Toen om 7u de wekker afging, leek het weer niet echt veel zin te hebben in verbetering. Dat was even een ontgoocheling, we wilden nu toch echt wat van het landschap zien. Maar het kan hier gelukkig snel omslaan, tegen dat we gingen ontbijten zag je de mist wegtrekken en kwam zowaar de zon tevoorschijn.
Om 8u gingen we op pad. Eerst terug naar de start van de Skyline drive onderaan Shenandoah National Park, een 45 minuten rijden. Het eerste stuk was opnieuw in de mist, de eerste uitkijkpunten waren nog grijs. Maar dan kwam ze dan toch, de zon, eindelijk, nu mocht het wel ☺.
Bij de eerste zonnige stop maakten we een foto, en namen we er eentje van 2 meisjes die van de Appalachian Trail afkwamen. Ze waren onderweg voor een 3-daagse tocht langs de trail, en gingen dus 2 nachten kamperen. Ze waren beiden arts in een ziekenhuis in Baltimore. Ze vonden onze tocht een onuitgegeven route, en vonden het wel leuk.
De volgende stop was een souvenir shop/visitor center, waar we ongelooflijk lekkere zelfgemaakte fudge met karamel en pinda’s kochten. Eigenlijk is dit een dikke ambachtelijke Snickers, zalig.
Bij Milam Gap vertrok onze hike. Deze was ongeveer 12 kilometer, en was een aaneensluiting van kleinere trails tot 1 lus, waarvan het laatste deel de Appalachian trail is. Het was even zoeken naar de start van de trail, maar die lag blijkbaar aan de overkant van de parking. Het eerste deel ging serieus omlaag (en zoals we al vreesden zouden we dit hoogteverschil natuurlijk ook terug moeten overwinnen). Het eerste deel was leuk, we moesten meerdere keren een riviertje oversteken.
Na een kilometer of 4 kwamen we aan in Rapidan Camp. Het bleek een vakantieplek te zijn van President Hoover (de 31ste president, van 1929 tot 1933). We waren net op tijd, blijkbaar, want het was er niet om gedaan, voor een rondleiding in de cabin van de president. Een vrouw van de Park Service “lokte” ons eigenlijk wat naar de cabin, want we hadden helemaal geen plannen om een rondleiding te volgen. Bij de altijd leuke vraag “Where are you guys from?” (leuk, omdat ze altijd wild enthousiast worden dat we van België zijn, dat soort bewondering zie je bijna elke keer), werd deze mevrouw (Irene volgens haar naamplaatje) wel uitzonderlijk enthousiast. Dat komt omdat Amerikanen in de geschiedenislessen blijkbaar geleerd hebben dat president Hoover een speciale band had met België. Volgens hen – en dat moet ik werkelijk opzoeken, niet dat ik het niet geloof – heeft Hoover ons “poor little Belgians” van een hongersnood gered, toen de Duitsers ons aan het eind van WOI helemaal hadden ingesloten. We wilden niet té ondankbaar overkomen, dus probeerden we niet al te verrast te reageren.
Haar man gaf de rondleiding in het huis, die net zou starten. Het was wel schattig, ze riep door de ruit: “Honey, we have 2 new people who want to join, and you will never guess where they are from!”, “Belgium!!”, “Oh waaw, what an honor!”. De man, Ed, was waarlijk vereerd nakomelingen van die beruchte hongersnood te mogen verwelkomen, dus wij konden al niets meer verkeerd doen. Hij was zo van zijn melk dat hij België graag zoveel mogelijk wou vermelden. Het was aandoenlijk lief.
In de cabin kregen we een lange uitleg over het leven van Hoover, hoe hij zijn vrouw ontmoette. Dat was op Stanford, maar meneer wou eerst nog wat de wereld rondtrekken alvorens hij wou trouwen, gelukkig dat mevrouw Hoover gewacht heeft. Dat is mijn versie, David vindt dat meneer Hoover heeft moeten wachten tot mevrouw Hoover was afgestudeerd, dus dat houden we in het midden ;). Daarna ging het verder over hoe 3 verschillende staten sportief hebben gevochten om het buitenverblijf van de president te mogen huisvesten (West Virginia, Virginia en North Carolina, met Virginia dus als winnaar). Daarna werden we in de ruimten rondgeleid, en wist hij telkens van elk meubelstuk te zeggen hetwelk een origineel was en dewelke werden nagebouwd. Alles ouder dan 60 jaar is hier écht geschiedenis.
Bij de slaapkamer vertelde Ed over hoe primitief een president hier kon leven, en vroeg half retorisch of een moderne president hier nog zou willen logeren. Dat was een gewaagde vraag, waarop een vrouw uit de groep tussen haar tanden zei “Well, not our current one for sure”. Voilà, moesten wij het niet zeggen ☺.
Op het einde van de tour vroeg Ed wat ons naar hier bracht. Toen ik zei dat het onze huwelijksreis was, kon zijn pret al helemaal niet meer op, samen met de “oehs” en de “ahs” van de groep. We kregen nog een handdruk van Ed, hij vond het een hele eer ons te mogen rondleiden. Wel leuk! Ook het verhaal van hen als koppel, hij begon zijn rondleiding met te vertellen dat hij een goed leven had gehad, dankzij zijn land, en dat hij het nu het moment vond om wat terug te doen. Vandaar de rondleidingen, het ene jaar in de Outer Banks, het andere jaar hier.
Bij het weggaan wou hij per sé dat we nog passeerden bij zijn vrouw, die zou ons op weg helpen voor de rest van de trail. En dat deed ze ook, we kregen een kaartje mee, wat wel handig bleek te zijn op het stuk terug. Ze was ondertussen gebrieft dat het onze huwelijksreis was, en vond dat ook zichtbaar geweldig. Ik vroeg wat verder over hen, zij blijven blijkbaar voor de zomer in Rapidan Camp, alleen te bereiken via een wandeltocht, of via een zeer ruig 4x4-pad, waarvoor ze een SUV kregen van de Park Service om er te geraken. Ze waren beiden erg dankbaar dat ze dit mochten doen. Ze zei wel dat veel mensen de eenzaamheid niet aankunnen, en dat kan ik me wel voorstellen (de zin kwam ook recht uit “The Shining” eigenlijk, het leek wel alsof er eerder rangers helemaal zijn doorgeslagen ;)).
De rest van de trail was nog een 8 kilometer, en was beduidend zwaarder dan het eerste stuk. Het ging bij momenten steil omhoog, op een rotsig pad. Op dat stuk kwamen we een koppel tegen waarmee David had staan mee babbelen op de parking (zonder mij, ik was mijn schoenen aan het aandoen). Hij vroeg of we van Vlaanderen of Wallonië waren, en toen hij Vlaanderen hoorde, zei hij “Bonjour”. Hij had 1 kans op 2 he, niet erg ;). Toen hij hoorde dat we de Outer Banks hadden gedaan, vond hij dat great. David, in al zijn eerlijkheid, zei blijkbaar “Well, we did not like it”. Eerlijk is eerlijk ;). De man begreep het wel, maar volgens hem moet je er overnachten om een andere indruk te krijgen, wat dan weer geweldig duur is… Hij nam het ons duidelijk niet kwalijk, want hij wist nog goed dat we van Gent waren, en dat we het land van Stella Artois zijn.
Eens terug op de Appalachian trail, de laatste 2,6 mijl van de trip, ging het na het eerste stuk, gelukkig terug glooiender, maar het zat toch al in de benen. Na 3u22 stappen kwamen we terug aan op de parking. Leuke hike, met een leuke onderbreking.
Na een korte rustpauze gingen we naar Big Meadows. David was de repen als maaltijd beu, en wilde eens “echt” eten. Bij Big Meadows zouden we het niet vinden blijkbaar, maar er was wel een leuke interactieve tentoonstelling over het ontstaan van het park. Het werd in 1935 ingewijd door Roosevelt, die het ook hielp opbouwen, net zoals de hele Blue Ridge Parkway en de Great Smoky Mountains door de CCC, een organisatie die jonge mannen aan werk hielp in tijden van economische crisis. Zij bouwden de wegen, de trails, en ook Skyland, het resort waar we vanavond overnachten. Het is op zich een ongelooflijk project geweest, wat zij allemaal hebben opgebouwd tussen 1933 en 1940…
De zoektocht naar echt eten ging verder, we reden naar Skyland dan maar, 9 mijl verderop. Daar checkten we eerst in in het hotel, en ernaast was een koffiebar waar je sandwiches kon kopen. We namen er elk eentje, en het heeft echt gesmaakt!
Vanavond hebben we een kamer met een uitzicht op de vallei, leuk. Alleen spijtig dat er wat bomen in de weg staan voor ononderbroken zicht, die bomen zouden ze bij nader inzien wel mogen kappen ;).
Het avondeten was in de dining room van de lodge, waar het gezellig druk was (omwille van het lange weekend met labor day). David nam de stoofpot, ik nam de gestoofde kip. Het was echt lekker. De dienster was een mevrouw die op haar leeftijd eigenlijk aan haar haard had moeten genieten met een kat op haar schoot, we hadden half met haar te doen. Je weet nooit of het uit vrije wil is of niet, maar laten we hopen van wel…
Morgen staat nog een kleine hike op het programma rond bear fence, een half klimpad. Vanaf daar rijden we het park uit, en laten we de natuur achter ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten