Vrijdag 3 september: Plitvice (KRO) - Zadar (KRO)

Twee soorten vakantie in 1 dag: bergvakantie met wat urbex, en strandvakantie. 

Gezien we nog in bergachtig landschap waren, begonnen we met de bergvakantie. Eerst nog ontbijten en afscheid nemen van Eva en de Nederlandse muzikant. Het was een gezellig verblijf, ook al hadden we met 1 dag in principe voldoende gehad voor de Plitvicemeren zelf. Aan de andere kant, dan waren we niet gebotst op waar we vandaag nog naartoe zijn gereden voor onze strandvakantie aan te vangen: de verlaten luchtmachtbasis van Zeljava. Ik was er toevallig op uitgekomen bij het zoeken naar mountainbikeroutes: een buiten gebruik (deels opgeblazen tijdens de Balkanoorlog) gestelde luchtmachtbasis, uitgehold in een berg, deels in Kroatië, deels in Bosnië-Herzegovina. De toegangen waren groot genoeg zodat vliegtuigen ook in de berg konden binnenrijden. De foto's zagen er tegelijkertijd fascinerend en doodeng uit. Het leek toegankelijk, dus gingen we proberen de weg ernaartoe te vinden met de auto, en zien hoe het daar was. Wikipedia raadde wel aan op het asfalt te blijven, omdat het er nog steeds stikt van de landmijnen. Die raad gingen we zeker opvolgen ;). 

De toegang via Kroatië lag op een 20-tal minuten rijden van het hotel. Aan de toegang stond een karkas van een DC-47, het was duidelijk dat we het gevonden hadden. Aan het vliegtuig stond een vriendelijke Duitser met een coole moto, die aan rondreis bezig was van 4 weken, en die ook op zoek was naar de luchthaven. Het karkas was fotogeniek, maar de zon zat wat tegen:

Daarna gingen we verder naar de landingsbanen en de 2 ingangen vanaf de Kroatische kant. 

Eens daar keken we links van ons op één van de vier landingsbanen, blijkbaar 2,5km lang, zover als we konden zien, en rechts de 2 ingangen die we op foto hadden gezien. De doodengheid viel al bij al goed mee: er stond nog een auto met vriendelijke mensen, en een koppel even vriendelijke Oostenrijkers op de moto. In het 3,5km gangenstelsel binnen bleken, zo merkten we achteraf, ook nog eens 3 Slovenen met coole moto's rond te rijden. Tien minuten later kwam dan ook nog de Duitse motard erbij. Daarmee voelden we ons wel op ons gemak. We liepen heel even in het eerste stuk van het gangenstelsel, maar het was er afgezien van het eerste rechte stuk, waarna vertakkingen begonnen, pikdonder, daar gingen we niet inrijden of wandelen. De rest van het gangenstelsel geloof ik graag, en die foto's vind ik wel op het internet ;):  

https://www.exutopia.com/zeljava-airbase-croatia/

Onze foto's:

(De laatste foto was ook al wat geruststellender, er is een ontmijningsactie geweest een aantal jaar geleden :s)

Interessante site trouwens, al heb ik hem maar achteraf gevonden. De Duitser had ons al verteld dat hij niet veel zin had om de grens over te steken met Bosnië-Herzegovina, hoewel wij daar niet zo onmiddellijk graten in zagen. Achteraf viel natuurlijk onze frank, dat is buiten de EU en had ons effectief nog wel problemen kunnen opleveren, als we ongewild de grens waren overgestoken. Technisch gezien is dat mogelijk als je maar lang genoeg in die tunnels doorloopt en aan de ingangen uitkomt aan Bosnische kant. Dat verklaarde ook het - op dat moment weliswaar gesloten - politiehokje aan de ingang. Dat was eigenlijk een grenspost, en ze patrouilleren geregeld in de gangen. Aan deze kant valt het mee, maar aan de andere kant zijn ze blijkbaar minder vriendelijk, omdat het vroeger vaak gebruikt werd als vluchtweg om de EU in te geraken, en als smokkelroute. Ook al wisten we dat niet toen we daar liepen, dan nog hadden we dus niet veel animo om lang in de tunnels zelf te lopen :). 

Na de ingangen reden we de twee landingsbanen af die toegankelijk zijn vanaf Kroatië. Indrukwekkend om zien hoe de natuur het terug overneemt, tegelijkertijd een indrukwekkende constructie. Een erg interessante plek, fijn dat we zo onverwacht wat hebben kunnen urbex-en.

De namiddag bracht ons richting kust. We zagen het landschap veranderen van sappig groen naar dorder Mediterraans, om uiteindelijk aan te komen in het drukke Zadar. De eerste aanblik van ons hotel was maar "mwa", het ligt in een soort enclave met meerdere hotels van dezelfde keten, maar eens je binnen was, valt het best mee. Ook al kijkt onze kamer uit op een gigantische generator, die ook met de ramen dicht behoorlijk wat geronk produceert. Het is goed voor 2 dagen, maar het is jammer dat je eigenlijk niet op het terras kan zitten. De layout van de kamer is uitgedokterd door een eigenzinnige architect, en het is apart, maar eigenlijk totaal niet praktisch. Maar nu ga ik teveel zagen, alles is er, en de wijn is a volonté ;).

Vanaf de receptie loop je naar buiten in de binnentuin, en dan recht naar de zee. David was al niet te houden en wilde kost wat kost weer de SUP opblazen. Ik wilde eigenlijk gewoon aan het zwembad liggen, maar er was geen zeggen aan. Ook al onderhandelde ik voor morgen, en ook al leek een eerste inspectie een andere ervaring te beloven dan aan het meer van Bled. Zelfs een eind in de zee waren er grote golven. De "SU" in suppen liet David al snel varen, het werd sitting peddelen, wat ook lang niet slecht is ;). Ik had mezelf op de borst geklopt dat ik gewoon aan het zwembad ging blijven liggen, maar uiteindelijk wilde ik toch wel zien hoe hij het deed en of hij niet te pletter ging storten tegen de kaai. Toen ik er wel vertrouwen in had dat dat niet ging gebeuren, keerde ik terug naar mijn ligzetel aan het zwembad ;). 45 minuten later kwam hij glunderend terug, het was blijkbaar "de max". Morgen gaan we samen verder proberen, ik zal er tegen dan helemaal klaar voor zijn!

Tot onze verrassing is dit hotel all-in geboekt, terwijl wij in de veronderstelling waren dat het half pension was. Dat komt erop neer dat je een half uurtje moet zien te overbruggen in een hele dag eten. Dat moet lukken! Het avondeten kwam met hoofdgerecht op de Ofyr, erg mals varkensvlees. 

Ik ben net even gebrieft voor het slapengaan: ik mag niét aan het deken trekken, niet verbaal agressief worden, en ook niet fysiek. Dat blijkt de afgelopen nachten met wisselend succes geweest te zijn, al heb ook ik een verhaal over het waarom ;). Dat is voor een ander blog weliswaar :D.