Woensdag 23 augustus: Brussel - Philadelphia - Atlantic City

Na een korte nacht (deels aan mezelf te wijten, en deels aan het vroege ophaaluur) werden we stipt om 5u15 opgehaald door ons luchthavenvervoer, de vlucht vertrok om 7u55 eerst naar Madrid, en vandaar naar Philadelphia. De reis begon alvast in stijl, met een AMG-versie van de Mercedes E.
We hadden beiden het gevoel dat we van alles vergeten waren, ook al leek dat niet zo als we alles overliepen. Het inchecken voor de vlucht naar Madrid verliep snel, én met bagage die we konden inchecken. De staking van Swissport was gelukkig niet overgeslagen op het team van Aviapartner. We hadden tijd om even te shoppen, alle winkels waren al open. We vonden een mooi hemdje van River Woods voor David, aan -70%. Na een rustig ontbijt in de lounge was het tijd om te boarden. De deur van het vliegtuig was letterlijk 10 seconden dicht toen ik me realiseerde dat we dat mooi hemdje in de lounge waren vergeten. David belde dan maar de lounge, en inderdaad, het zakje stond er nog. We mogen het bij onze terugkeer gaan ophalen, gelukkig maar ☺.

De vlucht naar Madrid was wederom rustig, rustig wordt het kernwoord van deze heenreis ;). Een dikke twee uur later was het dan tijd voor de vlucht naar Philadelphia. Dit is onze eerste vakantiereis volledig in business class, dus voor het eerst keken we ene stuk minder op tegen de lange vlucht. Het begon met Cava à volonté, en eens we in de lucht waren ging dat vrolijk verder met champagne, wijn, porto en hoogstaand eten. Ik heb best veel geslapen tussen al die maaltijden door.

Het landen verliep vlot en vlekkeloos, bij de immigrations was het bijna onmiddellijk aan ons, en onze 3 koffers hadden de overtocht ook allemaal overleefd. Bij Alamo leek de parking geplunderd, er stond eigenlijk niets in de rij waar wij normaal gezien uit mochten kiezen. We mochten dan blijkbaar kiezen tussen 2 Dodge Durango’s en een Hyundai. Eerst ging mijn keuze naar de zwarte Dodge, maar die bleek geen GPS te hebben, de witte wel (ook al was het beige lederen interieur bijzonder vuil en wilde ik die daarom in eerste instantie niet). Al bij al – en na een poetsbeurt de dag erna – is het best een fijne auto.

De GPS stond blijkbaar ingesteld op het vermijden van tolwegen, maar dat hadden we pas later door. Daardoor duurde de rit naar Atlantic City 2 uur in plaats van het geraamde 1 uur. Ons hotel van vanavond was de Golden Nugget. We hadden al eens in dat van Las Vegas geslapen, dus leek het me wel leuk. Eigenlijk had het hotel dezelfde vibe als in Las Vegas, en dat ligt ons beiden niet zo. Veel te veel volk, luidruchtig, veel gokkers die het echt serieus nemen,… En het lag spijtig genoeg te ver van de boardwalk af om dat er nog bij te doen. Het was een lange dag geweest. Na een maaltijd in het hotel, David respectievelijk de penne al forno en ik een margaritta pizza, hielden we het om 21u voor bekeken. De pier zou voor de dag erna zijn…

Donderdag 24 augustus: Atlantic City - Virginia Beach

Vanochtend waren we heel vroeg wakker, maar bleven nog liggen tot half zeven. Dat was goed, want er stond een ferry op het programma om 10u30, en ervoor was er ook nog redelijk wat te zien, al zouden we moeten gaan schrappen.

De eerste stop van de dag was de boardwalk van Atlantic City. Op dat uur (7u45) was het natuurlijk redelijk rustig, maar het is wel te merken dat het voorzien is op veel volk. Het is wel apart om te zien, het is een aaneenschakeling van bars, restaurantjes en shops.

Daarna stopten we even aan het Taj Mahal hotel. Dat is van Trump, en is failliet. Het intrigeerde me wel, omdat het gebouw zelf vanop afstand helemaal niet leeg leek. Maar toen we de laan opreden die erop uitkwam, was duidelijk dat het wel leeg stond. Het was volledig afgezet met dranghekkens, en er stond op dat op 6 juli (alhoewel er geen jaar bij stond) de verkoop was gestart van het gebouw met inboedel. Deze aanblik had iets heel triest, het thema is ook wel wat fout, en het hele gebouw is in die stijl opgetrokken. Dus wie dit koopt, mag serieus wat renoveren…

Daarna begonnen we aan de tocht naar Cape May, waar we tegen 9u30 moesten zijn voor de ferry. Het plan was om te stoppen in Ocean City, maar omdat het absoluut niet opschoot – de weg was bezaaid met stoplichten – hebben we dat plan laten schieten. Het stuk vanaf Atlantic City tot aan de Interstate was een aaneenschakeling van arme buurten met hele rijke.

Om 9u34 kwamen we aan bij de ferry. We hadden geluk, ze vroegen of we nog meewilden met de boot die klaar stond. Dat scheelde ons voor de rest van de dag een uur, dus dat was mooi meegenomen. Om 9u45 vertrok de boot, wij waren de voorlaatste auto die nog meekon. De boottocht duurde ongeveer 75 minuten. Het was prachtig weer, dus gingen we op het dek in ligstoelen zitten. Toen ik even opstond, nam een vrouw mijn plaats in. Ze voelde zich vreselijk ambetant daardoor toen ze dat doorhad, en gebood me 3 keer om te gaan zitten ☺. Maar ik vond het eigenlijk veel te warm om in de volle zon te zitten, dus vond ik het prima dat zij daar bleef zitten.

Om 11u meerden we aan in Lewes. Er waren werkelijk prachtige stukken tussen, vakantiehuizen die via kunstmatige inhammen allemaal een aanmeerplaats hadden en die verbonden waren met de zee.

David was ondertussen volledig in zijn rol als co-piloot gedoken en stelde aan de lopende band stopplaatsten voor. De keuze viel op Delaware Seashore State Park. De meningen liepen wat uiteen over wat we daar zouden gaan doen: David wilde wandelen, voor mij ontging het nut me daar wat van (de zee is de zee). Maar goed, we gingen dan toch wandelen ;). Er was een korte wandeling van 1.2 mijl op Burton Island, een stukje ongerepte kustlijn op een naar schatting dikke kilometer van de parking. De eerste 200 meter begonnen redelijk goed, met een brugje over het water, mooie zichten op moerassig land,… Bij nader inzien lag het onder dat brugje bezaaid met werkelijk hopen bizarre dode krabben (die hadden hun schelp over hun hele lijf, dus ook over hun poten). Dat waren écht lelijke beesten – in de mate dat krabben mooie beesten kunnen zijn. Er waren al wat steekvliegen rond ons hoofd komen zwermen, maar tegen dat we dat brugje af waren, begon de aanval pas echt. David dacht eerst dat ik me aanstelde, maar ik werd werkelijk van alle kanten aangevallen en gestoken door muggen en steekvliegen. Die muggen bleven gewoon op mijn benen plakken, zelfs als ik bewoog. Honderd meter later was ook David aan de beurt. Dit leek waanzin om die hele trail zo af te lopen, we liepen constant met onze armen te zwaaien om de insecten van ons af te slaan. Dus keerden we ontgoocheld terug, maar dit ging niet werken.
De rit naar Virginia Beach, ons eindpunt van vandaag, was ook nog even rijden, 4 uur volgens de GPS. Om 14u vertrokken we van het State Park en zetten we onze route verder.

Onderweg reden we nog door Berlin en Snow Hill (beiden in Maryland), twee hele charmante dorpjes met een typische Main Street.

Net voor het binnenrijden in Virginia Beach moesten we een brug- en tunnelcombinatie nemen: de Chesapake Tunnel and Bridge. Het is eerst een gigantische brug, vervolgens een tunnel, daarna weer een stukje brug, om te eindigen met nog een tunnel en een stukje brug. Het was een indrukwekkend bouwwerk, en je reed eigenlijk mijlenlang op de zee.

Het hotel voor vandaag, de Founders Inn and Spa, is een hotel met een prachtig aangelegde tuin.

Voor het avondeten gingen we naar Atlantic Avenue. Dat was 25 minuten rijden van ons hotel, maar dat is het drukste (en duurste, vandaar dat we er niet verbleven) stuk van de stad. De keuze viel op Catch31, en dat was geen slechte keuze! De crab cakes als voorgerecht waren zeer lekker, en het hoofdgerecht, tonijn die naar eigen zeggen vandaag zelf met de lijn was gevangen uit de oceaan, was al even smaakvol.

Het was een interessante rijdag vandaag, morgen gaan we verder de kust af richting de Outer Banks.