Route:
Dinsdag 17 mei 2022: Amsterdam - Anchorage
Eigenlijk begon onze reis gisterenavond al, met de rit naar Amsterdam. Bij het Van Der Valk-hotel was alles prima geregeld, een gigantische kamer met uitzicht op de vertrekkende vliegtuigen in de verte, en lekker eten. We namen de shuttlebus om 7u20, we wilden toch graag 3 uur op voorhand zijn op Schiphol, om ons nergens druk in hoeven te maken. Na 3 jaar terug zo lang en ver op vakantie gaan zorgde toch bij ons beiden voor stress, rond alle benodigde papieren en attesten, en of we wel alles meehadden. De vriendelijke dame aan de incheckbalie bij KLM checkte onze vaccinatiecertificaten, herstelcertificaten, de positieve test van een tijd geleden en het attest dat moest uitgeschreven worden door een arts en keurde alles goed. Opluchting nummer 1, want het was qua administratie niet de makkelijkste weg de VS binnen te geraken (een negatief testresultaat is minder rompslomp...). Dat zou een man een uur of 2 later ervaren aan de gate, hij mocht niet mee omdat hij wel een herstelcertificaat had, maar geen attest van een arts kon voorleggen dat hij mocht reizen. Vroeger was het ESTA-formulier het lastigste document, dat is nu slechts een bijkomstigheid...
Opluchting 2 kwam aan de gate, nadat ik er was uitgepikt voor extra controle, maar nadat alles opnieuw werd goedgekeurd. De eerste vlucht was lang, 9u30, maar erg aangenaam en rustig.
Opluchting 3 kwam bij de paspoortcontrole in Seattle, opnieuw mochten we door. Dat was even een juich-momentje, we zijn er!! Enfin, op het moment van schrijven nog niet helemaal op de eindbestemming, we moeten 6u wachten in Seattle voor onze aansluitende vlucht naar Anchorage. Maar we zijn op Amerikaanse bodem, ze zullen ons nu wel niet meer terugsturen ;). Het wordt sowieso een erg lange dag, met 10 uur tijdsverschil is het voor ons eigenlijk 8u s ochtends tegen dat we in ons hotel zullen zijn. Zo snel mogelijk slapen is het plan, gaat wel lukken, na wat nog de 4de opluchting moet worden voor we er echt klaar voor zijn: de bevestiging dat onze huurauto klaar staat (die zou nu op 6500 euro komen als die zou moeten herboekt worden)... Duimen ;). Over and out voor vandaag, straks nog 3u30 naar Anchorage.
Woensdag 18 mei: Anchorage - Seward
Even terug naar gisteren: ergens halverwege de vlucht tussen Seattle en Anchorage zag ik dat David aan het afschakelen was, en ook ik had het knap lastig. Wat een lange dag, met dan toch niet opluchting 4 op het einde: onze gehuurde auto was de auto zelf, zonder verzekering. Mét verzekering kwam er 700$ bij. Het verklaarde het goedkopere tarief, maar niet dat het dus mogelijk is om bij avis.be een auto te boeken zonder de benodigde verzekeringen in de VS. Het is ook de eerste keer dat we dit aan de hand hebben... Omdat we beiden rijp voor de sloop waren (dat bleek met enige overdrijving de auto zelf achteraf gezien ook ;)), namen we het voor lief en slikten ons protest in. Zelfs met deze extra kost was het nog steeds goedkoper dan alle tarieven die ik eerder heb zien passeren. De auto zelf was een Mazda CX-5, niet slecht, maar behoorlijk opgereden en vuil voor een huurwagen die zonet meer dan de helft duurder was geworden met verzekering... Ook hier: geen zin in discussies, we wilden gewoon slapen. Dat was mogelijk 3 mijl verder, in het hotel voor de nacht. Tegen 22u hield ik het voor bekeken en ging het licht uit, het is lang geleden dat ik zo snel in slaap viel.
Wat resulteerde in klaarwakker zijn om 5u, waarna ik me zorgen begon te maken over een extra verzekering die we hadden laten schieten de avond ervoor. Want ja, zelfs met 700$ verzekering kan je eigenlijk nog steeds lousy verzekerd zijn. Het is er eentje die er normaal ook standaard moet bij zitten, maar ook nu niet was. We besloten na het niet zo superontbijt terug te keren naar Avis en bijkomend te verzekeren. Ik moet zeggen dat ik érg veel heb bijgeleerd over verzekeringen de laatste 2 dagen (gaap ;)). De bijkomende verzekering, waardoor we ook ongelimiteerd zouden ingedekt zijn voor lichamelijke schade aan derden (geen overbodige luxe hier), kostte nog eens 350$. Geen ontkomen aan, en ook niet over te onderhandelen. Dat zette wel de deur open voor onderhandelingen over een upgrade, waar ze eigenlijk niet lastig over deden. Zo komt het dat we nu met een erg coole Toyota 4-Runner off-road versie rijden, met 600 mijl op de teller. Het blijft een zure appel, maar hij werd wel wat zoeter nu we toch iets in de plaats kregen voor al die verzekeringen...
Op naar Seward hierna, eindelijk. De eerste indrukken zijn prachtig, het landschap is zoals het ook op foto's is. Op veel plaatsen ligt er nog veel sneeuw, en is de natuur aan het ontwaken. Ook veel zaken zijn pas deze week terug aan het open gaan.
Na 5 wegenwerken met de nodige vertraging kwamen we aan in Seward. Op het eerste zicht een leuk plaatsje met een haven. We deden onze eerste inkopen voor de lunch en verdere proviand voor de komende dagen en aten de lunch op aan een picknicktafel aan de haven. Daar besloot David inlichtingen in te winnen voor een whale watch tour. Onze keuze viel op een kleinere zaak, met kleinere boten en een tour van 3u30. Morgenmiddag om 13u is er nog plaats. Ook voor mij trouwens, en ik heb me laten overhalen om mee te gaan. De man zelf zegt dat de meeste mensen niet ziek worden, en heeft daar een aparte theorie over. Iets met kleinere boten, niet in volle zee gaan en dichter op het water zitten. Ik dacht "YOLO", en hoop van harte dat ik morgen tegen 16u30 nog beschik over mijn volle maaginhoud ;).
Het hotel voor de komende drie nachten is alvast wel een topper: de Steller Inn. Het inchecken ging erg persoonlijk en met een enthousiaste uitleg van Maja. We kregen ook bearspray te leen, die we hopelijk niet gaan nodig hebben natuurlijk. Met de wijze raad de spray niet te testen, en dat waren we zeker niet van plan (ooit eens geprobeerd in Canada, daar had tot 5 minuten na de test een half parkeerterrein nog last van ;)).
De Inn is één en al rust, zalig. Er is een BBQ aan een kampvuur, waar we gebruik van mogen maken, en misschien ook wel gaan doen.
Deze eerste volle dag in Alaska is verder nog bekomen van de reis, we zullen een dagje ouder worden zeker. Straks in de stad op zoek naar eten, het zal waarschijnlijk een Mexicaan worden.
Donderdag 19 mei: Seward
Wow, wat een dag vandaag...
Het begon erg rustig, met 12 uur slaap, rustig ontbijten op de kamer, een koffietje en smoothie halen bij een schattige drive-in-koffiezaak aan het begin van de straat, tot het even schrikken was. David werd prompt aan de kant gezet door een sheriff met een dikke SUV bij het binnenrijden van Seward. De sheriff was erg vriendelijk, maar liet weten dat David te snel reed, dat het allemaal wel ok was, en dat hij enkel een waarschuwing zou geven. Daar had hij wel het rijbewijs van David voor nodig, waarmee hij terug naar zijn auto keerde. We vermoeden wel dat het is geregistreerd nu. We beloofden de sheriff dat het nooit meer zal gebeuren. Het hele gebeuren was wel indrukwekkend, als je ineens al die zwaailichten in je achteruitkijkspiegel ziet opduiken waan je je bijna in een film (waarop David nog vroeg "Moet ik nu stoppen?" Goh, zou ik toch doen ;)).
Vanaf het centrum keerden we terug naar het beginpunt van de exit glacier hike in het Kenai Fjords NP, het hoogtepunt van Seward volgens veel gidsen. De rit ernaartoe was ook al geen straf, erg mooie landschappen met best nog veel sneeuw. Het visitor center was open, maar leek gesloten. Buiten kon je op een bord lezen welke dieren er de laatste dagen gespot zijn, en daar stond onder andere een grizzly op, gelukkig op de gletsjer zelf. Morgen zullen we hier de hike starten, en zien hoever we geraken. Volgens velen is de trail nog maar gedeeltelijk toegankelijk en ligt er veel ijs op het pad, we zullen het morgen effectief zien.
Om 13u30 vertrok de boottocht, we hadden tijd genoeg om nog een broodje te halen bij de Subway en bij de plaatselijke hardware store even rond te kijken naar de wapens die uitgestald lagen, de immense voorraad visgerief en allerhande ander outdoor- en kampeermateriaal. Om 13u20 meldden we ons aan bij de winkel, waarna kapitein Abby ons kwam ophalen. Ze wilde niets beloven, maar de ochtendtour had veel walvissen in petto gehad. Ze dekte zich onmiddellijk in dat niets een garantie is, en dat ze alleen maar haar best kan doen. We zouden alleen zijn op de tour vandaag, wat wel erg apart was. We waren net de veiligheidsbriefing voorbij, toen ze werd gebeld met de melding dat Mark en Leslie van Louisiana zou aansluiten. Damned, ik gunde dat Mark en Leslie natuurlijk wel, maar het aparte gevoel van een private boottocht is op 2 minuten na mislukt ;). Mark liep niet hoog op met zijn staat, en zei letterlijk "don't waste your money on it" om naar daar te gaan. Daar moest ook Abby om lachen, want de meeste mensen zijn net erg trots op hun staat :). Verder waren het wel vriendelijke vijftigers met een ongelooflijk zuiders accent, maar dat laatste hoeft niet te verbazen.
Het was al snel raak met wat kleinere orka's, een wat nerveuzere soort die erg snel was ook. Dat begon al goed. Daarna was het snel opnieuw raak met grotere orka's, machtig om zien. Die bleven we een hele tijd volgen, langer dan de andere boten die errond waren komen cirkelen, tot ze ineens op 1 meter van de boot opdoken. Ze kwamen nog dichter en doken dan ook onder onze boot door van achter naar voor. Je kon hun rug haast aanraken. Dat was schrikken, en tegelijkertijd een "wow"-momentje. Zo dicht had zelfs Abby ze nog niet gezien in de 5 jaar dat ze dit doet.
Op dat moment was de boottocht al geslaagd, temeer omdat mijn maaginhoud duidelijk beslist had te blijven waar hij was. De man in de winkel heeft dan toch gelijk gekregen, ik ben niet ziek geworden. Het was eerder een schokkerige rit dan een deinende, en dat maakt effectief een groot verschil. Al moest ik wel uitkijken en geen foto's beginnen nemen of zo. Dat liet ik dan met plezier aan David over.
Daarna ging het nog langs een kudde zeeleeuwen, een tweede bald eagle, puffins en berggeiten. En het landschap errond is gewoon prachtig, zo ruig en omvangrijk, met gletsjers ertussen ook. Prachtig zicht om dit vanaf het water waar te nemen.
Om 17u waren we terug in de haven, bedankten Abby voor haar gegids en Mark en Leslie voor het gezelschap. Het weer was ook prachtig, weinig deining op het water, stralende zon, en tegelijkertijd toch kouder dan verwacht. Gelukkig kon ik even terug opwarmen in het hotel.
Daarnet nog gegeten in de stad, deze keer werd het de Seward Brewing Company. Gisteren was het de Lone Chicerone, erg lekkere fajita's voor weinig geld. Voor vanavond waren het burgers, bij David een rundsburger, bij mij een kipburger. Mijn gerecht klinkt met deze uitleg gezonder, maar dat was het niet ): er zat een gefrituurd korstje rond. Ik nam nog pastasalade met veel look erbij, David nam een salade. Dus bij deze: mijn gerecht was vettiger by far, maar eigenlijk wel lekker.
Het was een afmattende, maar de-moeite-waard-dag.
De ochtend begon - na opnieuw 12 uur slaap - met gehaald ontbijt bij de drive through zaak waar we gisteren koffie en smoothie haalden. Het is ongelooflijk wat ze in zo'n klein kotje nog allemaal kunnen bereiden, maar dus ook een omelet met kaas en een breakfast burrito, toch ook nog een smoothie en een koffie. David zei dat het er druk was, fijn om te horen.
 |
| De weg naar Exit Glacier |
Om 9u50 begonnen we aan onze wandeling bij exit glacier. Het eerste stuk was goed te doen, waarna al snel de keuze gemaakt moest worden voor de Harding Icefield trail. Dat is een trail van 8.2 mijl, waarbij elke mijl 300 hoogtemeters moeten worden overwonnen. Daar wilden we zien hoever we zouden geraken gezien de sneeuw, en laten we wel zijn: dat was niet ver. Het pad begon al snel ruig te worden, met dikke ijspakken waar je nog steeds diep in kon zakken. Dat zag ik niet zo zitten, ondanks de peptalk van David als "Het is echt niet ver meer tot het uitzicht" (jawel hoor ;)), of "Het is goed te doen" (Hmmm... ;)). Hoewel het weer bewolkt en koud begonnen was, was het hier ook stralende zon geworden, ook al iets waar we niet op voorzien en gekleed waren. Terug dus, naar het populairdere Exit Glacier trail, die ons ook een mooi zicht zou geven op de gletsjer.
 |
| Exit Glacier |
Dat was zeker zo, maar nog verrassender was dat we daar opnieuw Mark en Leslie tegenkwamen, het koppel van gisteren van de boottoer. Dat was erg leuk, we praatten wat bij over de fantastische ervaring gisteren, ook zij waren nog aan het nagenieten. Mark liet ons het filmpje zien dat hij had gefilmd van de orka's die onder onze boot doorgingen. Machtig om opnieuw te zien. Hij beloofde het door te sturen naar David. Daarna ging het terug wat over politiek, lastig thema toch hier. Maar hij is wel een voorbeeld van iemand die er erg ruig en onwrikbaar Republikeins uitziet, maar eigenlijk best gematigde ideeën had en wiet rookt (ook gisteren op de boot, waar hij op aangesproken werd door Abby, ook al ontkende hij. Gezien de orka's afvielen als verdachten, schoot er niet veel over als er ineens vol op het water de hele boot naar wiet ruikt ;)). Maar goed, na 2u30 en 5,35km kwamen we terug aan bij de auto. Ook al is de poging mislukt, de exit glacier hike was best een mooie troostprijs.
Op naar een volgende wandeling, maar eerst middageten halen in de supermarkt, en dan kijken wat we zouden doen. De keuze viel op de Iditarod trail, een trail die we tegenkwamen langs de grote weg. Rond deze trail waren er ook nog restanten van onderhouden langlauftrails die nu goed aan het smelten waren, maar nog steeds vol sneeuw lagen. Deze trail werd dus de kortste ooit, en wel hierom: al snel na de start zagen we overal berenhaar in het ijs, wat op zich nog interessant was. Iets verderop zagen we verse berensporen (ik vond ze in de goede richting, van ons weg, maar David was er minder enthousiast over), gevolgd door 2 plaatsen in de sneeuw waar oranje restanten van bear spray in de sneeuw te zien waren. Dat was voor David het moment om de hike af te blazen. We moesten er even over reflecteren, omdat ik hier niet echt het gevaar zag (ik heb dat niet zo met beren, maar dat is dan misschien erg naïef), maar wel vanochtend (daar schatte ik de kans op gebroken of verwrongen ledematen hoger in dan David). Hier stonden we dus wat sneller terug bij de auto: na 20 minuten, goed voor 0,87km ;).
Herkansing dan maar om toch wat kilometers in de benen te hebben, en die vonden we bij toeval bij de lost lake trail. Deze trail was erg mooi en redelijk begaanbaar. De volledige lengte (13,8 mijl) zat er niet in, maar we wilden wel tot de waterval geraken waar mensen aangaven in het logboek dat ze er een uur over deden heen en terug. Dat deden wij ook, al wilde David daar ook voorbij. Je kon die oversteken, maar dat was voor mij te ruig, je moest het ook nog terug, en het was me niet duidelijk wat er na dat oversteekpunt zou komen. Terug dus! Om aan de waterval te geraken moest je de "summer trail" nemen, maar onze nieuwsgierigheid was wel gewekt voor wat dan de "winter trail" moest zijn. Eigenlijk net hetzelfde, maar dan zonder de waterval en drassiger ;). Na anderhalf uur waren we terug aan de auto, 4,51km gewandeld.
 |
| Winter trail |
Hierna was het gedaan met wandelen, terug naar Seward, voor de start van het mermaid festival. Dat begon vandaag met een marktje met allemaal handwerken en dergelijke. We kochten er een mooi zeepje met een berenlandschap in verwerkt, en een zeep in de kleuren van de Oekraïense vlag. De volledige opbrengsten hiervan gaan naar Artsen Zonder Grenzen in Oekraïne. We praatten nog wat met de vriendelijke vrouw over de oorlog zelf. Ze zit in een groep op Facebook met zeepmakers wereldwijd, en houdt zo contact met een vrouw in Odessa, die nu moet schuilen voor de bommen. De rest van de markt was wat triest, weinig volk en weinig kraampjes voor de oppervlakte...
Cocktailtijd dan maar, die vonden we bij Ray's. De cocktails waren straf, geen slechte eigenschap, maar zoals alles hier duur. Je kon hier ook eten, maar ook dat was erg duur. Op zoek naar iets anders, maar hoezeer we ook probeerden, we kwamen opnieuw uit bij Lone Chicerone van de eerste avond. Waarom naar iets anders gaan als het goed was ;)?
Vandaag is de eerste dag dat we het later maken dan 20u30. Het is hier ook lastig om in een ritme te komen, het is hoop en al 5 uur donker 's nachts. Het is apart niet bezig te moeten zijn met hoe laat het donker wordt, je kan zelfs om 20u nog aan een wandeling beginnen en nog voor het donker terug thuis zijn. Dat moet hier echt deprimerend zijn in de winter, als het omgekeerd is... In Fairbanks wordt dat zelfs maar 4 uur, daar gaan we al helemaal geen donker zien.
Zaterdag 21 mei: Seward - Soldotna
Een rustige rijdag vandaag. Eerst nog een laatste keer ontbijt halen in de drive through, beiden ei met kaas, en voor David nog een extra calorierijke hap die er van mijn perspectief niet te eten uitzag. Het was iets met korsten brood en een dikke witte saus met vlees door. Het leek blijkbaar wel eetbaar te zijn en best lekker, ik nam het voor waar aan en liet David van de hele portie genieten ;).
Dit was het dan voor Seward, een leuke eerste echte stop in Alaska, op naar Soldotna. Terwijl ik reed, zocht David naar dingen te doen ter plaatse of langs de weg. We passeerden 2 kleine dorpjes langs de weg met elk 3 straten. Onderweg passeerden we ook immense oppervlakten die door een bosbrand in 2014 waren verwoest. Dat triest landschap leek maar door te gaan. Een 2 uur later kwamen we aan in Soldotna, een relatief grote stad in vergelijking met Seward. Ondertussen kwam David erachter dat er niet zo erg veel te doen was in Soldotna, behalve het national wildlife refuge en misschien vissen (voor hem dan toch). Het hotel bleek ook op de hoofdweg te liggen, en is wel een totaal andere sfeer dan gisteren.
We reden eerst door naar het wildlife refuge, waar je een korte wandeling kon doen naar een meer. Best mooi. In het visitor center stond een opgezette grizly, die willen we dus niet tegenkomen als hij niet is opgezet ;). Het was weer een herinnering dat we bear spray moesten kopen, in Seward mochten we die van het hotel gebruiken, maar die waren we nu dus terug kwijt.
Daarna ging het naar een fietsenverhuur, waar ik een MTB voor 2 dagen huurde. David liet de huur aan zich voorbijgaan, dus zal ik morgen en maandag alleen fietsen. We stonden snel buiten met een coole Trek, maar die kon natuurlijk niet mee in de koffer. Dus reed ik alvast naar het hotel met de fiets terug, en David met de auto. Ik kijk er wel naar uit, fietsen in Alaska, we zien wel hoezeer het meevalt. Het zullen sowieso korte tochtjes worden van max 2 uur, zodat we nog genoeg samen kunnen doen.
Voor inchecken was het nog wat te vroeg, maar ze wilden dat toch al voor ons doen. De eigenaar leek op het eerste zicht nors, maar was dat uiteindelijk totaal niet als hij begon te babbelen :). Hij gaf David 2 adressen mee om te vissen, maar jammer genoeg is er morgen geen plaats meer bij beide...
Voor de rest hadden we niet veel plannen, wat inkopen doen, bear spray zoeken, veel pillen kopen tegen reisziekte (wat de man van Walgreens deed vermoeden dat we gingen vissen :)), en gestopt bij Sportman's voor bear spray. Daar hadden ze een hele rayon van, net zoals van alles wat maar met outdoor te maken heeft. Wat een winkel, we keken onze ogen uit. David nog meer, want hun collectie wapens en alles wat ermee gerelateerd is, is ongelooflijk. Rayons vol kogels, koffers, schietschijven, gehoorbescherming,... Als je het daar niet vindt, bestaat het waarschijnlijk niet...
De hotelkamer is erg groot, en er is terug TV (al hebben we dat niet gemist), maar het uitzicht is niet hetzelfde als de afgelopen dagen ;). We kijken uit op alle badkuipen die afgedankt zijn doorheen de jaren in het hotel. Dat is wel apart, want je kan zien dat er modekleuren zijn geweest die je nu niet meer vindt ;).
Straks eten in het restaurant naast het hotel, iets met "Catch", de eigenaar was alvast erg enthousiast over het restaurant (ha ja...). Binnen 9 minuten gaan we naar de bar.
 |
| Het uitzicht vandaag, vs... |
 |
| Het uitzicht gisteren... |
Zondag 22 mei: Soldotna
Een gesplitste ochtend vandaag. Na het ontbijt ging ik fietsen, David ging terug naar zijn walhalla in de stad: Sportsman's. Hij kocht er wat schietschijven (alles is beter dan de schrijfster van dit blog ;)), en iets om geweren mee te kuisen (geen idee, maar t ziet er professioneel uit).
Mijn fietstocht was leuk, afgezien van een 5km was er steeds een apart fietspad, ver van de hoofdbaan af. Want die 5km was even verstand op nul, met enkel een fietspad op eigenlijk de pechstrook en zwaar vervoer dat je aan 90km/u voorbijraast. Die weg ga ik morgen vermijden. De route ging naar Kenai, verder ook niet echt een interessant stadje, maar wel met een vliegveld. Daarna ging het terug naar Soldotna, met wat hellingetjes. Exact 2 uur later was ik terug aan het hotel.
 |
| Veilige fietspaden |
 |
| Kenai airport |
 |
| Niet gecrasht ;) |
Na de lunch op de kamer gingen we rijden, op weg naar Happy Valley. Dat klonk interessant van naam, en leek aan een inham te liggen van de oceaan, en was een uur rijden. Er was niet zoveel om te wandelen onderweg en ook al niet in Soldotna, dus was dit het alternatief. De weg ernaartoe was "gewoon", niet veel te melden. We stopten bij Ninilchik, het eerste echte dorp op de weg. Het oude dorp was erg ruig, triest en half verlaten. En het lag aan wat volgens David "Het lelijkste strand dat hij ooit gezien heeft"-strand. De bergrug erachter maakt veel goed, maar verder was het leeg.
 |
| Ninilchik |
 |
| Oil Well Road |
Vanochtend heb ik nog 2u gefietst alvorens de fiets in te leveren. Geen geslaagde lus, de route ging langs een privé-weg, waardoor ik moest terugkeren. Maar wel een singletrack op het eind. Ik had schrik zo vroeg op de ochtend van elanden en beren (en ook van slechte mensen ;)), maar uiteindelijk was het leeg.
Om 10u begonnen we aan onze rit, langs terug mooier wordend landschap, en over Anchorage. Om tegen 16u aan te komen in Talkeetna. Een apart dorpje met een even aparte sfeer, David vindt het een extreem hippe nederzetting. Maar gelukkig goedkoper dan we tot nu toe gewend waren, ook eens aangenaam.
Straks nog naar onze cottage, die op een kwartier van het stadje ligt. Eerst pizza eten met rendier en wijn uit blik, njammie :).
Samenvattend door David: een oersaaie dag ;).
De cottage voor de komende 2 dagen is erg schattig. Bij het aanrijden was mijn naam aan de deur gezet, en hebben we een hele cabin voor ons alleen in een rustige gravelstraat.
 |
| Paraderondje op de parking vanochtend ;) |
 |
| Californische "champagne" |
Een pad rond een meer lijkt toegankelijk, maar dat was het niet. Veel sneeuw nog, en erg veel omgevallen bomen en een ontoegankelijk pad in het algemeen. Ook onze fitbits waren niet enthousiast, maar het was meer geklauter dan dat het wandelen was. Na 5km, een tussenstop aan een bbq-plaats voor de lunch later - mét passage van een Norman Bates-lookalike - hielden we het voor bekeken. Het meer zelf was wel prachtig, en de verlatenheid van de parkings heeft wel wat.
 |
| Zoek het pad |
 |
Herkansing bij de curry ridge trail. Die was volgens AllTrails modderig, maar begaanbaar. En dat was het gelukkig ook. We wandelden hier zo’n 5 km, 2,5km omhoog tot een prachtig zicht op de vallei en een bergkam met mount Denali voor ons (al zijn we er nog niet uit dewelke dat is;)) en gingen dan terug. Ook hier stond Norman Bates terug op de parking, het wordt haast eng! Maar wel een geslaagd eind van de middag!
 |
| Neusbediening (handschoenen) |
Het State park ligt op een uur rijden van onze charmante cottage, aan Sunshine Lake. Maar het zijn dus altijd serieuze afstanden tot je eigenlijk echt bent waar je wil zijn.
Zonet gegeten in de Denali brewing company. David nam de Pulled pork, ik de kip. Erg lekker, vooral de bonen als bijgerecht waren erg smaakvol. Het was eigenlijk Davids bijgerecht, maar gelukkig mocht ik ook wat mee-eten (mijn quinoa-salade deelde ik met plezier, maar er was minder animo voor ;)).
Het dessert kwam onverwacht bij de plaatselijke supermarkt, met een "extra small"-bolletje vanille. Zo klein dat we er met twee voldoende mee hadden. De winkel was zalig, met een man met grijze baard en overal in de winkel hingen opschriften als "als je in 3 seconden geen smaak hebt gekozen van ijs, dan beslissen wij voor je", en "Als we het niet hebben, heb je 't ook helemaal niet nodig". Geweldig, en erg lekker ijs (gelukkig hadden wij in 2 seconden beslist dat we vanille wilden :)).
Morgen gaan we verder naar Nenana, in een dry cabin. Dus morgenochtend nog even douchen voor we dat niet maar gaan kunnen voor 3 dagen. We zijn er alvast volledig klaar voor met pepperspray en bearspray ;).
 |
| De aanlegsteiger aan onze cottage |
 |
| Sunshine Lake |
 |
| Klaar voor onze dry cabin in de wildernis ;) |
- Het gebrek aan duisternis is raar. Op het eerste zicht mis je het niet en lijk je meer energie door te krijgen door de eindeloze klare dagen, maar ik ga als ik thuis ben gewoon eens in de tuin in het donker gaan zitten, om daar ten volle van te genieten. Want ook al is het slechts 4 uur "donker", die donkerte is relatief, het is eerder schemer. En dan willen we niet weten wat het met je doet in de winter, als het omgekeerd is.
- Alles is hier ontzettend duur. En nu wil ik niet gaan zagen, maar vers en gezond eten moet hier gewoon onbetaalbaar zijn voor de gemiddelde Alaskaan: 8 dollar voor een vers brood (dan eet ik zelfs de kruimels uit de zak op ;)), 7 dollar voor wat blauwe bessen, 15 dollar voor gerookte zalm (het stikt hier van de zalmen later op het jaar trouwens;)), het is hallucinant. En toch proberen we daar niet naar te kijken en vooral te genieten.
- We hebben al een week totaal geen telefoonbereik. Dat is een erg gerust gevoel, we zien wel wat het geeft als we terug bereik hebben ;).
- De recente schietpartij in Texas komt hier ook constant op de radio, met mensen die er naar eigen zeggen ziek van zijn en heil zoeken in God, dat vinden we op zich verrassend. Ook het hallucinante aantal schietpartijen alleen al dit jaar in de VS wordt vermeld. Al zal het gezien de rekken vol kogels (waarvan we zelf getuige waren vorige week) hier "slikken en snel doorgaan" zijn. Op zich doe ik het zelf: ik kocht pepper spray voor mijn fietstochten alleen, omdat er altijd een "bad guy with a gun" kan opduiken en om me veilig te voelen "voor het geval dat". Maar dat opbod om het meest bewapend te zijn is op zich absurd.
- Het is bovenal zalig terug in de VS te zijn, daar zijn we beiden duidelijk over!
Terug naar de orde van de dag: opnieuw een rijdag, voor David wel opgesmukt met een vlucht boven de gletsjers rond Mount Denali. Die vertrok om 8u30 in Talkeetna downtown, met "incheck" om 8u. Dat was vroeger opstaan en afscheid nemen van onze schattige cottage van de afgelopen 2 nachten. De host, Janice, was erg vriendelijk, we zijn er gisterenavond nog een babbeltje mee gaan doen omdat mijn kredietkaart maar bleef geweigerd worden. Zij zijn er bijvoorbeeld maar voornamelijk in de zomer, en zorgen dat ze weg zijn tussen januari en maart, naar zonniger en lichtrijker oorden. Dat begrijp ik volledig.
Ik ben David gaan uitwuiven en ben blijven wachten rond het gebouw van K2 aviation. Ik ging niet mee omdat ik vreesde dat mijn maag en zo'n klein vliegtuigje niet samen gaan. Ik heb tenslotte al een whale watch overleefd, ik wil het lot niet teveel gaan tarten... De vlucht zou eerst 1u15 duren, maar omdat er ook mensen op zaten met een "gletsjerlanding" (voor 100$ meer, t was nog niet duur genoeg ;)), zou David die voor niets krijgen. Dat was leuk! Nu ja, uiteindelijk vond de piloot het te verraderlijk te landen op de gletsjer waardoor het er dan toch niet in zat, verdorie toch ;). Na anderhalf uur was David terug veilig geland, met veel verhalen en belevenissen. Ik was oprecht blij voor hem, het is ook wel een unieke ervaring. En ach, ik heb er een mooie capuchon-trui aan over gehouden - als in "my husband went on a glacier flight, and all I got was this lousy hoody"- maar toch, iedereen content :).
Van vliegen krijg je blijkbaar honger en nood aan cafeïne, dus stopten we bij de "Flying Squirrel" bij het buitenrijden van Talkeetna voor koffie en een bagel met cream cheese en zalm. De tergende traagheid waarmee die kwamen was op zich charmant, maar on-Amerikaans. Het was erg lekker, dat moet gezegd.
Vanaf daar was het rijden rijden rijden. Het landschap veranderde wel, naar bossiger, en het werd ook warmer, van een schamele 3 graden 's ochtends tot bijna 20 graden op bestemming (Nenana). Met de bijkomende muggen.
Onderweg stopten we bij het visitor center van Denali NP. We hebben geluk, morgen om 10u start een ranger led hike van 2 uur met Candace, die we al even ontmoet hebben, en die volgens de mensen aan de balie zelfs een toilet interessant kan doen lijken. Nu ligt de lat wel erg hoog! We hebben dus geluk, omdat ranger led hikes op dit moment van het jaar nog een uitzondering zijn.
Verder onderweg passeerden we nog de beroemde Stampede Trail (waar Chris McCandless exact 30 jaar geleden zijn tocht into the wild moest bekopen met zijn leven). Daar willen we de komende dagen een stukje van lopen, al vermoeden we dat die redelijk druk zal zijn. De bus is weg, al is dat ook hier niet het doel: die lag op 2 dagen wandelen, de bus zelf is verplaatst naar Fairbanks, waar ik hem wel zou willen zien.
Nenana is toch een uur rijden van de ingang van het NP, maar het is dan ook betaalbaarder. De cabin zelf is zalig, een dry cabin met toilet en douche buiten, maar binnen wel met een gasvuur. Alles is erg ingenieus aangepakt, met een autobatterij om ons van stroom te voorzien, een afwateringssysteem met bidons,... Zo kwamen we op het idee zelf spaghetti met gehakt en groentjes te maken vanavond, een welkome afwisseling van de vaak onvermijdelijke vette hap. Dat leek nog niet evident in de plaatselijke supermarkt, maar het is gelukt! De dame aan de kassa vond het geweldig dat we van België kwamen en wenste ons enthousiast welkom in Nenana. Toen de saus aan het pruttelen was, gingen we nog een praatje slaan met Eric en dochter Ranger toen ze aan het buiten spelen waren. Hij is samen met zijn vrouw Hannah eigenaar van de cabin, en hebben in onze cabin gewoond tot voor kort. Zij wonen nu in het huis recht voor ons, dat gelukkig voor hen groter is. Hij en zijn vrouw Hannah zijn beiden leraars, hij is oorspronkelijk van New York en was door Alaska aangetrokken omwille van de mogelijkheden en het verschil dat je hier kan maken als leraar. De verhalen zijn moeilijk voor te stellen, maar in Alaska krijgen leraars nog enorm veel ruimte om hun leerplannen zelf samen te stellen, en aan te passen aan de noden van de studenten. Hij vertelde al dit terwijl ik wat aan het dollen was met zijn dochter, een erg vrolijk en sociaal meisje. Erg leuke babbel.
De cabin heeft dan toch wifi (tot zover onze tocht in de wildernis ;)). Al is het volledig onthaasten met het zicht, en de totale rust.
De fotoreeks van vandaag:
 |
| Afscheid van de Sunshine Cottage |
 |
| Davids doldwaze avonturen op de gletsjertour |
 |
| Opnieuw een leuk welkom |
 |
| Het leek gesloten, maar na de babbel met onze hosts is het wel degelijk nog steeds open, alleen op ongezette tijden... |
 |
| Spaghetti! |
 |
| Ons uitzicht voor de komende dagen |
 |
| Tot zover onze survival ;) |
 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Opstaan en naar het toilet gaan: alvast de eerste uitdagingen van de dag ;)
De ochtend begon op zich rustig, we moesten pas om 10u bij het visitor center zijn voor de ranger led hike met Candace. Die zou 2 uur doen over 2 mijl. Op zich geen moordend tempo, en het moet achteraf gezien nog korter zijn geweest. Candace had op zich een erg interessant levensverhaal: ze heeft een jaar gefietst met haar vriend, eerst naar Mexico, dan richting Alaska. Ze is pas sinds een klein jaar ranger in het park, en die taak neemt ze erg serieus. Dit was eigenlijk eerder een uitleg waarbij je toevallig wandelt dan een wandeling met een ranger. Maar wat ze vertelde was op zich wel interessant. Over "aanpassingen" aan de natuur, door zowel mens, dier als plant. Fascinerend hoe eekhoorns een heel gangenstelsel met eten aanleggen voor de winter, in de winter ondergronds overleven doordat de sneeuw hun gangenstelsel isoleert. Interessant hoe elanden nu liefst tegen het visitor center blijven, omdat de kalfjes zo beschermd worden door mensen en passage van de beren. En hoe er uiteindelijk "slechts" 350 grizzly-beren zijn voor de miljoenen acres NP, en dat zij zich het liefst in toendra-gebieden ophouden. Hoewel de kans nooit onbestaand is, kunnen we met enige risico-inschatting het risico nemen dat we er niet noodzakelijk eentje zullen tegenkomen. De teller elanden, bald eagles en ander wildlife tikt aan, maar beren willen we graag op 0 houden. Candace interageerde ook graag met haar publiek, wat op zich dan ook weer onderling tot interessante gesprekken kon leiden. Tenminste, voor wie ervoor openstond. Zo sprak ik met een vrouw die hier vrijwilliger is voor de zomer, David met een gepensioneerde piloot van United. Iets minder dan 2 uur later waren we terug bij het visitor center. Niet echt met het gevoel gewandeld te hebben, maar op zich was het een fijne ochtend. Candace zette ons nog op weg voor een demonstratie van de sleehonden in het park, die startte om 14u en was via een korte rit met de shuttlebus te bereiken. Tijd zat, het was slechts 12u. Anderhalf uur later namen we de shuttlebus richting de demonstratie, iets wat achteraf gezien niet de moeite was. In de bus werden we al warm gemaakt dat we mochten knuffelen met de honden, maar enkel als ze daar zelf voor open stonden. Dat laatste was een belangrijk detail: dat waren ze namelijk niet ;). Ze lagen elk in hun hok te maffen, met weinig zin in menselijke interactie. Daar stonden we dan, bijna 3 bussen vol mensen die honden wilden aaien... ;).
De demonstratie viel ook licht tegen, het toertje was erg kort, al leek dat volgens het enthousiasme van Damian, de verteller van dienst, een halve calvarietocht. Toen we terug met de bussen richting het visitor center werden gebracht realiseerden we ons dat dit voor de gemiddelde bezoeker net wel een geslaagde dag was. Wij wilden gewoon bewegen in het park, en dat is er niet van gekomen. Na deze excursie gingen we Subway-broodjes eten in het dorp buiten het park, om erna de Stampede road en trail te gaan bekijken. Bekend omwille van het boek en de film "into the wild", en toch een illustere en moeilijke trail. Hij ligt ook net buiten het park. De eerste 8 mijl kon je met de auto doen, daarna begon de trail te voet. Die lag nog behoorlijk in de sneeuw. We besloten er toch aan te beginnen om het prachtige landschap verder op te nemen. Het was er verder ook volledig verlaten, dat had ik niet verwacht. We kwamen enkel nog karibu's tegen, die eigenlijk het liefst op de weg stonden, maar dat wilden wij ook, dus gingen zij even galant uit de kant, lieten ons door, en namen dan hun plaats terug in. Nette dieren :).      Voor morgen moeten we nog beslissen of we verder op deze trail willen wandelen, want de uitzichten en totale stilte was overweldigend, of dat we terugkeren naar Denali om daar een hike te doen. Maar wandelen zullen we! Tegen 17u reden we terug naar de cabin, met eerst een stop bij de supermarkt voor een lekkere biefstuk, wat zoete aardappelen en een slaatje, voor een tweede dag zelf koken. Het is net fijn geen half uur te moeten rijden op zoek naar iets om te eten, want in dit stuk is er sowieso niet veel om te doen. Ondertussen is het 23u, het is hier nog klaarder dan de afgelopen dagen. Vannacht is het niet donker geworden, dat zal zeker niet veranderen de komende dagen.
Vrijdag 27 mei: Nenana (Denali NP) Wat een wandeling vandaag! Deze komt in de top 3 van mooiste wandelingen ooit. Niet omwille van de afstand (te kort), omwille van de hoogtemeters (te weinig, want te kort) of omwille van de verlatenheid (opnieuw, te kort, maar op zich goed, dat schrikt beren af ;)), maar wel omwille van de uitzichten en het soms technische karakter van de wandeling. Na een rustige ochtend, 8u15 opstaan, douchen in de buitendouche (verkwikkend!), eieren bakken en ontbijtgranen eten, vertrokken we terug naar Denali NP. We zouden de 15 mijl van de weg afrijden in het park tot waar je met een privé-auto mag rijden. Daar vertrok de Savage Alpine trail, een trail van 6,6 km enkel, met 431 hoogtemeters. Op het moment dat we eraan begonnen, rond 12u, hadden we net een plaatsje gevonden op de kleine parkeerplaats. Op de parking stond een bord om je te waarschuwen dat je "hoogstwaarschijnlijk" grizzly-beren zal tegenkomen, en dat je je daartegen moet wapenen met bear spray. Dat hebben we, maar dat er specifiek zo'n bord staat voor mijn minst geliefde beer vond ik even nadenken. Toen we het pad omhoog zagen (er was ook een pad langs de rivier), dachten we al snel "ach, die beer loopt wel langs de rivier". Dat deed hij hoogstwaarschijnlijk, want wij zijn er geen tegengekomen. Het pad ging razendsnel omhoog, wat je ineens ook mooie uitzichten gaf, maar wat best uitdagend was. Opnieuw lag er veel sneeuw op het pad, soms nog best dikke pakken, waardoor we soms van het pad moesten afwijken om toch maar op grond te kunnen omhoog gaan, ofwel diep in de sneeuw te zakken. Net op het moment dat ik dacht "Als dat zo blijft doorgaan, geef ik er de brui aan", kwamen we mensen tegen in de andere richting die zegden dat het ergste stuk wel ons stuk was en dat het erna snel beter werd. Dat deed het ook, gelukkig. Wij hadden eigenlijk in ons hoofd (ik had me niet goed voorbereid), dat die Savage Alpine Trail 6km ging klimmen, en dat we die dan terug zouden afdalen. Maar we kwamen meer en meer mensen tegen die vertelden dat zij gestart waren aan het andere eind van de trail (Mount Vista), en dat ze naar ons startpunt liepen, met de hoop daar een shuttlebus terug te nemen naar hun startpunt. Dat veranderde de zaak, dat konden wij dan ook doen in de omgekeerde richting. De wandeling was prachtig dus, net als we dachten dat we op het hoogste punt stonden, ging het pad nog verder omhoog, met nog indrukwekkender uitzichten. Na ongeveer 1u45 klimmen begon duidelijk de afdaling. Ongeveer 3 uur later waren we aan de start van Mount Vista, waar effectief de shuttlebus stopte om ons terug te brengen naar de parkeerplaats. Het was wel leuk, veel mensen die we tegenkwamen in de andere richting zaten ofwel op die bus, ofwel aan de halte bij onze parkeerplaats (want zowel zij als wij vroegen ons af of dat echt wel juist was van die shuttlebus), waarna we oprecht blij waren elkaar terug te zien op beide uiteinden van de trail en dat het gelukt was. Hierna ging het terug naar onze cabin, voor vroeger aperitief en de restjes spaghetti van 2 dagen geleden. Zo hebben we 3 dagen ten volle genoten van de cabin, voordat we morgen richting Fairbanks vertrekken. Het is memorial day maandag, en er wordt dit weekend veel drukte verwacht. Op zich goed dat we dan toch al in een stad zijn. We zijn erg blij dat we vandaag deze wandeling hebben kunnen doen, en toch een mooi stuk van Denali NP gezien te hebben zonder daarvoor 6 uur in een bus te moeten gaan zitten. De foto's van vandaag:            Zaterdag 28 mei: Nenana - Fairbanks Rustige dag vandaag, gestart met opnieuw een ochtenddouche buiten (ik ga de koude nog gaan appreciëren) en eieren als ontbijt. We hebben beiden teveel spaghetti gegeten gisteren, waardoor David zich voornam "koolhydraatarm" te eten vandaag. Nu vrees ik dat zijn fantastische voornemen er na 3 uur al aan was voor de moeite, tenzij de koffiezaak waar we stopten voor koffie koolhydraatarme bagels verkocht ;). We hebben het deze vakantie al lachend een aantal keer gezegd, maar als hij hier permanent zou wonen, weegt hij 3 maanden later 10 kg meer. Niet dat ik er wat van mag zeggen (of toch niet lang), want ik krijg dan steeds een antwoord in de trant van "Zeg, ik heb wel koolhydraten nodig he". Prima, ik ook, maar ik maak dan ook geen voornemens, al zeker niet hier :D. Na een uur of 2 rijden stonden we in Fairbanks. De gedachte na een week in de tweede grootste stad van Alaska aan te komen klonk als een welkome afwisseling van alle kleinere stadjes tussen hier en Anchorage. Alleen: er is niet veel competitie voor de tweede grootste stad, want Fairbanks is ontgoochelend klein. Het heeft wel alles qua winkelketens, zodat een uitstapje naar de Walmart nog het spannendste was in de stad dat we konden doen. Niet dat we niet geprobeerd hebben: we gingen na een bezoek aan de Alaska pipeline (dadelijk meer) en een sleehondenkennel (ook dadelijk meer) eerst zelfs richting downtown net nadat we waren ingecheckt in het hotel voor de komende 3 nachten (Candlewood suites). Daar was een fudgezaak, de "Fudge Pot". Alleen was de zaak gesloten, en was er buiten een schilder bezig met blauwwitte vierkantjes te verven. Hij was érg trots op zijn werk, volgens hem 17 uur werken (aan 45 dollar per uur), dat heeft hem 3 dagen gekost. We hadden geluk, hij was net klaar en wilde zijn trots delen met ons. De trots was eenzijdig: het was écht prutswerk (al zeker voor 45 dollar per uur), geen enkel vierkantje was binnen de lijntjes gebleven. We moesten beiden enorm op onze lip bijten om niet in lachen uit te barsten. Het zal wel allemaal niet zo nauw steken hier en hij heeft het op zijn minst geprobeerd. De rest van downtown was triest: veel permanent gesloten zaken, een dichtgetimmerd hotel, lelijke zielloze grotere gebouwen, en dan nog wat oudere even trieste laagbouw. De 2 hoofdstraten zijn misschien 200 meter met iets van leven, daarna is het over. Terug naar vanmiddag. We hadden tijd over door de korte rit, dus reden we wat rond Fairbanks verder. De Dalton Highway (de weg naar het hoge noorden) leek al snel veel te lang om een zinvol deel van af te rijden, dus kozen we voor de Elliot Highway. Ook die was te lang, maar daar was een recreation area die misschien wel leuk was. Dat was het niet, een camping waarbij iedereen op quads rondreed, muziek aan het maken was en luid aan het doen was. Weg van daar. Bij toeval passeerden we langs de Trans-Alaska pipeline, waar de pijplijn even boven de grond komt om er een viewpoint van te maken voor de mensen. Ik ga niet ontkennen dat dit een staaltje ingenieuze techniek is, maar het is toch apart hier een "viewpoint" van te maken.  De Chena Hot Springs Road dan maar. Ook die was voor vandaag te lang om af te rijden (niet zo'n succesvolle rijdag vandaag ;)), maar op de weg zou een privaat uitgebate sleehondenkennel (Just short of magic) zijn volgens de Lonely Planet. Tegen 13u hadden we die gevonden. De vrouw, Eleanor, was erg vriendelijk en wilde ons graag een rondleiding geven aan 40$ per persoon. Ze wist zelf niet dat ze nog in de Lonely Planet stond, en las het stukje over haar zaak met de nodige dosis zelfrelativering. Ze vond het trouwens ok dat we dat geld cash morgen komen binnensteken, want zoveel hadden we niet op zak. Dat leek veel, maar als ze later vertelde hoeveel haar 18 honden op een dag verzetten qua vlees, gunnen we het haar van harte. En we kregen ook een ijsje op het eind :). Het was wel apart, ze had "nu" zin in de rondleiding, en deed die dan ook liever nu dan morgen op afspraak. Heel goed, wij hadden toch geen andere plannen. Ze had ook enorm veel te vertellen, over haar honden natuurlijk, die nu in zomerpauze zijn en geen karren trekken. Verder nog van weetjes: - De dieren zijn genetisch voorgeprogrammeerd om dingen te trekken, dat is geen opgave voor hen en wordt hen ook niet aangeleerd, enkel geperfectioneerd. Dat is wat ze graag doen en waar ze goed in zijn. - Haar dieren eten 1 pond vlees per dier per dag in de winter. In de zomer minder, omdat ze minder bewegen. - We kregen een kijkje in haar vriezers, dat was ongelooflijk om zien, pakken van 25kg vlees waarvan een soort soep van wordt gemaakt. - De rondleiding in haar schuur, met 3 soorten sleeën, werd opgevrolijkt door een muisje dat mee op het dak liep. Het was een vaste gast, die er mocht schuilen van haar, maar niet in de schuur mocht eten :). - Hun fluffy staart heeft ook een nuttige functie: in koude slaan ze die rond hun kop als een soort sjaal als ze slapen. Deze honden waren superlief, de ene al wat enthousiaster dan de andere, maar we hebben dan toch Alaskaanse husky's kunnen aaien :)! Mijn favoriet was Bob Barker, een ontzettend lieve hond die gewoon tegen je aan wil leunen en zoveel mogelijk contact wil. Hij zat wel gigantisch in de rui, het haar viel er met hele plukken uit. Net zoals de andere honden trouwens, het is niet het moment deze honden binnen te laten... Eleanor had ook weer een interessant levensverhaal: 20 jaar geleden verhuisd van Vermont naar Alaska, 4 jaar in een yurt zonder stromend water en elektriciteit gewoond. Die stond er nog en konden we ook even binnen bekijken. Verder was de kennel vroeger groter en waren er meer "mushers", maar door de coronaperiode heeft ze beslist te downsizen, het alleen verder te doen en meer tijd voor haarzelf te nemen. Respect voor wat ze doet, het is van september tot maart sowieso doordraaien, met constante focus op de honden. Na een kleine 2 uur namen we afscheid met nog het ijsje dus, wat een leuke en informatieve tour. Zoveel interessanter dan die in Denali NP. Onderweg, in een triangel volgens Eleanor, konden we nog stoppen in "North Pole", waar de lantaarnen in kerstversiering zijn, en het stadhuis had een kerstslee en bijpassende versiering. Leuk, je kan er dus kaartjes laten versturen die dan afgestempeld zijn in de Noordpool. Al is het niet erg groot. De avond verliep zoals vermeld hierboven, bij gebrek aan valabele opties voor het avondeten zijn we gezondere opties gaan halen bij de Walmart. We zien wel de komende dagen, maar het ziet er niet naar uit dat hier ineens een gezonde optie zal opduiken.      Zondag 29 mei: Fairbanks Lazy Sunday, of zo voelde het toch. Ik ben gestart met 2u20 fietsen in de fitness die na een kwartier eerder een sauna leek, David met een uurtje krachttraining, in dezelfde sauna. Wel fijn eens te kunnen sporten terug. We hadden wel wat plannen vandaag om te wandelen, maar eerst moesten we Eleanor van de sleehonden nog gaan betalen. Daarmee zijn we begonnen na het ontbijt (zelfgemaakte overnight oats). Ze had geen zin in interactie vandaag vermoeden we, want ze was thuis, maar we vonden dat prima. Geen zin in mensen is volstrekt begrijpelijk. De honden daarentegen waren wel enthousiast ons te zien :). We lieten het geld achter in een voederpot die we gisteren hadden afgesproken en reden verder. Daarna een eerste poging om te wandelen verder de Chena Hot Springs Road af, maar dat bleek ook een quad-route te zijn. Gezien die hier in aantal kunnen gelijk lopen met het aantal wapens in deze staat, hadden we daar niet zoveel zin in. Bovendien stikte het van de muggen en had ik geen bug spray mee. De temperaturen zijn al lang niet meer wat ze in het begin van de vakantie waren: op dit moment zitten we aan 23 graden, en het wordt nog warmer de komende dagen. Daar waren we niet op voorzien, dus is de helft van onze koffer op dit moment nutteloos geworden... Terug naar het hotel dan maar, voor bug spray en middageten. Nog een middagshopje gedaan bij de Home Depot voor een leuk bord voor in onze garage, elders voor een short voor David, en tussendoor de auto door de carwash getrokken. Hij (de auto, niet David ;)) zag er al serieus stoffig uit na 12 dagen, het deed deugd hem weer proper te hebben. Het valt misschien op dat we tot nu toe nog geen klap beleefd hebben, en dat wordt niet beter in het tweede deel van de dag ;). Opnieuw een poging om te wandelen, bij Creamer's dairy refuge voor vogels. Mooi initiatief, maar de trails die we daar konden lopen waren zowat een half uurtje wandelen. Omdat we niet meer zo kieskeurig waren, hebben we alles afgelopen wat daar af te lopen viel (er was een stuk afgesloten omwille van overstromingen ook). Terug naar de fudge pot dan maar, nieuwe poging voor fudge. Opnieuw gesloten, morgen zouden ze écht open zijn. Maar wie weet wil ik dan net geen fudge meer ;). Downtown was even levendig als gisteren. Van verveling kreeg David dan maar honger, en probeerden we bij de "creperie", een kwartier voor ze gingen sluiten. Ze wilden nog wel een pannenkoek aan David verkopen. Hij koos er eentje met avocado en zalm. Dit was het lekkerste wat we tot nu toe hier al hebben gegeten! (ik mocht ook 3 hapjes mee-eten, hoera!) Het was nog leuk zitten op hun terrasje ook. Morgen zijn ze gesloten (hebben we eens iets ontdekt...), maar dinsdag gaan we er terug voor het ontbijt, net voor we doorrijden naar Glenallen. Voor we teruggingen naar het hotel hebben we nog een stukje van de Chena River afgelopen, die door de stad loopt. Niets spectaculairs, gewoon stapjes zetten. Morgen gaan we nogmaals proberen om te wandelen (we geven niet op), er is een trail van 10km op 10 minuten rijden van het hotel. Dat belooft geen spectaculaire wandeling te worden, maar elke stap is mooi meegenomen. Voor de rest gaan we wat fitnessen en het rustig aan doen. Het mag ook wel eens, gaven we toe aan elkaar, we vermaken ons wel. De spectaculaire foto's van vandaag:
Maandag 30 mei: Fairbanks Memorial day in Fairbanks: een dag als een andere. Alles was open, behalve zaken waar we toch niet naartoe zouden gaan.
We zijn onze dag rustig gestart met fitnessen en ontbijt. Rond 12u kwamen we aan op de parking van de Birch Hill recreation area. Dat blijkt een langlaufgebied te zijn, en in deze periode heeft het, bij gebrek aan sneeuw natuurlijk, wandelingen in de aanbieding op de langlaufpaden. Het was een mooie wandeling van net geen 11km langs brede, soms drassige paden en wat heuvelachtig. Het langste pad had verlichting, dat moet wel speciaal zijn in de winter om daarop te langlaufen. Op zich was het gebied en de wandeling leuker dan verwacht. Tegen 14u30 waren we terug aan de auto, met nog een hele middag voor de boeg zonder echte plannen. Eerst langs de Subway voor een broodje, daarna de derde poging voor de Fudge Pot, en ja, ze waren open!! Het meisje excuseerde zich voor gisteren, maar het was al lang goed, de aanhouder wint, en we hebben lekkere fudge gegeten. David met vanille en pindakaas, ik een "peanut butter explosion" (met chocolade). We namen nog een stukje mee voor de komende dagen ook :). Naast ons zat een koppel van Minnesota, die hier met de trein waren gekomen omdat het te duur was om een auto te huren (ja, vertel ons wat ;)). Ze hadden beiden een opmerkelijk mooie tandenrij (valt echt op, hier nog meer), en al snel was duidelijk waarom: hij was tandarts geweest en heeft voor een tandenimplantatenbedrijf gewerkt dat in Leuven de Europese vestiging heeft. Leuk gesprek. Nog steeds was het "maar" 16u, dan maar wat downtown de lange 2nd en 3rd Avenues afrijden, en 5th Avenue kruisen. Dat laatste klinkt cool, maar dat is het toch enkel als het in New York is ;): hier was er een tankstation op 5th (goedkoop, dat wel, dus ook daar minder glamoureus :D). Dat gaat zo door tot 12th Avenue, maar na 2 Avenues was het duidelijk: het wordt er niet spectaculairder op. Daarnet terug naar de Walmart geweest voor het avondeten, en we laten het breed hangen met een fles Mumm (de Californische variant, zo gek gaan we nu ook weer niet doen ;)). Morgen laten we Fairbanks achter ons, vandaag was de dag teveel hier, maar ach, het was fijn even een minder gevuld programma te hebben en te doen zoals de meesten hier hun vrije dag spenderen: in en rond de shopping malls hangen. De fotoreeks van vandaag: 
Dinsdag 31 mei: Fairbanks - Lake Louise (Glennallen) Een lange rijdag vandaag. Begonnen voor mij na nog een laatste sauna-fietstocht in de fitness, daarna samen ontbijten bij de creperie op 2nd Avenue (David nam een ontbijtpannenkoek met ei, ham en rendierworst, ik nam de zalmpannenkoek). Erg lekker en goed vullend tot ver na de middag. We reden wel terug naar vrolijker landschappen, in en rond Fairbanks was het eigenlijk ook een erg stoffige bedoening. Zelfs binnen was alles in de auto bedekt met een korrelige laag stof. Onderweg waren er gigantische en lange wegenwerken, die ons uiteindelijk anderhalf uur vertraagd hebben. Niet dat we echt plannen hadden, dus zo erg was dat nu ook weer niet. Het inchecken in de lodge voor de komende 2 dagen begon wat afstandelijk en nors, zodanig dat David er wat opstandig van werd. Het was ook wel zo, in de bevestigingsmail stond dat ze alles voor ons wilden regelen (vissen, bootje varen, alles kon), maar we kregen bij navraag enkel "Er is hier niets te doen, maar je kan altijd je boot in het water gooien". Hm, nee, die kregen we niet ingecheckt bij KLM ;). De dochter (of dat vermoeden we toch) nam het even van de moeder over en gaf ons een wat vriendelijker uitleg, waarna moeder ook ontdooide toen we besloten er te eten en margharita's te drinken. De 2 huishonden kwamen er ook gezellig bij zitten. Gelukkig, net zoals het ijs op het meer is ook de sfeer ontdooid, het was nodig :s. Maar laten we politieke discussies hier zeker vermijden, of het vriest spontaan terug dicht: ze verkopen stickers met "Let's go Brandon", een leuze die je hier op alles ziet... Voor morgen wil de dochter voor ons om het even welke boot in het water gooien, maar we moeten wel uitkijken met het ijs (uiteindelijk is het meer nog niet volledig ijsvrij, en het is pas sinds 3 dagen dat het is gaan dooien). We denken voor een kano te gaan. We komen net van ons avondeten (cheeseburgers, met tequila dus ;)), en hebben de hele tijd in de zeteltjes aan het meer gezeten, en even met een balletje getrapt, tot David het in het meer schopte ;). We zijn ook de enige gasten, dus eigenlijk hebben we de zaak voor ons alleen. Zalige rust hier, en ook al is de kamer en de lodge erg basic, het uitzicht is fenomenaal.
 Woensdag 1 juni: Lake Louise Vandaag was echt een luie dag, en toch was het een van de mooiste van de reis. Daar heeft het zicht van deze lodge veel mee te maken, dat is een 5-sterrenzicht voor een fractie van de prijs. We hadden het er vandaag over: ja, je kan deze lodge verbeteren en veel is serieus verouderd, maar als ze dat doen, wordt het te duur zodat wij hier ook niet meer van zouden kunnen genieten. Vanochtend hadden we 4 keuzes voor het ontbijt. We kozen beiden voor de eieren met kaas en ham, en toast met hash Browns. Vullend ;). Tegen 11u lagen de boten klaar voor ons en konden we kiezen uit kleine kajakken en een kano. We kozen toch voor de kajakken, de kano was bij nader inzien toch te log. Het water was een spiegel, en het was ongelooflijk dit hele meer voor ons alleen te hebben, want we waren effectief de enige bootjes op het hele meer. Wat een rust. Stilte is overigens relatief: onze lodge werkt op generatoren, en dat geluid is tot ver op het meer en errond te horen. Maar afgezien daarvan is het volledig stil ;). Na een uur of twee waren we terug aan de lodge en gingen we hangen in de zetels aan het meer. De zon schroeide, ik ben alvast redelijk verbrand merk ik nu, nu we terug in onze zeteltjes zitten… Onze avond werd nog even geanimeerd door een koppel Spanjaarden (50-ers) die incheckten. Hun cabin, een dry cabin, was niet wat zij ervan voorstelden en dat maakte de vrouw met de nodige theatrale bewegingen zichtbaar duidelijk. Het leek volstrekt onmogelijk dat zij zich zou douchen in godbetert een algemene ruimte. Wat een schouwspel, ze viel net niet huilend en stampend op de vloer van ontgoocheling, brabbelend en verwijtend in het Spaans naar de eigenaars. Ze hadden ocharme geboekt voor 1 nacht, zet je daar dan over (of betaal de upgrade die de eigenaars voorstelden), en was jezelf dan 1 nacht eens niet. De vrouw bleek dokter (dat werd er dan bijgegooid als argument om aan hun grillen tegemoet te komen, maar net een dokter kan een upgrade betalen lijkt ons ;)). En toch: de eigenaars gingen overstag en gingen hen hun geld teruggeven, terwijl zij niet eens in fout waren. Tijdens dit hele gebeuren kon je een speld horen vallen in de bar, niemand durfde een vin te verroeren, alles om niet in het vizier te komen van een ontspoorde Spaanse ;). Zowel de moeder als de dochter kwamen zich achteraf excuseren bij ons voor het tafereel, maar voor hen was het lastiger dan voor ons… Net de dochter doet zo haar best, niets is haar teveel om het ons aangenaam te maken… Ze kwam vanmiddag ook een heel babbeltje doen na het kajakken, het is zo charmant allemaal. Ons avondeten konden we dus verorberen met zicht op een toneelstuk: David nam een cheeseburger, ik een kippenburger. Als dessert brownie met heel veel ijs. En een fles wijn waarvan we mochten kiezen uit 3, allemaal dezelfde prijs (als t maar goed was voor ons :)). Lekker, niet meer van te zeggen. Morgen vertrekken we naar Valdez, 3 uur rijden. We willen vroeger opstaan zodat we daar op tijd zijn. Daar zou het weer wat kouder moeten zijn, vinden we echt niet erg.       Donderdag 2 juni: Lake Louise (Glennallen) - Valdez Na een laatste ontbijt (eieren met hash browns en toast) met uitzicht op het meer namen we afscheid van eigenlijk de hele familie: vader, moeder, grootmoeder en dochter, én de honden. Zo gek dat onze eerste indruk totaal niet was wat het uiteindelijk is geworden: een erg persoonlijk verblijf, een A-uitzicht, comfort food (je mag hier niet op een calorie meer of minder kijken) en een volledig zen-gevoel... We gaan de schuin lopende kamer nog missen (vanuit de badkamer zag je de kamer links naar beneden afbuigen, zelfs bloednuchter ;)). Om 10u waren we op de baan. Onderweg nog gestopt aan het visitor center van Wrangell - St. Elias NP. Het is het grootste national park van de VS, maar eigenlijk kan je er niet zo bijster veel IN doen. De twee wegen die je in het park leiden zijn dirt roads, met enkel een weg en geen trails. Natuurlijk kan je er ook over vliegen, maar dat had David al gedaan bij Denali en is niet iets voor elke week :s. Bij het visitor center had je mooie verzichten op de bergen, en dat was het voor ons voor het grootste NP ;), verder naar Valdez! Na een uur of 2 rijden kreeg ik microslaapjes, tijd om van plaats te wisselen in de auto. David nam het over voor het laatste uur, en van bergen in de verte reden we (ik in volle slaapstand nu, David gelukkig niet) dichter bij de bergen, terug naar het water, met onderweg mooie watervallen langs de weg. We fotograferen ze wel als we hier wegrijden trouwens ;). Korte samenvatting van Valdez: klein, mooi haventje, en erg warm. Het hotel, de Best Western, is super gelegen, maar redelijk verouderd. Het eerste is belangrijker zeggen we dan ;). Morgen gaat David vissen, hij moet om 6u30 bij de boot zijn voor een tocht van 5 uur. Gisteren hebben we nog online zijn vislicentie geregeld, dat ging gelukkig nog. Ik ga in die tijd fietsen, al kon zelfs de Garmin-routeplanner geen route verzinnen in dit gebied :s. De fietsverhuur is op 100 meter van het hotel, ik zie wel, alles is beter dan nog eens 2 uur in een sauna te fietsen (want ook hier is de fitness een sauna). Voor het avondeten gingen we naar een foodtruck-Thai verder in de straat. Er was veel volk, je kon niet aan de food truck zelf zitten wegens allemaal bezet, en je moest een half uur wachten. Ach ja, dat wisten we toch maar na het betalen, dus geen weg terug ;). Een half uur later aten we het op aan de overkant, aan een picknicktafel op de pier. Het was niet veel soeps in onze currysoep (ik groene curry, David gele curry, met soepvleeskip). Echt lekker eten is toch gigantisch moeilijk deze reis...   Vrijdag 3 juni: Valdez Een gesplitste ochtend: David werd om 6u30 op een visboot verwacht, ik daarentegen werd nergens verwacht :(. Maar ik had wel fietsplannen! Tegen dat ik vol wakker was, was hij al weg. Na het ontbijt (bij mij op de kamer, het ontbijt in het hotel bleek achteraf erg lekker te zijn, verdorie, morgen herkansing!) ging ik rond 10u naar de Fat Mermaid voor een fiets. Eerst een tochtje in het centrum, daarna de Richardson Highway af, met wat zijsprongen via de plaatselijke luchthaven en het kerkhof. Exact 2u31' later was ik terug aan het hotel. Het was "gewoon" fietsen op asfalt met mooie verzichten, en ik heb ideeën kunnen opdoen om in de namiddag samen verder te gaan kijken met de auto (vanwege dirt roads). Tegen 13u was David ook terug in de kamer. Hij was enthousiast, hij heeft zijn 4 toegelaten te vangen vissen gevangen, daar was de visser erg streng op. Hij zat op de boot met een gezin uit Alabama, en het waren blijkbaar ook nog aangename mensen. Ook het gezin kon elk 4 vissen vangen, wat het aantal op 20 bracht (allemaal rockfish). De rockfish werden allemaal achtergelaten bij het gezin, zij waren op bezoek bij hun zoon die hier een zomerjob heeft. Voor 1 dollar konden ze de vissen laten kuisen in de haven, waarna ze in de diepvries zouden bewaard worden bij die zoon. Fijn, dan gaat niets verloren. Voor de namiddag gingen we nog 2 korte wandelingen doen, beiden met erg mooie zichten op de bergen en de natuur rond Valdez. Prachtig... Erna nog even naar de supermarkt voor een gezonde maaltijd, en nog even langs de gift shop recht tegenover het hotel. Hij was niet supergroot, maar we hebben wel 2 leuke sleutelhangers en een kerstboomversiering gevonden. Morgen laten we Valdez achter ons en gaan we naar Sutton, op weg naar Anchorage. Daar willen we nog een laatste grotere wandeling doen voor we deze reis afsluiten in Anchorage.
 Foto's van de wandelingen:       Zaterdag 4 juni: Valdez - Glacier View (Sheep Mountain Lodge) Hoeraaaa, het is gelukt lekker te eten :D!! En waw, dan smaakt het dubbel zo goed... Dat is dus gelukt in de lodge van vanavond: de sheep mountain lodge. Al bij het inchecken was het duidelijk dat dit goed ging zijn: er lagen erg uitnodigende zelfgebakken koekjes aan de toog. David nam de heilbot, ik de zalm, met een portie risotto en groentjes (je zou haast gaan vergeten hoe dat er ook alweer uitzag). En als dessert een appeltaart met vanille-ijs. We zijn ervan aan het nagenieten op het terrasje van onze cabin. Ook de cabin zelf is één van de mooiste van deze reis trouwens. Terug naar vanochtend: ik heb nog een uurtje van de huurfiets gebruik gemaakt en elke straat in downtown Valdez afgereden, ik hou nu eenmaal van structuur ;). En eigenlijk was het nog best leuk ook, een stukje vals plat omhoog, de andere straat vals plat omlaag, met uitschieters aan de haven (een cruiseschip, en aan de andere kant bedrijvigheid in de visverwerkingsbedrijven):  David koos voor de fitness, na deze sportieve start van de dag gingen we ontbijten. Het was ok, we namen ei met hamburger en toast en melk. Op naar Sutton, wat eigenlijk Glacier View bleek te zijn, en wat ons een uurtje van de reistijd op de gps spaarde. Goed dat ik reed (bevestigde ook David) op dat moment, hij was doorgereden en pas na een uur gemerkt dat het niet goed was. Maar goed, om 14u45 waren we op bestemming, langs een mooie weg vanuit Valdez. We lieten Wrangell St. Elias eerst rechts en dan achter ons, om terug naar de bergen van Denali NP te rijden. Zelfs de wegenwerken waren ons gunstig gezind.     De cabin voor vanavond ligt aan de hoofdweg, maar op zich valt het wel mee. Na het inchecken hebben we wat gerust op het terras van onze ruime cabin, hebben dan toch even gewandeld rond de lodge, waar een primitieve landingsbaan is en er wat trails zijn gemaakt (eigenlijk voor quads). En ze hebben een niet zo vriendelijke buur die alle Volvo's in Alaska heeft opgekocht tot rond 2000 en ze dan heeft laten verkommeren. Een bizar zicht, zo specifiek Volvo's. En toch moet hij eraan gehecht zijn en wil hij ze niet delen, want overal staat "Stay out", en "Yes, that means you!" Weer een mooie verzameling wrakken bij elkaar... Want dat is iets wat enorm opvalt: zo goed als elk huis is omringd door alle auto's die het gezin gehad heeft sinds 1980. Het moet hier duur zijn om van je wrak af te raken, dus nemen mensen hem duidelijk terug mee naar huis en laten hem dan verkommeren ergens in de tuin, al dan niet kapot geschoten. Echt niet naast te kijken. Goed, rond 18u30 vonden we het tijd om te gaan eten, wat me bij het begin brengt. Morgen gaan we proberen zo ver mogelijk te geraken op de "Gunsight Mountain trail", die hier achter onze cabin vertrekt. De meisjes in het restaurant wisten ons niet verder te helpen, maar we gaan zien hoever we geraken. Zondag 5 juni: Glacier View (Sheep Mountain Lodge) - Anchorage We hebben beren gezien, in Anchorage nog wel! Niet zoals we hadden verwacht, maar wel volstrekt veilig ;):
De laatste dag met een langere autorit vandaag. Maar niet voor we een poging gewaagd hadden langs de Gunsight Mountain trail die van de lodge start. Om 9u56 begonnen we eraan! Het was een interessante trail, zeker weer niet vlot en het was vaak zoeken naar het pad, maar het was wel een mooie wandeling. We zijn niet tot het eindpunt geraakt (als dat al zou aangeduid zijn), bij de 5de stroomoversteek besloten we terug te keren. Tegen 12u30 waren we terug bij de lodge, en was het lunchtijd ;). David had het meeste honger, en bestelde de zalmsalade (als in beleg) met zelfgemaakt (door de keuken) geroosterde stukjes zuurdesembrood. Dat was opnieuw een voltreffer, dit was voor ons het beste restaurant van Alaska.
Na de lunch reden we door naar onze AirBnB voor de komende 2 nachten: een hele benedenverdieping van een huis. Het ligt in het verlengde van Midtown, tegen de rand van het state park aan. Het is zeker in orde, en hun aanbod tv-kanalen is gigantisch. Een heel kanaal Million Dollar Listing LA, dat is nog eens leuk. De helft van onze lodges hadden niet eens tv, al heb ik in Valdez "Wipeout" leren kennen. Ik had het nog nooit gezien. We keken er beiden met verbazing naar, ik ook met meerdere slappe-lach-buien. De makers van dat programma zijn volgens ons gestoord, zo ongelooflijk grof voor die kandidaten, die maar blijven opstaan na de zoveelste dreun. De eerste indrukken van Anchorage waren verwarrend. We hadden al een vermoeden dat er niet echt een centrum was, behalve dan aan 4th en 5th Avenue, waar we langs reden, maar echt een waw-indruk was het niet. We keren morgen terug om er even te wandelen, maar we zullen snel rond zijn denken we. De wijken naar het water toe zijn duidelijk gegoede wijken, waar we ook even doorreden. Tegen 17u keerden we terug naar een soort mall die we op de weg naar 5th Avenue hadden gezien. De GPS stuurde ons naar de mall aan de overkant van de straat, die griezelig leeg stond. Dat was een licht eng gevoel, op een volstrekt verlaten parking rijden van een vervallen complex, om dan langs de achterkant ervan weg te rijden (waar het nog enger was) om over de brug te geraken naar de winkel die ons was opgevallen. Dat bleek uiteindelijk de Bass Pro shop te zijn. Wat een walhalla van een winkel, met een gigantische aquarium met alle vissen die je in de omgeving kan vinden. En bij uitbreiding alle dieren, ze stonden allemaal opgesteld in de indrukwekkende inkomhal.    Ze sloten om 18u, we moesten ons nog wat haasten ook om alles te zien. Daarna gingen we naar Chili's, dat was een 20 minuten rijden van de shop. Eindelijk nog eens Chili's, met de kuipen strawberry margharita's :)! Daarnaast nam David iets van een quesadilla explosion chicken salad, ik de chicken fajita's. Erg lekker, en blijkbaar zijn we beiden rond de 2000 calorieën verder, met enkel de margarita's en onze gerechten. Dat mag dan ook wel eens zeker. Morgen is de laatste dag, het zal raar doen. We hebben niet echt een plan, behalve dan "downtown". Even dacht ik nog naar Hatchers pass te gaan, daar is een mooie route en een state park met een verlaten mijnsite, maar het is nog niet open (pas half juni). Jammer, we vinden wel iets anders (of niet, ook niet erg voor de laatste dag). Als we nog maar 1 keer goed kunnen eten zijn we al blij! Het aantal beren in het echt is voor deze vakantie op 0 gebleven. Ik ga nu niet zeggen dat ik ontgoocheld ben in de berenpopulatie, op zich ben ik zelfs blij dat het niet op een wandeling is gebeurd, maar als we ze nu ergens hadden verwacht te zien, was het wel hier. Elanden daarentegen hebben we geregeld gezien. Hun poep nog veel meer, die is werkelijk overal. Eén keer is het grondig schrikken geweest, toen er ineens vanuit de berm eentje opdook en de weg wou opspringen. Op het laatste moment besliste hij toch terug de andere kant uit te gaan, gelukkig. Maandag 6 juni: Anchorage De laatste dag vandaag, morgen vertrekt het vliegtuig om 11u20. Na het ontbijt in onze benedenverdieping gingen we richting 4th en 5th Avenue. Dat vat downtown samen. Op 4th Avenue kon je een tijdlijn volgen van Anchorage, dat was nog interessant. Alles is maximum 100 jaar oud, daar komt het op neer ;). Ik had veel verwacht van de "5th Avenue Mall", maar wat was dat een triestige bedoening zeg. Dat bespaarde op zich dan weer veel tijd uit, zodat we ook snel konden lunchen. Dat vonden we bij de Cider House. Ze beloofden goede pizza's, en dat waren ze ook! Italiaanse stijl. Ik nam een pizza margharita, David de meatbal sandwich. De laatste dagen is het dan toch gelukt goed te eten :). Waar we deze vakantie nog niet in zijn geslaagd, is een goede donut (laat staan een slechte) te eten. Dunkin is niet tot in Alaska geraakt, en het is blijkbaar niet populair in Alaska. Bagels overal, maar geen donuts. Jammer, vooral voor David... Na de lunch gingen we nog naar de 'rooftop", volgens de Lonely Planet een stadstuin op de bovenverdieping van toevallig onze parking. Die stads"tuin" was een stedelijke invulling dan toch:
Dan nog maar wat rondrijden richting midtown, naar een andere Bass Pro, volgens de medewerkers in de winkel van gisteren was die andere groter. Dat was hij effectief, maar bij de andere was het aquarium en de inkom indrukwekkender. Het is sowieso een belevenis daar rond te lopen.     Onderweg stopten we nog voor koffie bij de vele drive-in kotjes die we deze vakantie bezocht hebben voor koffie, smoothies, bagels en andere lekkernijen. Vandaag nam ik een smoothie met aardbei, David een koffie, en een koekje om te delen. Het meisje was ook erg vriendelijk en gaf ons nog veel plaatsen door om goed te eten. Jammer dat we dit gisteren niet wisten, of vanmorgen... Tegen 17u waren we terug aan onze AirBnB en was het tijd om de auto leeg te maken en in te laden. Dat is op dit moment gebeurd, zodat we kunnen bingewatchen met Million Dollar Listing LA. Morgen is het nog een korte rit van 7 mijl naar de luchthaven, vol rechtdoor. Dat gaat lukken :). | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Geen opmerkingen:
Een reactie posten