Donderdag 26 mei: Nenana (Denali NP)

Even met de foto's van vanochtend beginnen:

Opstaan en naar het toilet gaan: alvast de eerste uitdagingen van de dag ;)

Ranger led hike met Candace

De ochtend begon op zich rustig, we moesten pas om 10u bij het visitor center zijn voor de ranger led hike met Candace. Die zou 2 uur doen over 2 mijl. Op zich geen moordend tempo, en het moet achteraf gezien nog korter zijn geweest. Candace had op zich een erg interessant levensverhaal: ze heeft een jaar gefietst met haar vriend, eerst naar Mexico, dan richting Alaska. Ze is pas sinds een klein jaar ranger in het park, en die taak neemt ze erg serieus. Dit was eigenlijk eerder een uitleg waarbij je toevallig wandelt dan een wandeling met een ranger. Maar wat ze vertelde was op zich wel interessant. Over "aanpassingen" aan de natuur, door zowel mens, dier als plant. Fascinerend hoe eekhoorns een heel gangenstelsel met eten aanleggen voor de winter, in de winter ondergronds overleven doordat de sneeuw hun gangenstelsel isoleert. Interessant hoe elanden nu liefst tegen het visitor center blijven, omdat de kalfjes zo beschermd worden door mensen en passage van de beren. En hoe er uiteindelijk "slechts" 350 grizzly-beren zijn voor de miljoenen acres NP, en dat zij zich het liefst in toendra-gebieden ophouden. Hoewel de kans nooit onbestaand is, kunnen we met enige risico-inschatting het risico nemen dat we er niet noodzakelijk eentje zullen tegenkomen. De teller elanden, bald eagles en ander wildlife tikt aan, maar beren willen we graag op 0 houden.

Candace interageerde ook graag met haar publiek, wat op zich dan ook weer onderling tot interessante gesprekken kon leiden. Tenminste, voor wie ervoor openstond. Zo sprak ik met een vrouw die hier vrijwilliger is voor de zomer, David met een gepensioneerde piloot van United.  

Iets minder dan 2 uur later waren we terug bij het visitor center. Niet echt met het gevoel gewandeld te hebben, maar op zich was het een fijne ochtend. Candace zette ons nog op weg voor een demonstratie van de sleehonden in het park, die startte om 14u  en was via een korte rit met de shuttlebus te bereiken. Tijd zat, het was slechts 12u. 

Anderhalf uur later namen we de shuttlebus richting de demonstratie, iets wat achteraf gezien niet de moeite was. In de bus werden we al warm gemaakt dat we mochten knuffelen met de honden, maar enkel als ze daar zelf voor open stonden. Dat laatste was een belangrijk detail: dat waren ze namelijk niet ;). Ze lagen elk in hun hok te maffen, met weinig zin in menselijke interactie. Daar stonden we dan, bijna 3 bussen vol mensen die honden wilden aaien... ;).

De demonstratie viel ook licht tegen, het toertje was erg kort, al leek dat volgens het enthousiasme van Damian, de verteller van dienst, een halve calvarietocht. Toen we terug met de bussen richting het visitor center werden gebracht realiseerden we ons dat dit voor de gemiddelde bezoeker net wel een geslaagde dag was. Wij wilden gewoon bewegen in het park, en dat is er niet van gekomen. 

Na deze excursie gingen we Subway-broodjes eten in het dorp buiten het park, om erna de Stampede road en trail te gaan bekijken. Bekend omwille van het boek en de film "into the wild", en toch een illustere en moeilijke trail. Hij ligt ook net buiten het park. De eerste 8 mijl kon je met de auto doen, daarna begon de trail te voet. Die lag nog behoorlijk in de sneeuw. We besloten er toch aan te beginnen om het prachtige landschap verder op te nemen. Het was er verder ook volledig verlaten, dat had ik niet verwacht. We kwamen enkel nog karibu's tegen, die eigenlijk het liefst op de weg stonden, maar dat wilden wij ook, dus gingen zij even galant uit de kant, lieten ons door, en namen dan hun plaats terug in. Nette dieren :). 

Voor morgen moeten we nog beslissen of we verder op deze trail willen wandelen, want de uitzichten en totale stilte was overweldigend, of dat we terugkeren naar Denali om daar een hike te doen. Maar wandelen zullen we!

Tegen 17u reden we terug naar de cabin, met eerst een stop bij de supermarkt voor een lekkere biefstuk, wat zoete aardappelen en een slaatje, voor een tweede dag zelf koken. Het is net fijn geen half uur te moeten rijden op zoek naar iets om te eten, want in dit stuk is er sowieso niet veel om te doen. 

Ondertussen is het 23u, het is hier nog klaarder dan de afgelopen dagen. Vannacht is het niet donker geworden, dat zal zeker niet veranderen de komende dagen.