Seattle - San Francisco 2023

Dag	Dagtelling	Datum	Samenvatting dag
Vrijdag	0	11/aug	Rijden naar Amsterdam
Zaterdag	1	12/aug	Vertrek AMS - SEA - Tacoma (45min)
Zondag	2	13/aug	Tacoma - Packwood
Maandag	3	14/aug	Packwood (Mount Rainier NP)
Dinsdag	4	15/aug	Packwood - Portland
Woensdag	5	16/aug	Portland
Donderdag	6	17/aug	Portland - Crater Lake
Vrijdag	7	18/aug	Crater lake (NP)
Zaterdag	8	19/aug	Crater lake - Lassen volcanic NP
Zondag	9	20/aug	Lassen Volcanic NP
Maandag	10	21/aug	Lassen volcanic NP -  Eureka
Dinsdag	11	22/aug	Redwood NP
Woensdag	12	23/aug	Eureka - Fort Bragg
Donderdag	13	24/aug	Fort Bragg - Santa Rosa
Vrijdag	14	25/aug	Santa Rosa (Napa Valley)
Zaterdag	15	26/aug	Santa Rosa - SF
Zondag	16	27/aug	San Francisco
Maandag	17	28/aug	San Francisco
Dinsdag	18	29/aug	Vertrek SFO - AMS
Woensdag	19	30/aug	Landen AMS

Zaterdag 12 augustus 2023: Amsterdam - Seattle

Over de reis van thuis tot het hotel nu in Tacoma, vanwaar dit eerste verslagje van deze reis geschreven wordt, is 1 rode draad te herkennen: wachten, ofwel in de vorm van files naar de luchthaven, ofwel vertraging van de vlucht, of lange wachtrijen bij de immigratie. Maar we zijn er, in het Thea Tacoma, de eerste hotelovernachting.

De vlucht zelf was één van de rustigste ooit, dat was dan weer wel echt fijn. Na het lange wachten bij de immigratie mochten we opnieuw het land in, op naar Hertz. Daar mochten we kiezen uit de President’s circle rij, en hoewel er 2 ontzettend coole Dodge Challengers, een BMW 2 cabrio en een vuile Dodge Charger stonden, hebben we toch maar rationeel besloten voor een zo goed als nieuwe donkergrijze Ford Escape. Het was wat puzzelen met de koffers, maar alles past (voorlopig dan toch).

Vandaag hadden we maar 3 dingen te doen: 

1. naar de Bass Pro Shop aan het hotel om naar de vissen te kijken en wat T-shirts te kopen,
2. wat inkopen doen in de supermarkt, en 
3. zo lang mogelijk opblijven.
   
   De eerste twee zijn gelukt, dat laatste is een stuk lastiger. Het is nu 18u30, en we willen eigenlijk nog minstens een uur wakker blijven. 

Morgen begint het eigenlijk echt, dan gaan we naar Packwood en gaan we het eerste NP van de reis zien, Mount Rainier. Een rit van zo’n 2 uur, dat gaat lukken. Voor deze reis slaan we Seattle zelf over, omdat we dat in 2014 al hebben gezien.

Zondag 13 augustus: Tacoma (WA) - Packwood (WA)

Mijn Garmin gaf gisterenavond aan: "zware jetlag verwacht". Nu is dat apparaat wel eens vaker dramatischer dan nodig, en dat was hij eigenlijk nu ook. Ja, we zijn om 19u15 in slaap gevallen, waardoor ik alvast om 4u klaarwakker was, maar op zich was ik uitgeslapen en viel het mee. Tegen 6u50 gaf David het eerste echte teken van leven, waarna we aan onze dag begonnen.

Voor het ontbijt gingen we naar Starbucks, veel was er niet echt in de buurt. David nam een "protein box", iets met een gekookt ei, muffin, pindakaas, stukjes appel, kortom een rare combinatie. Ik nam een cream cheese bagel (een "everything" bagel: noot aan onszelf: daar zit effectief een beetje vanalles in, maar het meeste had niet gemoeten voor mij ;)). De rest van de reis worden het gewone bagels... David had met zijn eiwitdoos niet voldoende en gooide er een gewone bagel met cream cheese achteraan. 

Eigenlijk hadden we veel tijd vandaag, dus deden we het rustig aan. Nog wat rondwandelen in een Cabela (Bass Pro), we zijn nogal fan van de keten geworden... Daarna ging het richting Enumclaw en het charmante Buckley om zo via de bovenkant naar Mount Rainier NP te rijden. Eens we uit het verstedelijkt gebied weg waren, werd het landschap er een pak leuker en mooier op. Hoge sparren, kronkelende banen, het national forest in om zo in Mount Rainier NP te komen. De eerste toegangsweg was via Sunrise. Dat deden we, maar algauw stond daar een waarschuwingsbord om te melden dat alle parkings vol stonden, en dat het een uur wachten is. Daar hadden we niet zoveel zin in, dan maar naar Paradise, de andere ingang. Alleen al de naam deed vermoeden dat het daar beter zou zijn. Dat was het... een beetje ;). Als in: ook daar stonden de parkings vol en was het vreselijk druk, maar daar konden we wel parkeren aan het visitor center met uitzicht op Mount Rainier. Al was de weg ernaartoe mooier dan de stop aan het visitor center. Daar leek het wel een pretpark. 

Voor morgen hebben we een wandeling gepland, al zullen we goed moeten bekijken waar dan precies. Eerst en vooral: het is bloedheet, 102 graden oftewel 37 graden. Dat is het om half zes nog steeds. Boven aan het visitor center was het 25 graden, maar daar was dan weer geen schaduw, vanwege wat hoger gelegen en minder bomen. Morgen wordt het nog warmer, 39 graden volgens Google. 

Dan is er ook nog de drukte, die dan op maandag misschien minder is, en het feit dat de weg van Paradise vanaf hier van maandag tot vrijdag is afgesloten vanwege grote - dat kunnen we bevestigen - wegenwerken.

Sowieso doen we het rustig aan, met die temperaturen zullen we al blij zijn als we 5km kunnen doen.

Voor de komende 2 nachten slaan we onze figuurlijke tenten op in Packwood, in de Crest Trail Lodge. Het inchecken ging half vriendelijk, ze hadden nochtans wel een leuk bord aan de weg (zie hieronder). De humor kwam duidelijk niet van de vrouw die ons incheckte...

Voor vanavond wordt het een uitdaging om iets lekkers te vinden om te eten. David is al even aan het zoeken, maar de foto's van de maaltijden alleen al doen mijn aders dichtslibben. Hopelijk worden we straks alsnog verrast.

Het doel is om tot rond 21u wakker te blijven, dat is nog een uur of 3. 

Visjes kijken bij Cabela

Mount Rainier vanaf de Stevens Canyon Road

Het grappige bord bij het hotel

Maandag 14 augustus 2023: Packwood (WA) - Mount Rainier NP

106 graden F, oftewel 41 graden, dat is hopelijk ons record voor deze reis. Dat dit voor Washington uitzonderlijk is bevestigde de kassierster in Randle ons ook, toen ze na onze inkopen zei "Have a good... whatever that is outside, this is Washington, 78 degrees is what we get in summer, not this!". Fijn dat het even bevestigd werd, jammer dat dit nog minstens 3 dagen aanhoudt...

Maar we hebben wel gewandeld, vanochtend toen het nog koeler was! En wat voor een mooie wandeling was het.

Na het ontbijt met zelfgemaakte overnight oats, je moet in dit dorp creatief zijn wil je iets van ontbijt, stopten we nog even bij de drive in koffiezaak voor een koffie en thee. Het duurde even, maar zonder cafeïne weigert David aan een dag te starten, laat staan aan een wandeling. 

Tegen 9u20 waren we aan het vertrekpunt van de wandeling, de Naches Peak Loop trail. Zes kilometer, met 200 hoogtemeters in het begin. Het was nog redelijk koel toen we eraan begonnen, zo'n 22 graden, maar je merkte dat de temperatuur snel zou gaan stijgen. 

Het pad was druk bewandeld, en de meeste mensen deden de tocht andersom. Maakt op zich niet uit, en misschien beter zo, want er zaten best grote groepen bij.

De wandeling was echt de moeite, met mooie uitzichten op Mount Rainier, bergmeertjes, vlaktes met bloemen, alleszins meer dan we ervan hadden verwacht. De foto's zijn dan ook prachtig, de herinnering eraan ook.

Tegen 11u, 1u46 later, waren we terug aan de auto, die alsof het erom gedaan was, als enige in de schaduw stond dankzij een hoge pine tree. 

David voelde een hongertje opkomen, en ook al lijkt dat simpel op te lossen, de koffiezaak van vanochtend had niets om te eten, de mountain goat "bakery" bakte enkel koekjes. Brood dan maar uit de supermarkt, met wat kalkoen en kaas was het nog best lekker. 

Voor de namiddag hadden we nog een wandeling staan van 4km, maar we hadden al snel door dat dat niet echt leuk zou gaan worden door de hitte. Plan afgevoerd, we konden beter in de auto het landschap in ons opnemen. Eerst naar Randle, wat nog minder aan te bieden heeft dan Packwood voor het avondeten, dat weten we dan ook, daarna een lusje gemaakt in het Gifford Pinchot National Forest. Daar was het lastig omwille van wegverzakkingen en bijhorende afsluitingen om een lus te maken, maar het is toch onverwacht geluk. Zeker het eerste stuk van de lus was ruig en gehavend, een eenbaansweg ook, maar echt mooi tussen de sparren. 

Voor het avondeten dachten we eruit te zijn: de Mexicaan, maar die is gesloten vandaag. Gisteren was het de Blue Spruce Saloon, steak met een baked potatoe, zeker een belevenis, maar zo eentje die je niet per sé opnieuw wil doen ;). Gelukkig is er een thai food truck open die ons uit de nood gaat helpen straks.

Morgen verlaten we dit Packwood, en gaan we via Mount St Helens (het is te hopen dat er nog een weg naartoe gaat, ook daar zijn er wegverzakkingen), Lava Beds NM (opnieuw, hopelijk), naar de volgende staat, Oregon, en stad, Portland.

De foto's van vandaag:

De saloon van gisterenavond

Op zoek naar een restaurant voor vanavond. Een jaar of tien te laat.

Terug naar de essentie: honger? "Eat"!

Lus in het National Forest

Dinsdag 15 augustus: Packwood (WA) - Portland (OR)

Vandaag lieten we Packwood achter ons, vrij snel zelfs. Na ons opnieuw zelfgemaakt overnachts ontbijt zaten we om 8u04 in de auto, eerst richting Mount Saint Helens National Volcanic Monument. Onderweg ook nog een koffie en koekje voor David, thee en muffin voor mij gescoord in een leuk koffie-drive-by-hokje, zodat David ook aan zijn dag kon beginnen ;).

Omwille van aardverschuivingen was de scenic route via Randle naar Cougar onmogelijk dit jaar, en zo merkten we gisteren, was het observatiepunt aan die kant, "windy ridge", ook niet bereikbaar door afgesloten wegen. Dat is wat jammer, maar de snellere route bracht ons dan weer snel bij het visitor center van het NM aan de start van route 504. Ook daar was een aardverschuiving, zodat ook daar het Johnston Ridge observatiepunt aan het einde van de route 504 ook niet bereikbaar was. Dat laatste wisten we op voorhand, maar het was niet duidelijk wat nu wel en niet kon. Dat viel uiteindelijk best mee, de route was behalve het laatste visitor center wel te rijden, het was pas de laatste 6 mijl dat je niet verder kon. Aan het meer, coldwater lake, konden we volgens de vriendelijke dame van het visitor center wel in de schaduw wandelen. Dat was nodig, want opnieuw werd het een bloedhete dag met 40 graden. Het meer zelf is een rechtstreeks gevolg van de vulkaanuitbarsting van 18 mei 1980, waarbij 57 doden vielen en waar de as tot 800km verder waaide. Het is totnogtoe de grootste vulkaanuitbarsting in de VS geweest. 

De weg ernaartoe was mooi, niet meer of minder van te zeggen :). Ongeveer een uurtje later stonden we aan het eindpunt, coldwater lake. Het was best een indrukwekkend meer, zeker als je weet dat het dus ontstaan is na de uitbarsting, en dat het in een zestal maanden volledig gevuld was met water. Dat was voorspeld door geologen, net zoals het was voorspeld dat dat water ooit een uitweg zou vinden als de "stop", een natuurlijk gevormde dam na de uitbarsting, niet werd versterkt. Als dat gebeurde, was er opnieuw een ramp gebeurd, maar zover is het dus niet gekomen.

Je mocht onder andere zwemmen in het meer, suppen, kayakken, alles van waterrecreatie leek het wel. Dat deden we niet, wij hielden de voetjes droog, al was de ons beloofde schaduw niet van de partij. Na een half uurtje hielden we het voor bekeken en zochten de koelte van de auto op.

Er was nog een visitor center dicht bij het meer, waar er een indrukwekkend filmpje werd gedraaid van de timelapse van de aardbeving en de gevolgen voor de dichtbij gelegen dorpen. We zagen beelden van voor en na (de vulkaan is eigenlijk geïmplodeerd), van mensen wiens huizen bedolven waren onder de fijne as, van mensen die kruiwagens vol as van hun voortuin veegden, gezond kan het toch niet zijn. 

Daarna gingen we echt richting Portland en lieten we de staat Washington achter ons. Op zich een historisch moment, nog een staat die we nu kunnen afvinken van onze lijst: Oregon. De eerste indrukken van Portland waren positief, een heel leuk historisch hotel, het Heathman, dat al naast een andere landmark ligt, het "Arlene Schnitzer" theater met "Portland" op de gevel.

We liepen na het inchecken even rond in de stad, t is te zeggen, van schaduwpunt naar schaduwpunt lopen, tot aan old town, wat we dan morgen echt gaan bezoeken voor onder andere "Voodoo Doughnuts". Het stukje downtown dat we tot nu toe hebben gezien is mooi qua gebouwen, maar ook hier is een zwerversprobleem, schrijnend. Op een bepaald moment reed een jonge zwerver met skateboard, die dat in zijn toestand (ladderzat of bedwelmd) beter niet zou gedaan hebben, pal op een bloembak. Daarna bleef hij languit op de grond liggen. Hij sprak de dichtstbijzijnde mensen aan, die zich wel om hem bekommerden, maar het moet zijn dat hij gewoon was tegen bloembakken te crashen, want hij bleef op zijn gemak liggen na dat gesprekje, bulderend van het lachen. Bizar tafereel.

Voor het avondeten kozen we voor het restaurant van het hotel. Als voorgerecht namen we geroosterde bloemkool om te delen, als hoofdgerecht nam David gegrilde forel, ik gegrilde kip. Allemaal erg lekker. 

De foto's van vandaag:

Woensdag 16 augustus: Portland (OR)

Het warmterecord is gebroken: 109 graden F, ofwel 42.7 graden, ideaal om een stad te doen ;). 

Op zich waren we op voorhand al van plan te gaan outletshoppen vandaag (met airco ;)), maar we wilden ook nog wel wat van de stad zien. 

De dag begon gezond, met beiden een goeie krachttrainingssessie in de fitness, gezond ontbijt met opnieuw overnight oats (het wordt een gemakkelijke constante deze vakantie).

Tegen 10u30 waren we aan de Woodburn outlets. We hadden een plan van winkels, en we hebben ze allemaal gedaan. De outlet was voorzien op bar winterweer en had een veranda-achtige overkapping. Opnieuw, ideaal aan 43 graden ;). Wat ik ondertussen al geleerd heb van dergelijke outletshopdagen, is dat we David gehydrateerd en gevoed moeten houden, of hij wordt t snel beu ;). Tegen half een was het moment om aan bijvoeden te denken en gingen we naar JJ"s voor een lekkere sandwich met kalkoen. 

Tijd voor deel 2 erna, tegen half vier reden we van de parking weg, zelfs de auto had t lastig en maakte veel lawaai. Wel goede aankopen gedaan, niet meer de kortingen van vroeger, maar wel mooie spullen van bij Ralph Lauren, Tommy Hilfiger, Columbia, Under Armour en een supermooi tasje van Coach, wat ook nog eens een cadeautje was (hoera :)!). 

Op de parking moesten we even goed lachen met een roze Defender, smaken verschillen, maar de eigenares ging "all-in", tot een roze gsm-houder aan toe:

Na nog een stop bij Cabela's (om nog wat verder van de airco te genieten), reden we richting "old town", het stuk van Portland dat we gisteren niet hadden gezien. We besloten het met de auto te doen (had ik al gezegd dat t warm was ;)?), en maar goed ook achteraf gezien, want dat stuk was eigenlijk vooral ingenomen door tentenkampen, rijen daklozen op (elke hoek van de) straat, al dan niet languit op de grond, kromme ruggen die de straat overstaken, wat een ongelooflijk triest zicht. Eigenlijk was het niet mogelijk om daar te wandelen zonder de ramptoerist uit te hangen... Een googelzoektocht leerde dat het daklozenprobleem vooral na corona een groot probleem geworden is, dat fentanyl een nog gigantischer probleem is, en dat de stad zelf niet goed weet hoe het aan te pakken. Later op de avond in de bar werd het bevestigd door de barman: na de beslissing van de staat om alle drugs te legaliseren, op zich een idee waar je wat van kan zeggen gezien het probleem al bestond, is het volledig de verkeerde kant opgegaan en zijn veel verslaafden van alle soorten drugs afgezakt naar Portland. 

Het avondeten was... een rip-off, eentje waarvan ik dan ook nog eens ambetant werd. Fogo de Chao, een veel te duur all-you-can-eat-tent met constant manieren om je nog meer te doen eten en betalen. De ober blonk niet uit in vriendelijkheid en stelde de all-in experience voor (waarop ik iets te luid "of course" mompelde volgens David toen de ober even wegging). Die ongelimiteerde experience wilden we niet, 140 dollar per persoon halen wij er misschien in een weekformule uit, maar niet op 50 minuten ;). Nu, er was over te onderhandelen, want het kon ineens aan de helft omdat we te lang twijfelden, als we snel zouden beslissen. We besloten ons niet te laten opjagen en gingen na een zoektocht door het niet geadverteerde menu voor een "eenmalige" uitgedroogde zalm. Er was een groentenbuffet, dus op zich hebben we goed gegeten, maar gezien het even duur was als gisteren, voelde het als een indigestie :s.

Dan maar terug naar de bar van het hotel, voor een glas Zuid-Afrikaanse rosé-schuimwijn als afsluiter van de dag. Morgen laten we Portland achter ons, niet goed wetende wat we nu van deze stad moeten vinden. Ze is op zich erg mooi, met lanen met bomen, heuvelachtig, mooie parken, historische gebouwen, maar de lelijkheid en de tristesse van de tentenkampen en verslaafden zal toch voornamelijk als indruk achterblijven. 

Donderdag 17 augustus: Portland (OR) - Chiloquin (OR)

Een echte rijdag vandaag, met 2 uitspraken van de dag: eentje van David (of course ;)), eentje van de kassier bij de enige supermarkt in Chiloquin (Google maps was enthousiast en gaf er 3, dat klopt niet echt meer...).

Het uitchecken in Portland ging vlot, na nog een korte sessie in de fitness (waar een kogelgat door het raam toch bleef intrigeren, het moet van binnen naar buiten afgevuurd zijn, en dan vraag je je toch af wat een mens zo kwaad maakt dat hij in de fitness van een hotel door het raam wil schieten... Gemiste trainingsdoelen, wat extra ventilatie, het zou zo maar kunnen...

Terug naar de uitspraken. De eerste uitspraak van David kwam toen we een uur van Portland af waren: "En wanneer begint die scenic route nu eigenlijk?". Toegegeven, het begin was matig, maar het zou beter worden. Ik had de lat ook hoog gelegd door vandaag 2 opties aan te bieden: saai langs die I-5, of zo snel mogelijk eraf en binnendoor gaan. Mijn voorkeur was het laatste, en gezien ik reed, is het dat ook geworden. Dus vandaar de lichte ontgoocheling waarschijnlijk dat het niet onmiddellijk "scenic" werd. Gelukkig dat het niet resulteerde in een kogelgat door de voorruit, het zou ook zo maar kunnen ;). 

Toen we dan effectief al een uur op de scenic route aan het rijden waren (de Cascades Scenic byway) had David het ook in het snotje, want hij riep ineens "Haaaa, de scenic route" toen hij het 14de bord had opgemerkt langs de weg. :s ;).

Een groot deel van de route was ook wat we ons bij Oregon voorstelden, veel groen en kronkelende two lane highways door dat landschap. Best mooi. Halverwege deze route werd de brandgeur opmerkelijk, en op een bepaald moment moeten we echt niet ver van bosbranden gereden hebben, de geur van verbrande dennenbomen was overheersend, de lucht was rokerig, en rechts van ons was die ook oranje. Toch wat eng met momenten. 

Na een stop bij een leuke sandwichbar in Mill City, rond 12u, nam David even het stuur over en ging het verder langs Niagara, Detroit (niet bijster originele namen allemaal), het charmante skidorp Sisters naar Bend, en vervolgens het uitgestorven Chiloquin. 

De komende 2 nachten hebben we een cabin via Airbnb, op een actieve boerderij. Deze keer, in tegenstelling tot in Alaska, kloppen de foto's en zitten we echt in de rust en omgeven door het vee. Fantastische locatie. Tanna, onze host, liet al weten dat er anderhalve kilo vlees in de vriezer zat, nice. 

Dan restte er ons nog op zoek te gaan naar groenten om spaghetti te maken. Dat leek toch een opgave, een plaatselijk biowinkeltje had niet alles (maar wel een gigantische, en erg lekkere tomaat). Dan maar naar Chiloquin, waar volgens Google Maps dus duidelijk wat te beleven viel. Dat was relatief, eigenlijk was heel downtown verlaten, en was er nog 1 van de 3 aangegeven supermarkten. We kochten paprika's, een mega-ajuin, cream cheese en cheddar. De man aan de kassa was verbaasd 2 groenten bij elkaar te zien, want hij vroeg ons "What are you guys going to do with all that healthy stuff??". Hij wenste er ons wel veel succes mee, grappig :). 

Terug in de cabin konden we aan het kokerellen beginnen, bruschetta's met de mega-tomaat, spaghettisaus met het gehakt van de host. Dit was by far het lekkerste gehakt dat we ooit gegeten hebben, zo puur. 

Morgen hebben we een wandeling van 10km op het programma staan in Crater Lake NP, naar de top met uitzicht op het crater lake. Verder wordt het een rustige dag, want vandaag was best een vermoeiende rijdag.

De foto's van vandaag:

Lunch in Mill City

Oregon zoals we het ons voorstelden

De bosbrandlucht

Chiloquin downtown

Chiloquin City Hall, ernaast een wietplantage ;)

Uitzicht vanaf onze cabin

Vrijdag 18 augustus 2023: Chiloquin (OR) - Crater Lake NP - Klamath Falls (OR)

Wat een gevarieerde dag vandaag: een uitdagende hike, totaal geen vergezichten omwille van wat nu blijkt het "wildfire season" te zijn, overal leuke babbels, én een bezoek aan de urgent care. Omdat dat laatste een nieuwe belevenis is, zal ik daarmee beginnen ;).

Een dag of 3 geleden is David gestoken door een insect, op zijn romp. Dat leek eerst een lelijke beet, zonder verdere zorgen, maar sinds gisteren was er zo'n rare uitloper bijgekomen, waardoor we ons toch wat zorgen begonnen te maken (een teek is onwaarschijnlijk, al weet je maar nooit). Maar dat had geen voorrang, de apotheek bij de Walmart was de andere richting uit van Crater Lake, en ondanks een paar keer vragen wou David eerst wandelen... 

Het bezoek aan de apotheek zat dus op het laatste van de dag. Daar bevestigde de apothekeres van dienst dat het toch geen normale beet was, en dat het het veiligste was naar de urgent care te gaan voor een voorschrift antibiotica. En toch ook maar even Touring bellen, die ons geruststelden en uitlegden wat we moesten doen. De urgent care zat op 10 minuten rijden van de Walmart. Daar aangekomen vond de receptioniste het in eerste instantie ontzettend cool dat we van België waren. Leuk, maar even naast de kwestie :). Na een voorschot van 200 dollar werd David op de wachtlijst gezet en mochten we een ton papieren invullen, meer over geld dan over de medische kant van de zaak. De vrouw had wel humor, want toen we er wat van zegden dat de papieren maar bleven komen, zei ze dat ze er ons gerust nog veel meer kon laten invullen :D. 

Tegen dat die allemaal ingevuld waren, was het eigenlijk al aan ons, maar daartussen had ik nog een leuk gesprek met een vrouw en haar drie kinderen (waarvan het jongste meisje me spontaan haar al-in-gebruik-zijnde lolly wou geven :)) die ook had gehoord dat we van België waren. Dat vond ook zij cool, en ze wilde weten wat er zo anders is hier dan bij ons. Mijn eerste idee was "social security", maar dat was precies té voor de hand liggend, dus vroeg ze door wat er nog anders was. Dan had ik het maar veiliger over de immense afstanden, dat wij in 80 kilometer én de hoofdstad én de kust kunnen zien, en dat je hier niet eens het volgende dorp bereikt. Toen ik dat zei, ging ze ervan uit dat elke Belg dan ook wel elkaar moet kennen, want bij hen is dat zelfs met de afstanden zo. Bij deze hadden we dan nog een verschil opgemerkt, dat niet elke Belg elkaar kent. Dat vond ze vreemd :). 

De dokter van dienst zou bij ons al lang met pensioen zijn, maar hij was wel nog steeds scherp en efficiënt: inderdaad, bevestigd dat het een gekke beet was, en dat die onbehandeld best nog wat overlast en grotere huiduitslag zou kunnen gaan veroorzaken. Antibiotica dus, die we voor 10 dollar binnen 10 minuten meekregen. 

Bij het uitchecken dolde de receptioniste nog even met David en nog een extra papier, waarop ik aangaf dat zijn reflexen misschien ook maar beter konden getest worden :). Een hele belevenis, en op zich interessant dat we nu ook weten wat je moet doen als je hier iets voorhebt. Het is altijd toch een schrik geweest en goed dat het nu getest is met iets redelijk banaals. En 200 dollar voor een voorschrift is natuurlijk een smak geld, dank aan de reisverzekering.

Zo was onze dag toch gevuld, want onze patiënt vroeg zich vanochtend af wat we de hele dag zouden gaan doen (sympathiek dat hij dat ook zelf oploste ;)). De lucht van de bosbranden is overheersend en werd nog erger bij het binnenkomen van Crater Lake NP. Daar stond ook aangegeven dat het zicht beperkt was, dat alle boottochten geschrapt waren en dat de luchtkwaliteit slecht was. Dat was niet overdreven, je zag eigenlijk amper iets van het meer. Zo jammer, maar niet erg veel aan te doen. Onze geplande wandeling van 10km hebben we geschrapt, die was in een stuk waar het het slechtste was met zichtbaarheid en rook. Het is alsof je de hele tijd aan de verkeerde kant van de barbecue zit, dat soort lucht. 

Aan het visitor center stond Bruce, de ranger van dienst. En hoewel hij eerst erg leek te staan wachten op vragen van ons, was het toch niet gelijk welke vraag je aan hem stelde. Mijn eerste vraag (en ik geef toe, uit de context kan het een enorme "how-can-I-make-this-about-me"-vraag lijken) kwam niet goed aan, al was ze dus echt niet zo bedoeld. Gisteren was het beter, dus vroeg ik aan Bruce of het snel beter gaat worden. Daar reageerde hij op met "Daar kunnen wij niet veel aan doen hoor, dat hebben we niet in de hand". Na wat verduidelijking van mijn kant (want natuurlijk zijn de bosbranden erger dan onze geschrapte wandeling) antwoordde hij dat ze eigenlijk niet weten vanwaar de lucht komt, omdat het zowel in Californië als in Oregon brandt. En dat de wind nu alle kanten opdraait. Hij toonde ons dan foto's op zijn gsm van wat het normaal is, en hoe het in juli was: dat was dus prachtig, met een staalblauwe hemel en meer...

Een kortere wandeling wilden we wel proberen, vanaf de parking naar het meer, een 200 meter lager, 3km. Het was een druk bewandeld pad met mensen die zoals wij op zoek waren naar wat gezondere lucht. En die kwam er, aan het meer was het zicht en de lucht toch iets beter. Na wat foto's aan het meer, een leuk gesprek met een Nederlandse vrouw (die ons aansprak omdat ze Nederlands hoorde spreken) die alleen op reis was en een tocht van een maand van Seattle naar Idaho, Yellowstone, Grand Teton, Glacier, Jasper en Banff terug naar Seattle ging. Mooie tocht... 

Aan het water waren er een aantal grappige chipmunks die ons allemaal wisten te entertainen. Ze waren absoluut niet bang, en grepen mijn vinger vast, liepen over Davids rugzak, benen, schoenen, op zoek naar stukjes van onze koeken. Er was ook een man die ons vertelde dat hij verderop een foto had genomen van zo'n chipmunk die languit lag te zonnen met de pootjes omhoog. Die had een indigestie van al het eten dat hij kreeg waarschijnlijk :).

De weg naar boven terug beslisten we onafhankelijk van elkaar in 1 keer te doen zonder te stoppen. Dat was best pittig, maar erg leuk en een serieuze workout.

Onze cabin was op weg naar Klamath Falls, voor inkopen voor vanavond en de apotheek, na een lunchstop daar (met een stuk "birthday cake" waar je een enorme sugar high van krijgt, wow!) reden we door, in de hoop betere lucht te vinden. Die kwam er niet, integendeel, het leek nog erger te worden. Klamath Falls is op zich niet lelijk, al moet je de "downtown loop" volgen en er niet van afwijken. Daar stonden erg mooie authentieke gebouwen met leuke zaakjes. In de koffiezaak sprak een vrouw ons aan die ons hoorde praten en wilde weten vanwaar we waren. Opnieuw: "that is sooo cool!" :). Ze gaf ons nog de tip om Bernie Falls te doen op weg naar Lassen Volcanic morgen, genoteerd.

Dat brengt het verhaal bij de Walmart, en het vervolg. Een dik uur later dan verwacht konden we mét antibiotica terug naar de cabin voor onze zelfgemaakte hamburgers. Voor vanavond zat er een homp hamburgervlees in de diepvries, zelf te modelleren tot de gewenste grootte van hamburgers. Na de sugar high van vanmiddag kwamen nu de vleesvapeurs, want wat was dat opnieuw ontzettend lekker vlees!! 

Morgen gaat het richting Lassen Volcanic NP, in Californië. Daar is volgens Google de luchtkwaliteit goed, laten we hopen dat de rook ons niet gaat volgen...

De lichting foto's van vandaag:

Zonsopgang aan de cabin

Crater lake

Het rookgordijn

Toegangsweg naar Crater Lake

Downtown Klamath Falls

Zelfde straat als hierboven

Zaterdag 19 augustus 2023: Chiloquin (OR) - Susanville (CA)

In tegenstelling tot gisteren een rustige rijdag, met geen grote avonturen. Alleen dat ik beter heb geslapen dan gisteren. Dat zit zo: eergisteren vroeg David - naar eigen zeggen een gewone vraag - net voor het slapengaan of het wel veilig slapen was in zo'n cabin op de prairie, of het raam kon blijven openstaan voor beren, of mensen. "Tuurlijk" zei ik, en dat moet erg overtuigend overgekomen zijn, want 5 minuten later was hij in dromenland. Ik wat minder, want weet ik veel he ;), dus begon ik aan mijn eigen overtuigende antwoord te twijfelen en stond nogal scherp bij elk geluid gedurende de nacht... 

Gezien we de eerste nacht overleefd hadden, was ik er afgelopen nacht dan ook zelf zeker van dat we de ochtend veilig zouden halen ;).

Na een zalige bagel met cream cheese en zalm raapten we onze steeds groter wordende hoop spullen bij elkaar, lieten de cabin zo netjes mogelijk achter en gingen op pad richting Californië. Een goed uur later passeerden we de staatsgrens, de laatste van de 3 staten deze reis. De eerste stop van vandaag was Lava Beds National Monument. Er werd gewaarschuwd voor wegenwerken en afsluitingen, maar uiteindelijk waren die werken afgelopen en reden we een groot deel van het park op nagelnieuw zwart glad asfalt.

Na een check aan de ingang dat we geen risico hadden om vleermuizen te doden omwille van een ziekte die in andere grotten leeft, mochten we binnen. Het viel onmiddellijk op dat het in dit deel stikt van de sprinkhanen, overal zag je ze opspringen (en de grille van de auto is herschapen in een slagveld), en ook grote helikoptervormige libellen. Die waren mobieler en vlogen vaak net voor de voorruit omhoog. 

Het landschap was apart, in de goede zin. Ruig, onherbergzaam, en gigantisch in oppervlakte.

Lava Beds is vooral bekend omwille van de grotten, er zijn er zo'n 900-tal, waarvan er slecht een tiental toegankelijk zijn. Maar dan zitten er bij waar je moet kruipen, 30-cm doorgangen, en nooit echt kan rechtstaan. Bij het voorlezen ervan kreeg ik al de kriebels. Dat zou ik zelfs niet doen als we voorzien waren van grotmateriaal ;).

Bij het visitor center was er wel een grot verlicht (voor alle andere had je een zaklamp nodig), geplaveid, en die je volgens de man een goede eerste indruk gaf van hoe zo'n grotten eruit zien. Het was een 200 meter, en eigenlijk was dat meer dan voldoende voor ons. Het gaf inderdaad een heel goede eerste indruk: na een goeie 10 meter verdwijnt het daglicht volledig en zit je in het pikdonker (allez, in diegene die dan niet verlicht zouden zijn), moet je goed uitkijken voor het plafond, en zie je verschillende soorten lavaformaties. Echt mooi om te zien. Leuke stop.

Hierna ging het naar Burney (dat had ik dus gisteren niet goed geschreven), voor Burney Falls, de tip van de vrouw in de koffiezaak volgend. Na 3u rijden waren we er op 5 mijl van, stond er op het bord "Burney Falls State Park full, heavy traffic". Dat leek ons zinloos, dus ontgoocheld zetten we de gps in op het hotel. 

De plaatsjes die we passeerden waren even uitgestorven dan die in Oregon. Het is een voortzetting van Route 66, zonder de route. Alle main streets in dergelijke dorpjes zijn te herleiden tot leegstand, speciaalzaken die er (lang geleden of recent) de brui aan gaven, tot een supermarkt en een liquor store die wel nog open zijn. Voor het opeten van de zelfgemaakte lunch stopten we in Bieber, de naam intrigeerde natuurlijk, maar verder was er niets met de beroemde naamgenoot gedaan qua thema. Een gemiste kans voor de 510 inwoners ;).

Nog eens anderhalf uur van Burney ligt Susanville, onze stop voor de komende 2 nachten. Het is wat groter, wat handig is. Morgen staat Lassen Volcanic NP op het programma, en ook dat is anderhalf uur rijden van hier, ook al is het het dichtstbijzijnde stadje dat we konden kiezen.

Bij de Comfort Inn and Suites had de vriendelijke dame ons eerst een vreselijke kamer gegeven: de kamer stonk naar rook, er lagen opgedroogde noedels op het 40 jaar oude tapijt, in de frigo lag een gele plas onderaan. We klagen niet zo snel, maar dit kon niet. Omdat er geen gelijkaardige kamers meer vrij waren kregen we de familiesuite, die is gigantisch. Goed opgelost.

Omdat we de hele dag hadden gezeten, wilden we beiden toch graag wat bewegen. De loopband haperde, dus dan maar buiten lopen, zien waar ik uitkwam op 30 minuten. Ondertussen behielp David zich met de weinige gewichten in de fitness.

Voor het avondeten was er niet veel uit te zoeken, het kwam neer op voornamelijk fastfoodketens. We kozen voor de Taco Bell, een bowl met veel kip en een burrito om te delen. Was best nog lekker.

Morgen vroeg op pad om hopelijk de drukte voor te zijn in Lassen Volcanic, waar we hopen goed te kunnen wandelen. De luchtkwaliteit is hier alvast wel normaal, sinds Lava Beds lieten we de rook achter ons.

De foto's van vandaag:

Een "butte" in Lava Beds NM

Lava bovengronds

En ondergronds

Bieber, waar het toerisme binnenkort opleeft :s

Op weg naar Susanville

Dramatische zonsondergang bij de Taco Bell (en de McDo)

Zondag 20 augustus 2023: Lassen Volcanic NP

Een geslaagde dag vandaag, en ook een lange. Van Susanville naar de ingang van het park was het anderhalf uur rijden, en nog eens een kwartier extra naar de start van onze wandeling. Na het verorberen van ons zelfgemaakt ontbijt en een stop bij de Starbucks konden we vertrekken. 

We hadden 2 wandelingen in gedachten, die vanaf dezelfde parking vertrokken. We waren gewaarschuwd in het visitor center en op de website dat er in 2021 een zware brand is geweest, de Dixie fire. Die kon je ook niet ontkomen, 68% van het park is in vlammen opgegaan. Daardoor was ook onze wandeling voor een groot deel in verbrand gebied, en toch was de wandeling meer dan de moeite waard. We zaten wel ineens op hoogte, de wandeling startte op 2200 meter, en dat voelde ik wel. 

We startten aan een bergmeer, het "cold boiling lake", dat effectief aan het borrelen was. Daarna ging het goed omhoog en werden de zichten weidser, tot we aan het eindpunt kwamen, geiseractiviteit bij "Bumpass Hell". Daar kon je ook via een andere kortere weg komen, maar onze route vonden we uitdagender. Bumpass hell was indrukwekkend, zoveel geisers en stomende pools hadden we niet verwacht. 

De weg terug ging vanzelfsprekend makkelijker, en na een omweg naar nog een ander meer klokten we af op 10,5 km. Mooi, want we hadden voor 8km getekend. 

De temperatuur op deze hoogtes is ook een pak aangenamer gelukkig, we zaten vandaag onder de 20 graden en in bewolkt weer, ideaal om te wandelen eigenlijk.

Hierna stopten we nog bij een aantal parkings, voor nog een bergmeer, voor de start naar de beklimming van Lassen Peak. David wilde die vandaag doen, maar ik zag dat niet zitten. Van 2500m naar 3100m zonder echt hoogtegewenning, daar kan ik niet zo goed tegen. Ondertussen heeft hij me - mits de nodige emotionele chantage - dan toch zo ver gekregen dat we ze waarschijnlijk morgen toch gaan doen. Onder voorbehoud, want het gaat regenen. Als het veel is, doen we iets korter. Het nationale park ligt op weg naar onze bestemming van morgen (Eureka), en hoewel het niet voorzien was, willen we toch nog terug. Dit is tot nu toe het mooiste park geweest, met wow-natuur (en die ook zichtbaar is, dus het is niet 100% eerlijk naar Crater Lake toe ;)).

Op de terugweg naar het hotel stopten we in Chester, dat leek ons vanochtend al een leuke stop. Er was de "Timberhouse" brewery, die tot 17u happy hour deed met cocktails aan korting. Hoewel het niet de bedoeling was (ze startten pas om 17u met het avondeten) moésten we wel een cocktail drinken om de tijd tussen half vijf en vijf te overbruggen. Daarna mochten we bestellen: ik gegrilde kip met rijst, David een sappige zalm met rijst. Erg lekker en een leuke zaak!!

Vanavond vroeg slapen, want gezien er morgen waarschijnlijk een pittige wandeling op het programma staat, moeten we er vroeg uit, 6u om precies te zijn.

Een selectie van de foto's van vandaag:

Maandag 21 augustus 2023: Susanville (CA) - Eureka (CA)

Soms maak je plannen om ze bij te stellen ;): deel 1 van het plan, om 6u opstaan, dat is gelukt, ook al zat ik werkelijk midden in een droom (Dolly Parton achterna). Bij het opentrekken van de gordijnen werd ik alvast niet vrolijk: het regende pijpenstelen, en de bergen zaten in een dikke mist. Na kort overleg met David - de bron van de emotionele chantage - werd ons plan om Lassen Peak te beklimmen geschrapt. Plan B was eigenlijk het allereerste plan voor deze ochtend: fitnessen bij Anytime fitness. Daar kon je met een dagkaart fitnessen, zo had ik opgezocht.

Om 8u20 stonden we aan de fitness, verder slapen na de wekker van 6u ging toch al niet zo goed. Brian (de meningen over zijn naam lopen uiteen, maar in mijn geheugen was het Brian) verwelkomde ons, vond het geweldig dat we in zijn fitness wilden fitnessen. We schreven ons in bij een spervuur aan geïnteresseerde vragen over onze vakantie, en kregen na het betalen van 7 dollar per persoon toegang tot de fitness, met rondleiding. Zalige fitness, met 2 aparte ruimtes voor crossfit en zwaar gewichten heffen (in die ruimte lagen dumbells tot 120 pounds, of 54 kg). Dat kreeg ik niet eens van het rek :). 

Anderhalf uur later waren we klaar, beiden blij van onze training, en namen afscheid van Brian, die ons "safe travels" wenste. 

Het weer was er ondertussen niet beter op geworden, veel mist, koud, stortregens met momenten. Goede keuze om niet aan die beklimming te starten. 

De rest van de dag is het relaas van een rijdag: veel in de auto gezeten, onooglijke dorpjes gepasseerd, mooiere dorpjes gepasseerd, en langs flaggers en wegenwerken onze reistijd zien oplopen. Hoewel het nog leuk was bij 1 flagger: hij kwam naar ons toe (we waren de eerste auto) en zei "we kunnen net zo goed een babbel doen, je gaat hier toch 15 minuten staan". Gezellig :). Hij was natuurlijk geïnteresseerd in onze reis, en onze verdere plannen. Hij raadde af om naar San Francisco te gaan, waar het daklozen- en verslaafdenprobleem disproportioneel groot is. Daar was ik al bang voor, en eigenlijk toeval, maar vanochtend hadden we beslist om San Francisco in te korten en een dag langer in wine country te zijn, of de voorsteden. We kijken ernaar uit volgende zaterdag geen plannen te hebben en te zien waar we zin in hebben. Verder nog een interessante babbel met meneer de vlaggenier: hij was zelf van Corning, een dorp langs de I-5, was meer een "country-boy" (Alan Jackson achterna) dan een stadsmens, en was verbaasd dat zijn job bij ons wordt ingenomen door verkeerslichten. Je zag de existentiële vraag in hem opkomen, maar we stelden hem gerust: een menselijke vlaggenier is zoveel beter, en dat meenden we ook echt. Hier is dat ook nodig, die houden het verkeer in de gaten en laten iedereen aan 1 kant ook ineens door. Anders stonden we daar een uur ;).

Het hotel voor vanavond, de Eureka inn, is echt een prachtig hotel, en is een historical landmark. Daar neem je dan wat "ongemakken" erbij: oudere kamer, bedenkelijk glaswerk, maar je krijgt er ontzettend veel charme voor in de plaats. Op dit moment ben ik het reisverslag aan het schrijven in de lobby, die gewoon prachtig is.

Het Bristol Rose Café, het restaurant van het hotel, is jammer genoeg permanent gesloten. Nu ja, jammer genoeg, een googlezoektocht toonde aan dat het restaurant in 2018 abrupt gesloten werd na een bezoek van de "health inspector". Het verslag hierover leest écht als de scène in Fawlty Towers, met rattenvergif op de werkbladen, sporen van ratten doorheen het restaurant...  https://lostcoastoutpost.com/2018/feb/17/eureka-inns-bristol-rose-cafe-shut-down-more-dozen/.

Op zich erg jammer, het heeft de grandeur van weleer.

Op zoek naar iets anders, dat werd de AA bar and grill. Een typische bar, waar we aan de bar naar baseball en poker zaten te kijken op 3 grote schermen aan elke kant. Leuke ervaring, erg lekker eten, al beginnen de sweet potatoe fries met ranch saus al serieus op te smijten. De "stalen buizen" (zijn woorden) van David kunnen er precies beter tegen, hij zit hier vrolijk op zijn gsm te surfen :).

Eureka zelf is een leuk plaatsje, met veel murals, mooie klassieke gebouwen. Een aan de oceaan, dus David heeft de zee al gezien (hoera :)!!).

Morgen staat een legendarische wandeling op het programma: de tall tress grove trail. Die kan je enkel doen mits online reservering, en is gelimiteerd tot 50 auto's per dag. Qua timing gaan we het wel rustiger aan doen, de wekker zal afgaan om 7u30...

De foto"s van vandaag:

Uw trouwe schrijfster van het blog aan het werk in de lobby van de Eureka Inn

Onderweg vandaag: scenic route, met niet altijd veel zicht door de mist en regen

Eureka Inn, lobby

Downtown Eureka, op weg naar de AA Grill and Bar

Binnen in de AA grill and Bar ;)

Terugweg naar het hotel

Altijd aanwezig ;)

Ons hotel

Nog meer nostalgie

Dinsdag 22 augustus 2023: Eureka (CA) - Redwood National Park 

Dit is zowat de eerste rustiger dag van de vakantie, en dat mocht ook wel eens. Niet gek vroeg opgestaan, om 7u30, geen grote uitputtende wandeling in het vooruitzicht, én geen lange afstand naar de start van de hike (een uurtje). 

Het ontbijt in het hotel was niet erg uitgebreid, maar voldoende voor vandaag. 

De hike, de tall trees grove trail, moet je op voorhand boeken op de website van de NPS, en dan krijg je geheimzinnig de dag op voorhand de code van het cijferslot aan de slagboom van de weg ernaartoe. We kwamen op net hetzelfde moment toe als een koppel dat tegen Yosemite woont en reden dan door tot de parking, een gravelweg van ongeveer 10km. 

Het was vandaag niet erg warm, maar wel erg vochtig. Dat merkten we onmiddellijk als we uitstapten, een zwerm muggen kwam ons tegemoet. Gelukkig zat er nog Deet in mijn rugzak. 

De wandeling van 7km stond geadverteerd als "not for the fainted heart". Maar zoals wel vaker vonden we dat toch licht overdreven, de wandeling naar Crater Lake was een pak steiler. Het was wel een mooie wandeling, kronkelend naar beneden langs tall trees, tot aan een creek, waar je een loop kon wandelen van een mijl. Daar lunchten we en namen we wat foto's aan het water. 

Voor de weg terug omhoog spraken we af elk aan ons eigen tempo te doen, maar wel als een workout zonder te stoppen. Dat was zo'n 2,6km stijgen. Ik wil niet opscheppen, maar op zeespiegelniveau ben ik op mijn best en kwam ik eerst terug boven (de 5de beste tijd ooit van de vrouwen op Strava, hoera!) ;). Tot zover het opscheppen, want David kwam niet gek zoveel later boven, en als het in de bergen was geweest, was ik niet eerst boven gekomen. 

Rond 14u begonnen we aan de terugweg, stopten we aan het eerste visitor center van Redwood NP, dat aan de oceaan lag, en gingen we naar de zee kijken en aan het water staan. Mooi, en mysterieus mistig.

Voor de rest van de middag hadden we niet echt een plan, behalve een koffie voor David en het stof van de auto laten halen in de carwash, en water kopen. Alledrie zijn gelukt, in de uitloper van de Route 101 in Eureka, waarlangs een Walmart lag die in een gigantische mall was gevestigd. De mall was er zo eentje recht uit een jaren 80-film: gigantisch brede gangen, gigantische parking (die 10% gevuld was) en grote winkels. Alleen is er sinds die jaren 80-film geen spat aan veranderd, wat het dan weer interessant maakt: dergelijke groteske bouwsels zijn niet meegegaan met de tijd, en moeten veel geld kosten om in stand te houden. 

Restte er ons enkel nog te douchen en te eten. Voor dat laatste gingen we naar Ichiban, een Japanner rechtover het hotel. Dat was een pak gezonder, lekker (voetnoot van David: niet lekkerder dan gisteren ;)), en maagvriendelijker dan gisteren. 

Morgen verlaten we de landmark (ons hotel), en gaan we langs de kust verder richting Fort Bragg. De grote afstanden zitten erop voor de reis, het wordt een rit van zo'n 200km langs de kust. 

De foto's van vandaag:

Eindelijk wat wildlife

Woensdag 23 augustus 2023: Eureka (CA) - Fort Bragg (CA)

Tijd voor wat anekdotes vandaag. De eerste is er eentje van gisteren, en was ik glad vergeten bij het verslag. Op weg naar Redwood NP tankten we nog even onderweg. David riep vrij snel "Liefje, zie zie...". Deze slagzin heb ik al eerder gehoord deze vakantie, en ook al vond David het natuurlijk telkens de moeite waard, daar viel al eens over te discussiëren... Dus bij deze "Zie zie" dacht ik "Ach, het zal wel", en ik ging verder met het uitzoeken van welke kredietkaart deze benzinepomp wel zou aanvaarden (het is altijd wat gokken, en er was alweer eentje geweigerd). Maar wat had ik graag bij deze "Zie zie" wel geluisterd en gekeken ;). Het stuk dat David zag begon komisch - 2 mannen die een schijnbaar defecte Mini Cooper op een trailer probeerden te hijsen en dat al 2 keer hadden geprobeerd zonder succes - maar het eindigde tragikomisch, het stuk dat ik nog zag. Na een aantal pogingen waren ze er bijna, er kwam zelfs een man belangeloos helpen duwen, maar de auto keerde terug, van de trailer af. Ze duwden aan beide kanten met halfopen deur de auto de trailer op. De man aan de passagierskant panikeerde, duwde de deur terug open, waardoor de auto met open deur de trailer afrolde. Dat had goed afgelopen, ware het niet dat er een betonnen paaltje aan die kant stond dat de deur deed overkraken naar de andere kant. Dat stuk heb ik gehoord (en met mij iedereen aan het tankstation). Tragisch zicht, de hele kant aan het voorwiel ingedeukt van de deur die de andere kant opging, de deur ging niet meer dicht ook. Beide mannen waren duidelijk van slag, en uiteindelijk hebben ze die Mini, die ineens 2000 dollar nog minder waard moet geworden zijn, met hulp van nog meer mannen op de trailer gekregen. 

Andere anekdote is van vandaag: voor het ontbijt gingen we naar Los Bagels, een zaak die - jawel - bagels verkocht. David koos er eentje met ei en spek, ik eentje met tomaat, ui en belachelijk veel cream cheese. Zodanig veel dat het niet lekker meer was eigenlijk. En als we dachten een ambachtelijke zaak getroffen te hebben, dat viel ook tegen toen we een wandeling rond de blok maakten, langs de achterkant van het gebouw. Bleek dat ze die ook gewoon uit supermarktzakken laten aanrukken... Tot zover onze ambachtelijke illusie. Bij ons beiden heeft het ontbijt ook de hele dag op de maag gelegen, dus echt licht waren ze ook nog niet. Voor de lunch had David er nog eentje gekocht "on the go", met gewoon cream cheese. Maar een bagelindigestie later had hij daar niet zoveel zin meer in bij de lunch, maar hij wou er wel nog wat plezier aan beleven. Dus besloot hij langs de Redwood Highway, bij een stopplaats, er eentje tegen een redwood te mikken om te zien of hij zou blijven plakken met zoveel cream cheese... En ja hoor, dat deed hij :s. 

Volgende anekdote: vandaag zijn we via de Highway 101 overgegaan in de Highway 1. Die is prachtig, maar niet voor zwakke magen. Zelfs David zijn stalen buizen hadden last van de kronkelende weg. Tot hij op een bepaald moment zei "Er moet nu toch een snellere en betere weg zijn naar Fort Bragg??". Ja natuurlijk, maar dat is natuurlijk net de clou, daarvoor doe je die Highway 1 ;). 

Laatste anekdote: het hotel voor morgen heb ik aan het begin van de reis herboekt, en vandaag tot de vaststelling gekomen dat het nieuwe hotel wel degelijk in Santa Rosa ligt, maar in New Mexico, niet dat in Californië :s:s. Aangezien het niet te annuleren is, heb ik mijn fout uitgelegd aan de La Quinta in New Mexico, in de hoop dat ze ons ergens tegemoet komen. Maar daardoor moesten we voor morgen met spoed wel ineens op zoek naar een nieuw hotel in het juiste Santa Rosa. Dat is gelukt, na 12 keer checken ;).

De weg van vandaag was dus zoals gezegd prachtig, eerst langs Avenue of the Giants, dan de Redwood Highway, die met momenten even mooi was als die 32 mijl lange scenic byway, naar de Shoreline Byway. Op die laatste weg was het even wachten op kustzicht, maar als die er was, was die dan ook prachtig. 

Fort Bragg, de stopplaats van vanavond, is de plaats van glass beach, waar mooie foto's van circuleren op het internet. Wij moeten dan toch iets verkeerd gedaan hebben, want dat glass beach lijkt verre van op de foto's, zoveel glas merkten wij nu niet op (er stond ook een bord om daarvoor te waarschuwen). Nu ja, het is op zich al apart dat een stortplaats ineens een bezienswaardigheid werd...

Het hotel van vanavond, de Beach House Inn, lijkt ook niet echt op de foto's van Booking. Ja, we hebben een terras, maar dat is dan wel récht op de Highway 1, én recht op wegenwerken. Dus je hebt aan ons balkon luid ronkende motoren die stilstaan en dan optrekken als het groen wordt, in lange files. De balkons van de foto's van Booking zitten aan de andere kant van het hotel :s.

Vanavond hebben we wel lekker gegeten, in de Cucina Verona. Beiden vis met rijst (een verschillende vis, maar ze leken ontzettend op elkaar klaargemaakt) en als voorgerecht bruschetta's met héééél veel look. 

Morgen verlaten we dit dorpje alweer, en gaan dus richting Santa Rosa, CALIFORNIË ;). 

De foto's van vandaag:

Laatste blikken van Eureka

Avenue of the Giants

Highway 1

Experiment geslaagd :)!

Glass Beach

Donderdag 24 augustus 2023: Fort Bragg (CA) - Rohnert Park (CA)

Opnieuw een redelijk gevulde rijdag vandaag, grotendeels langs de Highway 1. Na opnieuw een zelfgemaakt ontbijt konden we van start en uitchecken van het zicht op de wegenwerken. Al vanaf 6u werd er asfalt uit de grond gedrild, dat is een wekker op zich.

Het rijden langs de Highway 1 is erg mooi, maar op zich vermoeiend. Het is geen 100 meter rechtdoor, langs baaien, dan weer verder af van de kust, dan weer op zeespiegelniveau, om daarna weer te stijgen en de zee te zien vanaf een enge klif. Het landschap was zeker de moeite waard. We zagen een vuurtoren, luie zeeleeuwen, enorm veel vogels, woeste baaien, veel wegenwerken, en heel af en toe wat menselijk leven in de vorm van een dorpje. 

Voor de lunch stopten we in een winkeltje net aan de 34ste wegenwerksite. De oudere dame aan de kassa vrolijk, grappig, vriendelijk en verkocht sandwiches (net wat we zochten). Voor 13 dollar konden we er zelf eentje samenstellen, wat we deden. Het beleg tussen deze 2 sneetjes brood was zodanig dik dat ik het amper in mijn mond kreeg in 1 hap. Ontzettend lekker, wat we ook hebben laten weten bij het weggaan, wat dan weer een vrolijke glimlach bij de dame teweeg bracht. Leuke stop.

Tegen Jenner waren we beiden suf gereden en waren we akkoord om van de Highway 1 af te gaan, richting Santa Rosa, recht Sonoma County in, via de Russian Valley. Ander landschap, met de wijnranken, én wat maagvriendelijker wegen.

Om 15u checkten we in bij het hotel voor de komende 2 nachten, de Fairfield Inn. Dit hotel is gloednieuw, en is het mooiste van deze reis. Na een bezoek aan de fitness gingen we naadloos over in het avondeten, bij Hana, een Japanner. En wat voor eentje, de lekkerste (geserveerde ;)) maaltijd van de vakantie. We namen beiden een bento box, een beetje vanalles, van sushi, teryaki, scampi, tonijn, gepaneerde varkensfilet tot rijst. En als dessert een bolletje ijs/sorbet. 

Morgen doen we het rustig aan, wat langer slapen, wat sporten in de voormiddag, om dan in de namiddag naar een wijnproeverij te gaan (of 2, al naargelang ;)). 

De foto's van vandaag:

Vrijdag 25 augustus 2023: Rohnert Park (CA) - Petaluma (CA) - Sonoma (CA)

Een kortere tocht door wine country vandaag. We begonnen sportief, met fitness na het uitgebreide ontbijt in het hotel. David bij een Anytime fitness (en deze keer voor niets omdat ze hem sympathiek vonden), ik in de fitness van het hotel. 

Kort na de middag vertrokken we naar Petaluma, een leuk stadje op 15 minuten rijden van Rohnert Park. Daar vonden we de wild goat, voor een salade en sandwich met kip. Na nog een korte wandeling downtown gingen we naar Karah (niet met C, maar met K en H ;)) winery voor een proeverij. Die was aan 20 dollar per persoon, en werd kwijtgescholden als je 2 flessen wijn kocht. De winery lag op een heuvel, en gaf een zicht op de 140 acres wijngaarden die ze hebben. De man was vriendelijk, maar niet erg geïnteresseerd. We hadden onze hoop gezet op hun schuimwijn, maar die was nog van allen de grootste tegenvaller. Uiteindelijk gingen we voor een pinot noir rosé en een rode pinot noir. Eens zien of we hem thuis ook nog lekker gaan vinden :).

Vanaf Karah was het nog een 40 minuten rijden naar Sonoma. Maar het was zeker de omweg waard, dat was een oase qua stadje. Erg mooi, maar het viel op dat daar leven niet goedkoop is en dat de doorsnee bezoeker/bewoner gegoed is. Leuk om eens in rond te lopen.

Tegen 18u30 waren we terug in Rohnert Park, voor ons jaarlijks verplicht bezoek aan Chili's (als het kan). Ze hadden nieuwe margharita's in een cocktailshaker, en dat combineerden we met fajita's. Ik met kip, David koos voor het trio met rund, kip en scampi. Het ontgoochelt nooit, en is vanzelfsprekend steeds meer dan voldoende.

Morgen naar Oakland, met zicht op San Francisco. Het plan is om via de Golden Gate Bridge naar downtown te rijden, daar alvast eens rond te rijden, om dan via de Bay Bridge over te steken naar Oakland. 

Foto's:

Karah en zijn winery

Downtown Sonoma

Zaterdag 26 augustus: Rohnert Park (CA) - Oakland (CA)

De ochtend begon rustig, met nogmaals goed ontbijt in het hotel. De afgelopen 2 dagen hadden we zicht op de achterkant van het hotel, en de parking. En er gebeurden toch rare dingen: ons hele verblijf stond er overdag een grote SUV geparkeerd, met een man die de hele dag in zijn auto bleef zitten, de drie dagen dat we er waren. ’S avonds was die dan weer weg, maar toen kwam er een andere auto parkeren met een jong koppel, die de hele avond en nacht op de parking stonden, met luide muziek, en schijnbaar in hun auto sliepen. En rechts van het hotel was er een noodopvang voor daklozen, die in een soort containerkamp werden ondergebracht. Op zich nobel, maar het had wel een trieste aanblik.

Op naar San Francisco vandaag. Ik zette Lombard street in, het kronkelende straatje in de stad, dat kon niet mis leek mij. De kortste weg was via de Golden Gate Bridge, ideaal. En ook speciaal om over te rijden, een indrukwekkend bouwwerk. 

Downtown was het erg druk, goed doorrijden kon niet. En net op het moment dat ik dacht dat ik even kon doorrijden, negeerde ik blijkbaar een stopbord. Blijkbaar, want onmiddellijk zat er een zwaantje achter ons die ons aan de kant zette.

Tussenstand tegenhouden door agenten in de VS: David 1 - Delfien 1. Mijn ervaring was een pak minder vriendelijk dan die van David vorig jaar in Alaska, ik moest volledig door het stof en drie keer erdoor. Ik had wat de pest in, ook al maande David me aan mijn ongenoegen niet te laten blijken aan de agent. Ik had niet die intentie, maar het was zuur omdat ik best braaf rij, nooit te snel (en ik ben in de minderheid), en het downtown sowieso uitkijken is. Maar dat bord had ik niet gezien nee, en daar had ik geen andere verklaring voor. Dat moest ik ook 10 keer bevestigen, bij een variatie op het thema “Het stopbord”: “Zien stopborden er in België anders uit dan?”, “Stoppen betekent echt stoppen”, “Hoe, als je aan het zoeken bent, wil dat dan zeggen dat je niet moet stoppen?”, "Dus jullie rijden in België gewoon door als er niets is??". Dat laatste had ik in mijn verdediging gezegd, ook al is dat niet 100% waar, maar die leek nog te werken ;). Door de manier waarop waarop hij doordramde (en hij had een punt he, dat ga ik niet ontkennen) dachten we beiden dat er een boete zou volgen, maar die kwam er niet, het werd een waarschuwing, en ik moest beloven vanaf nu bij elk stopbord waar ook in de VS te stoppen. Ja, dat gaat echt wel lukken, erna durfde ik amper nog oversteken ;). 

De zoektocht naar Lombard Street, het juiste stukje, konden we hervatten na dit intermezzo, en na wat omrijden is het dan toch gelukt. Heel leuk om het eens af te rijden en ook de straten errond die uitdagend waren om op te rijden met de auto.

Na de rit downtown gingen we de andere brug over, de Bay Bridge, richting Oakland. Die was qua ingenieursuitdaging een wow-effect, 2 niveau’s, 5 baanvakken per niveau. 

Onze hotelkamer heeft zicht op de baai, en op San Francisco, van de andere kant (dat is ook de slogan van Oakland: “bekijk het eens van onze kant”). 

Die andere kant is erg leuk gebleken: Oakland zelf is erg bruisend, we liepen van het Chinese Street Fest naadloos over in het Black Streetfest, van leuke zaakjes naar prachtige gebouwen. En lekker eten: voor de lunch vonden we een “build your own” sandwich zaak, voor het vieruurtje een zalige cupcakezaak (David vanille, ik red velvet), met de meest hemelse fluffy cupcakes ooit :). Daarna nog even fitnessen in de uitgebreide fitness van het hotel en we waren klaar voor het avondeten.

Voor vanavond koos David het restaurant, dat was “Mockingbird”. Goede keuze, en niet-Amerikaans kleine porties. Als voorgerecht namen we de geelvin tonijn-carpaccio om te delen, als hoofdgerecht nam David meatbals, ik de lasagne. Dat klinkt zwaar, maar de portie was dermate afgemeten dat we niet volgepoeft zitten.

We waren nog perfect op tijd om de zonsondergang te zien op de baai en San Francisco, mooie afsluiter van een gevulde dag…

Hopelijk heeft onze auto morgen alle ruiten nog: de auto-inbraken zijn een plaag in SF en de Bay area, en alleen al vandaag zagen we 3 auto’s met ingeslagen ruiten, eentje ervan was net gebeurd. Het was de reden waarom we vandaag niét in SF zelf zijn gestopt, met al onze koffers erin… 

De foto's:

In de file in Lombard Street

Downtown Oakland

Het 34ste Chinese Street Fest in Oakland

Toch met enig voorbehoud in Chinatown...

Dansvoorstelling

2 flatiron builings hier!

Zonsondergang op de kamer

Zondag 27 augustus 2023: Oakland (CA) - San Francisco (CA)

De voorlaatste dag, en de eerste dag waarin we écht in San Francisco waren. Via parking.com had ik een goedkopere parkeerplaats gevonden aan het hotel, waar we konden inrijden vanaf 11u. 

Restte ons nog uit te checken in Oakland, na nog een koffie voor David in hetzelfde zaakje van gisteren, en na het organiseren van onze koffers voor het nakende vertrek. Er zitten behoorlijk wat extra kilo’s bij, maar het gaat lukken :).

Voor het binnenrijden van San Francisco rij je langs het bovendek van de Bay Bridge. Goed dat ik rechts reed, want je wil daar toch goed van genieten en kijken naar de stad die dichterbij komt.

Ons hotel ligt op Nob Hill, en zoals de naam het doet vermoeden is het hoog gelegen. We mochten zonder meerprijs inchecken in de kamer vanaf 12u, jammer dat het 11u30 was :s. Nog een half uurtje wachten dan maar.

De kamer is ruim en rustig, de fitness heeft volgens de site het beste uitzicht van SF. Dat kunnen we moeilijk vergelijken, maar het ligt op een hoek waarbij 2 kabeltrams kruisen en is best cool, maar anoniem fitnessen zit er alvast niet in :).

Na het inchecken gingen we de stad in, en dat betekent stappen zetten, veel stappen zetten. We begonnen bij Union Square, deden wat winkels en kregen dan honger. Aan het ferry building zou een foodmarkt zijn, dus gingen we naar daar. Dat klopte, maar het was ontzettend druk. Gezien de honger overwoog, gingen we toch overstag voor een soort hamburgerachtige sandwich met kip.

Via de pier, langs Embarcadero, het business district gingen we terug omhoog naar Market Street, en dan naar het hotel. 

We hadden nog een klein uurtje om op te frissen en naar AltoVino te gaan, de Italiaan voor vanavond, een 10 minuutjes wandelen. We kregen een tafeltje op de hoek, waardoor we konden kijken naar de kabeltrams die passeerden, en naar de mensen. 

Als voorgerecht namen we tomaat mozzarella, daarna nam David de vis, ik de pasta bolognese. David zijn vis was ongelooflijk lekker, zat in een zoutkorst die aan tafel werd weggeklopt, en eronder lagen bonen. Je zag aan zijn blik dat hij toch wat koolhydraten miste, die hij duidelijk wel op mijn bord kon identificeren. Daar hebben we een compromis in gevonden, als in dat ik dan wat minder koolhydraten heb gegeten ;). Als dessert gingen we voor een chocolade-mousse met vanille-room, om te delen. Allemaal erg lekker!

Morgen is onze laatste dag van de vakantie, maar hij zal gevuld zijn voor 2: we starten met een bezoek aan Alcatraz, s avonds gaan we naar het baseball. Ertussen gaan we nog wat verder stappen zetten, maar het zal het aantal van 26.000 van vandaag waarschijnlijk niet overtreffen (maar dat hoeft ook niet) :).

De foto’s volgen later, geen Wifi op de kamer ;).

Maandag 28 en dinsdag 29 augustus 2023: San Francisco  (CA) - SFO -AMS

Ineens een reisverslag van de laatste dag en de vertrekdag.

Correctie op mijn woorden van het verslag van zondag, meer bepaald over het aantal stappen: het is wel degelijk mogelijk nog meer stappen te doen dan eergisteren, als je maar vroeger begint ;). Er stond ook best wat op het programma, van een bezoek aan Alcatraz s ochtends tot baseball s avonds. 

Voor Alcatraz namen een Lyft tot Pier 33, en waren mooi op tijd. Iets te veel zelfs, maar niet dat we daar veel konden doen dan wachten. Aan de pier kon je alvast naar een maquette kijken van het eiland, en een uitleg van de verschillende gebouwen. Samen met 320 anderen (David heeft een bootlading volledig geteld, I kid you not) mochten we een boot vroeger mee, die van 10u10. 

Bij de aankomst stond er iemand van de NPS ons op te wachten, maar in de 5 minuten dat wij er stonden, had hij niet bijster veel te vertellen, behalve wat flauwe grappen als dat er geen beren zijn in dit National recreation area, een vraag aan een Australiër hoe de koffie in Australië is, nog een vraag over koffie (hij leek duidelijk toe aan een kopje ;)). Dat ging het niet worden, dus gingen we op eigen houtje naar het cellencomplex. Daar kan je een audiotour volgen, zelfs in het Nederlands. Die is in 15 jaar niet veranderd, maar was nog steeds erg leuk om te doen. Ook al was het ontzettend druk, via de audiotour zit je er toch een beetje middenin en in je eigen cocoon. David vond het ook indrukwekkend, en was blij het toch bezocht te hebben. Ook de boottocht van en naar is een beleving. 

Twee uur later stonden we terug aan de pier, en namen opnieuw een Lyft naar de painted ladies. Ook dat was best ver om te lopen, en terug omhoog. Tijdens de rit toonde ik David de intro van Full House, waar de huizenrij in voorkomt (hij mocht als kind niet naar kabel-tv kijken en heeft dergelijke series dus compleet gemist. Bij deze een klein inhaalmanoeuvre). Alle huizen rond Alamo Square waren prachtig, niet alleen de painted ladies.

Daarna gingen we wandelen, en dus een deel van onze stappen halen voor de dag, terug naar beneden (maar soms ook omhoog). Onderweg gestopt voor een lekkere sandwich (zowat de enige zaak die we tegen zijn gekomen), even terug naar het hotel voor een power nap, dan terug naar Union Square voor een koffie voor David, die hij niet onmiddellijk vond, langs de mooie Apple store om te zien wat we hypothetisch nog voor onze iPhones zouden krijgen. Voor we het wisten was het tijd om naar het baseball te vertrekken, opnieuw via een Lyft. En waar de vorige bestuurders gewoon stil waren, was deze man enorm praatvaardig. Hij heeft geen seconde gezwegen, maar het was best een interessante babbel over de toestand van de stad. 

Zo waren we eergisteren al langs Nordstrom gepasseerd. Dat is in een winkelcentrum in SF een winkel in een winkel. Ik had het deze week al op het nieuws gezien dat die na meer dan 30 jaar wegging uit SF, en dat die sinds vorige zondag gesloten is. Toen wij er liepen zag je dat dus ook, en dat was best triest: een redelijk imposant stuk van het gebouw dat nog verlicht was, maar waarvan je kon zien dat alles leeg stond.

Volgens Richard, onze chauffeur, was dat hét teken van de toestand in SF: de leegstand die alleen maar erger wordt, bedrijven die niet teruggekeerd zijn na corona, de afhankelijkheid van SF op big tech die nu effectief weg is en niet terugkomt, alle kleine zaken die stoppen, kortom geen vrolijk beeld. Maar het is ook wat wij zagen jammer genoeg, dus het is niet overdreven. Dan ging het natuurlijk naadloos over in het daklozenprobleem. En dat is hetzelfde verhaal als voor Portland (en zoveel andere steden): een verschuiving van het probleem door daklozen naar SF te sturen en te verwachten dat ze daar wel geholpen zullen worden. Maar dat willen die mensen vaak zelf niet eens, waardoor ze toch weer op straat belanden. Schrijnend, en in bepaalde buurten loop je er ook recht op: mensen die openlijk drugs gebruiken, niet van deze wereld zijn, mentale problemen inclusief, in tenten of gewoon met hun hebben en houden op straat, geen schroom om wat dan ook te doen….

De avond stond dus in het teken van baseball: de San Francisco Giants vs de Cincinati Reds. Onze plaatsen waren fantastisch, tweede gordel, maar recht waar de actie zat. En al snel zagen we iets historisch gebeuren, als in de werper van de SF Giants (Harrison) die echt goed stond te werpen en in geen tijd die van Cincinati uitwierp. Dat hadden zelfs wij door, die niet altijd alle regels door en door kennen. Uiteindelijk werd het effectief historisch, als een van de weinigen die in 1 wedstrijd meer dan 10 slagmannen uitwierp. Het publiek - inclusief wijzelf - gingen er dan ook mee in op als hij nog maar eens eentje uitwierp. Ook al duurde deze wedstrijd 3 uur, saai is hij nooit geweest. En uiteindelijk wonnen de Giants, mooi.

De weg terug wandelden we, het was niet volledig de bedoeling, maar in de drukte van een stadion dat leegloopt een Lyft vinden was niet evident. En tegen dat het dan rustiger werd, was het haast de moeite niet meer.

En zo kwamen we dus aan 1000 stappen meer dan gisteren. Met een apotheose op het laatst, met altijd de beklimming tot het hotel. 

Dinsdag 29 augustus 2023

Vanochtend zijn we gestart met fitnessen, alhoewel ik er totaal geen zin in had. David iets meer (maar ook niet veel), maar we wisten beiden dat het ons goed ging doen met zoveel zitten in het vooruitzicht. De laatste kilometers naar de luchthaven gingen vlot, zonder echt noemenswaardige belevenissen.

Hiermee eindigt de zomerreis van 2023. Volgend jaar staat in mei New York en de staat op het programma, daarna zal het even duren voor we opnieuw deze richting uitgaan. Maar dat is prima zo, het was een gevarieerde, interessante reis, met veel avonturen.