De bikers stonden vanochtend om 8u klaar om in groep te vertrekken. Vanaf half acht was het een drukte van jewelste in het hotel. We zijn naar buiten gegaan om hen uit te wuiven, het was een leuke rij om te zien aanzetten. Nadat zij weg waren waren we nog alleen in het hotel, op 1 biker na die zich had overslapen :). Dus hadden we plaats zat aan de ontbijttafel. Dit keer geen pancakes gelukkig, maar gewoon toastbrood en confituur. Dat smaakte. David waagde zich nog aan een cheese omelet, die hij eerst koud opat. Dat zag er niet smakelijk uit, en dat kon ook kloppen, want er stond een microgolf naast. Niet dat het veel verschil maakte warm :).
Omdat we gisteren Badlands NP al hadden bezocht, hadden we vandaag een heel rustige dag. Een van mijn back-up voorstellen was de Minuteman Missile launch facility Center. Dat is een oude lanceerbasis van kernwapens ten tijde van de koude oorlog, waarvan je de een van de ondergrondse lanceringsruimten kon bezoeken. David was minder enthousiast erover, maar ik wilde het heel graag zien. Na zowat alle ondergrondse schuilkeldertours en restanten Muur in Berlijn te hebben gedaan en gezien vond ik het wel een leuk idee een ander aspect van de koude oorlog te bekijken. De tickets waren gelimiteerd tot 6 per tour, en je kon niet op voorhand reserveren, je moest gewoon je tickets gaan ophalen in het visitor center. We hadden een beetje pech, de eerste tour die we samen konden doen was pas om 13u, en het was nog maar 9u30. Of we konden opsplitsen, wat we dan maar hebben gedaan. David nam de Tour van 10u, ik die van 10u45.
De lanceerbasis lag op 4 mijl van het visitor center, waar een interessante korte inleiding was. Tijdens de tour van David heb ik die rustig kunnen doorlopen. Het is op zich surrealistisch, de hele wapenwedloop. Er was 1 informatiebord over de keren dat de wereld had kunnen vergaan omwille van foute meldingen, storingen en ongelukken met vliegtuigen met kernwapens aan boord. John Oliver had er eens een item over, door hier te staan werd het iets tastbaarder.
Om 10u45 was het mijn beurt dus. De toer duurde 30 minuten, bracht je naar de ontspanningsruimtes en controlepost bovengronds, en tenslotte diep onder de grond waar de missileers zaten. Die waren steeds met twee, en moesten elkaar ook constant in de gaten houden. Zo zou de wereld alvast niet vergaan door een "lone wolf". Verder leek het leven van een missileer ons oersaai: shiften van 24 uur onder de grond, wachtend op een bevel dat maar niet komt. Dus hielden ze zich bezig met het herhalen van hun procedures of studeerden ze om zich om te scholen tot een betere job bij de luchtmacht. Grote rampoefeningen waarbij de missileers niet op de hoogte waren dat het een oefening was konden niet uitgevoerd worden vanwege de explosieve materie waarmee ze werkten. De enige simulaties konden ze doen in het trainingscentrum, maar dan was het duidelijk dat het een oefening was. Haast alle missileers waren jonge twintigers trouwens, die met twee drukken op de knop een atoombom konden lanceren. Als Rusland eerst een bom zou afvuren, had de VS 30 minuten om te reageren. Dat is dan een raket terugvuren. Een koppel dat ook de toer meedeed woonde in de suburbs van Chicago, waar ze een ontmantelde Nike-basis hebben bezocht. Die stonden blijkbaar rond elke grote Amerikaanse stad als luchtafweer, en worden nu pas stilaan ontmanteld. Net zoals de Cold War ondergrondse toer in Berlijn vind ik dit soort rondleidingen razend interessant, zoveel voorbereiding voor iets wat uiteindelijk gelukkig nooit is voorgevallen.
Hoewel David dus niet zo enthousiast was voor de start, was hij dat des te meer erna. Gelukkig, want ik vond het zeer de moeite :).
Na de rondleiding reden we door naar Rapid City. We zijn even door het oude centrum gereden. Mooi, maar beiden vonden we het genoeg er doorgereden te hebben. Daarna boodschappen gedaan in de buitenwijken voor de lunch. Dicht bij de supermarkt was een heel mooi parkje met bloemen en bankjes. Daar hebben we onder een boom gepicknickt. De temperatuur was ondertussen al opgelopen tot 33 graden, dus wat schaduw was welgekomen.
Na de lunch was het nog een uurtje rijden naar Deadwood. Om 15u waren we al in het hotel. De Springhill suites dit keer, een modern hotel met wederom grote kamers. We besloten te fitnessen en erna te zwemmen. Rond 17u zijn we naar het centrum gereden en hebben er even rondgewandeld.
We hebben een uitstekende steak gegeten in een steak house dat deel uitmaakte van het Franklin hotel. En helemaal niet zo duur voor wat we hebben gegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten