Vandaag splitsten onze
wegen, voor even dan toch: David ging whale watchen, en gezien mijn maag dat
niet trekt (en bij uitbreiding mijn hele lijf) liet ik dit aan me voorbijgaan. Gelukkig
was het goede weer terug van de partij.
Hij moest om kwart
voor twee inschepen, dus hadden we nog de ochtend om de binnenstad samen wat te
verkennen. De regio van ons hotel (Seaport) is best wel hip, veel oude
pakhuizen en scheepsgebouwen die nieuw leven zijn ingeblazen, én een heel
aantal nieuwbouwprojecten met mooie zichten op de oceaan. Leuk dat we er
logeren, want anders zouden we waarschijnlijk niet tot hier zijn geraakt.
Daarna ging het richting
overkant, downtown Boston. We liepen langs het water naar het Aquarium, van
waar de boot voor David vertrok. Vervolgens een stukje Freedom Trail,
aangegeven op de grond met een bakstenen route, tot aan Boston Common, een park
in het midden van de stad. Daar aten we Vietnamees aan een food truck, Boston
staat er vol van.
Tegen dat ons eten op
was, was het tijd om David af te zetten aan de boot. Ik keek nog even tot hij
effectief op de boot zat, natuurlijk op het bovendek J. Vier uur later zou hij terug aanmeren…
Ik had niet zo’n plan,
dus ben ik maar beginnen stappen, en dat heb ik zo’n vier uur gedaan. Terug langs
Boston Common en de Boston Public Garden, Boylston Street af, langs het water,
en zo terug naar het hotel. Volgens de Fitbit heb ik 16km gewandeld, ofte 24917
stappen.
Tot zover mijn verhaal
van de namiddag J.
David keek erg uit
naar zijn whale watching tour, en liet me vanop de boot weten dat er al
gewaarschuwd werd voor ruig weer, en dat mensen die dat niet zagen zitten, konden
omboeken. Dat bleken er maar een handvol gedaan te hebben, hoewel er dat
retrospectief meer zouden geweest moeten zijn als je de foto’s bekijkt van
het bovendek voor het vertrek en 2 uur later.
 |
| Voor de afvaart |
 |
| 2 uur later... :) |
David bevestigde dat
het erg ruig was, en dat het niets voor mij zou geweest zijn. Hij had ook nog
meer smakelijke details: dat ze een kotsstofzuiger hadden, dat één van de mensen
van de boot op haar knieën kots zat op te ruimen, dat er alsmaar meer mensen duidelijk
ziek begonnen af te druipen van het bovendek, dat je je amper recht kon houden
als je rechtop stond, dat het nog erger was als de boot stil lag om walvissen
te zoeken, én dat hij temidden al die terreur een koekje zat te eten. Ik kan me
bij dat laatste wérkelijk niets voorstellen en voelde vooral de zeeziekheid van
de mensen, omdat ik die marteling ooit al eens 4 uur heb moeten doorstaan.
Blijkbaar was de zee
ook voor de kapitein te ruig, want die hield het na 2 uur voor bekeken, zonder
walvissen gespot te hebben. Dat was echt wel balen, maar, iedereen kreeg wel
zijn geld terug of kon omboeken… Dat werd dus voor ons geld terug, en hopelijk
krijgt David snel een nieuwe kans…
Om half zeven waren we
samen terug op de kamer.
Voor het avondeten
gingen we naar Wagamama, mijn darmen zijn aan het opspelen de laatste 2 dagen,
en wat licht Japans kon er net in. Daarna gingen we op zoek naar een bar om iets
te drinken, maar de zaken die we probeerden waren ofwel té luidruchtig, ofwel
was er geen plaats. Dan maar de bar van het hotel. David bestelde nog wat tater
tots bij onze wijn. Een mooie afsluiter van een gevarieerde dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten