Rustige dag vandaag, gestart met opnieuw een ochtenddouche buiten (ik ga de koude nog gaan appreciëren) en eieren als ontbijt. We hebben beiden teveel spaghetti gegeten gisteren, waardoor David zich voornam "koolhydraatarm" te eten vandaag. Nu vrees ik dat zijn fantastische voornemen er na 3 uur al aan was voor de moeite, tenzij de koffiezaak waar we stopten voor koffie koolhydraatarme bagels verkocht ;). We hebben het deze vakantie al lachend een aantal keer gezegd, maar als hij hier permanent zou wonen, weegt hij 3 maanden later 10 kg meer. Niet dat ik er wat van mag zeggen (of toch niet lang), want ik krijg dan steeds een antwoord in de trant van "Zeg, ik heb wel koolhydraten nodig he". Prima, ik ook, maar ik maak dan ook geen voornemens, al zeker niet hier :D.
Na een uur of 2 rijden stonden we in Fairbanks. De gedachte na een week in de tweede grootste stad van Alaska aan te komen klonk als een welkome afwisseling van alle kleinere stadjes tussen hier en Anchorage. Alleen: er is niet veel competitie voor de tweede grootste stad, want Fairbanks is ontgoochelend klein. Het heeft wel alles qua winkelketens, zodat een uitstapje naar de Walmart nog het spannendste was in de stad dat we konden doen. Niet dat we niet geprobeerd hebben: we gingen na een bezoek aan de Alaska pipeline (dadelijk meer) en een sleehondenkennel (ook dadelijk meer) eerst zelfs richting downtown net nadat we waren ingecheckt in het hotel voor de komende 3 nachten (Candlewood suites). Daar was een fudgezaak, de "Fudge Pot". Alleen was de zaak gesloten, en was er buiten een schilder bezig met blauwwitte vierkantjes te verven. Hij was érg trots op zijn werk, volgens hem 17 uur werken (aan 45 dollar per uur), dat heeft hem 3 dagen gekost. We hadden geluk, hij was net klaar en wilde zijn trots delen met ons. De trots was eenzijdig: het was écht prutswerk (al zeker voor 45 dollar per uur), geen enkel vierkantje was binnen de lijntjes gebleven. We moesten beiden enorm op onze lip bijten om niet in lachen uit te barsten. Het zal wel allemaal niet zo nauw steken hier en hij heeft het op zijn minst geprobeerd. De rest van downtown was triest: veel permanent gesloten zaken, een dichtgetimmerd hotel, lelijke zielloze grotere gebouwen, en dan nog wat oudere even trieste laagbouw. De 2 hoofdstraten zijn misschien 200 meter met iets van leven, daarna is het over.
Terug naar vanmiddag. We hadden tijd over door de korte rit, dus reden we wat rond Fairbanks verder. De Dalton Highway (de weg naar het hoge noorden) leek al snel veel te lang om een zinvol deel van af te rijden, dus kozen we voor de Elliot Highway. Ook die was te lang, maar daar was een recreation area die misschien wel leuk was. Dat was het niet, een camping waarbij iedereen op quads rondreed, muziek aan het maken was en luid aan het doen was. Weg van daar. Bij toeval passeerden we langs de Trans-Alaska pipeline, waar de pijplijn even boven de grond komt om er een viewpoint van te maken voor de mensen. Ik ga niet ontkennen dat dit een staaltje ingenieuze techniek is, maar het is toch apart hier een "viewpoint" van te maken.
De Chena Hot Springs Road dan maar. Ook die was voor vandaag te lang om af te rijden (niet zo'n succesvolle rijdag vandaag ;)), maar op de weg zou een privaat uitgebate sleehondenkennel (Just short of magic) zijn volgens de Lonely Planet. Tegen 13u hadden we die gevonden. De vrouw, Eleanor, was erg vriendelijk en wilde ons graag een rondleiding geven aan 40$ per persoon. Ze wist zelf niet dat ze nog in de Lonely Planet stond, en las het stukje over haar zaak met de nodige dosis zelfrelativering. Ze vond het trouwens ok dat we dat geld cash morgen komen binnensteken, want zoveel hadden we niet op zak. Dat leek veel, maar als ze later vertelde hoeveel haar 18 honden op een dag verzetten qua vlees, gunnen we het haar van harte. En we kregen ook een ijsje op het eind :). Het was wel apart, ze had "nu" zin in de rondleiding, en deed die dan ook liever nu dan morgen op afspraak. Heel goed, wij hadden toch geen andere plannen. Ze had ook enorm veel te vertellen, over haar honden natuurlijk, die nu in zomerpauze zijn en geen karren trekken. Verder nog van weetjes:
- De dieren zijn genetisch voorgeprogrammeerd om dingen te trekken, dat is geen opgave voor hen en wordt hen ook niet aangeleerd, enkel geperfectioneerd. Dat is wat ze graag doen en waar ze goed in zijn.
- Haar dieren eten 1 pond vlees per dier per dag in de winter. In de zomer minder, omdat ze minder bewegen.
- We kregen een kijkje in haar vriezers, dat was ongelooflijk om zien, pakken van 25kg vlees waarvan een soort soep van wordt gemaakt.
- De rondleiding in haar schuur, met 3 soorten sleeën, werd opgevrolijkt door een muisje dat mee op het dak liep. Het was een vaste gast, die er mocht schuilen van haar, maar niet in de schuur mocht eten :).
- Hun fluffy staart heeft ook een nuttige functie: in koude slaan ze die rond hun kop als een soort sjaal als ze slapen.
Deze honden waren superlief, de ene al wat enthousiaster dan de andere, maar we hebben dan toch Alaskaanse husky's kunnen aaien :)! Mijn favoriet was Bob Barker, een ontzettend lieve hond die gewoon tegen je aan wil leunen en zoveel mogelijk contact wil. Hij zat wel gigantisch in de rui, het haar viel er met hele plukken uit. Net zoals de andere honden trouwens, het is niet het moment deze honden binnen te laten...
Eleanor had ook weer een interessant levensverhaal: 20 jaar geleden verhuisd van Vermont naar Alaska, 4 jaar in een yurt zonder stromend water en elektriciteit gewoond. Die stond er nog en konden we ook even binnen bekijken. Verder was de kennel vroeger groter en waren er meer "mushers", maar door de coronaperiode heeft ze beslist te downsizen, het alleen verder te doen en meer tijd voor haarzelf te nemen. Respect voor wat ze doet, het is van september tot maart sowieso doordraaien, met constante focus op de honden.
Na een kleine 2 uur namen we afscheid met nog het ijsje dus, wat een leuke en informatieve tour. Zoveel interessanter dan die in Denali NP.
Onderweg, in een triangel volgens Eleanor, konden we nog stoppen in "North Pole", waar de lantaarnen in kerstversiering zijn, en het stadhuis had een kerstslee en bijpassende versiering. Leuk, je kan er dus kaartjes laten versturen die dan afgestempeld zijn in de Noordpool. Al is het niet erg groot.
De avond verliep zoals vermeld hierboven, bij gebrek aan valabele opties voor het avondeten zijn we gezondere opties gaan halen bij de Walmart. We zien wel de komende dagen, maar het ziet er niet naar uit dat hier ineens een gezonde optie zal opduiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten