Vanochtend ging de wekker om 6u59, maar tegen dat we effectief een teen uit bed zetten was het 7u30. Dat betekent dat we de zonsopgang zouden missen in de Sossusvlei, maar ach, t is vakantie ;).
Om 8u gingen we op weg naar ons ontbijt, wat net zoals gisteren 10 minuten rijden was, in de Sossusvlei Lodge. Net zoals gisterenavond was het meer dan in orde, vanochtend waren het eieren voor showcooking. Tegen dat David uitgegeten was, met eieren met ham en kaas, broodjes, gebakje, yoghurt en koffie (ik nam kip met een omelet van tomaat en kaas met een broodje), konden we om 9u de tocht aanvatten. We zouden eerst tot voorbij Dune 45 rijden, recht naar Sossusvlei en Deadvlei, en dan terugkeren naar de duin. Het laatste stuk om tot aan de Sossusvlei te geraken was enkel toegankelijk voor 4x4’s. Dat hebben wij niet, en we besloten het ook niet te proberen, ook al was het verleidelijk. Voor mensen zonder 4x4 hebben ze shuttles, dus deden we dat. Even dachten we nog het te wandelen, maar goed dat we dat niet hebben gedaan, het was toch verder dan gedacht. Paul, de chauffeur van dienst, dropte ons en een Brits koppel eerst aan de Sossusvlei, waar we een 20-tal minuten kregen om rond te kijken. Ruim voldoende. Daarna ging het naar Deadvlei, waar zich de beroemde uitgedroogde bomen bevinden. De tocht naar de bomen verliep op zanderig gebied, wat David ertoe verleidde één van zijn oneliners uit 2017 terug boven te halen: “Ik haat zand!”. Het was wel specifiek dit zand gelukkig, omdat we erin moesten wandelen, want anders heb je pech in Nambië ;). Na een twintig minuten wandelen zagen we de zoutpan met de bomen, die omringd was door hoge oranje zandduinen. Het contrast was echt mooi en speciaal. We vonden dit beiden “spectaculair” ;).
Paul zou ons om 12u terug ophalen. We hadden hem bij het afzetten aan deze vallei betaald, net zoals ons Brits koppel. Die vroegen nog specifiek “En je komt ons écht wel ophalen hè?”, waarop Paul plechtig beloofde van wel. Maar het werd 12u, 12u05, 12u10, 12u20, en Paul kwam niet af. Een andere shuttledriver vroeg ons op dat moment of we op iemand aan het wachten waren. De Britten gaven een beschrijving van de man, waardoor de chauffeur wist wie het was. Hij wou ons wel meenemen, waarna we in een recordtempo over de zanderige wegen een andere shuttle gingen inhalen. Bleek dat toch wel niet Paul te zijn... Hij keek wat betrapt en verrast, maar we moesten toch wisselen en overstappen terug bij hem. Jammer voor zijn fooi ;).
Om half één gingen we richting Dune 45. Waar het bij het opstaan nog 10 graden was, begon de temperatuur nu wel op te lopen. David vertelde dat er een rijtje omhoog aan het gaan was toen we er de eerste keer passeerden (ik was even ingedommeld), maar op dit moment van de dag, 13u, was er niemand, zelfs geen 2 zotten die je normaal overal vindt, om de duin op te wandelen. We besloten ook niet “die 2 zotten” te zijn die de tocht zouden aanvatten, daarvoor was het net te warm geworden om in volle zon een redelijk intensieve wandeling te doen. Dan maar gewoon een foto ;). We waren gisteren toch al Elim Dune opgewandeld, het idee van een duin op te wandelen hebben we al.
Op dit moment zitten we aan de bar van onze Camp wat uit de zon wat te internetten terwijl ik dit verslag schrijf, uit de zon is het best aangenaam. We wachten op het tweede deel van de dag, om 17u start de Sundowner vanaf de Sossusvlei om dieren te spotten. Voor vanavond hebben we vlees en toebehoren besteld om te barbecueën voor onze lodge. Wordt ongetwijfeld weer een leuke avond :)!
Update 21u58:
De Sundowner dus. Om 17u stonden we aan de receptie, alwaar Salati en Eleni ons en 4 Duitsers persoonlijk welkom kwamen heten. We werden naar de jeep begeleid die ons door het privé-domein van de Sossusvlei Lodge zou loodsen. Op voorhand gaven ze al aan niet veel beesten te zullen spotten, wegens weinig aanbod. Op zich niet zo erg, de ondergaande zon op het uitgestrekte variërende berglandschap was op zich al mooi. Eleni wist veel en gooide er af en toe een mopje tussen. Zo deed hij ons geloven dat de grote nesten in de bomen van struisvogels zijn. Hij pakte het zo goed in dat we er alle zes mee weg waren, totdat hij doodleuk zei dat het gewoon gigantische vogelnesten waren van kleine vogeltjes. Natuurlijk moest hij bij de volgende stop zweren dat wat hij daar dan bij vertelde geen grap was. Dat heb je dan ;).
Vandaag heb ik ook wat bijgeleerd over mijn favoriete stukje vlees, de oryx. Die beesten zijn geweldig goed aangepast aan de onverbiddelijke natuur hier. Zo kunnen ze 2 tot 3 weken zonder water, gewoon door heel droog uitwerpselen uit te stoten. Al het vocht wordt er dus aan onttrokken, zodat ze dat zelf kunnen opslaan. Hun hoorns zijn dan ook weer in staat om vocht uit de lucht op te vangen, wat dan condenseert, van hun hoorns afloopt en in hun bek belandt. Geniaal toch...
De Duitsers zaten op de eerste twee rijen, wij op de laatste. Ze waren olijk, en stelden constant vragen. Wij hadden er ook, maar het was nogal onrespectvol die van achterin naar voor te roepen. Gelukkig stelden ze veel vragen die wij ook hadden.
De 4 kenden elkaar, meer nog, ze waren samen op reis. De link was de job van de vrouwen: ze waren beide lerares, de ene Engels/Frans, de andere biologie. Dat kwamen we te weten toen de beide gidsen waren gestopt bij een rotsenformatie, alwaar ze onze aperitiefhapjes en drank aan het klaarzetten waren totdat we de rots om mochten komen. Leuke verrassing, en echt mooi gedaan.
Daar zagen we dan de zon ondergaan vanavond, op een ydillische plaats tussen de rotsen, met zicht op de rotsenformaties. Dit was echt een leuke trip, die gemaakt werd door onze twee gidsen. En ook een beetje door de Duitsers, we hebben er beiden leuk staan mee kletsen ;).
Na de stop keerden we als een wervelwind terug naar de Lodge. Om 19u30 namen we afscheid van de groep, en gingen we terug richting onze lodge, er viel nog te barbecuën vanavond!
Onze levering bleek in onze buitenkeuken staan, en het leek meer dan genoeg. Al bleken we toch het één en het ander te missen zoals bestek, borden, glazen... David keerde terug naar de receptie, bleek dat je dat kon huren, maar apart. Tja, nogal essentieel ;). Toen we volledig voorzien waren begonnen we (zijnde vooral David) eraan. Het was heel gezellig, en lekker. De stukjes vlees waren goed gemarineerd, zijnde eland, kudu en oryx (omgedoopt tot mijn “kip” van deze vakantie ;)). Verder was er nog tomaat (erg sappige) en koolsla. De zoete aardappel die we erbij hadden besteld was na een uur nog niet zacht, die hebben we dan maar laten vallen. Maar het was toch veel te veel, zeker omdat er nog een kaasplankje als nagerecht kwam. Nadat we hadden afgewassen en het vuur bijna was gedoofd, bleven we in complete duisternis naar de sterrenhemel staren, die blijft toch ongerept en ongezien mooi hier. Je ziet hier zodanig veel sterren dat ze zelfs de complete duisternis wat doen oplichten. En wat ons ook verwondert: bij ons zijn de sterkste lichtpunten vaak vliegtuigen, hier zijn het enkel sterren. Het was een mooie afsluiter van een bijzondere avond, onze laatste avond hier in de Sossusvlei.
Morgen gaan we richting Swakopmond, volgens de Duitsers ook zeker de moeite. Ze hebben me zowaar warm gemaakt voor een excursie naar de small 5, de 5 belangrijkste reptielen van de woestijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten