Woensdag 30 augustus: Great Smoky Mountains NP

We hebben de Appalachian trail afgelopen!! Allez, ’t is te zeggen: 3,4 mijl van de 2190 mijl, maar toch ;)…

De dag begon met een stralende zon. Om 10u gingen we, na een even lekker gratis ontbijt als gisteren, op pad richting het NP. We hadden niet echt een plan vandaag, gewoon wat wandelen waar het ons leuk leek dat te doen. De eerste stop, Alum Cave, een aanrader van de medewerkster van gisteren, was heel druk bezet op de parking, dus sloegen we die maar over. De volgende stop was een bekende, op de staatgrenzen waar gisteren de Japanners in rij voor stonden. Maar op die parking leek ook de Appalachian Trail te kruisen. Voor David heeft die trail een ongelooflijke aantrekkingskracht, en het lijkt hem geweldig die volledig af te lopen. Als kersverse echtgenote schijn ik mijn man te moeten steunen in al zijn ondernemingen, wat ik ook zal doen (al heb ik binnensmonds mijn bedenkingen ;)).

De eerste stop op dit stuk van de Appalachian trail, Indian Pounds, was 1,7 mijl verderop. Dat zag ik nog net zitten, dus begonnen we aan de trip. Het viel weer niet mee qua hoogteverschillen, na een korte daling ging het eigenlijk weer voornamelijk bergop. Onderweg kwamen we 2 oudere vrouwtjes tegen, eentje daarvan was erg kranig, leek mij 80 te zijn, maar stond hier toch maar mooi een trail af te wandelen. Ik hoop dat dit ons ook gegund zal zijn binnen 40 jaar… Na een 50-tal minuten bereikten we de Indian Pounds, wat eigenlijk een parkeerplaats was op weg naar het hoogste punt van het park, zo zou later blijken. De aansluitende trails waren afgesloten wegens branden en stormschade, dus moesten we terugkeren (jammer ;)). David opperde nog even om terug te liften naar de startplaats, maar dat zouden we niet doen ;). We zetten de terugweg aan, en kwamen na 1u37 terug aan bij de start. Onderweg kwamen we opnieuw diezelfde vrouwtjes tegen trouwens ☺.

Op de parking begon het te druppelen, maar de grote stortbuien die waren voorspeld bleven vooralsnog uit. Hierna ging de autotocht verder naar Clingmans Dome, het hoogste punt in het park, op 6644 voet. Het laatste stuk, een halve mijl vanaf de parking, was een betonnen uitkijkpunt. Vanwege de brand en stormschade is het uitkijkpunt echter vorige week afgesloten voor herstellingswerken, dus die konden we niet doen. Op dit uitkijkpunt deden “The Smokies” trouwens hun eer aan, de hele vallei zat in een dikke mist.

Bij het afdalen stopten we bij de nature trail, een 650 meter lange loop. Als ik de waarschuwingen serieus had genomen (zeer steile hellingen, tot wel 12%, nauwe paden), waren we er niet aan begonnen. Maar volgens het krantje, wat David aan me voorlas op de weg ernaartoe, leek het wel de moeite waard. En dat was het ook! Het was een sprookjesachtig stuk, we vonden het beiden spijtig dat deze trail maar 10 minuten duurde, hier hadden we veel langer in willen rondlopen. Het deed denken aan onze memorabele tocht in Glacier NP, met een al even sprookjesachtig landschap.

Na deze trail ging het richting visitor center. Daar speelden ze een film van 20 minuten over het ontstaan van het park. Het is op zich wel apart, vroeger was dit allemaal privébezit en werd het landschap kaal geplukt door boomkapperijen. Tot men gelukkig inzag dat dit een speciaal stukje natuur was dat beschermd moest worden.

In tegenstelling tot de Rockies en de parken in het Westen, lijken ze hier heel chill om te gaan met beren. Het heeft waarschijnlijk ook te maken dat er hier geen grizzlies zijn, en dat een zwarte beer eigenlijk gewoon bang is. Toen we er gisteren naar vroegen in het andere visitor center, zei de vrouw gewoon “hou je afstand, hij is even bang”. In dit visitor center lijken mensen ook effectief op zoek te gaan om bewust een beer tegen te komen. In het Westen lijkt het gekkenwerk om zonder bear spray op stap te gaan, krijg je korte lessen in wat je moet doen als je een beer tegenkomt (in het geval van een zwarte: doen alsof je dood bent, in het geval van een grizzly: terugvechten. Lijkt me nog steeds niet evident omdat je dit in 2 seconden moet beslissen, en zwarte beren ook net zo goed bruin kunnen zijn, en verdacht veel op grizzlies lijken dan…). Niets van dit hier, heel chill, “hou afstand”.

Bij het terugrijden naar Pigeon Forge namen we deze keer niet de omweg om Gatlinburg te vermijden, maar reden we er dwars door. Op het eerste zicht leek het beter dan Pigeon Forge, maar bij nader inzien toch niet ;). Het is leuker gedaan, de gevels zijn authentieker, maar het is dezelfde rij hotels, restaurants en souvenir shops. In Pigeon Forge besloten we de hele Parkway af te rijden, om ons eens te vergapen aan alles wat op dit stuk baan te vinden was. En dat was nogal wat: om te beginnen, gelukkig voor David een Dunkin’ Donuts ;). Maar verder ook Dollywood (een pretpark van Dolly Parton), een Titanic-replica, inclusief ijsberg, een omgekeerd Witte Huis, King Kong op de Empire State building, Mount Rushmore, maar dan met 4 bekende Amerikanen, talloze kartbanen met om ter meest niveau’s en spectactulaire tracks, all you can eat buffetten, het was gewoon niet bij te houden qua wansmaak…

Voor het avondeten viel de keuze op Olive Garden, één van onze favorieten van vorig jaar. David nam tortellini met champigons, samen met een Limoncello cocktail, ik nam een glas Pinot Gris met de pasta scampi. De lookbroodjes en salade krijg je hier steeds gratis, vooral die lookbroodjes zijn geweldig lekker!!

Ondertussen is het sinds 18u onophoudelijk aan het regenen, en dat zal het spijtig genoeg nog een aantal dagen doen. Maar dat houdt ons niet tegen om voor morgen terug wandelingen in te plannen!