The Weather Channel had het niet verkeerd voor: vandaag was amper beter. Tijdens het ontbijt stond het kanaal op, en daar wisten ze te melden dat het slechte weer dat ook “The Carolinas” treft, uitlopers zijn van Harvey. Toen we dat hoorden, wisten we dat er weinig verbetering in zou zitten vandaag…
We stonden op met een plensbui, en verlieten Blowing Rock en de charmante Inn eveneens in plensbuien en mist. Na een mijl of 15 op de Blue Ridge Parkway, volledig in de mist en pletsende regen, besloten we ervan af te gaan. Dit had geen zin, je zag geen klop, elk uitkijkpunt zat in een dikke mist verheven en wandelen was al helemaal geen optie. Jammer, maar het is niet anders. Het is op zich wel opmerkelijk, 2 dagen geleden zwommen we nog in een zwembad aan 32 graden, nu is het amper 10 graden geweest met momenten.
Vanaf Roanoke, 160 mijl verder, zouden we terug aansluiten op de Blue Ridge Parkway, voor de laatste 50 mijl naar Lynchburg. Door via de Interstate te gaan wonnen we minstens een uur, en door af te dalen werd ook de mist minder. De regen daarentegen was hetzelfde.
Dunkin’ David (de eerlijkheid gebiedt me Jurgen te vermelden als bron voor deze bijnaam ;)) had even geen zin in donuts vandaag, dan werd het maar de Subway in de plaats. Het belette hem niet wild te worden van elke reclame voor Dunkin’, maar telkens zei hij “Neenee, vandaag niet”.
Van zodra de Parkway terug in zicht kwam, werd het weer slechter en mistiger. Het leek ons niet gezind vandaag te kunnen wandelen. Hoewel we er echt aan toe waren, de hele dag in de auto zitten en zo geconcentreerd rijden, daar word je pas suf van. We zouden het toch proberen verderop.
De eerste stop was een visitor center net voorbij Roanoke, bij Explore Park. De man was ontzettend behulpzaam, en wou ons allerlei kaarten meegeven (ook al hadden we er al een paar). Toen hij hoorde dat we een stuk (hij moest eens weten hoe weinig ;)) van de Appalachian trail hadden afgelopen, kregen we ook daar onmiddellijk de volledige kaart van mee. Dat is leuk voor David om bij te houden ;). Hij heeft hem in de auto even bekeken en de eerste reactie was “amai, dat is lang”. Tja ;)… Toen de man verder hoorde dat we van België waren, kregen we er ook nog een sticker bovenop, van de Blue Ridge Parkway voor Virginia. Leuk ;).
Het weer was ondertussen iets verbeterd, dus beslisten we toch de gok te wagen en te wandelen, zij het kortere afstandjes, zodat we steeds terug konden naar de auto. De eerste was de elk run trail, 0,8 mijl, een 20-tal minuutjes stappen. Het pad was leuk gedaan, met om de 10 meter uitleg over hoe bossen ontstaan, en hoeveel wildlife er wel niet is (hoewel onze teller voor het spotten van wildlife spijtig genoeg laag blijft: een worm (maar wel een wreed dikke ;) en het achterste van een hert. Het zijn dingen die vorig jaar niet eens het reisverslag zouden hebben gehaald, maar andere streken, andere ijkpunten…).
De volgende trail was 1,6 mijl, de Fallingwater cascades trail. Die ging eerst bergaf, om aan een riviertje uit te komen, met als je goed keek een watervalletje, maar het stortende water is vooral in het voorjaar. Niet erg, het was verder een leuk pad om af te lopen. Halverwege het pad begon het te gieten, écht halverwege. We hadden uitgerekend dat we er 50 minuten over zouden doen, en het begon te regenen na 30 minuten. Eerst gieten, maar doordat we daarna terug in bos liepen, merkten we er gelukkig minder van. Na 45 minuten waren we terug aan de auto, klam, maar niet doorweekt. En blij dat we toch nog hebben kunnen bewegen vandaag…
Om 17u50 vertrokken we van de parking, naar Lynchburg. We besloten eerst te gaan eten, na lang overleg en heroverwegen werd het opnieuw de Olive Garden. Ik heb me deze keer laten gaan met de Tour of Italy, David nam de chicken alfredo. Calorierijke maaltijden, zo bleek achteraf, morgen doen we het beter ;).
Het hotel vandaag is de Acorn Hill Lodge and Spa, en zo ontzettend spijtig dat we hier zo laat zijn aangekomen (20u30). De man was uitermate vriendelijk bij het inchecken, en wou ons zelfs helpen met de bagage. De kamer, de executive suite, is weer ontzettend groot, en ons bed was versierd met rozenblaadjes. Daar stopte het niet, er stond cider in de frigo, en koekjes met wat fruit. In de badkamer lag tenslotte nog een “Mr & Mrs” handdoekje. Zo schattig allemaal, dit is de leukste verrassing tot nu toe. Dat zijn we ook even gaan zeggen aan de man, en dat vond hij zichtbaar leuk (hij had zelf het bed versierd zei hij).
Er was ook een speelruimte, waar een pooltafel bleek te staan. De man excuseerde zich voor de reconstructies die hij aan het doen was, maar het kon gebruikt worden. Meer moest dat niet zijn, de pooltafel was gratis, hij had blijkbaar eigenhandig een betalende pooltafel omgebouwd tot een gratis versie. Vernuftig gedaan om dat systeem te omzeilen ☺. De stand was 3 – 0 in mijn voordeel, maar dat doet er verder niet toe, al geef ik het graag mee natuurlijk ;).
Vanaf nu staan alleen nog ketenhotels op het programma, en na 3 niet-ketens op rij gaan we het toch een beetje missen, die persoonlijkere aanpak. Morgen moeten we minder kilometers malen, en hopelijk zit het weer eindelijk nog eens mee, zodat we langer kunnen wandelen.
O ja, eergisteren lag ik toch in een deuk met een uitspraak van David. Hij laat het plannen volledig aan mij over, en dat komt soms wel eens naar boven. Hoewel ik hem had gebrieft over dat we de Blue Ridge Parkway zouden afrijden, zei hij eergisteren, nadat we 40 mijl van de 481 mijl hadden afgereden: “Ja, maar die Blue Ridge Parkway, die heb ik nu wel gezien hoor, dat hoeft niet meer”. Tja, spijtig dat dit het thema zou zijn van de volgende dagen ☺. Ik steek hem deze uitspraak nu slechts een keer of 2 per dag door ;).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten