Maandag 28 augustus 2017: Columbia (SC) – Asheville (NC)

Effectief, vandaag hadden we ons overslapen, na opnieuw een comateuze nachtrust. De beten zijn nu wel herleid tot gewone muggenbeten gelukkig.

Vandaag stond een relatief korte rit op het programma: een dikke 2 uur rijden naar Asheville, terug naar North Carolina.

David begon met rijden, al was dat voor mij redelijk stressvol: op vakantie schakelen bij hem een aantal hersenfuncties spontaan uit, waardoor zelfs een GPS volgen ineens een opgave wordt. Na de derde gemiste afslag heb ik hem even tot de orde moeten roepen, wie rijdt, moet nu eenmaal niet suffen ;)…

Onderweg stopten we voor de haast verplichte Dunkin’ Donut en voor mij in de McDo, ze maakten op de snelweg al 300 mijl reclame voor een nieuw drankje van Minute Maid met ijs. Dat wou ik dan weer eens proberen. Na 2 slokken hebben we het weggegooid, dit had niets met Minute Maid te maken, het was vreselijk zoet, en gewoon slecht… Jammer!

Rond 13u kwamen we aan in Asheville, en gelukkig mochten we al inchecken in ons chique hotel voor vandaag, de Country Inn and Suites. Het hotel is gloednieuw, en is leuk gedaan. Het blijkt ook nog eens op 2 mijl van het centrum af te liggen, ook een meevaller.

We besloten het centrum in te gaan, parkeerden de auto en maakten kennis met downtown. Dat viel niet tegen, het is een gezellig centrum, met leuke zaakjes en best wel veel historische gebouwen. We zouden hier straks terug komen voor het avondeten.

Rond 15u reden we verder, eerst richting Biltmore Estate. Een prachtig domein, maar spijtig genoeg ook prachtige toegangsprijzen. We hoopten toch iets van het domein te kunnen opvangen van buitenaf, maar het was goed afgeschermd voor mensen zoals wij die eens de frigoboxtoerist wilden uithangen…

De Blue Ridge Parkway dan maar. Via de GPS vonden we die vrij snel, en de weg ernaartoe was al minstens even mooi, in de heuvels rond Asheville.

We reden nog geen mijl op de Blue Ridge Parkway, of er stak al een beer de straat over. Hij leek zelf wel geschrokken, want hij liep snel de wildernis terug in. Wat een machtig zicht was dat, als je ernaar op zoek gaat, kom je er vaak geen tegen. Het was ook ineens weer een herinnering dat dit echt wel “bear country” is, we zijn verwittigd.

We startten aan mijlpaal 381 (de gehele weg is 456 mijl), en reden een 30-tal mijl richting de Great Smokey Mountains. Onderweg stopten we even in het visitor center, waar een video speelde over de geschiedenis van de parkway. Het zaaltje was voorzien op 70 man, maar we zaten er alleen.

Rond half zes keerden we terug richting Asheville, want we kregen honger ;). Na een korte rondwandeling viel ons oog op Manfredo, “wood fired Italian cuisine”. We blijven geluk hebben, het was een hele leuke zaak, met royale porties en lekker eten. Als voorgerecht startten we met een bordje kaas en charcuterie (wat we met 2 amper op kregen), daarna nam David de pasta met eigengemaakte worst, ik nam de biologische kip met garnalenrisotto. Samen met een goeie fles Italiaanse wijn en voor David een limoncello als afsluiter.

Morgen staan de Smokey Mountains op het programma, David wil nu ineens wel vroeg opstaan, we gaan zien ;).