Vanochtend was het ontbijt terug om 8u30, met de gekende keuzes hier ondertussen: David nam roerei met kaas, hesp en brood en 2 (koude, moest ik speciaal van David vermelden) pancakes. Ik nam brood met confituur, hesp en veel aardbeienyoghurt.
We begonnen met een ochtendwandeling van anderhalf uur, die was uitgestippeld door de lodge, en begon aan de overkant van de weg. Tot onze verbazing zat er zelfs een heuvelbeklimming in! Vanaf de top van de heuvel had je een mooi zicht op de omgeving, die er vanaf een uitkijkpunt groener uitziet dan vanaf de grond eigenlijk. Onderweg kwamen we nog een bange kudde blauwe wildebezen (meervoud van “wildebees”) tegen. Leuke wandeling.
Daarna wilden we naar de CCF (Cheetah Conservation Foundation), volgens de GPS een half uurtje. Dat is misschien wel mogelijk, al zag GoogleMaps wegen waar wij er geen zagen. En als het er waren, leken het meer op dienstwegen dan officiële wegen. Dus besloten we geen risico te nemen en naar de hoofdbaan te rijden, om dan de D-baan te nemen waarop de CCF uitkwam. Jammer als er een kortere weg was, maar we zullen het nooit weten. In ons geval duurde de rit anderhalf uur. Op de hoofdweg werden we tegengehouden door de politie (iedereen, er was een blokkade opgesteld). De man begon in een voor ons onverstaanbare taal vragen te stellen. Toen we zeiden dat we het niet begrepen, sloeg hij over op Afrikaans, wat we een beetje verstonden. Zo ging dat wat over en weer in Afrikaans en Nederlands, want ook hij verstond ons een beetje. Dat vond de agent zo hilarisch dat hij David een “high five” gaf en we mochten doorrijden. Coole agent :)!
Bij aankomst konden we een begeleide wandeling doen, maar dat zagen we niet zitten aan 33 graden. Het was nog 50 minuten voordat ze de cheetah’s gingen voederen. Daar wilden we wel op wachten. In de tussentijd keken we in het visitor center/museum naar een 11 minuten durende film over de Foundation, gevolgd door het museumpje zelf. Daar stond zowaar een opgezette cheetah. We kwamen er ook wel het één en ander te weten over de cheetah en de Foundation:
- de Foundation is gesticht door een Amerikaanse, en draait op veel vrijwilligerswerk
- De topsnelheid van een cheetah bedraagt 110km/u. Zo’n snelheid put hem vanzelfsprekend wel snel uit.
- De cheetah’s die hier verblijven zijn binnengebracht door mensen die ze gevonden hebben voordat ze volwassen waren. Omdat ze de eerste 22 maanden alles om te overleven leren van hun moeder, hebben deze dieren die “training” niet doorlopen en zouden ze niet kunnen overleven in het wild.
- Er is een zusterorganisatie die zich bezighoudt met het open houden van de oppervlakte, ttz ze verwijderen een invasieve plant met lange prikkende naalden. Die zijn dus niet gewenst omdat ze de cheetah verhinderen van te jagen en topsnelheden te halen. Die planten worden verhakseld en in “houtblokken” geperst, zodat ze als brandhout kunnen dienen (bioblokken).
- Door de plaatselijke boeren Turkse Anatolische herdershonden mee te geven, kunnen ze hun vee beschermen tegen roofdieren. De CCF zorgt ook voor de opleiding van deze honden. Daardoor zijn boeren minder geneigd om cheetah’s dood te schieten.
- Ondanks hun reputatie zijn cheetah’s maar verantwoordelijk voor 3 procent van al het gedode vee.
Om 14u begon het voedertafereel. Eerst kregen we wat uitleg van Becky. De hompen vlees die ze krijgen bevatten expres een stuk been. Daardoor schrokken de cheetah’s minder. Er lag ook een laag schijnbaar zout op, maar dat waren allemaal vitaminen die ze normaal gezien uit de organen halen. Maar omdat het niet elke dag orgaanfeest is voor de cheetah’s, worden de dagen waarop ze geen organen krijgen opgevangen met deze vitaminen in poedervorm. Het was een leuk schouwspel de cheetah’s te zien aanvallen op de schalen met daarin voor iedereen een stuk.
Na dit spektakel nam David nog een heel mooi stuk appeltaart als afsluiter. Om 15u konden we terug naar de lodge, waar we nu aan het genieten zijn van de stilte aan het zwembad, met uitzicht op het private domein achter de lodge met allerlei grazend wild.
Ondertussen zijn we ingecheckt voor onze terugvlucht. Het laatste stuk van de reis is ingezet. Maar wel in stijl: met een mojito en een night breeze. Het eten voor straks is een verrassing, ook voor ons :).
Update 7 september: het avondeten was redelijk lekker ;). We begonnen met een pompoen-roomsoep, gevolgd door een sirloin steak van eland, met bieten, kleine courgetten en iets ondefinieerbaar van koolhydraten. Het dessert was een kleine crème brulée. Tijdens het eten kwam Thomas, de gamedrive gids van gisteren, nog een praatje met ons slaan. Het was een zeer aangename man, en hij was ook aan andere tafels opmerkelijk geliefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten