Vannacht was een recordnacht qua slaap, het heeft deugd gedaan. Om 8u30 klokten we in aan het ontbijt, dat al even uitgebreid was als het diner gisterenavond. Dus namen we beiden wat vanalles,van yoghurt met noten tot eieren, wafels (David dan toch), worstjes (ik dan toch) en aanverwanten.
We hadden vandaag een soort strandvakantiedag, met alleen een excursie om 15u30. We gingen eerst voor tabata op de kamer, 4 minuten HIIT. Voor David de eerste keer, en de eerste minuut moest hij er nog om lachen, maar de derde al wat minder ;). Daarna volgde een stevige ochtendwandeling, er was een self-guided tour van 3km, dus gingen we daar het plannetje van opvragen bij de receptie. Bleek het de wandeling van gisterenmiddag te zijn, al hadden we dat toen niet door. We deden hem gewoon opnieuw, en een stukje verder. Ik had de ijdele hoop de rotsformatie waartegen de lodge was gebouwd rond te kunnen lopen, maar na 45 minuten kwamen we erachter dat dat misschien wel kon, maar dat er alvast geen trail was voor aangelegd. We keerden dan maar terug, zodat we mooi anderhalf uur gewandeld hebben. Het is weer een ander soort woestijn, maar echt veel bezienswaardigheid is daar niet aan. Je kan wel gewoon kilometersver zien, en de rust is overdonderend.
Daarna gingen we wat liggen aan het zwembad, om de krant te lezen en wat te “chillen”. Rond 13u kreeg David een hongerke, wat werd aangewakkerd doordat er toch beweging was in het restaurant, ook al hadden ze ons dat niet gezegd. Bleek dat je tot 16u kon lunchen. Dat moest je hem geen twee keer zeggen, ik besloot om te passen, ik had toch niet zoveel honger. Bij terugkomst bleek het terug lekker geweest te zijn.
Om 15u20 stonden we klaar aan de receptie voor de “Sundowner” inclusief olifanten spotten, al vonden wel dat eigenlijk best wel vroeg. Bleek dat olifanten zich ver van de lodge kunnen bevinden.... De groep die gids Leonardo vanmiddag voorgeschoteld kreeg was divers: 4 stille Italianen, 6 simpele Duitsers, 2 nog stillere Belgen en 4 egocentrische Engelstaligen (ik kon hun accent echt niet thuisbrengen). De Duitsers zaten achter ons, en vonden alles irritant kinderlijk hilarisch: een hobbel resulteerde in schatergelach, een beest dat wegrende eveneens. Als je weet dat heel de weg hobbelig was, dan is het duidelijk dat het erover was ;). De egocentrische Engelstaligen: daar zat een man bij die op zijn beurt dan weer de man die Damaraland beschermde persoonlijk kende, die moest vertellen dat je met een ballon over dit gebied alles nog beter ziet (ha ja...), en die op den duur begon te fluiten als hij vond dat Leonardo moest stoppen voor zijn ultieme foto. Hoe meer overtuigd kan je zijn dat het middelpunt van de aarde recht door je gat loopt zeg... Er was verder ook weinig interactie tussen de groep, dat was voor ons voor het eerst bij zo’n game drives, de vorige keren was er telkens wel ergens een leuke babbel.
Leonardo zei dat hij dankzij de gids van vanochtend een idee had van waar de olifanten zich vandaag ophielden, maar het was “ver” van de lodge af. De groep van vanochtend had dan ook maar 1 mannelijke olifant gezien, dus het was maar af te wachten wat wij gingen zien.
Leonardo loodste ons door een doolhof van rijwegen, over zandduinen, droge rivierbeddingen, soms een nieuw spoor makend om weer aan te sluiten bij een bestaand. We realiseerden ons dat je hier zo verloren kan rijden en begot niet weet waar je vandaan komt. Opnieuw was er een arsenaal aan woestijnvariaties. Als eskimo’s 100 benamingen hebben voor sneeuw, dan moeten Namibiërs die ook hebben van hun verschillende soorten woestijn: woestijn met duinen, woestijn met rotsen, woestijn met woestijnbergen in de achtergrond, vlakke woestijn,... We hebben het allemaal gezien.
Na anderhalf uur rijden was het prijs, we zagen in de verte een kudde olifanten. En net zoals eergisteren denk je dan dat Leonardo er recht op afrijdt, maar nee, hij stopte en begon iedereen waterflesjes te geven. Ze zijn er hier blijkbaar redelijk gerust op dat hun wildlife het niet zomaar op een lopen zet... Na het waterintermezzo gingen we dan toch richting de kudde. En het was indrukwekkend, David telde er op een bepaald moment zeker 10. Ook met nog veel kleintjes bij. We bleven zeker een half uur bij de olifanten en konden ze van alle kanten fotograferen. Op een bepaald moment kwam er een viertal recht op ons af om dan rakelings langs onze traktor te passeren. Machtige beesten om ze van zo dichtbij te zien! Je hoorde hen ook eten, wat uit schors en blaadjes van hoge takken van bomen bestond. We bleven de olifanten toch een dik half uur gezelschap houden, tot het tijd was om terug te keren naar de lodge. Als ultiem toetje kregen we even later ook nog een mannetje te zien met een jongere olifant. Die bleek volwassen en verstoten te zijn door de groep.
Iets voor zonsondergang stopten we op een uitkijkpunt, het was tenslotte een Sundowner... Zelfde format als in Sossusvlei: met een hapje en een drankje. Om 18u47 verdween de zon achter de woestijnbergen en konden we terug naar de lodge. Ondertussen hadden we dekentjes gekregen, en dat was geen overbodige luxe. Eens de zon weg was, was de wind nog kouder dan ervoor.
Een klein half uurtje later waren we terug aan de lodge, ik toch helemaal verkleumd. Een warme douche zat er half in, halverwege was het warm water klaarblijkelijk op. Dat helpt niet echt voor de opwarming ;).
Dan restte ons enkel nog het avondeten, wat wederom heel lekker was, zelfde principe als gisteren, met licht andere groenten en dessert.
Morgen wordt weer een overgangsdag, met weer wat kilometers stof vreten. We duimen voor asfaltwegen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten