Eerst ontbijten. Het was lekker, maar we hebben al beter gehad.
Van het hotel naar het park was het een uur rijden. De weg naar Estes Park was ontzettend druk, het was bijna file rijden tot in het stadje. Daardoor kwamen we later dan gepland aan in Rocky Mountain NP, om half elf waren we in het visitor center. Daar vroegen we uitleg over onze hike, een 10 mijl tochtje (heen en terug) naar Sky Pond, een bergmeer. Het leek ons een leuke trail, omdat je het laatste stuk wat moest rotsklimmen. De vrouw vond dat een goed idee, maar maande ons aan onmiddellijk te gaan, omdat de parkings snel vol zitten rond Bear Lake. En dat was ook zo, toen we op weg waren werden we via informatieborden verwittigd dat alle parkings volzet waren, en terug moesten keren na drie uur vanmiddag. Tja, dat gaat niet hè :), dus reden we toch naar de parking waar een shuttlebus vertrok. Die stond ook barstensvol, maar we konden even erbuiten veilig in de berm parkeren.
De busrit duurde geen 10 minuten. Om half twaalf begonnen we aan onze tocht. We waren niet alleen op dit pad, nog nooit hebben we met zoveel mensen tegelijk een pad afgelopen. Een voordeel, beren zou je hier niet zo snel tegenkomen.
Op 200 meter van de parking was er hilariteit omwille van een wel erg fotogeniek eekhoorntje. Het had een gedroogde champignon vast, en zat daar schattig aan te knabbelen. Ondertussen liet het zich gewillig van alle kanten fotograferen, wat wij ook deden. Het liet tot twee keer toe de champignon vallen, maar nam het graag terug aan als ik het teruggaf.
Al snel op de tocht werd duidelijk dat we een vijftal jongens/studenten nog meer gingen tegenkomen op onze tocht. Ze vonden zichzelf interessanter dan het landschap, en lieten zich door elkaar uitgebreid in bloot bovenlijf fotograferen. Door deze lange fotosessies kwamen we hen steeds terug tegen, want eigenlijk liepen ze sneller, als ze maar niet zoveel zouden pauzeren... Het was een beetje degoutant, en dat vonden wij niet alleen.
Soit, terug naar de natuur. Halverwege het pad was er file. Er bleek een kudde elks te zijn, een mannetje, vrouwtjes en kleintjes. De kleintjes en vrouwtjes zaten aan de ene kant van het pad, het mannetje aan de andere kant. Dat was dus niet zo ideaal. We kwamen er heel dicht bij, sommigen te dicht, maar het was machtig om te zien.
De weg naar het meer was behoorlijk pittig, het steeg bijna constant, en de laatste 2 kilometer nog een beetje extra. Het laatste stuk was effectief klimmen, op soms gladde rotsen, omdat er een watervalletje langs liep. O ja, ik had nog niet gezegd dat David zijn wandelsokken vergeten was zodat hij met zijn sportschoenen omhoog moest. Dit was van alle trails misschien wel de lastigste om op sportschoenen te doen. Maar het moet gezegd, hij heeft zich niet zwaar versukkeld :).
De klim was de moeite waard, het meertje was prachtig. Er waren ook nog gletsjers zichtbaar, waar twee ontzettend die hard skiërs nog van afgeskied zijn blijkbaar. We zagen hen op de weg naar beneden.
Om half vijf waren we terug aan de start. We konden onmiddellijk de shuttlebus terug nemen. De chauffeur was heel vrolijk, hij moest twee keer remmen voor kalkoenen die de weg overstaken, en we kwamen terecht in wat hij een "moose-jam" noemde. Een file omdat iedereen een moose heeft gezien en wil fotograferen. Hij reed wat trager om ons ook het zicht te gunnen. Het was nogmaals een mooie wandeling, met volgende statistieken:
- afstand: 10 mijl (16 km)
- aantal stappen: 22491
- aantal hoogtemeters: 507
Voor het avondeten schoven we bij aan de bar van Chili's. We namen beiden een margerita, David met mango, ik met aardbei. Wat een kuipen waren dat, en omdat we grote honger hadden kwamen die ook goed aan :). Daarna nam David de steak, ik de zalm. Erg lekker, en omdat David zijn steak eerder medium was dan medium rare (en David niet wilde dat ze een nieuwe zouden bakken en deze zouden weggooien, ook al gaven ze er niet om) kreeg hij de wijn voor niets. Opnieuw geen klagen bij Chili's!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten