Na het ontbijt ging de weg via de scenic route van Spearfish Canyon naar Cheyenne Crossing. De bedoeling was de route in de omgekeerde richting te doen, maar de gps wilde even niet meewerken. De route was mooi, maar eigenlijk niet echt de omweg waard.
De eerste echte stop vandaag was Devils Tower NM. We waren net op tijd voor het ranger program van 13u. Eigenlijk zijn die korte uiteenzettingen altijd interessant. We hadden anders niet geweten dat de monoliet ondergronds ontstaan is door gestold lava, en dat later de grond errond weg is geërodeerd. Daarnaast vertelde de vrouw dat er zo'n 200 klimroutes zijn uitgestippeld, dat de snelste beklimming ooit op 18 minuten staat (freeclimb, dus zonder touwen), en dat de gemiddelde klim 5-6 uur duurt. Er is een kant van de rots die ons doenbaar lijkt omdat hij niet recht omhoog gaat, maar wat wij dan weer niet zouden zien zitten is dat je je moet zekeren met klemmen die je in spleten moet verankeren (en dus niet met boorgaten zoals bij ons). Dus houden we het bij kijken :). Ooit was er een trap, in de jaren 20, maar die is er al lang niet meer. Op de top is het blijkbaar een kom, dus moet je aan de rand blijven staan om van het uitzicht te genieten. Ooit is er eens een parachutist op geland, maar omdat hij geen verstand had van klimmen heeft hij zes dagen moeten wachten tegen dat klimmers uit New York hem van de top zijn komen halen. Niet echt doordacht dus :).
Er loopt een trail van 2 kilometer rond de monoliet, en omdat we beiden wat nood hadden aan beweging na het lang in de auto zitten hebben we die afgelopen. Het was leuk de rots van alle kanten te zien.
Na de wandeling geluncht op de parking. Bij het uit het park rijden even trager gereden bij de prairie dog village. Er zat een kolonie van 550 hondjes. Omdat het me tot nu toe nog niet gelukt was een hond te fotograferen die rechtop staat (ze doen het nochtans genoeg, maar net niet als ik mijn fototoestel bovenhaal), wilde ik nog eens proberen. Ik vind het zo'n schattige beesten. En ja hoor, deze waren duidelijk meer aan mensen gewoon en lieten zich graag in alle poses fotograferen. Eindelijk! :)Onze route eindigde vandaag in Sheridan, nog 200 kilometer te gaan. We hebben afgewisseld bij het rijden, we waren beiden wat moe. Het hotel, de comfort inn, is nogmaals een meevaller. Rond 17u30 zijn we richting centrum gegaan, ook dat viel beter mee dan verwacht. De main street heeft wel charme. Op het eerste zicht leek het niet evident iets gezonds te vinden voor het avondeten. Wat rondrijden op basis van de gps-voorstellen leek ons enkel bij vette happen en fastfood (of beide) te brengen. Tot we op main street "fine dining" op de ruiten van een zaak zagen staan. Het bleek "Frackleton's" te heten. Het was behoorlijk druk, en er was een vrouw die na ons was die duidelijk geen zin had om te wachten. Ze stak zonder verpinken voor op ons, toen we er wat van zeiden en uitlegden dat wij eerder waren (en dat wist ze maar al te goed, ze was ons voorbij gelopen) maar het systeem van toewijzing niet zo begrepen, antwoordde ze kortaf dat we onze naam maar eerder hadden moeten doorgeven in plaats van te zitten wachten. Heel bizar, dit is de eerste keer dat ik zo'n botte Amerikaanse vrouw tegenkom. Meestal zijn ze net heel vriendelijk en behulpzaam, dus spijtig dat wij net die ene zuurpruim uit heel Wyoming moesten tegenkomen. Toen we aan de bar wilden gaan zitten wou zij óns nog tegenhouden omdat ze dacht dat wij voorstaken. Daar reageerden we beiden nogal fel op, respectievelijk "my god, we were just going to drink something at the bar" tot "jeezes, mens toch, doe normaal". Daar had ze niet van terug :).
Het eten was ongelooflijk lekker, beide gerechten. David nam de gnocchi met champignons en kip, ik de cannelloni met kip, ricotta, spinazie, overgoten met een rijke tomatensaus. Alles was vers gemaakt, de pasta was heerlijk al dente. Naar Amerikaanse normen hebben we zeer lang moeten wachten, iets meer dan een uur. Omdat ze dat zelf te lang vonden kregen we het dessert aangeboden. We hebben een overheerlijke chocoladetaart gedeeld, en de ober een mooie fooi gegeven als dank. We hebben echt weer geluk gehad in onze op-goed-geluk keuze, 15 en 13 dollar voor 2 kraakverse gerechten, je kan duurder en slechter af zijn in een keten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten