Bij aankomst bij National bleken er een aantal fullsize SUVs in de rij te staan waaruit we konden kiezen. Drie chevy Tahoe, 1 Ford expedition, een Buick enclave en een Ford Mustang cabrio. Ons oog viel op de witte Tahoe, maar alle auto's waren op slot. Even de greeter aangesproken, die wou ons de Expedition meegeven. Dat wou ik dan weer niet :). Het maakte hem niet zoveel uit, de simpele vraag naar de Tahoe was voldoende om die sleutels tevoorschijn te halen. Het is best een uitgeruste SUV, lederen bekleding, navigatie, Bose soundsysteem,... En dat dus voor 379€.
De rit naar onze eerste stop, Longmont, was gelukkig niet te lang, een dik uur rijden. Thomas van de Springhill suites was uitermate vriendelijk en vond onze roadtrip "awesome". Na het inchecken keerden we een kilometertje terug voor het avondeten. De keuze viel op Chili's. Ik kende de keten niet, maar op het AA-forum was er eens een topic geweest over de barslechte service en ruziënde obers. Ook al beloofde dat niet veel goeds, ik vond de menukaart op de website best meevallen, vandaar dat we maar de kans hebben gewaagd. het viel niet tegen (Quesadillas met respectievelijk kip en rund) en de obers schenen het ook prima met elkaar te kunnen vinden.
Na een verkwikkende nachtrust vanochtend aangeschoven bij het gratis ontbijt in het hotel. Het was buiten alle verwachtingen om zeer uitgebreid en lekker. David kon zijn geliefde bagel met Cream cheese eten, ik ben hem gevolgd. Vandaag stond een lange rit op het programma, en ondanks wat initieel protest van mijn reisgenoot waren we om kwart na acht vetrekkensklaar.
Het eerste stuk was wat saai, tot en met de eerste stop in Scotts Bluff viel er niet veel te beleven. We kwamen rond 12u aan in Scotts Bluff, en de timing bleek perfect: er leek een viering aan de gang in het visitor center, met taart. Eerst dacht ik dat het een personeelsfeestje was, maar ineens werd ons gevraagd of wij ook een stukje taart wilden. Natuurlijk wilden we dat :). Vandaag blijkt het exact dag op dag 100 jaar geleden dat de NP service werd opgericht. De taart werd precies om 11u30 aangesneden, het exacte moment van oprichting. NBC Nebraska was aanwezig om te filmen, zelf heb ik een kort interview gegeven aan een plaatselijke journaliste, die het opnieuw "awesome" vond dat we helemaal tot in Scotts Bluff waren gekomen. Als aandenken kregen we ook elk een houten pin van de NPS, daar was ik echt blij mee. Ze blijken beperkt te zijn in oplage, en elk nationaal park of monument kreeg er dus ook een beperkt aantal. Zij vonden het blijkbaar zelf een eer ons die te kunnen geven, wij vonden het al evenzeer een eer die te hebben!
Op den duur zouden we nog vergeten waarom we hier waren: het uitzicht vanaf de top. En dat was fantastisch. Er waren twee korte wandelingetjes, die we beide hebben gedaan.
Hierna ging het naar Carhenge, de Amerikaanse versie van Stonehenge. Naar Amerikaanse traditie met auto's. Leuke stop, maar lang kan je er niet rondhangen.
Na Carhenge ging de weg verder naar Custer. Onderweg kregen we al een voorsmaakje van wat ons morgen te wachten staat: de Black hills. We reden dwars door wind cave NP, omdat we keuzes moesten maken gaan we dit park niet verder bezoeken. Het landschap is wel zeer mooi, het lijkt wel op een natuurlijk golfveld. Het hotel in Custer, de Bavarian Inn, is charmant. Het stadje Custer valt ons ook mee, het centrum is typisch en gezellig. We komen net terug van een heerlijke maaltijd in de Sage Creek Grille. David koos voor de hamburger, ik nam de kipstoofpot op jamaicaanse wijze.
Morgen staat een rustiger dag op het programma, al liet David net weten dat hij de twee scenic routes wil doen, én 2 wandeltochten. We zullen zien :)...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten