Vrijdag 20 mei: Seward

Vandaag was een geslaagde wandeldag met: een poging tot wandeling tot aan de gletsjer, de kortste wandeling ooit (nog een geluk dat we onze wandelschoenen toch al aanhadden), en een wandeling van anderhalf uur waarbij we het eindpunt evenmin gehaald hebben, al was dat nooit het doel. En toch was het geslaagd, het waarom volgt ;).

De ochtend begon - na opnieuw 12 uur slaap - met gehaald ontbijt bij de drive through zaak waar we gisteren koffie en smoothie haalden. Het is ongelooflijk wat ze in zo'n klein kotje nog allemaal kunnen bereiden, maar dus ook een omelet met kaas en een breakfast burrito, toch ook nog een smoothie en een koffie. David zei dat het er druk was, fijn om te horen. 

De weg naar Exit Glacier

Om 9u50 begonnen we aan onze wandeling bij exit glacier. Het eerste stuk was goed te doen, waarna al snel de keuze gemaakt moest worden voor de Harding Icefield trail. Dat is een trail van 8.2 mijl, waarbij elke mijl 300 hoogtemeters moeten worden overwonnen. Daar wilden we zien hoever we zouden geraken gezien de sneeuw, en laten we wel zijn: dat was niet ver. Het pad begon al snel ruig te worden, met dikke ijspakken waar je nog steeds diep in kon zakken. Dat zag ik niet zo zitten, ondanks de peptalk van David als "Het is echt niet ver meer tot het uitzicht" (jawel hoor ;)), of "Het is goed te doen" (Hmmm... ;)). Hoewel het weer bewolkt en koud begonnen was, was het hier ook stralende zon geworden, ook al iets waar we niet op voorzien en gekleed waren. Terug dus, naar het populairdere Exit Glacier trail, die ons ook een mooi zicht zou geven op de gletsjer. 

Exit Glacier

Dat was zeker zo, maar nog verrassender was dat we daar opnieuw Mark en Leslie tegenkwamen, het koppel van gisteren van de boottoer. Dat was erg leuk, we praatten wat bij over de fantastische ervaring gisteren, ook zij waren nog aan het nagenieten. Mark liet ons het filmpje zien dat hij had gefilmd van de orka's die onder onze boot doorgingen. Machtig om opnieuw te zien. Hij beloofde het door te sturen naar David. Daarna ging het terug wat over politiek, lastig thema toch hier. Maar hij is wel een voorbeeld van iemand die er erg ruig en onwrikbaar Republikeins uitziet, maar eigenlijk best gematigde ideeën had en wiet rookt (ook gisteren op de boot, waar hij op aangesproken werd door Abby, ook al ontkende hij. Gezien de orka's afvielen als verdachten, schoot er niet veel over als er ineens vol op het water de hele boot naar wiet ruikt ;)). Maar goed, na 2u30 en 5,35km kwamen we terug aan bij de auto. Ook al is de poging mislukt, de exit glacier hike was best een mooie troostprijs. 

Op naar een volgende wandeling, maar eerst middageten halen in de supermarkt, en dan kijken wat we zouden doen. De keuze viel op de Iditarod trail, een trail die we tegenkwamen langs de grote weg. Rond deze trail waren er ook nog restanten van onderhouden langlauftrails die nu goed aan het smelten waren, maar nog steeds vol sneeuw lagen. Deze trail werd dus de kortste ooit, en wel hierom: al snel na de start zagen we overal berenhaar in het ijs, wat op zich nog interessant was. Iets verderop zagen we verse berensporen (ik vond ze in de goede richting, van ons weg, maar David was er minder enthousiast over), gevolgd door 2 plaatsen in de sneeuw waar oranje restanten van bear spray in de sneeuw te zien waren. Dat was voor David het moment om de hike af te blazen. We moesten er even over reflecteren, omdat ik hier niet echt het gevaar zag (ik heb dat niet zo met beren, maar dat is dan misschien erg naïef), maar wel vanochtend (daar schatte ik de kans op gebroken of verwrongen ledematen hoger in dan David). Hier stonden we dus wat sneller terug bij de auto: na 20 minuten, goed voor 0,87km ;).

Herkansing dan maar om toch wat kilometers in de benen te hebben, en die vonden we bij toeval bij de lost lake trail. Deze trail was erg mooi en redelijk begaanbaar. De volledige lengte (13,8 mijl) zat er niet in, maar we wilden wel tot de waterval geraken waar mensen aangaven in het logboek dat ze er een uur over deden heen en terug. Dat deden wij ook, al wilde David daar ook voorbij. Je kon die oversteken, maar dat was voor mij te ruig, je moest het ook nog terug, en het was me niet duidelijk wat er na dat oversteekpunt zou komen. Terug dus! Om aan de waterval te geraken moest je de "summer trail" nemen, maar onze nieuwsgierigheid was wel gewekt voor wat dan de "winter trail" moest zijn. Eigenlijk net hetzelfde, maar dan zonder de waterval en drassiger ;). Na anderhalf uur waren we terug aan de auto, 4,51km gewandeld. 

Winter trail

Hierna was het gedaan met wandelen, terug naar Seward, voor de start van het mermaid festival. Dat begon vandaag met een marktje met allemaal handwerken en dergelijke. We kochten er een mooi zeepje met een berenlandschap in verwerkt, en een zeep in de kleuren van de Oekraïense vlag. De volledige opbrengsten hiervan gaan naar Artsen Zonder Grenzen in Oekraïne. We praatten nog wat met de vriendelijke vrouw over de oorlog zelf. Ze zit in een groep op Facebook met zeepmakers wereldwijd, en houdt zo contact met een vrouw in Odessa, die nu moet schuilen voor de bommen. De rest van de markt was wat triest, weinig volk en weinig kraampjes voor de oppervlakte...

Cocktailtijd dan maar, die vonden we bij Ray's. De cocktails waren straf, geen slechte eigenschap, maar zoals alles hier duur. Je kon hier ook eten, maar ook dat was erg duur. Op zoek naar iets anders, maar hoezeer we ook probeerden, we kwamen opnieuw uit bij Lone Chicerone van de eerste avond. Waarom naar iets anders gaan als het goed was ;)? 

Vandaag is de eerste dag dat we het later maken dan 20u30. Het is hier ook lastig om in een ritme te komen, het is hoop en al 5 uur donker 's nachts. Het is apart niet bezig te moeten zijn met hoe laat het donker wordt, je kan zelfs om 20u nog aan een wandeling beginnen en nog voor het donker terug thuis zijn. Dat moet hier echt deprimerend zijn in de winter, als het omgekeerd is... In Fairbanks wordt dat zelfs maar 4 uur, daar gaan we al helemaal geen donker zien.