Vanochtend moesten we echt de wekker zetten, de adventure hike vertrok al om 8u in Canyon. Het was koud, 6 graden. We waren mooi op tijd aan de wapiti trailhead.
De ranger stond er nog mooier op tijd, hij stond om 7u45 al te wachten in de kou. Tegen 8u begonnen we eraan. De groep was weer voornamelijk Europees: 2 Duitsers, 2 Nederlanders, 2 van Minessota en wij. Hoewel de hike dus volzet was kwamen er maar 8 van de 15 opdagen. Volgens Don, onze stillere, maar wijze en voorname ranger op leeftijd, was dat doordat de hikes nu gratis zijn en mensen gewoon niet komen opdagen. Vroeger moest je betalen, en toen waren er minder afzeggingen. Hij had zelfs al eens een hike gedaan met slechts 1 deelnemer.Tijdens de eerste stop kwam er vanuit de verte een vrouw en zoon aangerend, duidelijk om ons in te halen. Ze waren niet ingeschreven, maar kwamen op goed geluk - te laat - om te zien of er nog plaats was en of ze mochten aansluiten. Don zei al grappend "daar zal de groep over moeten stemmen", en retrospectief gezien had ik nee gestemd :). Ze eiste Don op, liep steeds strategisch vooraan en stopte geen 2 seconden met kwetteren. Alles was "oh fabulous!", nog voor hij zelfs zijn zin had afgemaakt. Van zoveel positivisme kreeg David het zelfs op zijn heupen, dat wil wat zeggen :).
Rond 9u kwamen er nog 2 aansluiten, die hadden zich wel ingeschreven, maar waren meer dan fashionably late...
Het eerste deel van de trip ging over glooiend graslandschap, waar nog wat bizons stonden te grazen. Het eerste uur zijn we drie keer heel dicht bij bizons geweest, twee keer liepen ze op onze trail en zijn wij moeten afwijken van het pad om er in een boog rond te lopen. Het was wel magischer de beesten zo in de vrije natuur te zien dan langs de kant van de weg. En zoals wij ons al meerdere keren verbaasd hebben over het gebrek aan vrees bij mensen om dichterbij te komen, was het nu ook weer opmerkelijk hoe ver een ranger afstand houdt van wildlife.
Het werd nog magischer toen we een kudde elks vanop afstand zagen. Om het met de woorden van Don te zeggen, beesten kijken niet lang naar mensen om uit te maken of we gevaar zijn, die lopen gewoon weg. Wat ze ook deden. Het mannetje maakte hele schelle geluiden, daar is het nu de tijd van het jaar voor, de paartijd.
Don had het tijdens zijn praatjes vaak over zijn lange staat van dienst. Niet om op te scheppen, gewoon om het contrast tussen pakweg 1961 en nu aan te tonen. Het was zijn zestigste jaar bij de National Park Service, hij is van Maryland en kiest ervoor in het seizoen in yellowstone te werken. Hij is ook aardrijkskundeleraar geweest. We waren al aan het tellen hoe oud hij dan moest zijn, en kwamen dus minstens op 80 uit, hoewel je het niet zou zeggen. We besloten het hem te vragen, maar niet in groep, als we de kans hadden. Hij had veel wijsheden, zoals "als je in nationale parken of staatsparken bent, wandel de trails, het geeft je een veel beter idee waarom het een beschermd gebied is", of "door deze hikes te doen nemen jullie iets mee naar huis wat je in geen enkele gift shop hier kan kopen en wat veel waardevoller is: mooie herinneringen".
Het laatste stuk bracht ons naar mudpots, waar we even van de trail zijn afgeweken om hem van dicht te zien. Don vertelde gruwelverhalen over mensen die het gevaar niet inschatten van de dunne korst die er soms is rond geisers, er dus invallen en levend gekookt worden. Of in de canyon vallen. Verrassend was net dat het voornamelijk parkpersoneel is dat ongelukken voorheeft. Waarschijnlijk omdat zij denken te weten wat ze doen. En laat dat net nu zijn wat we met Don ook deden, van het pad afwijken :). Het was een berekend risico, er waren bizonsporen. En als het een bizon kan houden, dan ons zeker.Rond half een waren we terug aan de start. We hadden Don nog even alleen en dus vroeg ik zijn leeftijd. Hij was 86, wordt volgende maand 87. Dit is zijn laatste zomer in Yellowstone, in oktober keert hij voorgoed terug naar Maryland. Daar zou hij nog wel iets vinden om zich bezig te houden tot hij naar het "mooiste National park, hierboven" werd geroepen. Zo mooi omschreven weeral. Hoe hij het omschreef leek het hem wat te doen, logisch, ook al leek dat eerst niet zo. Hij was dankbaar voor zijn goed leven dat hij heeft gehad, en die rust straalde hij ook uit. Opmerkelijke man, blij met hem deze tocht te hebben gedaan. We wensten hem het allerbeste en bedankten hem voor de tocht. Dit was weer zo'n ontmoeting die even aan je ribben blijft plakken.
Terug naar de drukte. Inkopen gedaan in Canyon, gepicknickt op weg naar Grand Prismatic Spring. De parking van GPS beloofde al niet veel goeds, auto's stonden al in de berm van ver. Wij besloten door te rijden tot de parking zelf, daar was het even file, maar vonden we uiteindelijk toch snel een parkeerplaats. De bussen Japanners waren niet bij te houden. Wat een overrompeling, wat een contrast met vanmorgen... De spring zelf was indrukwekkend en moet je gezien hebben, maar die massa is verschrikkelijk. Japanners die je in de rug duwen, al lopend foto's nemen omdat ze op tijd terug in de bus moeten zijn, het neemt veel van de magie van de plaats weg. Echt spijtig. We zijn erna nog gestopt aan de Black Pools, waar geen bussen waren toegelaten, daar was het ook druk, maar toch was dat een verademing en ook heel mooi.
Vanavond aten we weer stijlvol in het Lake Hotel restaurant. het was weer heel lekker, David nam terug de zalm en ik de kip. We zouden eerst geen dessert nemen, maar namen toch opnieuw de moelleux, die was overheerlijk.
Yellowstone is voor ons - en dat is gelukkig door de hikes - meer dan het park van de geisers. Ik ben heel blij dat we dat aspect van het park ook hebben gezien, anders zou ik minder positief geweest zijn. Zoals alle rangers het zegden, "behoor tot die 1% van de bezoekers die verder gaat dan de parkings, beton, boardwalks en gift shops, en dan zie je het echte Yellowstone".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten