De route voor dit jaar:
1 mei - 5 mei: New York City
6 mei: ophalen auto en doorrijden naar Woodstock
6-7 mei: Woodstock (Catskills)
8-9 mei: White Pine Camp, Paul Smiths (Adirondacks)
10 mei: Albany
11 mei: Albany - Newark en terug naar huis
Woensdag 1 mei: Brussel - Kopenhagen - Newark
Om 5u10 ging de wekker af voor een lange reisdag. Alles ging erg vlot, én met een meevaller: vanochtend kostte een fles Mumm volgens het kassasysteem in Zaventem 16 euro ipv de gebruikelijke 37 euro :). Die komt zeker van pas op onze kleine kamer, of toch eerder het terras - even groot als de kamer zelf, en met buitendouche - dat uitzicht heeft op het One WTC . Voor dat terras deden we het, en gelukkig zit het weer ook mee: 24 graden is het vandaag geworden.
Het ging vlot en aangenaam (ik heb nu ook Barbie the movie gezien, echt nog een leuke film, nu begrijp ik de hype errond, met een maand of 8 vertraging :)), tot en met de rij voor customs en immigration. Hoewel ik braaf alles had ingegeven in de Mobile Passport Control app, op voorhand en bij aankomst, mochten we toch niet in de veel kortere rij gaan staan voor de MPC. Tot 2 keer toe spraken we er een "rijbegeleider" erop aan en drongen we aan, maar hij was onvermurwbaar en hield vol dat wij, ESTA-mensen, in de lange rij moesten gaan staan. En lang was ie zeker: 1u45 later mochten we NY binnen. In de wachtrij boekte ik ondertussen tickets voor het baseball vrijdagavond.
Ons hotel, Arlo Soho, ligt aan de ingang van de Holland Tunnel, best een druk deel van de stad (of we worden ouder dat het meer opvalt). Op het eerste zicht wel een leuke buurt. Omdat mijn Garmin adviseert om minstens tot half tien wakker te blijven tegen een volgens hem te verwachten "matige jetlag", probeerden we dat te doen door een verkennende wandeling, een zesde (of zevende, ik ben de tel kwijt vandaag) maaltijd (deze keer wel een gezonde) bij "Sweet Green", en door dit reisverslag te schrijven :).
Morgen beginnen we er eigenlijk echt aan, aan de eerste dag NY. We gaan starten op Times Square, en gaan dan een wandeling doen in onze buurt (SoHo), en op zoek ook naar Little Island, een nieuwe bezienswaardigheid sinds de laatste keer dat we hier waren in 2016.
 |
| Terras met uitzicht |
Donderdag 2 mei: Wandeling in Greenwich, SoHo, Chinatown en Little Italy
Na een verkwikkende lange nachtrust begonnen we rond 8u30 aan onze dag. Eerst naar Trader Joe's voor ontbijt, wat goed gelukt is: David vond er Skyr, dan is eigenlijk zijn dag al gemaakt. We aten onze Skyr/Griekse yoghurt, granola en banaan op in het parkje ertegenover. Het was tegelijk een ontmoetingsplaats voor scholieren, bij nader inzien zaten we voor hun school. Tegen 8u50 stormde het plein leeg en liep iedereen van het plein - behalve wij dan - de school in. Voor ons ook het teken om aan de wandeling te beginnen. We besloten die eerst te doen, we waren tenslotte toch al zo goed als bij het begin van de wandeling.
De wandeling vond ik op de app van Newyork.nl. Die ging onder andere langs het huis van Carrie Bradshaw in Sex and the City, langs het appartementsgebouw van Friends, langs een stulpje in diezelfde straat dat te koop bleek te staan voor amper 20 miljoen dollar. Dan maar een foto op de trappen ervan ;). Alle straten errond waren mooi, veel groen, huizen met trappen, een beetje een dorpsgevoel midden in de stad. De eerste foodstop was bij een koffiezaak voor koffie (ha ja), koekje en een thee. De tweede foodstop was bij "citizens" in SoHo, waar we 2 heel lekkere kipbowls bestelden. En met die 2 foodstops hebben we ons echt moeten inhouden, de serie leuke zaakjes was niet te tellen in deze buurt. De weg ging verder via een Louis Vuitton, castiron buildings, parkjes, Little Italy en Chinatown. In Chinatown wisselde de geur van wiet (die je overal tegemoet kan komen, maar niet daar) naar de geur van vis, die gewoon op straat werd verkocht. Een hele leuke afwisselende wandeling, 34 interessante stops met uitleg in de app, ongeveer 7km in verschillende werelden. Het was ook fijn met een doel (het uitgestippelde pad) zo lang in een bepaalde buurt te wandelen. We doen zondag op dezelfde manier de wandeling in Brooklyn.
Rond half drie gingen we naar Little Island, via het meatpacking district. Ondertussen was de lucht volledig opgeklaard (het was mistig begonnen) en werd het misschien net iets te warm. Little Island was druk, en de constructie zelf was op zich leuker dan erop lopen. Toch was het parkje zelf mooi gedaan.
Op de weg naar de metro stopten we nog bij Pier 57, naast Little Island, en Chelsea Market. Beiden waren erg druk, dus gingen we naar het zo mogelijk nog drukkere Times Square ;). Toch was het leuk het nog eens te zien, de schermen zijn indrukwekkend, de massa volk evenzeer. Na nog een korte stop bij de M&M's store keerden we terug naar het hotel.
Voor het avondeten gingen we naar Nonna Beppa, een Italiaan een beetje verder op onze straat. Ze hadden een leuk terras op de straat. Ook al lijkt het niet zo, het was - gegeven dat het New York is - nog rustig zitten. We namen een Hugo en een Aperol met bruschetta, en daarna beiden een linguini bolognaise. Geen buitensporige porties, wel heel lekker. Afsluiten deden we op het terras van onze kamer, waar het ondertussen aangenaam was geworden (in de namiddag staat de zon pal op het terras en is het eigenlijk net wat te warm in volle zon). Klaar voor de fles Mumm (of toch een deel ervan), naar de skyline en de ondergaande zon kijken. Zalige afsluiter van een gevulde dag, 26300 stappen verder, en veel indrukken.
Wat impressies van vandaag:
 |
| Een asperge aan Washington Square Arch |
 |
| Washington Mews |
 |
| Huis van Sex and the City |
 |
| Grove Street |
 |
| Castiron buildings |
 |
| Zonsondergang op het terras |
 |
| Het bleek net iets te duur... |
 |
| Appartement van Friends |
Vrijdag 3 mei: The Peak Restaurant, Central Park, One WTC en baseball
Wat een dag al, en hij is nog niet om. We begonnen met ontbijt op ons terras, overnight oats uit de Trader Joe's (toegegeven, het ziet er niet uit, maar het is eigenlijk erg lekker), een stuk fruit en wat granola. Een fond leggen voor de ochtend, maar ook niet te veel, want vanmiddag gingen we lunchen in het Peak Restaurant. Dat is op zich een goeie deal: eten moeten we toch, en door er te eten en minstens 40 dollar per persoon uit te geven, mag je erna "gratis" naar de Edge, het redelijk nieuwe observatiedeck aan de High Line.
Maar we startten bij Central Park, aan billionaire's row. Die gebouwen zijn indrukwekkend om te zien (maar dat is wel meer hier), en het bovenste wordt verkocht door Ryan Serhant (van Million Dollar Listing NY) voor 195 miljoen dollar... Dat zal het ook niet worden, dus bleven we maar op de grond naar de gebouwen staren.
Na een korte wandeling in Central Park gingen we via het Park Plaza Hotel langs 5th Avenue. Daar liepen we al snel langs de Trump Tower, en in tegenstelling tot wat ik verwachtte kon je daar zo binnen (wat we niet deden), zonder protesten. Er stond veel politie ervoor en dranghekkens, maar als je echt wilde, kon je binnen. Na wat korte stops verder op 5th Avenue was het tijd om naar de Peak te gaan.
We waren er mooi op tijd, en de ontvangst was alvast in stijl. Via de ontvangstruimte op de 4de verdieping ging het linea recta in 30 seconden (dat is een schatting) naar het 101de verdiep. Daar hadden we 2 plaatsen aan de bar, en dat was al bij al (als je niet op de duurste plaatsen aan het raam kan of wil zitten) de beste plaats om met zijn 2 uitzicht te hebben terwijl je eet. We bestelden 2 cocktails, een Fancy Nancy voor mij en een negroni voor David, en een hemels licht melkbrood om mee te starten. Daarna gevolgd door tonijn voor mij, kip voor David, met bonen en een variatie op mac and cheese als bijgerecht. Opnieuw toegegeven: niet goedkoop, maar op zich ook niet zo gek veel duurder dan gisterenavond bijvoorbeeld. Maar vooral: lekker en meer dan genoeg, op het moment van schrijven, 4 uur later, heb ik nog steeds niet veel honger.
Na de lunch ging het naar The Edge, en dat was ronduit geweldig. Je kan een stuk op glas lopen (waar David mijn hand vastnam omdat ik het nog wel eng vond), en de uitzichten op Central Park, de Empire State Building, het one WTC, het vrijheidsbeeld,... Veel beter dan dit wordt een uitzichtpunt toch niet, ik vond het erg overweldigend daar te staan. We namen ruim de tijd om New York van alle kanten op 345 meter hoogte te bekijken. Ik kocht een magneet en een leuk doorzichtig draagtasje (volgens David veel te duur, zeker waar, maar het is een zakje dat verandert met de lichtinval, hoe cool is dat??) als aandenken.
Eens terug op de grond liepen we de High Line af, richting het metrostation, om nog even kort bij het WTC en 9/11 memorial te stoppen. Daar kwam het tweede moment van overweldiging van de dag, daar staan is toch een moment van bezinning, los van alle vibes van de stad.
Op het moment van schrijven zitten we op ons terras, te genieten van de zon die er toch nog is doorgekomen vandaag. We hebben nog een dik half uur voordat we naar het baseball vertrekken. Het is nogal een expeditie, want helemaal de andere kant van Manhattan, maar het gaat weer leuk zijn de baseballvibes mee te krijgen voor een avond.
Post-baseball-update: rond half zes vertrokken we naar het stadion. Het begon goed met een gratis beker voor elk van ons bij de ingang. We zaten hoog, de vijfde hoogste rij van heel het stadion. Qua zicht op het stadion is dat indrukwekkend, qua zicht op het spel is dat wat minder. Na het volkslied (wisten wij toen veel dat dat het hoogtepunt van de avond zou worden) begonnen ze eraan. Aan een oersaaie wedstrijd eigenlijk, er gebeurde werkelijk niets... Na de 2de inning kreeg David dorst, en gingen we op zoek naar drank. Die komt per liter, een liter spuitwater voor hem en een liter pepsi max voor mij. Samen met een hamburger en een hotdog, die we 2 verdiepen lager staand opaten met een beter zicht op het spel. Ondertussen werd het koud winderig, en het spel bleef ondermaats. Tegen de 6de inning stond het 1-0 voor Detroit, maar dat punt scoorden ze door alle fouten van de Yankees. Dat was zo ongeveer het moment dat we het wel welletjes vonden. Met onze gratis bekers gingen we terug de metro op (David keek naar de bekers en zei "jammer dat we nu die merchandise hebben van die prutsers, een pet moet ik niet meer hebben ze" :s). Tegen dat we terug in het hotel waren, was de wedstrijd afgelopen, en bleken de Yankees in de allerlaatste inning er toch nog 1-2 van gemaakt te hebben. Fijn voor al die mensen in het stadion die deze vervelende wedstrijd tot het eind hebben uitgezeten, ik gun het hen :).
Het is waarschijnlijk niet de laatste keer baseball geweest, maar de volgende keer moet het wel minstens 20 graden zijn, en moeten de plaatsen lager in het stadion, of we beginnen er niet meer aan ;).
Een gevarieerde dag, met 23000 stappen alweer.
Heel veel foto's getrokken vandaag, een selectie:
Zaterdag 4 mei: AIA boat tour
Een ietwat rustiger dag vandaag: vanochtend op zoek gegaan naar ontbijt, en gelukkig gevonden, bij een zaakje waarvan ik de naam vergeten ben, maar ergens in Greenwich Village. Voor mij granola met aardbei en yoghurt, voor David een breakfast bun met sausage en ei, hoewel die worst verdacht veel op een hamburger leek (al is dat een nuance die verder niets verandert aan de aard van het ontbijt). Vervolgens langs een parkje met een piepkleine lokale versmarkt op Abingdon Square. Daar kocht ik wel een glutenvrij koekje (met veel glazuur erop) dat op dit moment nog steeds intact is.
 |
| St Luke in The Fields |
De boottocht vertrok pas om 13u45, als gevolg hadden we een hele rustige ochtend. We passeerden ook nog langs een heel mooi aangelegd parkje (St. Luke in the Fields), waar mensen een boek zaten te lezen, of gewoon zaten te zitten op een bankje. Dat laatste deden wij ook even, een oase van rust in de stad.
We waren mooi op tijd bij onze klassieke boot bij de Chelsea Piers. We konden nog even aan het water zitten, naar wat waaghalzen staren die hun kunsten toonden in het skatepark voor de aanlegsteiger. Er was een klein meisje met een brilletje dat niet moest onderdoen voor al die grotere stoere jongens/mannen. David zag een gelijkenis met mij, maar zegde er dan wel bij dat ik in dat geval al 20 brilletjes verder zou zijn tegen dat het bij mij ergens zou op beginnen trekken op die leeftijd... Ik denk niet dat het een groot compliment was ;).
Klokslag kwart voor twee vertrokken we, en we hadden enorm veel geluk: de plaatsen werden toegewezen, maar wij zaten aan de juiste kant van de boot, alles wat interessant was (Manhattan, we zaten hier tenslotte niet voor een New Jersey/Brooklyn tour) lag aan onze kant. De mensen aan de andere kant waren waarschijnlijk minder enthousiast...
Het begon indrukwekkend, alles vanop het water zien maakt het op een andere manier indrukwekkender dan het is als je tussen al die gebouwen loopt. Via The Edge, One WTC gingen we al snel naar het vrijheidsbeeld, waar ze even stopten voor foto's. David was van in het begin niet te houden om naar buiten te gaan, al was het met momenten barkoud en hobbelig. Voor het vrijheidsbeeld ben ik wel even naar buiten gegaan, voor de rest vond ik het prima binnen.
Daarna keerden we terug naar de kustlijn en gingen "uptown" langs de lower east side. Dat was duidelijk een triestiger stuk dan de rest zo laag in Manhattan. Verderop omhoog zagen we Roosevelt Island (dat bezoeken zal voor een volgende keer zijn) en zo richting Bronx en het Yankees stadium waar we gisteren in zaten.
Het verbaasde ons hoeveel bruggen we passeerden, en ook dat we effectief helemaal rond Manhattan zouden varen. Het bovenste stuk was afwisselend industrieel, met hele stukken groen. Of om het met de woorden van David te zeggen "twee derde van Manhattan is toch niet indrukwekkend he". Laten we het dan bij dat 1/3de houden, het is al heel wat :).
Exact 2,5u later meerden we terug aan. Doug, de gids van vandaag, had enorm veel te vertellen, alles onthouden was onbegonnen werk. Dus onthou je een paar dingen:
- Eén van de relatief nieuwe torens is het "Jenga" building, zo genoemd omdat de terrassen ervan zo geschrankt zijn dat meerdere lagen een indrukwekkend terras hebben
- Het smalste nieuwe gebouw aan billionaire's row heet het Steinway gebouw. Op dit moment staan er nog appartementen in te koop, het goedkoopste begint aan 7 miljoen dollar.
- Zelf groeide hij op aan de Upper West Side, hij was geboren in 1962. Hij vertelde over een bevriend gezin dat in de jaren 70 verhuisde naar New Jersey, omdat er geen deftige openbaren scholen meer te vinden waren doordat de stad New York in 1975 zo goed als failliet was. Dus verkochten ze hun appartement op het 14de verdiep met een terras rondomrond voor een appel en een ei. Een appartement dat nu meerdere miljoenen dollars zou waard zijn... Al was het in de jaren 70-80 gewoon een gok: de buurt (zoals vele wijken in New York) was verloederd, hij had constant schrik om beroofd of in elkaar geslagen te worden, dus is het achteraf makkelijk zeggen dat je het "maar" 30 jaar had moeten uitzitten tot het beter werd...
- David zag het nog zitten te informeren naar een optrekje aan de East side aan het water dat nog in de stellingen stond. Bij nader inzien kan het waarschijnlijk nog wel: net nadat hij dat zei, vertelde Doug dat het gebouw er al jaren zo bij ligt omdat het door constructiefouten overhelt naar het noorden. Waarschijnlijk wordt het afgebroken...
Onderweg naar het hotel stopten we nog bij een deli voor een panini. Lekker was hij zeker, zwaar vallen deed hij ook zeker. Daarna ging het linea recta naar het hotel voor de zoektocht naar een restaurant voor het avondeten. Dat vonden we na veel zoeken bij Petrarca. Dat was een "fastfood-Italiaan", al zal "meneer Petrarca" het zelf niet graag horen. Daarmee refereer ik niet naar het eten, wel naar de snelheid waarmee we gegeten hadden. Om 19u15 zaten we neer, om 19u52 stonden we weer recht na de rekening: dat moet een nieuw record zijn voor 2 Aperols, wat brood, een linguini bolognèse en een gegrilde kipfilet met salade.
De dag begon bewolkt, maar is uiteindelijk erg druilerig geworden. We startten met ontbijt op de kamer, waarna we richting Brooklyn gingen met de metro voor een wandeling aldaar. Die begon mooi, langs en onder de Brooklyn Bridge, met zicht op de skyline, waaronder David zijn "betaalbaar, doch overhellend appartementje" (zie gisteren). Het One WTC kwam maar half boven de wolken uit, en dat zou niet beteren doorheen de dag, integendeel dus. We stopten bij Alice's Tea Cup, een leuk koffiezaakje, voor koffie en thee, en een heel lekker groot stuk veganistische citroen-kokoscake. Daarna ging het verder langs het water, onder de Brooklyn en Manhattan Bridge, langs Dumbo, waar onder de brug een vlooienmarkt was. Die was naar Amerikaanse normen erg klein, maar misschien kwam ook dat door het weer.
Vandaag was er een fietstour, de "5 boro cycling tour", 40 mijl afgezet parcours langs de vijf wijken van Manhattan. Die passeerde ook in Brooklyn. Zo konden we even langs het parcours staren naar fietsende Amerikanen. Het zal nooit een groot fietsland worden: zo goed als allemaal zitten ze veel te laag op hun fiets (zij zullen ons dan weer protserig hoog op onze fiets vinden zitten zeker?), en een bocht nemen (we stonden te kijken aan eentje) met een racefietsstuur was voor sommigen een hele expeditie.
De wandeling eindigde officieel terug in Manhattan, via een wandeling over de Brooklyn Bridge. Dat is leuk in mooi weer, maar had ik al gezegd dat het vandaag niet zo goed weer was ;)? Veel vroeger dan verwacht stonden we daardoor terug aan het startpunt. Dan maar even naar downtown Brooklyn, om te zien hoe dat eruit zag. Wel: redelijk triest... Het was ook allemaal erg rustig, stil zelfs. Even aanpassen als je van Manhattan komt alvast. Ondertussen was het ook echt gaan gieten, waardoor we beslisten terug te gaan naar de buurt van het hotel. We aten een heel lekkere bagel bij Sofia's bagels, en liepen nog wat rond in de buurt. Redelijk uitgeregend ging het terug naar het hotel. David ging nog een koffie en koekje halen bij "now or never", ik bleef op de kamer.
Voor het avondeten gingen we naar Macao Trade Kitchen. Als we er niet hadden gereserveerd waren we er zo voorbij gelopen, zo onopvallend was de ingang. Maar eens binnen zaten we in een zen-fusion-wereld, goede muziek, stemmige bar, en opnieuw heel lekker eten. We namen dumplings om te delen, daarna steak voor David en kip voor mij, met zwarte rijst.
Morgen laten we de stad New York achter ons. Dat is met gemengde gevoelens: er is zoveel te beleven, maar tegelijk zal het qua drukte en lawaai een hele andere wereld zijn in Woodstock. Ons hotel lag in een heel interessante buurt, maar die constante file (en vooral vandaag eindeloos getoeter van mensen die gewoon graag 30 seconden in de file op hun toeter duwen) voor en rond de Holland tunnel vlak voor de deur gaan we niet missen.
 |
| Fietsers... |
 |
| Macao Trade Kitchen |
Maandag 6 mei: NYC - Woodstock
Wat een wereld van verschil in 3u rijden... Vandaag lieten we NYC achter ons. Eerst de auto ophalen in Newark, een ruime Ford Edge, en dan via New Jersey naar NY state. We gingen van de interstate af in Boonton (NJ) voor een koffie en thee bij Boonton Coffee Co. Voor David nog een cinnamon roll erbij, die naar verluidt heerlijk was.
Het ging glooiend van dorpje naar dorpje, tot de volgende stop in een andere staat: Beacon (NY). Daar wandelden we main street af, aten een niet zo lekkere bagel en bestelden bij Elixir een drankje met "adaptogenen". Heel verrassend lekker, dat drankje, en we voelden ons ineens een stuk gezonder.
Rond 16u kwamen we aan in Woodstock. Dit hotel is in niets te vergelijken met de afgelopen dagen: voor het eerst viel het op hoe stil het kan zijn, met enkel het geruis van een waterval, zonder sirenes, toeterende auto's, kwekkende luide buren en het constante gezoem van generatoren... We hebben een kamer die vier keer zo groot moet zijn, met ook een eigen terras (dat is dan een overeenkomst ;)). New York is fantastisch, daar niet van, maar de rust de komende dagen zal zeker deugd doen.
Voor het avondeten ging het naar "Good night", een heel gezond fusion-aziatisch restaurant. David nam gegrilde kip, ik nam de black cod in een bouillon met schelpen, met boontjes en rijst voor ons 2. Heel lekker opnieuw.
Aan de waterval staken we nog een vuurtje aan (of toch een poging daartoe) in de vuurschalen die ter beschikking stonden. Het hout was iets te vochtig en wilde niet echt goed branden, de aanmaakstokjes gingen wel als een tierelier. Door alle rook moeten we wel beiden naar een smeulende boomstam ruiken...
Morgen is het plan om te gaan fitnessen, en daarna een goede wandeling te gaan doen in de Catskills. Dewelke ligt nog niet vast, hangt wat af van het weer en de afstand.
 |
| Laatste zicht op het uitzicht (of wat er toch van te zien was) |
 |
| Onderweg |
 |
| Eindbestemming in zicht |
 |
| Waterval bij het hotel |
 |
| Socializen met de kat van de buren |
 |
| Vuurtje maken |
 |
| Onze lodge (onderaan) |
Dinsdag 7 mei: Woodstock (Catskills)
Een gezonde en actieve dag vandaag: die begon in de plaatselijke fitness voor krachttraining. Voor 15 dollar per persoon mochten we binnen in een uitgebreide, maar verouderde fitness. De vrouw aan het onthaal was eerder een "Woodstock-hippie" dan een fitnessmadam, t was een aparte combinatie alvast. Die "Woodstock-hippies" kom je hier wel vaker tegen, vanavond ook aan de supermarkt, een man die er ongetwijfeld bij was in 1969, en sindsdien niet meer is meegegaan met de tijd. Helemaal niets mis mee, maar het valt gewoon op :).
Die festivalweide ligt trouwens op anderhalf uur rijden van Woodstock zelf, en ligt voor ons redelijk uit de route. Dus blijven we maar bij de vibes die hier in Woodstock zelf hangen.
Na anderhalf uur waren we klaar in de fitness, gingen we inkopen doen voor het middageten (een gezonde boterham met kipfilet en groentjes), om vervolgens een wandeling te doen. De keuze viel op "Kaaterskill falls from Laurel House Road", 3,22km boven en beneden een waterval. Die was mooi, maar niet mooier dan de watervallen in Ijsland bijvoorbeeld (al is het misschien geen eerlijke vergelijking). Eerst had je het uitkijkpunt bovenaan, vervolgens kon je afdalen tot onderaan, waar de waterval eerst in een meertje uitmondde, om vervolgens nog lager te vallen. Dat leek ons wel leuk daar beneden te staan, dus wij op weg. Onderweg daarnaartoe kwamen we al groepen studenten tegen op slippers en frigoboxen, terwijl dat er toch niet het pad voor was. Die staken we snel voorbij, maar het "kwaad" was al geschied: ze waren met nog veel meer... Tegen dat wij beneden waren, stonden daar ineens nog frigoboxen en nog veel meer groepen studenten. Het had meer weg van een recreatiepark dan een hike. Het pad zelf was mooi en de weg omhoog uitdagend. Iets meer dan een uur later stonden we terug aan de auto.
We waren nog niet uitgewandeld en kozen een volgende wandeling: rond een arboretum. We parkeerden aan het education center en gingen op pad. Dit pad was nog niet ontdekt door frigoboxtoeristen en hoewel het kunstmatig klinkt, was het heel natuurlijk (en rustig dus). De wandeling eindigde in moerasgebied, waar het stikte van de kikkers. Wel leuk om zien.
Op de weg terug stak een redelijk lange slang de weg over voor Davids voeten. Ik heb hem niet gezien, hij was gigantisch snel weg. Niet dat ik het zo heel erg vond dat ik hem niet heb gezien, ik geloof het wel :). Opnieuw iets meer dan een uur later stonden we terug aan de auto. Hele mooie wandeling was dit, onverwacht. Wat ook nog wel interessant is om te vergelijken is dat een dag als vandaag, met 2 wandelingen (goed voor 2,5u wandelen), 10.000 stappen lager uitkomt dan de eerste 2 dagen New York. Vandaag haalden we ongeveer 15.000 stappen. In een stad sta je dus duidelijk veel minder stil.
Restte ons nog wat te chillen op het terras van onze lodge, werkelijk een oase van rust. We hebben ook de beste dag van de week te pakken, stralende zon en zeker boven de 22 graden. De komende dagen wordt het alvast terug een pak frisser en natter.
Voor het avondeten gingen we gewoon naar de supermarkt, om de supergezonde dag ook gezond af te sluiten. Wat groentjes, kip, brood en een heel kunstmatig gekookt ei (David was zelfs niet zeker of het ooit uit een kip is gekomen), om op ons terras op te eten. Een zen-afsluiter van een mooie stop hier.
Morgen gaat het richting Adirondacks, de reisleider (David voor de verandering) schrok er zelf van dat het 5 uur rijden is ;). We gaan ook even offline waarschijnlijk, er zou geen tv, internet of andere modernistische dingen beschikbaar zijn. We gaan het zien :).
 |
| Kaaterskill Falls voordat de frigoboxtoeristen er waren |
 |
| Wandeling aan het arboretum |
 |
| Moerasgebied |
Soms is het beter te wachten tot het einde van de dag om een balans op te maken. Tot het inchecken vanavond was het een “gewone” VS-rijdag, langs scenic routes naar je volgende bestemming. Het ging van Woodstock via plaatsjes als middleburgh, Schoharie (waar we stopten voor het 10-uurtje), Amsterdam, Perth, Long Lake, Tupper Lake naar Paul Smiths. Naarmate we vorderden daalde ook duidelijk de bevolkingsdichtheid en welvaart. Vanaf 14u was ik stoppensklaar voor koffie, maar die was niet te vinden. En dat in een koffieland. Om half vier strandden we in Tupper Lake, waar een schattig souvenirwinkeltje wel koffie aanbood voor 1 dollar. De dame zei dat het de enige koffie was in de stad sinds de echte koffiezaak dicht ging. Dan maar die koffie voor David, die niet echt lekker was volgens hem… en voor mij 2 souveniertjes om deze hartbrekende stop te verzachten (het is soms hartverscheurend zo’n zaakjes te zien, je vraagt je af hoe ze overleven).
De volgende stop was onze lodge: de white pine river camp lodge. De instructies om er te geraken waren schrikwekkend (poorten openen, dicht doen, kruisingen, bordjes met “posted “ of “no entry”,…
Maar wát een lodge is dit! Dit is wat we in Alaska dachten geboekt te hebben, maar waar het telkens nét niet was (geen stilte door luidruchtige b&b-eigenaars, of geen stilte door een generator aan de lodge), dit is het wél. De stilte is ongelooflijk. De lodge zelf heeft veel historie: het was ooit het zomerverblijf (voor 1 seizoen ;)) van president Coolidge. Het bestaat uit meerdere gebouwen: theehuisjes aan het meer, 2 boothuizen, een biljartzaal en 2 bowlingbanen, een algemene eetruimte (nu opengesteld als gemeenschappelijke ruimte), een tennishuis, tennisveld en meerdere cabins. Wij hebben een lodge met 2 verdiepingen en een keuken.
Na het inchecken gingen we boodschappen doen in Saranac Lake, het dichtstbijzijnde dorp met een supermarkt. We kochten er hamburgers, broccoli, champignons en rijst. Alles biologisch, vooral de hamburgers waren fantastisch.
Tijdens het eten passeerden er 3 herten langs onze lodge, indrukwekkend.
Restte ons nog de avondwandeling langs een deel van al die gebouwen, we waren onder de indruk. Van de stilte, maar ook van de gebouwen. Die ruimte met de vintage bowlingbanen aan het meer was fenomenaal. Als je wil kan je zelfs bowlen, maar het leek alsof je met historische artefacten aan het spelen was…
Morgen doen we nog een uitgebreide toer, want tegen dat we de bowlingbanen verlieten was het al helemaal donker geworden. Eng met momenten, maar niet doodeng ;).
 |
| Lunchstop (naam vergeten) |
 |
| Tupper Lake downtown |
 |
| “Ons” meer |
 |
| De lodge |
 |
| Einde van de avondwandeling |
Donderdag 9 mei: Paul Smiths - Lake Placid
Een onverwachte zen-dag vandaag, met wolken en heel af en toe zon, bij een 13 graden. We startten de dag met zelfgemaakte eieren en toast. Met een goedgevulde maag toerden we verder rond onze lodge. Er was nog een tennisbaan, een tennishuis, een wandeling langs het meer en de gebouwen aan het toegangshek (nog 2 aparte lodges) en een rotstuintje. En het meer zelf natuurlijk. David was niet te houden om het meer op te gaan, en wilde heel graag voor me roeien. Er lag een aluminiumboot in het water aangemeerd bij het hoofd-boothuis (er zijn er dus 2), restte ons nog zwemvesten aan te doen en de roeispanen van die boot te zoeken. Die lagen in de ruimte ernaast, het meer lonkte. Het meer zelf is groot. We kozen een kant en gingen voor links, langs het theehuis, bowlingbanen en steiger. Dat roeien bleek nog intensief (van horen zeggen, ik moest enkel richting aangeven, al werd dat niet altijd zonder mopperen aanvaard).
Op de vraag of het nog stiller kan, bij deze: ja. Op het midden van het meer zelf hoorde je zowaar nog minder, enkel het klotsen van het water tegen de boot en wat diertjes. Een dierbaar zen-moment waar we nog vaak aan zullen terugdenken.
Restte ons nog die lodges en het rotstuintje aan het hekken te ontdekken, dat was een korte wandeling van onze lodge. Het rotstuintje was eigenlijk opgegeven - net als die tennisbaan trouwens - al is het apart dat ze niet alles laten overwoekeren en wel in stand houden wat ooit was, in de staat van nu.
Na die wandeling gingen we naar Lake Placid, voor David een illustere plaats. We startten bij de schansen en het visitor center beneden, waar hij (nogmaals) slechte koffie bestelde en we toegangsticketjes kochten om bovenaan de hoogste schans te gaan staan. Als de schansen van beneden al indrukwekkend zijn, dan zijn ze dat van boven evenzeer. Doodeng om te zien wat schansspringers zien als ze zich laten glijden. Boven was er ook een mooi uitkijkdek en speelde er een film over de Amerikaanse ijshockeyploeg die Rusland onverwacht versloeg in 1980 op de Olympische Spelen; hier in Lake Placid. Dat evenement was trouwens onmogelijk te vermijden, ook in het dorp was er een speciale winkel met énkel memorabilia van dat event ("miracle on ice"-merchandise in alle vormen), met ernaast een speciale winkel met memorabilia van énkel de aanvoerder van de hockeyploeg. David was wat minder onder de indruk en zei bij die tweede winkel "Jeetje, het is 40 jaar geleden, move on zeg" ;). Verder liepen we nog even langs Main Street, dronken respectievelijk een betere koffie en thee op met uitzicht op het meer en gingen om boodschappen voor vanavond.
Terug in de lodge gingen we aperitieven aan het tweede boothuis, recht voor onze lodge. Die hadden we zoals alles hier volledig voor ons alleen (ook al staan er nog vier andere auto's, je ziet de andere gasten amper omwille van de omvang van het domein). Dat was het tweede zen-moment van de dag. Ook al was het niet superwarm, het was vrijwel windstil en voor dat uitzicht zouden we beiden wel wat kou willen lijden ook... We vinden de opeenvolging van indrukken ideaal: van het drukke New York naar de watervallen van Woodstock, naar complete rust en stilte hier. Morgen Albany, terug wat in de drukte, tot we zaterdag naar huis vertrekken. Op deze manier keren we nog best uitgerust terug naar huis, omgekeerd was anders geweest.
Voor we hier weggaan morgen willen we nog een bezoek brengen aan de Paul Smiths College, daar is een interpretive center en een fitness. Maar eerst slapen, voor mij voor het eerst in ik denk ruim 20 jaar zonder oordoppen, die zijn hier volledig overbodig :).
De foto's van vandaag:
 |
| Japans theehuis op het meer |
 |
| Tennisbaan (met wat verbeelding) |
 |
| Row row row |
 |
| Onderaan de schans |
 |
| Bovenaan de schans... |
 | ||
Uitzicht vanaf het platform
|
Vrijdag 10 mei: Paul Smiths - Albany
Vanochtend konden we beiden moeilijk afscheid nemen van het White Pine Camp. We maakten na het ontbijt, terug zelfgemaakte eieren met toast, nog een wandeling op het domein. Te beginnen bij het boothuis, het tweede boothuis, naar nog een uitkijkpunt wat we nog niet hadden ontdekt, en dan naar de bowlingbaan, waar we ons toch waagden aan een worpje:
 |
| Op weg naar een strike |
 |
| De afloop hiervan was een stuk minder professioneel dan de techniek ;) |
Het rechtzetten van de pinnen moet je zelf doen, de bal moet je zelf op een geleider leggen waardoor die geheel vanzelf terug gekatapulteerd wordt naar het opbergvak. Zalig systeem.
 |
| Laatste zicht op het meer (Osgood Pond was de naam) |
Op onze ochtendwandeling kwamen we nog de "caretaker" van het domein tegen, die erg blij was te horen dat we het zo naar onze zin hadden gehad. Dit was een memorabel verblijf, de historiek gecombineerd met de rust (ook al merkte ik bij mezelf dat de totale stilte 's nachts net wat averechts kan werken en ik precies zat te wachten op iets waar ik van zou schrikken - wat dan natuurlijk niet gebeurde). In de winter kan je hier een week in de totale rust langlaufen en wandelingen doen in sneeuwschoenen, het staat bij deze op onze lijst "kan nog voor de toekomst".
Rond 10u vertrokken we naar Albany, met tussenstops voor een slechte koffie (alweer ja...) en een slechte en redelijke donut bij Dunkin'. David nam een old fashioned, die werkelijk afschuwelijk slecht was, ik een veilige met glazuur, maar die bij ons eigenlijk een stuk verser zijn dan hier soms. Omdat ik met David te doen had, kreeg hij volledig belangeloos de helft van de mijne. Daarmee was ineens zijn goesting in donuts over, dat is dan weer goed voor de lijn :). Van de reis zelf kan ik niet veel zeggen, ik ben halverwege in slaap gevallen...
Na het inchecken bij het hotel gingen we naar de fitness, voor nog een laatste krachttraining. Rond 16u konden we op weg richting downtown. Dat leek kort, maar eigenlijk hadden we het wel in een dik uurtje gezien. We wandelden langs de state capitol, wat een indrukwekkend gebouw is, en de buurt errond. Maar op zich ben je er snel rond, en het "centrum" weer uit. Dat kwam nog goed uit op zich, konden we op zoek naar een goede hamburgertent, want hoe sluit je een Amerika-reis beter af dan met een goede hamburger. Die vonden we bij Illusive, die kwam vaak voor in lijstjes met de beste hamburgers in de stad. Het was er erg druk en we konden zonder reservering enkel nog buiten zitten, met fantastisch zicht op de verkeerswisselaar van Albany ;). Echt koud was het niet, dus deden we dat.
David ging voor de hamburger die in 2022 verkozen was tot de 2de beste hamburger van NY state, ik ging daar niet in mee en koos een kipsalade met spekjes, ei, avocado en salade (en technisch gezien ook gorgonzola, maar die heb ik eruit gepietst). Maar ik kreeg wel de lekkerste kleine frietjes (ik moest hier van David bij vermelden dat ook dit volledig belangeloos geschiedde), dus dat was nog een goeie deal :). Hij was heel lekker (ik mocht ook zelfs een stukje proeven), en mijn salade verrassend ook. En met nog een goede margarita voor mij en een summer cocktail voor David (de mijne was een pak straffer, dus deelden we die). Beiden tevreden en met een goed gevulde maag keerden we terug naar ons hotel, klaar om morgen vroeger op te staan, en naar de outlet op anderhalf uur rijden van hier te vertrekken, en dan door te rijden naar Newark, onze vlucht is om 18u50.
Nog wat foto's van vandaag:
 |
| Albany State Capitol |
 |
| De eenzaamste fontein ter wereld volgens David |
 |
| Rond de State Capitol |
Zaterdag 11 mei: Albany – Newark
Geen opmerkingen:
Een reactie posten