Maandag 27 augustus (Detroit, MI)

Na een fitness-sessie en ontbijt stond vandaag dag 2 op het programma van de hoogmis in Detroit. Eerste stop: Michigan Central Station, het beroemdste leegstaande gebouw in Detroit, dé reden waarom ik zo gefascineerd raakte door de stad. Het is een station dat gebouwd is op de verwachte groei van de stad, en werd neergeplant ter hoogte van 15th Street. In New York is dat midden downtown, hier is dat in een leegte. 

Michigan Central Station 360

Het gebouw is opgeleverd in 1914, en sloot in 1988. Begin dit jaar is het verkocht aan Ford, dat het gebouw terug wil renoveren naar de oude glorie. Hier staat effectief constant een auto van "Ford Security" geparkeerd voor het gebouw. Ik begroette de bewaker, die terugzwaaide. Op zich geruststellend, hier is het dus zeker veilig :).

Op dit plein staan is opnieuw een vinkje op de bucket list. Het is een ongelooflijk indrukwekkend gebouw, dat dit "maar" 74 jaar in gebruik is geweest is een aanfluiting voor de constructie. Het verhaal is al even fascinerend: doordat het op de groei is gebouwd, bleef het altijd te ver van downtown om handig te zijn. Daarbovenop liep het treinverkeer sinds de jaren 70 terug door de opkomst van auto's, net wat deze stad groot maakte. Daardoor is het gebouw nooit ten volle benut, de kantoorruimtes zijn nooit volledig in gebruik geweest, en was het veel te groot voor de weinige reizigers die er dagelijks passeerden. Wat een verschil met het centraal station in New York...

Detroit is een stad die volledig gebouwd is voor koning auto. Het compacte centrum wordt volledig omgeven door snelwegen. Ontzettend praktisch, en tegelijkertijd is dat de ondergang van de stad geweest: je bent zo het centrum uit.

Via Corktown, wat langs Michigan Avenue ligt (uiteindelijk ook de straat van ons hotel, 15 kilometer verder), reden we het centrum in. Corktown zelf heeft dezelfde vibe als Eastern Market, nog veel leegstand, maar er zit beweging in met vele hippe zaken.

We parkeerden de auto in wat achteraf de duurste optie van de stad bleek te zijn (verdorie toch ;)). We zaten in Greek Town, maar alles in dat compacte centrum is op wandelafstand. We liepen richting de GM-toren, het Renaissance center. De benedenverdiepingen waren vrij toegankelijk, met een klein autosalon met alle auto's van GM, een food plaza en wat winkeltjes. Aan de andere kant van het gebouw kwam je aan de waterkant en keek je uit op Canada. Daar gingen we even zitten, het was ondertussen drukkend heet geworden (35 graden).

Ik had een wandeling uitgeprint met de uitleg van een aantal gebouwen, maar eigenlijk was er over zo goed als elk gebouw wel wat te vertellen. Ze waren stuk voor stuk prachtig, het is New York in het klein. Er waren een hele hoop gebouwen die ik in leegstand kende van foto's (David Whitney en Broderick, Marker, Farwell, CPA, Grand Army of the Republic), maar die nu allemaal gerenoveerd zijn. Geweldig :)! Downtown is het eerder een omgekeerde Urbex-ervaring: de leegstand is gedocumenteerd in foto's, nu kan je gaan ontdekken hoe ze zijn gerenoveerd. Heel downtown is een bouwput, overal worden de gebouwen in hun oude glorie hersteld. Overal voel je de vibe van heropleving.

Dit gebouw is een soort "algemene oefening" van de architect die uiteindelijk het WTC heeft in New York heeft ontworpen.

Twee van mijn favoriete gebouwen dankzij mijn fotoboek zijn het David Whitney gebouw, en de Broderick Tower aan de overkant ervan. Het waren ooit gebouwen met een extensieve verzameling artsen en tandartsen. Eén van de foto's waar ik in het boek kon blijven naar kijken was een tandartsenpraktijk waarbij alles was achtergebleven, tot de tandafdrukken van alle patiënten toe. Het David Whitney gebouw is tegenwoordig het Aloft hotel, de Broderick Tower zijn private appartementen geworden.

Het David Whitney gebouw tijdens de leegstand. Dit gebouw is nooit echt verlaten geweest, de centrale hal is tijdens de leegstand steeds redelijk onderhouden gebleven en bleef bijvoorbeeld van stroom voorzien. 

Al bij het GM-gebouw viel ons een monorail op. We gingen ervan uit dat die buiten gebruik was, maar dat was hij niet. Het is de People Mover, sinds 2016 terug in gebruik gesteld. Voor 75 cent kan je ongelimiteerd rondjes rijden op het parcours. Bij het Aloft-hotel stapten we op. Het was een leuke ervaring, je ziet de stad vanaf de eerste verdieping en hebt ogen te kort om rond te kijken.

Eigenlijk stond vandaag ook nog een bezoek aan de Ford-fabriek (Rouge Factory) op het programma. Maar omdat downtown zo beviel, besloten we er te blijven en verder rond te wandelen. Wat wel opviel is dat er in het centrum geen winkelstraat is. Of dat nog in de planning staat weet ik niet, maar het is opmerkelijk dat het er niet was (of we hebben het niet gevonden).

Rond 17u keerden we terug naar de auto. We reden nog wat rond in het centrum (het is er nu eenmaal gemakkelijk erdoor te rijden) en Michigan Avenue volledig af te rijden tot aan het hotel. Er zijn na Corktown weer wat mindere stukken, maar die verbeteren dan weer in Dearborn. Na een korte omweg via de Rouge Factory (ik wou de site dan toch weer graag zien) keerden we terug naar het hotel.

Voor het avondeten gingen we naar Ford's garage. We zijn dan toch maar mooi bij Ford gaan eten ;). De burgers waren ontzettend lekker. David koos voor de American Standard, ik ging voor de Low Carb-uretor (een hamburger zonder broodje). Alles was in het teken van auto's: de deurklinken waren tankhendels, de servietten waren vodden, de servetringen dichtingsrubbers,...

We reden terug naar het hotel via een aantal omwegen, om zo de straten rond het hotel te zien. Dearborn is allesbehalve een arme stad, het is een aaneenschakeling van brede lanen, veel groen en grote eigendommen.

Morgen laten we deze fascinerende stad achter ons. Ik zou graag binnen een aantal jaar terugkeren, om te zien dat de stad ongetwijfeld onherkenbaar veranderd is. Downtown is er enorm veel gaande, maar van zodra je de Interstate oversteekt, merk je dat er nog ontzettend veel moet gebeuren om bepaalde buurten weer leefbaar te maken. Dat zal niet meer voor deze generatie zijn denk ik.

Deze 2 dagen kan ik alleen maar samenvatten in superlatieven. Ik ben ontzettend blij Detroit gezien te hebben, dat ik me een beeld kan vormen van wat ik tot nu toe alleen maar op foto had gezien. De fascinatie is er niet minder om geworden, integendeel.