Vrijdag 8 september: Philadelphia (PA)

Vanochtend was het terug Starbucks-tijd: een bagel met cream cheese voor ons beiden.

Aan de hoek van het hotel is een stop voor de hop-on hop-off bussen, na wat twijfelen besloten we het toch te doen. Er was een live gids, Ernest zou ons door de stad loodsen. Als hij nog geen diagnose had gekregen, dan krijgt hij die nu van mij: verbale ADHD… De man stopte geen seconde, en toeterde halverwege de rit ook bijna rechtstreeks in Davids oor. “On your left, you see…, on your right, again, on your right,…”. Hij deed zijn best en was enthousiast, maar het was redelijk vermoeiend J.

Na een uur kregen we even een pauze, en besloten we om de Liberty Bell en de Independence hall te bezoeken. De Liberty Bell was gratis, Ernest was uitermate blij met de fooi die we hem gaven, dat hij ons graag de ingang van de Liberty Bell wou tonen. Hij was zo enthousiast voor ons dat er geen rij wachtenden stond. Wij dus ook, we konden effectief rechtstreeks door de security.

Voor Independence hall moesten we gratis kaarten ophalen bij het visitor center, wat we ook deden. Onze tour startte om 12u45, een 20-tal minuutjes wachten. Dat zat ook weer mee.

De vrouw van de NPS, haar naam heb ik niet kunnen aflezen, was de volgende test voor mijn sinussen (luide geluiden gonzen naar mijn gevoel door tot in mijn sinussen). Wat een klok van een stem, en vreselijk nasaal. Dan was Ernest nog een opwarmertje… Het zag er een braaf kind uit, daar niet van, maar die stem is een echt minpuntje ;).

Deze vrouw taterde 25 minuten door over de declaration of independence, en over de constitution. Ondertussen werden we naar de 2 ruimtes van de Independence hall geleid, waar beide documenten werden ondertekend.

Daarna bezochten we nog de West Wing (waar een kopie lag van de declaration of independence), en de kamers van congres en senaat. De senaat was beduidend mooier dan het congres. De vrouw die ons daar rondleidde, was een stuk aangenamer om naar te luisteren.

Na het bezoeken van alle historische gebouwen, stapten we terug de hop-on hop-off bus op. Curtis (Curtus officieel, blijkbaar omdat zijn vader een slecht geschrift had) was even enthousiast, maar ratelde gelukkig minder, dus besloten we gewoon de hele route uit te zitten en terug af te stappen aan de Liberty Bell.

We aten iets bij High Street on Market, een leuk zaakje met een ontzettend lekker zalmbroodje.

Vandaar liepen we terug naar het hotel, via Market Street. Onderweg kwamen we een dierenzaak tegen, waar ze huisdieren in de vitrine plaatsten voor adoptie. Er zat een ontzettend schattig hondje van 2 jaar in de uitstal, Trigger was de naam,  een mix van een chihahua en iets anders (hij was ook een pak groter) en het diertje leek redelijk gestresseerd. Dat bleek ook uit de uitleg die op het raam stond, Trigger was heel lief, maar had schrik van het glas en was niet zo tuk op kinderen. Dus is dit eigenlijk een vreselijke plaats voor het beestje, want net kinderen werden erdoor aangetrokken. En wij, David had het meegenomen als het niet over de oceaan was...

Aan het hotel passeerden we bij toeval een versmarkt, met allerlei eetgelegenheden. Daar keren we morgen naar terug voor de lunch, de keuze was overweldigend.

Voor het avondeten gingen we naar 13th street, waar een aantal leuke restaurantjes bleken te zijn toen we eerder op de avond op prospectie gingen. Op een straathoek zat een dakloze man, met een katje aan een leiband. Het katje was ook een dutske, maar het was mooi om zien hoe hij om dat beestje gaf, in al zijn triestigheid... We keerden nog terug om de man iets te geven. Al is het dweilen met de kraan open in Philadelphia, zoveel daklozen en sukkelaars. Ook een hele hoop psychiatrische gevallen, mensen die bij ons zouden opgenomen zijn, maar hier op straat belanden. Op zich vind ik dat de grote paradox van de VS, waar ze zelf zeggen dat je je droom kan waarmaken, maar als je pech hebt, kan je ontzettend laag vallen...

Om 17u waren de restaurants nog redelijk leeg, en leek het geen probleem. Dat was het 2,5u later wel, de eerste waar we probeerden (voor paella), moesten we 1u45 wachten op een tafeltje. Dus gingen we naar onze tweede keuze, Lolita, "modern Mexican cuisine". Ook hier waren geen tafels beschikbaar, maar aan de bar was wel plaats. Dan deden we dat maar, de hele straat was ongelooflijk druk, het zou elders niet beter zijn. De tweede keuze bleek een ongelooflijke meevaller! We namen als voorgerecht krackers met rauwe tonijn, en wasabi. De presentatie was zeer uitnodigend, en het was zalig. Daarna nam ik de enchillada's met kip (ah ja ;)), deze keer volgde David me in mijn kipkeuze. Ook dit gerecht was zeer verzorgd, anders dan de klassieke Mexicaan, en lekker, en voor wat het was zeker weer niet duur.

De hele vakantie vroegen we ons af wat er zou gebeuren na de vraag "Would you care for another one?" als je aperitief op is. Of je dan een soort "refill-prijs" krijgt, of dat het gewoon de volle prijs is. Deze keer kregen we ons antwoord, omdat ik de vraag van de barman verkeerd had begrepen: het is de volle pot (en ik dacht dat hij vroeg of hij mijn glas mocht wegnemen, maar eigenlijk vroeg hij of ik een nieuwe wou). Het was niet erg, het was een heel lekkere margherita ;).

Om de avond in stijl af te sluiten, gingen we nog naar Vintage, een wijnbar een stukje verderop. David nam een petite shiraz van Californië, ik nam een Italiaanse mengeling met toetsen van vanille, cola (leek me apart om te gebruiken voor een wijn, dus was ik geïnteresseerd). Beide wijnen waren totaal anders, maar allebei lekker.

Bij het terugwandelen naar het hotel zat de man met het katje terug op zijn hoek, en het contrast raakte me nu nog meer. Rondom hem waren mensen aan het gillen van plezier, een vrijdagavond te vieren, en hij zat daar, in zijn cocon, met zijn katje te spelen. Vreselijk hard...