Rustig ontbeten op de kamer. Het uitchecken verliep net zoals het inchecken: met een norse dame, ook al was het een andere. De Virginian Lodge gaat echt geen goeie review krijgen van ons, als je door de 150$ vraagt zou je toch de trots moeten hebben je hotelkamers zo om de 10 jaar wat te renoveren. Hier was de tijd sinds 1965 blijven stil staan. Het was net ja, maar daarmee is alles gezegd.
We konden rustig de weg op richting Idaho Falls. Dat was maar 150km, dus om 12u30 waren we er al. De weg begon mooi over de Teton pass, maar het landschap werd al gauw weer dorder erna. De Falls van Idaho zijn iets kunstmatigs, dat leek ook al zo op de foto's. Maar er is wel een parkje bij aangelegd, waar we hebben geluncht. Er zat een eekhoorn verstopt in de vuilnisbak, die er even uitkwam als je er wat ingooide, maar hij sprong snel terug als je ervan wegliep. Grappig :).
Ondertussen hadden we ook al ingecheckt in het hotel, de best western plus Cottontree inn. Het hele hotel is recent gerenoveerd, en dat is duidelijk te merken. Dit is eindelijk nog eens een hele mooie kamer aan een deftige prijs.
Eigenlijk stond Craters of the moon NM maar op het programma voor morgen, maar omdat Idaho Falls wat tegenviel hebben we dat deze middag al gedaan. Dan moeten we morgen minder lang in de auto zitten naar Salt Lake City. We kwamen om 15u aan, net op tijd voor de ranger talk. Dit keer was het een knappe ranger :). Hij vertelde over hoe de stenen zijn gevormd. Door de uitbarsting wordt lava de lucht ingestuurd, die al is afgekoeld nog voor die op de grond valt. Door de manier waarop die in de lucht tuimelt verschillen de rotsformaties. We stonden net zoals in Yellowstone op vulkaangrond, die om de 2000 jaar uitbarst. En de laatste uitbarsting was net 2000 jaar geleden... Het kan ook nog 1000 jaar duren voor de volgende uitbarsting, maar het kan ook morgen. De ranger hoopte alvast op morgen, begrijpelijk, zoveel leek er ons niet te beleven in dit National Monument :).
In het domein is er een loop van 7 mijl, die je langs 7 stops brengt. We hebben ze allemaal gedaan. De leukste was Inferno Cone, een korte klim op een lavaberg. Bovenop werd je bijna weggeblazen, maar je had een mooi 360° zicht op de omgeving. En die is zeker speciaal, je lijkt echt op een maanlandschap te staan. Daarna was er nog snow cone, een krater waar constant sneeuw in staat, maar spijtig genoeg was die trail gesloten. Dan maar de spattered cones gedaan als alternatief, die waren net ernaast, en het was maar een trail van 98 meter :).
Bij de laatste stop kon je nog in een grot wandelen, maar daar had je een permit voor nodig. Zo onmisbaar vonden we dat nu ook weer niet, dus hebben we het niet gedaan.
Op 18u waren we terug in Idaho Falls. Vanavond hebben we gegeten in Olive Garden, een keten met Italiaanse gerechten. Wel veramerikaanst, zo'n berg eten kreeg ik niet weggewerkt, David nog net wel :). Bij je hoofdgerecht kreeg je sowieso al soep of salade, en dan namen wij nog risottoballetjes als appetizer. In de soep kon je je lepel recht zetten, dus na de voorgerechten had ik eigenlijk al genoeg. Dan moest er nog de "Tour of Italy" komen, drie gerechten op 1 bord. Het was een grote Tour :). David nam de Noord-Italiaanse Tour, maar die was al even copieus...We kregen ook nog wat brood mee naar huis, als we hadden gewild hadden we nog soep en de restjes ook meegekregen.
Op de parking parkeerde er net een Mustang Shelby naast ons. We riepen beiden spontaan "cool car" naar de eigenaar, die dat wel gewoon was denk ik :). Hij was echt cool!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten