Dit keer namen we de snelste weg ernaartoe, dus niet meer via de Iron Mountain Road. Het hele complex is voorzien op een massa publiek, de parking stond goed leeg. Niet dat daar tijdens het bezoek wat van te merken was, het was gezellig druk. Een heel pak Amerikanen trekt hun beste T-shirt aan met zoveel mogelijk vlaggen en symbolen erop. De eerste aanblik vanaf de parking was al indrukwekkend, en naarmate we dichter kwamen werd het dat nog meer. De laatste zuilenrij droeg de vlaggen van alle staten, met hun respectievelijke toetredingsdatum tot de United States. Mount Rushmore was voor mij de reden om de reisroute tot in South Dakota te laten lopen, en ik ben toch blij dat ik het gezien heb.
Na het bezoek was het nog redelijk vroeg, half elf. Gelukkig, want we hadden nog een trail in te halen :). We kozen voor de lovers leep trail, een tocht van 5 kilometer door een ander landschap dan gisteren. De trail startte aan het education center. Op de parking raakten we aan de praat met mensen uit Minessota, die met hun dochtertje op vakantie waren in de streek. Leuke babbel, zij waren eigenlijk van de Oostkust afkomstig, maar waren door zijn werk in Minessota beland. Lijkt me nogal een aanpassing, en dat vonden zij ook :). Het meisje deed ook aan rotsklimmen, dus zij zag onze tip om onze tocht van gisteren te doen al helemaal zitten.
Voor de start van de wandeling nog even onze kennis getest met Thomas, de park ranger. Hij deed een reeks stellingen, waarvan wij moesten zeggen of ze waar waren of niet. David dwong respect af, hij wist meer dan ik. Nu weten we toch ook weer dat de tanden van bevers tot 1 meter per jaar groeien (vandaar dat ze constant op boomstammen moeten knagen), dat er vroeger 250 miljoen bizons waren in Noord-Amerika, dat de moose de grootste hertachtige is in Noord-Amerika, dat er nog 2 wolven waren in het state park. En hij kon razendsnel zijn veters knopen (maar wilde ons niet verklappen hoe).
De trail: het eerste stuk was best pittig, in geen tijd hadden we heel wat hoogte gewonnen. Aan het hoogste punt hadden we weer een prachtig zicht op de omgeving. David wilde eerst niet mee het laatste stuk klimmen, maar was achteraf toch blij dat ik hem heb overtuigd :). De afdaling bracht ons naar een riviertje, dat we meerdere keren moesten oversteken. Na anderhalf uur waren we terug aan het vertrekpunt, weeral niet slecht voor een trail waar ze 2-3 uur hadden voor geschat.
Het was een mooie trail om te wandelen, totaal anders dan gisteren, minder hoog, zodat we twee verschillende stukjes natuur van het park hebben gezien.
Na de trail gepicknickt op een bankje, en dan terug de weg op naar Wall, voor Badlands NP. De weg ernaartoe was minder spectaculair, we zaten in geen tijd weer in weidse vlaktes met weinig te beleven. Onderweg, op de rand met Badlands, zagen we een coyote, toch zeldzaam om te zien. Hij was te schichtig om er een foto van te kunnen nemen.
Het hotel vandaag is een Super 8. Op de parking was het een invasie van Goldwings. Het volk leek op het eerste zicht ruig, maar als je twee keer keek viel dat reuze mee. De helft ervan zijn veredelde driewielers, al zullen zij dat niet graag horen.
Omdat het nog maar 17u was stelde David voor om toch al een stuk van Badlands te doen, bij valavond zou dat misschien nog mooier zijn. Dat was een topideetje, het stond ook als tip in het Badlands-krantje. Badlands is meer een rijpark, maar het is er daarom niet minder indrukwekkend om. De uitkijkpunten zijn spectaculair. Al was David wat moe en vond hij het wat vermoeiend dat ik ze allemaal wilde doen :). We hebben heel mooie foto's kunnen maken.
Rond 20u waren we terug in Wall, waar verder niet zoveel te beleven valt. Ons avondeten namen we dan maar in de Subway, met een meatbal marinara broodje lijkt het bijna alsof je echt warm eet.
Bij terugkomst in het hotel bleek er nog een goldwing parade te zijn. We hadden eerst niet door vanwaar al dat getoeter kwam. Toen we het zagen zijn we onmiddellijk naar buiten gegaan, we konden nog net de laatste neonverlichte exemplaren zien passeren en wat snoep rapen die motards naar de mensen gooiden. De laatste had een megagrote Amerikaanse vlag achteraan hangen natuurlijk. Navraag leerde ons dat die parade eigenlijk gisteren had moeten doorgaan, maar dat ze uitgeregend waren. Spijtig dat we dat niet wisten. Het verklaart ineens ook waarom Wall overspoeld was door motards.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten