Dinsdag 11 juni: Bretton Woods (NH) – North Conway (NH)

Bij nader checken bleek dat het vliegenraam toch niet zo aansloot op de raamconstructie. Het resultaat is dat we beiden redelijk vol muggenbeten staan.

De Appalachen zijn ons qua weer ook dit jaar niet zo goedgezind (in 2017 was het erger wel): vanochtend kwam de regen met bakken uit de hemel. Dat leek dan even te beteren, maar 10 minuten later was het er alweer terug. Dan maar rustig aan. David ging beneden een bagel met cream cheeese halen, ik nam een pindakaasreep. Na het ontbijt gingen we fitnessen, we waren beiden content van onze training. Exact om 11u checkten we uit, nog steeds in de gutsende regen. Wandelen in dit weer is redelijk zinloos…

We reden verder de White Mountains in, stopten in Jackson voor een lekkere wrap met kip en kalkoen in een schattig zaakje. Tegen dat we die op hadden leek het dan toch te gaan uitklaren. Bij Ellis Falls besloten we het erop te wagen en te wandelen (0,3 mijl, maar toch). Volgens de Lonely Planet was het één van de mooiste watervallen in de regio, en effectief, het was wel indrukwekkend.

Daarna ging het richting Pinkham Notch Visitor Center, waar de trail richting de top van Mount Washington start. Dat was het plan voor vandaag van mijn reisleider, 4,1 mijl éénrichting, hoe lang kon je daarover doen dacht hij bij zichzelf. Gelukkig dat hij de vraag luidop stelde in het visitor center, want daar werd het idee al snel de grond ingeboord wegens te ambitieus voor het moment van de dag (13u30, terwijl de trip 8 tot 10 uur zou duren). Het blijkt toch een heel ruig pad te zijn, met soms wat rotsklimstukken. We zien het wel zitten, maar dan morgen. Voor vandaag deden we een opwarmertje: de weg naar de Huntington Ravine, 5,54km in totaal en ook pittig. Bij terugkomst bleek het een stuk te overlappen met onze plannen van morgen, en dat belooft. Het is een serieus klimmend rotspad, waarvan we dus nog niet op de helft zaten.

We besloten terug te keren toen het pad wel erg gevaarlijk begon te worden. We hadden net 1 stukje water overgestoken, dat deel uitmaakte van een grotere waterval rechts van ons, toen het pad opnieuw verder omhoog ging, maar dan al klimmend. Omdat alles nog redelijk nat lag van de regen vanochtend hielden we het hier voor bekeken. Het laatste stuk tot de waterval was prachtig: wat feeëriek omwille van al het mos en de vochtige omstandigheden.

Exact 2 uur later waren we terug aan het visitor center, waar we terug meer info vroegen voor morgen. We zien wel hoever we geraken, op het internet staan reviews die het ergste doen vermoeden (sneeuwvelden oversteken, inzakken in mulle sneeuw,…).

De komende 2 nachten blijven we in North Conway, in de New England Inn. We hebben hier de tuinsuite, een pak goedkoper dan gisteren, én een pak comfortabeler.

Voor het avondeten gingen we richting North Conway. Onze eerste keuze was de Muddy Moose, die was toen we er het eerst passeerden nog open, maar toen we effectief wilden gaan eten was hij gesloten. Raar, maar het briefje aan de ruit verklaarde alles: ze zaten zonder stroom. Jammer… Dan maar de tweede keus, Merlino’s Family Steakhouse. Lekkere lookbroodjes met een tomatensausje, heel malse steak en terug een appeltaart met vanille als dessert. Het heeft allemaal gesmaakt J.

Morgen gaat het gebeuren (of dat hopen we toch): de beklimming van Mount Washington te voet. Plan B is met de auto, maar daar geven we voorlopig niet aan toe, ook al zijn we niet echt voorzien op veel natuurgeweld… Om 8u gaat de wekker!

Nog wat foto's van tijdens de wandeling: