echt niet aangenaam. Omdat we hier nu toch waren, gingen we dan toch maar een poging wagen voor een wandeling. We zouden de canyons achter het visitor center doen, dat waren er ineens 4. De eerste 2 lagen dicht tegen de start, maar waren effectief uitgedroogd en modderig. We hadden het knap lastig, we stonden in geen tijd gewoon te druppen van het zweet en de kleren plakten aan ons lijf. We zouden toch nog doorlopen naar de derde, niet dat we ervan uitgingen daar een oase tegen te komen. Maar gaandeweg begon het weer om te slaan, je hoorde het rommelen, de hemel werd redelijk donker. We besloten toch maar om te keren en dat was geen slecht idee. We zaten werkelijk 2 minuten in de auto toen het begon te stortregenen en onweren.
De hele weg naar Ottawa, een 13 mijl van het state park, was het vreselijk slecht weer. Onweer is hier altijd net wat heftiger, de bliksems richtten zich agressief naar de grond.
Bij aankomst aan het hotel, de Fairfield Inn & Suites (een exacte kopie van het gebouw in Canada), was het een zondvloed. Tussen 2 stortbuien door checkte ik in, terwijl David de auto aan het uitladen was onder het afdak aan de inkom. Op een bepaald moment zag ik een gigantische flits, en onmiddellijk erna een luide knal. Ook de man aan de receptie gilde ervan. David was op dat moment buiten en schrok zich kapot. Het leek effectief of er geschoten werd.
Op ABC werd er melding gemaakt van de onweersbuien die er vannacht nog onze kant opkomen. We zitten in de "gemiddelde" zone, maar zones in Wisconsin en Iowa krijgen storm- en overstromingswaarschuwingen.
Voor het avondeten gingen we naar Sunfield. Veel keuze was er niet in de buurt. David ging voor de kebabschotel, ik nam gewokte kip met rijst. Het was lekker, maar niet echt vers. Het was ook goedkoop, dus kunnen we niet klagen ;).
Morgen gaan we een stukje Route 66 afrijden, omgekeerd dan wel, tot in centrum Chicago. Zo rijden we niet zomaar naar onze eindbestemming, maar komen we aan in stijl :). We pikken in ter hoogte van Pontiac, waar een museumpje is en een mooie mural.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten