De plannen werden tijdens het ontbijt, een
heerlijke volgranen bagel met cream cheese uit de Starbucks, aangepast naar de
essentie: outlet shoppen ;). Het Big Mac Museum leek leuk in theorie, maar echt
een noodzaak leek het ons niet.
Pittsburgh blijkt voor ons een heel goedkope
stad te zijn: nadat we het hotel al voor een prikje hadden kunnen boeken, en de
haast verplichte valet parking van 36$ plus taks en fooien hadden overgeslagen
(het nut ontgaat ons soms: je hebt geen controle over wanneer je naar je auto
gaat, en de parkeergarage was gewoon de straat oversteken), bleek er een fout
met de betaalautomaat, waardoor we helemaal gratis hebben geparkeerd de eerste
nacht. Daar was ik zodanig blij mee dat David het schattig vond J. Ook in
de parking zelf blijkt dat de valet parkeerders de parking regeren: ze parkeren
overal dubbel met de auto’s van anderen en blokkeren zo hele rijen auto’s,
zetten kegels om de weg te blokkeren, zodat ze mensen die zelf willen parkeren
het leven gewoon zuur maken. Van zoveel territoriumdrang wordt David een beetje
boos, hij stapte kordaat uit om een aantal kegels te reorganiseren zodat ik
deftig de parking kon uitrijden. We
hebben niets tegen valet parking, maar ze moeten je wel eerlijk de keuze laten.
Het was ongeveer 45 minuten rijden naar de
outlet. David heeft 2 t-shirts gekocht, ik heb me meer laten gaan ;). Heel blij
met alle aankopen! Na het shoppen stopten we nog even bij de Dunkin’, voor elk
onze eigen favoriete donut, én een nieuwe ontdekking: lekkere muntthee.
Vanavond stond baseball op het programma. We
besloten wat rond te hangen in de lobby van het hotel, waar de WiFi gratis was,
en een broodje te eten in de Starbucks. Om 18u gingen we richting het PNC
stadium. We waren mooi op tijd, het was 20 minuten wandelen van het hotel.
De plaatsen waren geweldig, op een rij of tien
recht voor de thuisplaat. Zoals zo vaak bij baseball zat het stadium op het
zicht voor meer dan de helft leeg, en hadden we vrij zicht. Het verplichte
volkslied voor de start, voor de gelegenheid indrukwekkend a capella gebracht
door een kwartet, deed zelfs als niet-Amerikaan naar je hart grijpen. En dan
begon het baseball. Het begon onmiddellijk niet slecht, maar de Pirates stonden
al gauw 3-2 achter, ook al scoorden ze een home run in de 2de inning.
Daarna gebeurde er wel af en toe wat, maar werd er niet gescoord. In die pauzes
gingen we hot dogs halen, en omdat ze zo lekker waren, nam David er nog eentje.
Van alle troep die er verkocht werd, was het nog de beste optie ;).
Na een uur kwam er een kerel achter ons zitten
die zichzelf ontzettend interessant vond, en met een vreselijk nasale stem geen
moment zijn kwebbel hield. Hij wist het allemaal beter, de tactiek was slecht,
welke spelers hun geld niet waard waren, dat de Pirates alleen maar slechter
worden met de jaren,… Als je hem zo hoorde, zou je hem onmiddellijk een
contract aanbieden bij de coaching ;). Zijn 3 compagnons lieten hem maar ratelen,
en op den duur raakten wij er ook aan gewoon. Soms kwam je nog eens iets
interessants te weten: van elke speler leek hij het jaarsalaris te kennen (of
het snel te kunnen googelen), dus werd hij ook voor ons wel interessant.
Na 2u15 spel, met af en toe eens wat
opschudding, begon het pas echt in de voorlaatste inning: ineens deed de coach
iets tactisch (geen idee wat precies), wat op boegeroep werd onthaald, maar het
was wel effectief. Ze scoorden en kwamen 4-2 voor. De laatste inning was de
interessantste die ik tot nu toe al in baseball heb gezien: de werper van de
Pirates gooide in zijn eentje in geen tijd 2 man rechtstreeks uit van de Cubs, en de derde zo
goed als rechtstreeks. Het stadion uit zijn dak, want daardoor was het spel
afgelopen en won de thuisploeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten