Na een laatste ontbijt (eieren met hash browns en toast) met uitzicht op het meer namen we afscheid van eigenlijk de hele familie: vader, moeder, grootmoeder en dochter, én de honden. Zo gek dat onze eerste indruk totaal niet was wat het uiteindelijk is geworden: een erg persoonlijk verblijf, een A-uitzicht, comfort food (je mag hier niet op een calorie meer of minder kijken) en een volledig zen-gevoel... We gaan de schuin lopende kamer nog missen (vanuit de badkamer zag je de kamer links naar beneden afbuigen, zelfs bloednuchter ;)).
Om 10u waren we op de baan. Onderweg nog gestopt aan het visitor center van Wrangell - St. Elias NP. Het is het grootste national park van de VS, maar eigenlijk kan je er niet zo bijster veel IN doen. De twee wegen die je in het park leiden zijn dirt roads, met enkel een weg en geen trails. Natuurlijk kan je er ook over vliegen, maar dat had David al gedaan bij Denali en is niet iets voor elke week :s. Bij het visitor center had je mooie verzichten op de bergen, en dat was het voor ons voor het grootste NP ;), verder naar Valdez!
Na een uur of 2 rijden kreeg ik microslaapjes, tijd om van plaats te wisselen in de auto. David nam het over voor het laatste uur, en van bergen in de verte reden we (ik in volle slaapstand nu, David gelukkig niet) dichter bij de bergen, terug naar het water, met onderweg mooie watervallen langs de weg. We fotograferen ze wel als we hier wegrijden trouwens ;).
Korte samenvatting van Valdez: klein, mooi haventje, en erg warm. Het hotel, de Best Western, is super gelegen, maar redelijk verouderd. Het eerste is belangrijker zeggen we dan ;).
Morgen gaat David vissen, hij moet om 6u30 bij de boot zijn voor een tocht van 5 uur. Gisteren hebben we nog online zijn vislicentie geregeld, dat ging gelukkig nog. Ik ga in die tijd fietsen, al kon zelfs de Garmin-routeplanner geen route verzinnen in dit gebied :s. De fietsverhuur is op 100 meter van het hotel, ik zie wel, alles is beter dan nog eens 2 uur in een sauna te fietsen (want ook hier is de fitness een sauna).
Voor het avondeten gingen we naar een foodtruck-Thai verder in de straat. Er was veel volk, je kon niet aan de food truck zelf zitten wegens allemaal bezet, en je moest een half uur wachten. Ach ja, dat wisten we toch maar na het betalen, dus geen weg terug ;). Een half uur later aten we het op aan de overkant, aan een picknicktafel op de pier. Het was niet veel soeps in onze currysoep (ik groene curry, David gele curry, met soepvleeskip). Echt lekker eten is toch gigantisch moeilijk deze reis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten