Zaterdag 11 mei: Albany – Newark

Zaterdag 11 mei: Albany – Newark 

De laatste dag in de VS stond in het teken van outletshoppen, of dat dachten we als we aan de dag begonnen. Het is de dag van de beste donut ooit geworden! (en ook wel een beetje van het outletshoppen) 

Rond 8u vertrokken we uit Albany naar de Woodbury Common premium outlets, met tussenstop in Beacon. Dat was de plaats eerder in de week voor het adaptogeen drankje, waar we toch nog een keer een omwegje van 10 minuten voor over hadden. Het was een ander meisje, maar ze was uitermate vereerd toen we zeiden dat we er voor omgereden waren voor hun drankjes. David ging voor een groen drankje, ik ook, maar het mijne was hetzelfde als eerder in de week (Minty Matcha). Onderweg passeerden we dezelfde donutzaak als eerder in de week, en na wat twijfelen gingen we toch binnen voor een herkansing voor een goeie donut. De beste beslissing van de week. Je kon hem volledig zelf samenstellen, van topping, tot tussentopping en afwerktopping. Je zag ze ook gemaakt worden. David koos er eentje met marshmallows, peanut butter en glazuur. Ik ging voor sprinkles, glazuur en vanille-afwerking. We gingen hem eigenlijk later op de dag opeten, maar omdat ze nog licht warm waren toen we het doosje kregen leek dat misschien zonde. Dat is dus by far de beste donut die we ooit hebben gegeten: krokant vanbuiten, luchtig koekje vanbinnen, en de toppings waren fantastisch… Vanaf nu is er een nieuwe standaard gezet voor donuts. En hij smaakte niet eens vettig. 

Met ons gezond drankje om het af te ronden gingen we op weg naar de outlet, nog een halfuurtje rijden. We hadden een lijstje bij voor de efficiëntie, en hadden een uur of 4 de tijd. Goeie deals gedaan, van een spotgoedkope skibroek, tot handtas en polo’s en hoodies voor David, heel tevreden. De security bij de luchthaven was traag, maar we waren nog mooi op tijd voor de vlucht, op dit moment schrijf ik het verslag terwijl we wachten om op te stijgen. Dit was het dan, de VS-trip van dit jaar. Het ziet er naar uit dat we even niet deze kant opkomen de komende jaren, al denk ik nu alweer stiekem aan Florida, of Texas ;).

Dé donuts waarvan sprake:

Vrijdag 10 mei: Paul Smiths - Albany

Vrijdag 10 mei: Paul Smiths - Albany

Vanochtend konden we beiden moeilijk afscheid nemen van het White Pine Camp. We maakten na het ontbijt, terug zelfgemaakte eieren met toast, nog een wandeling op het domein. Te beginnen bij het boothuis, het tweede boothuis, naar nog een uitkijkpunt wat we nog niet hadden ontdekt, en dan naar de bowlingbaan, waar we ons toch waagden aan een worpje:

Op weg naar een strike

De afloop hiervan was een stuk minder professioneel dan de techniek ;)

Het rechtzetten van de pinnen moet je zelf doen, de bal moet je zelf op een geleider leggen waardoor die geheel vanzelf terug gekatapulteerd wordt naar het opbergvak. Zalig systeem.

Laatste zicht op het meer (Osgood Pond was de naam)

Op onze ochtendwandeling kwamen we nog de "caretaker" van het domein tegen, die erg blij was te horen dat we het zo naar onze zin hadden gehad. Dit was een memorabel verblijf, de historiek gecombineerd met de rust (ook al merkte ik bij mezelf dat de totale stilte 's nachts net wat averechts kan werken en ik precies zat te wachten op iets waar ik van zou schrikken - wat dan natuurlijk niet gebeurde). In de winter kan je hier een week in de totale rust langlaufen en wandelingen doen in sneeuwschoenen, het staat bij deze op onze lijst "kan nog voor de toekomst". 

Rond 10u vertrokken we naar Albany, met tussenstops voor een slechte koffie (alweer ja...) en een slechte en redelijke donut bij Dunkin'. David nam een old fashioned, die werkelijk afschuwelijk slecht was, ik een veilige met glazuur, maar die bij ons eigenlijk een stuk verser zijn dan hier soms. Omdat ik met David te doen had, kreeg hij volledig belangeloos de helft van de mijne. Daarmee was ineens zijn goesting in donuts over, dat is dan weer goed voor de lijn :). Van de reis zelf kan ik niet veel zeggen, ik ben halverwege in slaap gevallen...

Na het inchecken bij het hotel gingen we naar de fitness, voor nog een laatste krachttraining. Rond 16u konden we op weg richting downtown. Dat leek kort, maar eigenlijk hadden we het wel in een dik uurtje gezien. We wandelden langs de state capitol, wat een indrukwekkend gebouw is, en de buurt errond. Maar op zich ben je er snel rond, en het "centrum" weer uit. Dat kwam nog goed uit op zich, konden we op zoek naar een goede hamburgertent, want hoe sluit je een Amerika-reis beter af dan met een goede hamburger. Die vonden we bij Illusive, die kwam vaak voor in lijstjes met de beste hamburgers in de stad. Het was er erg druk en we konden zonder reservering enkel nog buiten zitten, met fantastisch zicht op de verkeerswisselaar van Albany ;). Echt koud was het niet, dus deden we dat.

David ging voor de hamburger die in 2022 verkozen was tot de 2de beste hamburger van NY state, ik ging daar niet in mee en koos een kipsalade met spekjes, ei, avocado en salade (en technisch gezien ook gorgonzola, maar die heb ik eruit gepietst). Maar ik kreeg wel de lekkerste kleine frietjes (ik moest hier van David bij vermelden dat ook dit volledig belangeloos geschiedde), dus dat was nog een goeie deal :). Hij was heel lekker (ik mocht ook zelfs een stukje proeven), en mijn salade verrassend ook. En met nog een goede margarita voor mij en een summer cocktail voor David (de mijne was een pak straffer, dus deelden we die). Beiden tevreden en met een goed gevulde maag keerden we terug naar ons hotel, klaar om morgen vroeger op te staan, en naar de outlet op anderhalf uur rijden van hier te vertrekken, en dan door te rijden naar Newark, onze vlucht is om 18u50.

Nog wat foto's van vandaag:

Albany State Capitol

De eenzaamste fontein ter wereld volgens David

Rond de State Capitol

Donderdag 9 mei: Paul Smiths - Lake Placid

Donderdag 9 mei: Paul Smiths - Lake Placid

Een onverwachte zen-dag vandaag, met wolken en heel af en toe zon, bij een 13 graden. We startten de dag met zelfgemaakte eieren en toast. Met een goedgevulde maag toerden we verder rond onze lodge. Er was nog een tennisbaan, een tennishuis, een wandeling langs het meer en de gebouwen aan het toegangshek (nog 2 aparte lodges) en een rotstuintje. En het meer zelf natuurlijk. David was niet te houden om het meer op te gaan, en wilde heel graag voor me roeien. Er lag een aluminiumboot in het water aangemeerd bij het hoofd-boothuis (er zijn er dus 2), restte ons nog zwemvesten aan te doen en de roeispanen van die boot te zoeken. Die lagen in de ruimte ernaast, het meer lonkte. Het meer zelf is groot. We kozen een kant en gingen voor links, langs het theehuis, bowlingbanen en steiger. Dat roeien bleek nog intensief (van horen zeggen, ik moest enkel richting aangeven, al werd dat niet altijd zonder mopperen aanvaard). 

Op de vraag of het nog stiller kan, bij deze: ja. Op het midden van het meer zelf hoorde je zowaar nog minder, enkel het klotsen van het water tegen de boot en wat diertjes. Een dierbaar zen-moment waar we nog vaak aan zullen terugdenken. 

Restte ons nog die lodges en het rotstuintje aan het hekken te ontdekken, dat was een korte wandeling van onze lodge. Het rotstuintje was eigenlijk opgegeven - net als die tennisbaan trouwens - al is het apart dat ze niet alles laten overwoekeren en wel in stand houden wat ooit was, in de staat van nu. 

Na die wandeling gingen we naar Lake Placid, voor David een illustere plaats. We startten bij de schansen en het visitor center beneden, waar hij (nogmaals) slechte koffie bestelde en we toegangsticketjes kochten om bovenaan de hoogste schans te gaan staan. Als de schansen van beneden al indrukwekkend zijn, dan zijn ze dat van boven evenzeer. Doodeng om te zien wat schansspringers zien als ze zich laten glijden. Boven was er ook een mooi uitkijkdek en speelde er een film over de Amerikaanse ijshockeyploeg die Rusland onverwacht versloeg in 1980 op de Olympische Spelen; hier in Lake Placid. Dat evenement was trouwens onmogelijk te vermijden, ook in het dorp was er een speciale winkel met énkel memorabilia van dat event ("miracle on ice"-merchandise in alle vormen), met ernaast een speciale winkel met memorabilia van énkel de aanvoerder van de hockeyploeg. David was wat minder onder de indruk en zei bij die tweede winkel "Jeetje, het is 40 jaar geleden, move on zeg" ;). Verder liepen we nog even langs Main Street, dronken respectievelijk een betere koffie en thee op met uitzicht op het meer en gingen om boodschappen voor vanavond.

Terug in de lodge gingen we aperitieven aan het tweede boothuis, recht voor onze lodge. Die hadden we zoals alles hier volledig voor ons alleen (ook al staan er nog vier andere auto's, je ziet de andere gasten amper omwille van de omvang van het domein). Dat was het tweede zen-moment van de dag. Ook al was het niet superwarm, het was vrijwel windstil en voor dat uitzicht zouden we beiden wel wat kou willen lijden ook... We vinden de opeenvolging van indrukken ideaal: van het drukke New York naar de watervallen van Woodstock, naar complete rust en stilte hier. Morgen Albany, terug wat in de drukte, tot we zaterdag naar huis vertrekken. Op deze manier keren we nog best uitgerust terug naar huis, omgekeerd was anders geweest.

Voor we hier weggaan morgen willen we nog een bezoek brengen aan de Paul Smiths College, daar is een interpretive center en een fitness. Maar eerst slapen, voor mij voor het eerst in ik denk ruim 20 jaar zonder oordoppen, die zijn hier volledig overbodig :).

De foto's van vandaag:

Japans theehuis op het meer

Tennisbaan (met wat verbeelding)

Row row row

Onderaan de schans

Bovenaan de schans...

Uitzicht vanaf het platform

Aperitief met een uitzicht

W oensdag 8 mei: Woodstock - Paul Smiths

 Woensdag 8 mei: Woodstock - Paul Smiths

Soms is het beter te wachten tot het einde van de dag om een balans op te maken. Tot het inchecken vanavond was het een “gewone” VS-rijdag, langs scenic routes naar je volgende bestemming. Het ging van  Woodstock via plaatsjes als middleburgh, Schoharie (waar we stopten voor het 10-uurtje), Amsterdam, Perth, Long Lake, Tupper Lake naar Paul Smiths. Naarmate we vorderden daalde ook duidelijk de bevolkingsdichtheid en welvaart. Vanaf 14u was ik stoppensklaar voor koffie, maar die was niet te vinden. En dat in een koffieland. Om half vier strandden we in Tupper Lake, waar een schattig souvenirwinkeltje wel koffie aanbood voor 1 dollar. De dame zei dat het de enige koffie was in de stad sinds de echte koffiezaak dicht ging. Dan maar die koffie voor David, die niet echt lekker was volgens hem… en voor mij 2 souveniertjes om deze hartbrekende stop te verzachten (het is soms hartverscheurend zo’n zaakjes te zien, je vraagt je af hoe ze overleven).

De volgende stop was onze lodge: de white pine river camp lodge. De instructies om er te geraken waren schrikwekkend (poorten openen, dicht doen, kruisingen, bordjes met “posted “ of “no entry”,…

Maar wát een lodge is dit! Dit is wat we in Alaska dachten geboekt te hebben, maar waar het telkens nét niet was (geen stilte door luidruchtige b&b-eigenaars, of geen stilte door een generator aan de lodge), dit is het wél. De stilte is ongelooflijk. De lodge zelf heeft veel historie: het was ooit het zomerverblijf (voor 1 seizoen ;)) van president Coolidge. Het bestaat uit meerdere gebouwen: theehuisjes aan het meer, 2 boothuizen, een biljartzaal en 2 bowlingbanen, een algemene eetruimte (nu opengesteld als gemeenschappelijke ruimte), een tennishuis, tennisveld en meerdere cabins. Wij hebben een lodge met 2 verdiepingen en een keuken. 

Na het inchecken gingen we boodschappen doen in Saranac Lake, het dichtstbijzijnde dorp met een supermarkt. We kochten er hamburgers, broccoli, champignons en rijst. Alles biologisch, vooral de hamburgers waren fantastisch.

Tijdens het eten passeerden er 3 herten langs onze lodge, indrukwekkend.

Restte ons nog de avondwandeling langs een deel van al die gebouwen, we waren onder de indruk. Van de stilte, maar ook van de gebouwen. Die ruimte met de vintage bowlingbanen aan het meer was fenomenaal. Als je wil kan je zelfs bowlen, maar het leek alsof je met historische artefacten aan het spelen was…

Morgen doen we nog een uitgebreide toer, want tegen dat we de bowlingbanen verlieten was het al helemaal donker geworden. Eng met momenten, maar niet doodeng ;).

Lunchstop (naam vergeten)

Tupper Lake downtown

“Ons” meer

De lodge

Einde van de avondwandeling 

Dinsdag 7 mei: Woodstock (Catskills)

Dinsdag 7 mei: Woodstock (Catskills)

Een gezonde en actieve dag vandaag: die begon in de plaatselijke fitness voor krachttraining. Voor 15 dollar per persoon mochten we binnen in een uitgebreide, maar verouderde fitness. De vrouw aan het onthaal was eerder een "Woodstock-hippie" dan een fitnessmadam, t was een aparte combinatie alvast. Die "Woodstock-hippies" kom je hier wel vaker tegen, vanavond ook aan de supermarkt, een man die er ongetwijfeld bij was in 1969, en sindsdien niet meer is meegegaan met de tijd. Helemaal niets mis mee, maar het valt gewoon op :).

Die festivalweide ligt trouwens op anderhalf uur rijden van Woodstock zelf, en ligt voor ons redelijk uit de route. Dus blijven we maar bij de vibes die hier in Woodstock zelf hangen.

Na anderhalf uur waren we klaar in de fitness, gingen we inkopen doen voor het middageten (een gezonde boterham met kipfilet en groentjes), om vervolgens een wandeling te doen. De keuze viel op "Kaaterskill falls from Laurel House Road", 3,22km boven en beneden een waterval. Die was mooi, maar niet mooier dan de watervallen in Ijsland bijvoorbeeld (al is het misschien geen eerlijke vergelijking). Eerst had je het uitkijkpunt bovenaan, vervolgens kon je afdalen tot onderaan, waar de waterval eerst in een meertje uitmondde, om vervolgens nog lager te vallen. Dat leek ons wel leuk daar beneden te staan, dus wij op weg. Onderweg daarnaartoe kwamen we al groepen studenten tegen op slippers en frigoboxen, terwijl dat er toch niet het pad voor was. Die staken we snel voorbij, maar het "kwaad" was al geschied: ze waren met nog veel meer... Tegen dat wij beneden waren, stonden daar ineens nog frigoboxen en nog veel meer groepen studenten. Het had meer weg van een recreatiepark dan een hike. Het pad zelf was mooi en de weg omhoog uitdagend. Iets meer dan een uur later stonden we terug aan de auto.

We waren nog niet uitgewandeld en kozen een volgende wandeling: rond een arboretum. We parkeerden aan het education center en gingen op pad. Dit pad was nog niet ontdekt door frigoboxtoeristen en hoewel het kunstmatig klinkt, was het heel natuurlijk (en rustig dus). De wandeling eindigde in moerasgebied, waar het stikte van de kikkers. Wel leuk om zien.

Op de weg terug stak een redelijk lange slang de weg over voor Davids voeten. Ik heb hem niet gezien, hij was gigantisch snel weg. Niet dat ik het zo heel erg vond dat ik hem niet heb gezien, ik geloof het wel :). Opnieuw iets meer dan een uur later stonden we terug aan de auto. Hele mooie wandeling was dit, onverwacht. Wat ook nog wel interessant is om te vergelijken is dat een dag als vandaag, met 2 wandelingen (goed voor 2,5u wandelen), 10.000 stappen lager uitkomt dan de eerste 2 dagen New York. Vandaag haalden we ongeveer 15.000 stappen. In een stad sta je dus duidelijk veel minder stil.

Restte ons nog wat te chillen op het terras van onze lodge, werkelijk een oase van rust. We hebben ook de beste dag van de week te pakken, stralende zon en zeker boven de 22 graden. De komende dagen wordt het alvast terug een pak frisser en natter.

Voor het avondeten gingen we gewoon naar de supermarkt, om de supergezonde dag ook gezond af te sluiten. Wat groentjes, kip, brood en een heel kunstmatig gekookt ei (David was zelfs niet zeker of het ooit uit een kip is gekomen), om op ons terras op te eten. Een zen-afsluiter van een mooie stop hier. 

Morgen gaat het richting Adirondacks, de reisleider (David voor de verandering) schrok er zelf van dat het 5 uur rijden is ;). We gaan ook even offline waarschijnlijk, er zou geen tv, internet of andere modernistische dingen beschikbaar zijn. We gaan het zien :).

Kaaterskill Falls voordat de frigoboxtoeristen er waren

Wandeling aan het arboretum

Moerasgebied

Maandag 6 mei: NYC - Woodstock

Maandag 6 mei: NYC - Woodstock 

Wat een wereld van verschil in 3u rijden... Vandaag lieten we NYC achter ons. Eerst de auto ophalen in Newark, een ruime Ford Edge, en dan via New Jersey naar NY state. We gingen van de interstate af in Boonton (NJ) voor een koffie en thee bij Boonton Coffee Co. Voor David nog een cinnamon roll erbij, die naar verluidt heerlijk was.

Het ging glooiend van dorpje naar dorpje, tot de volgende stop in een andere staat: Beacon (NY). Daar wandelden we main street af, aten een niet zo lekkere bagel en bestelden bij Elixir een drankje met "adaptogenen". Heel verrassend lekker, dat drankje, en we voelden ons ineens een stuk gezonder.

Rond 16u kwamen we aan in Woodstock. Dit hotel is in niets te vergelijken met de afgelopen dagen: voor het eerst viel het op hoe stil het kan zijn, met enkel het geruis van een waterval, zonder sirenes, toeterende auto's, kwekkende luide buren en het constante gezoem van generatoren... We hebben een kamer die vier keer zo groot moet zijn, met ook een eigen terras (dat is dan een overeenkomst ;)). New York is fantastisch, daar niet van, maar de rust de komende dagen zal zeker deugd doen.

Voor het avondeten ging het naar "Good night", een heel gezond fusion-aziatisch restaurant. David nam gegrilde kip, ik nam de black cod in een bouillon met schelpen, met boontjes en rijst voor ons 2. Heel lekker opnieuw.

Aan de waterval staken we nog een vuurtje aan (of toch een poging daartoe) in de vuurschalen die ter beschikking stonden. Het hout was iets te vochtig en wilde niet echt goed branden, de aanmaakstokjes gingen wel als een tierelier. Door alle rook moeten we wel beiden naar een smeulende boomstam ruiken...

Morgen is het plan om te gaan fitnessen, en daarna een goede wandeling te gaan doen in de Catskills. Dewelke ligt nog niet vast, hangt wat af van het weer en de afstand.

Laatste zicht op het uitzicht (of wat er toch van te zien was)

Onderweg

Eindbestemming in zicht

Waterval bij het hotel

Socializen met de kat van de buren

Vuurtje maken

Onze lodge (onderaan)

 

Zondag 5 mei: Brooklyn

Zondag 5 mei: Brooklyn

De dag begon bewolkt, maar is uiteindelijk erg druilerig geworden. We startten met ontbijt op de kamer, waarna we richting Brooklyn gingen met de metro voor een wandeling aldaar. Die begon mooi, langs en onder de Brooklyn Bridge, met zicht op de skyline, waaronder David zijn "betaalbaar, doch overhellend appartementje" (zie gisteren). Het One WTC kwam maar half boven de wolken uit, en dat zou niet beteren doorheen de dag, integendeel dus. We stopten bij Alice's Tea Cup, een leuk koffiezaakje, voor koffie en thee, en een heel lekker groot stuk veganistische citroen-kokoscake. Daarna ging het verder langs het water, onder de Brooklyn en Manhattan Bridge, langs Dumbo, waar onder de brug een vlooienmarkt was. Die was naar Amerikaanse normen erg klein, maar misschien kwam ook dat door het weer.

Vandaag was er een fietstour, de "5 boro cycling tour", 40 mijl afgezet parcours langs de vijf wijken van Manhattan. Die passeerde ook in Brooklyn. Zo konden we even langs het parcours staren naar fietsende Amerikanen. Het zal nooit een groot fietsland worden: zo goed als allemaal zitten ze veel te laag op hun fiets (zij zullen ons dan weer protserig hoog op onze fiets vinden zitten zeker?), en een bocht nemen (we stonden te kijken aan eentje) met een racefietsstuur was voor sommigen een hele expeditie. 

De wandeling eindigde officieel terug in Manhattan, via een wandeling over de Brooklyn Bridge. Dat is leuk in mooi weer, maar had ik al gezegd dat het vandaag niet zo goed weer was ;)? Veel vroeger dan verwacht stonden we daardoor terug aan het startpunt. Dan maar even naar downtown Brooklyn, om te zien hoe dat eruit zag. Wel: redelijk triest... Het was ook allemaal erg rustig, stil zelfs. Even aanpassen als je van Manhattan komt alvast. Ondertussen was het ook echt gaan gieten, waardoor we beslisten terug te gaan naar de buurt van het hotel. We aten een heel lekkere bagel bij Sofia's bagels, en liepen nog wat rond in de buurt. Redelijk uitgeregend ging het terug naar het hotel. David ging nog een koffie en koekje halen bij "now or never", ik bleef op de kamer. 

Voor het avondeten gingen we naar Macao Trade Kitchen. Als we er niet hadden gereserveerd waren we er zo voorbij gelopen, zo onopvallend was de ingang. Maar eens binnen zaten we in een zen-fusion-wereld, goede muziek, stemmige bar, en opnieuw heel lekker eten. We namen dumplings om te delen, daarna steak voor David en kip voor mij, met zwarte rijst. 

Morgen laten we de stad New York achter ons. Dat is met gemengde gevoelens: er is zoveel te beleven, maar tegelijk zal het qua drukte en lawaai een hele andere wereld zijn in Woodstock. Ons hotel lag in een heel interessante buurt, maar die constante file (en vooral vandaag eindeloos getoeter van mensen die gewoon graag 30 seconden in de file op hun toeter duwen) voor en rond de Holland tunnel vlak voor de deur gaan we niet missen.

Fietsers...

Macao Trade Kitchen

Zaterdag 4 mei: AIA boat tour

Zaterdag 4 mei: AIA boat tour 

Een ietwat rustiger dag vandaag: vanochtend op zoek gegaan naar ontbijt, en gelukkig gevonden, bij een zaakje waarvan ik de naam vergeten ben, maar ergens in Greenwich Village. Voor mij granola met aardbei en yoghurt, voor David een breakfast bun met sausage en ei, hoewel die worst verdacht veel op een hamburger leek (al is dat een nuance die verder niets verandert aan de aard van het ontbijt). Vervolgens langs een parkje met een piepkleine lokale versmarkt op Abingdon Square. Daar kocht ik wel een glutenvrij koekje (met veel glazuur erop) dat op dit moment nog steeds intact is. 

St Luke in The Fields

De boottocht vertrok pas om 13u45, als gevolg hadden we een hele rustige ochtend. We passeerden ook nog langs een heel mooi aangelegd parkje (St. Luke in the Fields), waar mensen een boek zaten te lezen, of gewoon zaten te zitten op een bankje. Dat laatste deden wij ook even, een oase van rust in de stad.

We waren mooi op tijd bij onze klassieke boot bij de Chelsea Piers. We konden nog even aan het water zitten, naar wat waaghalzen staren die hun kunsten toonden in het skatepark voor de aanlegsteiger. Er was een klein meisje met een brilletje dat niet moest onderdoen voor al die grotere stoere jongens/mannen. David zag een gelijkenis met mij, maar zegde er dan wel bij dat ik in dat geval al 20 brilletjes verder zou zijn tegen dat het bij mij ergens zou op beginnen trekken op die leeftijd... Ik denk niet dat het een groot compliment was ;).

Klokslag kwart voor twee vertrokken we, en we hadden enorm veel geluk: de plaatsen werden toegewezen, maar wij zaten aan de juiste kant van de boot, alles wat interessant was (Manhattan, we zaten hier tenslotte niet voor een New Jersey/Brooklyn tour) lag aan onze kant. De mensen aan de andere kant waren waarschijnlijk minder enthousiast...

Het begon indrukwekkend, alles vanop het water zien maakt het op een andere manier indrukwekkender dan het is als je tussen al die gebouwen loopt. Via The Edge, One WTC gingen we al snel naar het vrijheidsbeeld, waar ze even stopten voor foto's. David was van in het begin niet te houden om naar buiten te gaan, al was het met momenten barkoud en hobbelig. Voor het vrijheidsbeeld ben ik wel even naar buiten gegaan, voor de rest vond ik het prima binnen.

Daarna keerden we terug naar de kustlijn en gingen "uptown" langs de lower east side. Dat was duidelijk een triestiger stuk dan de rest zo laag in Manhattan. Verderop omhoog zagen we Roosevelt Island (dat bezoeken zal voor een volgende keer zijn) en zo richting Bronx en het Yankees stadium waar we gisteren in zaten. 

Het verbaasde ons hoeveel bruggen we passeerden, en ook dat we effectief helemaal rond Manhattan zouden varen. Het bovenste stuk was afwisselend industrieel, met hele stukken groen. Of om het met de woorden van David te zeggen "twee derde van Manhattan is toch niet indrukwekkend he". Laten we het dan bij dat 1/3de houden, het is al heel wat :). 

Exact 2,5u later meerden we terug aan. Doug, de gids van vandaag, had enorm veel te vertellen, alles onthouden was onbegonnen werk. Dus onthou je een paar dingen:

- Eén van de relatief nieuwe torens is het "Jenga" building, zo genoemd omdat de terrassen ervan zo geschrankt zijn dat meerdere lagen een indrukwekkend terras hebben

- Het smalste nieuwe gebouw aan billionaire's row heet het Steinway gebouw. Op dit moment staan er nog appartementen in te koop, het goedkoopste begint aan 7 miljoen dollar. 

- Zelf groeide hij op aan de Upper West Side, hij was geboren in 1962. Hij vertelde over een bevriend gezin dat in de jaren 70 verhuisde naar New Jersey, omdat er geen deftige openbaren scholen meer te vinden waren doordat de stad New York in 1975 zo goed als failliet was. Dus verkochten ze hun appartement op het 14de verdiep met een terras rondomrond voor een appel en een ei. Een appartement dat nu meerdere miljoenen dollars zou waard zijn... Al was het in de jaren 70-80 gewoon een gok: de buurt (zoals vele wijken in New York) was verloederd, hij had constant schrik om beroofd of in elkaar geslagen te worden, dus is het achteraf makkelijk zeggen dat je het "maar" 30 jaar had moeten uitzitten tot het beter werd...

- David zag het nog zitten te informeren naar een optrekje aan de East side aan het water dat nog in de stellingen stond. Bij nader inzien kan het waarschijnlijk nog wel: net nadat hij dat zei, vertelde Doug dat het gebouw er al jaren zo bij ligt omdat het door constructiefouten overhelt naar het noorden. Waarschijnlijk wordt het afgebroken...

Onderweg naar het hotel stopten we nog bij een deli voor een panini. Lekker was hij zeker, zwaar vallen deed hij ook zeker. Daarna ging het linea recta naar het hotel voor de zoektocht naar een restaurant voor het avondeten. Dat vonden we na veel zoeken bij Petrarca. Dat was een "fastfood-Italiaan", al zal "meneer Petrarca" het zelf niet graag horen. Daarmee refereer ik niet naar het eten, wel naar de snelheid waarmee we gegeten hadden. Om 19u15 zaten we neer, om 19u52 stonden we weer recht na de rekening: dat moet een nieuw record zijn voor 2 Aperols, wat brood, een linguini bolognèse en een gegrilde kipfilet met salade.