Labor day! Een van de weinige feestdagen in de VS, en blijkbaar een belangrijke dag, ook al merk je daar als toerist amper wat van. Alles is gewoon open, zoals alle andere dagen van het jaar.
Vandaag was een zeer diverse dag. We hadden een beetje van alles, natuur, cultuur én stad. We begonnen met natuur, want daar zaten we tenslotte nog in. Na een verkwikkende nacht in onze overjaarse cabin (de op één na duurste overnachting van de reis, de duurste was die in de vergane glorie van de Golden Nugget in Atlantic City) gingen we om 8u op weg naar de laatste wandeling in Shenandoah. David grabbelde nog snel een overheerlijke muffin mee van de coffee shop naast de incheckbalie, ik nam een proteïnereep. Om 8u30 kwamen we aan bij Bearfence Mountain, voor de Bearfence Mountain loop trail van een dikke mijl. Het was een tip van Louisa en Valerie, zelf zouden we het uitkijkpunt en de wandeling volledig gemist hebben.
Het leek een leuke wandeling, de eerste helft was via rotsen jezelf omhoog klauteren naar een uitkijkpunt. Het begon wat flauw, maar dat was maar een opwarming. Na een formatie of 2 begon het echt, en was het met momenten uitkijken waar je je handen en voeten zou plaatsen. Geweldig!! Omdat het zo vroeg op de ochtend was, hadden we dat stuk van de wandeling ook volledig voor ons alleen, daarom alleen al was het leuk om deze tot vandaag te bewaren. Halverwege het rotspad had je de beloning: een 360° zicht op de omgeving. Dat was een machtig zicht, eindelijk, voor het eerst in het park hadden we een onbelemmerd zicht, en hadden we het gevoel op een top te staan. Daar namen we even de tijd van het uitzicht te genieten en het in ons op te nemen. De rust was ongelooflijk. Tot we ineens een schelle Amerikaanse stem ergens beneden ons hoorden, maar dat gaan we wissen uit onze herinnering ;).
Het plan was om daarna door te rijden naar Mill Run, in Pennsylvania. Daar staat één van de meest indrukwekkende huizen van Frank Lloyd Wright, Fallingwater, en dat wou ik heel graag bezoeken. Dat bleek nog even rijden, 4u30, de GPS gaf aan dat we daar om 14u30 zouden aankomen. Er waren rondleidingen tot 16u. David vond dat nogal krap, maar ik vond het prima ;). We besloten eerder van de Skyline Drive af te gaan om tijd te winnen. Daardoor reden we niet de hele tijd in Shenandoah NP, maar op zich was het wel goed voor ons, we zouden toch niet meer stoppen. Eigenlijk was de parallelweg ook wel interessant, want dan hadden we de bergen rechts van ons, en reden we in de vallei die je vanaf de bergen kon zien. David wuifde de bergen uit, vanaf nu begint een ander aspect van onze road trip ☺.
We doorkruisten West Virginia en Maryland om uiteindelijk in Pennsylvania uit te komen. Het eerste deel was een brokkenroute: we waren ooggetuige van een pickup met oplegger die een file vormde, die op een rechter stuk plaats leek te maken voor ons en op de pechstrook leek te gaan rijden. Dat leek even zoals het hoort, tot hij wel heel veel stof begon te produceren, en dan nog in de graskant ging rijden (dat vond ik er al wat over, maar soit). Tot ik zag wat het was, dat was enkel de oplegger (een opvouwcaravan)! Na de stofwolk in het gras crashte de oplegger tegen een verkeersbord… Onmiddellijk stopten er 3 auto’s voor ons, die de brokstukken begonnen op te rapen: carrosserie, maar ook een hele batterij, het was ook een onvoorstelbaar oud ding… De 2 auto’s voor ons en ook wij zagen dat er tegen dan wel genoeg hulp was opgedoken, en we besloten door te rijden. Veel konden wij toch niet doen… Het tweede ongeval hebben we niet zien gebeuren, maar wel de mankrachten die daarvoor werden opgetrommeld: voor een ongeval met zware blikschade waren 2 ambulances en een sheriff opgetrommeld. Beide ongevallen waren zonder gewonden, gelukkig maar.
Het middagmaal namen we ergens in een Subway in een dorpje waarvan ik de naam vergeten ben, rond 12u30. David nam een footlong club, 2 keer de grootte van mijn broodje eigenlijk, met ongelooflijk veel soorten vlees op, ik nam kip (volgens David ga ik nog eens in een kieken veranderen ;)).
David nam het rijden even over, waarna ik voor een uur in slaap dommelde. Ik werd terug wakker toen het nog 40 minuten rijden was naar Fallingwater. De weg ernaartoe was een scenic drive, een fotogenieke weg met bulten. Fallingwater was niet wat we er ons hadden van voorgesteld. We hadden een verlaten plaats verwacht, waar ze blij zouden zijn eens gasten te zien. Niets was minder waar. Er waren 2 oprijlanen naar de kassa’s. De vrouw vroeg of we hadden gereserveerd voor een tour (dat hadden we niet), en keek dan bedenkelijk. Maar dan kreeg ze op haar walkie talkie te horen dat er nog 2 mensen bij konden voor de tour van 15u, en of wij de gelukkigen wilden zijn die de groep wilden vervolmaken. David twijfelde even, omdat het 33$ per persoon was, maar ik wou het heel graag zien. We waren nu helemaal tot hier gereden, de kans was klein dat we nog eens in de buurt zouden zijn, en ik had al eens Oak Park in Chicago van hem gemist, deze kans wilde ik niet laten schieten… Dus namen we de kans van de tour met veel plezier aan. Op de parking was het zoeken naar een vrije plaats, het was veel populairder dan ik me had kunnen voorstellen. We bleken effectief de tour van 15u te hebben, we hoorden tot groep 55 (!). Na 10 minuten werd onze groep omgeroepen, we hebben ongelooflijk veel geluk gehad!
We wisten niet zo goed wat we moesten verwachten van de rondleiding en van het huis, en of het wel de moeite zou zijn. Max, de gids van vandaag, was zeer gay, zeer aandoenlijk met momenten, zijn enthousiasme over de architectuur was aanstekelijk, maar je mocht niet te ver van hem weglopen, want dan werd hij kattig ;). De rondleiding startte in de living, we wisten niet waar eerst kijken. Het was prachtig in zijn stijl, alles is één met de natuur, op bepaalde plaatsen komen de rotsen ook gewoon IN het huis terug, het verticaal lijnenspel van de ruiten (wat het uitlopen van de rotsen moet voorstellen, Frank Lloyd Wright werkte in dit gebouw niet met horizontale lijnen in de vensters), de open ruimte die ongewoon was voor die tijd, de trap naar de waterval die tegelijkertijd diende als verkoeler voor de ruimte op warme dagen, overal indirecte verlichting, de meubels,… Alles was zijn tijd ver vooruit, dit is een huis van de jaren 30. Elke ruimte had zijn charme, de slaapkamers waren elk op zich anders, met elk een badkamer mét regendouche, maar telkens werd je naar buiten gezogen, wat ook kon, elke ruimte heeft zijn eigen immens terras.
Max vertelde nog meer weetjes natuurlijk: dat de hele constructie zodanig is opgebouwd dat de steunelementen in de kern van het huis zitten, waardoor de hangende structuren mogelijk zijn. Dat de plafonds laag zijn omdat Frank Lloyd Wright zelf niet van de grootste was, maar dat zijn lengte volgens hemzelf de ideale lengte voor een mens is ;). Dat de ballustrades naar de huidige standaarden de veiligheidsvoorschriften niet zouden overleven (ze waren ook eng laag), maar dat je daardoor nog meer de natuur en de waterval zag waarop het huis is gebouwd. Dat het huis 50 lekken heeft, maar dat Frank Lloyd Wright ook niet echt zijn fouten wou toegeven en sommige lekken als natuurlijke bronnen liet overkomen. Verder hebben ze een operationeel budget van 6 miljoen per jaar, waarvan een groot deel gaat naar het in stand houden van het gebouw. Er is effectief werk aan om het in stand te houden, dat zie je zo. De familie voor wie het gebouwd was, de familie Kauffman, die een department store had in Pittsburg, liet na het optrekken van het hoofdgebouw ook nog een gastenverblijf optrekken, wat achter het huis staat. Dat was minstens even mooi, en het had ook nog eens een natuurlijk zwembad, met water dat van de hogergelegen bron in het zwembad binnenkwam, om dan verder afgeleid te worden, zodat het niet overstroomde. Vorige maand is er een stortregen geweest waardoor het water tot de 6de trede kwam van de buitentrap in het hoofdgebouw (de hoogste stand sinds 1956), en waardoor ook het zwembad overstroomde. Blijkbaar hebben ze toen veel geluk gehad, de schade had veel erger kunnen zijn.
De familie Kauffman had 1 zoon, die niet is getrouwd, maar een levensgezel had (mooi verwoord ;)). Hij besloot het huis niet te houden, maar het te schenken aan een stichting in West Pennsylvania die het nu uitbaat. Niet slecht gezien, want waarschijnlijk had hij het geld niet dit gebouw in stand te houden.
Ironisch: zoals elke bouw ging de familie Kaufman ook ver over budget voor dit huis. Het was begroot op 35.000 dollar, maar heeft uiteindelijk 150.000 dollar gekost (rond de 4 miljoen dollar vandaag)…
Het is werkelijk een prachtig bouwwerk, ik ben razend blij dat we het hebben gezien, en dat vond David ook. In de gift shop kochten we nog een boek over het huis, ik was al fan van Frank Lloyd Wright, ik ben het nu nog meer!
Vanaf Mill Run was het nog anderhalf uur rijden naar Pittsburgh. We lieten de valet parking voor wat hij was en parkeerden de auto zelf. Het hotel, de Omni William Penn, is een prachtig historisch imposant gebouw, midden in downtown. Onze eerste indruk van Pittsburg is echt positief, het centrum is compact, maar er staan een aantal prachtige historische gebouwen bij elkaar.
Voor het avondmaal gingen we op aanraden van de receptie naar Market Place. Een gezellig pleintje, waar ons oog viel op Pizzaioli. We namen Gragnano als aperitief, een sprankelende koude rode wijn, verrassend. Daarna wilde David Gnocci bestellen, maar kreeg pasta pomodori (geen erg, het was zalig), ik nam de pizza met ruccola en ham. Dit is werkelijk een van de lekkerste pizza’s die ik al heb gegeten, en dat je daarvoor naar Pittsburgh moet, is onverwacht ☺. De wijn was al even lekker, en de limoncello was huisgemaakt. De dienster was ongelooflijk vriendelijk, een vrolijk gedienstig kind was het ☺.
Morgen willen we het Big Mac Museum bezoeken, en eventueel wat shoppen. En om 19u is het tijd voor baseball, de Pittsburgh Pirates tegen de Chicago Cubs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten