Zondag 22 mei: Soldotna

Een gesplitste ochtend vandaag. Na het ontbijt ging ik fietsen, David ging terug naar zijn walhalla in de stad: Sportsman's. Hij kocht er wat schietschijven (alles is beter dan de schrijfster van dit blog ;)), en iets om geweren mee te kuisen (geen idee, maar t ziet er professioneel uit). 

Mijn fietstocht was leuk, afgezien van een 5km was er steeds een apart fietspad, ver van de hoofdbaan af. Want die 5km was even verstand op nul, met enkel een fietspad op eigenlijk de pechstrook en zwaar vervoer dat je aan 90km/u voorbijraast. Die weg ga ik morgen vermijden. De route ging naar Kenai, verder ook niet echt een interessant stadje, maar wel met een vliegveld. Daarna ging het terug naar Soldotna, met wat hellingetjes. Exact 2 uur later was ik terug aan het hotel. 

Veilige fietspaden

Kenai airport

Niet gecrasht ;)

Na de lunch op de kamer gingen we rijden, op weg naar Happy Valley. Dat klonk interessant van naam, en leek aan een inham te liggen van de oceaan, en was een uur rijden. Er was niet zoveel om te wandelen onderweg en ook al niet in Soldotna, dus was dit het alternatief. De weg ernaartoe was "gewoon", niet veel te melden. We stopten bij Ninilchik, het eerste echte dorp op de weg. Het oude dorp was erg ruig, triest en half verlaten. En het lag aan wat volgens David "Het lelijkste strand dat hij ooit gezien heeft"-strand. De bergrug erachter maakt veel goed, maar verder was het leeg. 

Ninilchik

Verderop op de hoofdweg was een koffiezaakje, The Buzz. De man was erg vriendelijk en vroeg ons wat onze plannen waren. Toen we meldden dat dat Happy Valley was, zei hij ons dat daar geen klap te beleven viel. Daar konden we ons wel iets bij voorstellen. De zee hadden we nu al gezien, op zich was de rit al geslaagd. Hij raadde ons aan, als we dan toch geen plannen hadden, dat we dan beter de Oil Well Road konden doen. Daar was kans op beren, en op elanden met jongen. Hij vertelde dat de jongen elk moment geboren zijn, en dat ze nog schattig wankel op hun poten staan. Dan deden we dat maar. De weg was de moeite, en net toen we terug op de hoofdweg waren, zagen we dan toch waar we het voor deden: een eland met wankel jong. Erg schattig inderdaad. De foto's trekken op niets, maar ik vermoed dat we nog genoeg elanden gaan zien op de weg.

Oil Well Road

Vandaar reden we terug naar Soldotna, een dik uurtje. Omdat David nog niet veel bewogen had en graag wilde wandelen, keerden we terug naar het Kenai Wildlife Refuge. Daar was een trail die we gisteren niet hadden gewandeld, van 3,2km. Het visitor center was net gesloten, maar Bill, de vrijwilliger van dienst, zag ons aan het begin van de trail staan en wilde ons - zeker nadat hij wist dat we van België waren - ons nog even rondleiden in een verplaatste cabin en gaf ons een korte geschiedenis van het refuge. Echt vriendelijk, en nog interessant ook. Om 17u17 vertrokken we voor de wandeling, mooi pad, en fijn dat we toch een uurtje hebben kunnen wandelen.

Het avondeten is sober, zelfgemaakte mozarella met tomaatbroodjes en een glas wijn. Nu, als het van David afhing, dan was daar een cheeseburger, bacon beans en mayonnaise-aardappelsalade bijgekomen. Hij had honger, en dan is blijkbaar alles goed ;). Beetje goedmaken ook van de droge zalm van gisteren ;). Want hoewel de eigenaar dus wild was van zijn eigen restaurant, memorabel was het niet (of memorabel duur, dat wel). We kunnen verder niet klagen van hem, hij heeft er alles aan gedaan David nog op een vistocht te krijgen vandaag, maar om 7u aan een boot staan voor een hele dag vissen was voor David van het goede teveel. 

Morgen verlaten we Soldotna, en gaan we naar Talkeetna. Dat lijkt op elkaar, maar ligt 5 uur rijden van elkaar ;). Ik ga morgenvroeg nog het maximale uit mijn fiets halen en nog even een tochtje doen voordat ik hem moet inleveren. We denken rond 10u te kunnen vertrekken.